De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 180]

XLIII Van de zachte eijeren en de gebraden appelen.

De drie kooplieden, meer en meer ingenomen met den vrolijken aard van Uilenspiegel, stelden hem voor om hen tot Antwerpen te vergezellen, waar zij heen gingen. Dit reisje beviel hem; hij liet zich vrijhouden, maar betaalde door vrolijke invallen, de kosten die zijne medgezellen voor hem droegen.

In eene herberg, waar zij niet ver van de haven van Antwerpen stil hielden, waren verscheidene matrozen verzameld, waaronder een lustige knaap, die door zijne grappen het gezelschap vermaakte. Bij het eten voelde Uilenspiegel zich niet wel en vraag de twee versche eijeren. Zoodra hij die kreeg, nam de matroos het oogenblik waar, dat Uilenspiegel zijn hoofd had omgedraaid, nam knaphandig de twee eijeren weg, opende dezelve, zoog

[p. 181]

ze uit en de ledige schalen weder op de tafel zettende, zeide hij: ‘dat zijn de kasten, maar de kostbaarheden zijn gevlogen.’ Uilenspiegel zag wel wat de matroos deed, die hem voor eenen eenvoudigen landman aanzag. Hij vond goed die rol vol te houden, lachte op eene domme wijze en zeide



slechts deze woorden: ‘ik zal wel wat anders vinden.’ Hij ging daarop naar de keuken, waar men bezig was appelen te braden, zocht de twee fraaiste er uit, deed in elk eene goede portie chalappen en liet ze zoo opzetten. Hij suikerde ze en stond weder op, als wilde hij nog iets halen.

De matroos, die slechts op eene tweede gele-

[p. 182]

genheid loerde, om grappen te maken, liet deze niet voorbijgaan; hij at de twee appelen op en stelde zich voor, met de verwondering van Uilenspiegel den gek te steken.

Uilenspiegel, die zich onderwijl in de keuken te goed deed, kwam eerst tien minuten daarna weder binnen. Iedereen glimlachte, uitgenomen

[p. 183]

de matroos, die de appelen had opgegeten. Misselijkheid en snijdingen in het lijf, kreeg hij, verzeld van zulk eene maagpijn, dat hij bleek werd, van toon veranderde en begon te schreeuwen, dat hij meende vergeven te zijn. - ‘Volstrekt niet,’ zeide Uilenspiegel koel, ‘maar indien gij mij vooraf hadt gezegd, dat gij mijne appelen in twee happen hadt willen opeten, zoude ik u hebben herinnerd, dat zachte eijeren en appelen met chalappen gekookt, zich te zamen niet kunnen verdragen, en dat gij het dus in uwe maag niet kunt uithouden.

Dit gebeurde ook en de matroos verloor zijne partij.