De vermakelijke lotgevallen van Tijl Uilenspiegel

[p. 26]

V Hoe Uilenspiegel op de koord danste en de pots, die hij aan de kinderen speelde.

Niet lang daarna was Klaas Tijl genoodzaakt het goede land van Knesselaere te verlalen, en zich in Coolkerke neder te zetten. Dit dorp was de geboorte plaats zijner vrouw, en gelegen aan de vaart tusschen Damme en Brugge. Hetzij Tijl groote schade geleden had door den oorlog, die van tijd tot tijd Vlaanderen verwoestte, of dat de ondeugende streken van zijnen zoon hem te veel onaangenaamheden hadden berokkend, zorgen en droefenis deden hem weldra het tijdelijke met het eeuwige verwisselen.

Anna Werbeck, de weduwe van Klaas Tijl, bleef in ongelukkige omstandigheden over met haren zoon, wien zij dagelijks over zijn slecht gedrag onderhield; spoedig verteerde zij al wat zij bezat en het huisgezin verkeerde in de grootste armoede.

[p. 27]

De goede vrouw, die niet zoo zachtzinnig was als Klaas, verlangde dat haar zoon een ambacht zoude leeren om hen te onder houden; maar niettegenstaande zij de strenge kastijdingen niet spaarde, kon het kind zich aan geen geregelde werkzaam heden gewonnen; hij liep dikwijls heimelijk naar Brugge, waar de Gravin van Vlaanderen somtijds haar Hof hield, en leerde van de heidenen, koorddansers en goochelaars, die hunne kunsten op de markten en plaatsen vertoonden, menigen trek en slimme bedriegerij.

Op die uitstappen oefende hij zich in het dansen op de koord, en besloot, dit bedrijf uil te oefenen om geld te verdienen.

Toen hij eens in het dorp Coolkerke, op eene koord danste, die boven het water gespannen, wederzijds aan den stijl van een venster was vastgemaakt, en terwijl hij door allerlei kluchtige sprongen en streken bezig was, de nieuwsgierigen te vermaken, kwam zijne moeder zeer vergramd aan een der vensters, en sneed het touw door; tot groote vreugd der toeschouwers, viel Uilenspiegel

[p. 28]

onder het daverend gejuich en de plagerijen der kinderen in het water. Hij was spoedig als een goed zwemmer aan land, en terwijl hij zich aan de boosheid zijner moeder niet veel liet gelegen leggen, besloot hij zich eens duchtig te wreken, op de jongens, die hem hadden uitgejouwd.

Zijn voornemen onder een vrolijk gelaat verbergende, hield hij zich groot, en beloofde voor den volgenden dag veel ongeloofelijker dingen, dan de toeren, die hij verrigt had.

Den volgenden dag (het was maandag) kwam hij terug, spande eenige huizen verder weder zijne koord over het water, en nadat hij een aantal luchtsprongen gemaakt had, zeide hij tot de kinderen, die hem stonden aan te gapen:

- ‘Nu zult gij eene verwonderlijke kunst zien, maar daartoe moet ieder mij een' schoen leenen.’

Men voldeed zonder argwaan aan zijn verzoek; hij verzamelde honderd en twintig kleine schoentjes, reeg die alle aan een lang touw, en danste eenigen tijd met dezelverond. Toen nu evenwel de menigte begon ongeduldig te worden, en de kin-

[p. 29]

deren schreeuwden om hunne schoenen terug te bekomen, liet hij het eene einde van het touw los en smeet al de schoenen op eenen hoop, zeggende:

- ‘Ieder kan de zijne uitzoeken.’

Al de kinderen sprongen met zoo veel ijver toe, dat zij, al schreeuwende om hunne schoenen, door en over malkanderen heen rolden. Zij rukten ze

[p. 30]

de eene den ander uit de hand, en stootten en sloegen elkander duchtig. De boeren waren spoedig genoodzaakt tusschen beide te komen; de twist sloeg nu ook op hen over; ieder trok partij voor zijn kind; van woorden kwam het tot daden, en zij eindigden met onder elkander lustig rond te slaan en te vechten.

Uilenspiegel zag lagchende dit schouwspel een' tijd lang aan, en verwijderde zich toen met veel voorzigtigheid, bijzonder in zijnen schik zijnde, zich zoo te hebben kunnen wreken.