KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 124]

U bent de eerste
Jaap Scholten

‘Ik zal proberen het chronologisch te houden. Ik werkte bij de bontfokkerij in Târgu Mure - die bestaat niet meer. Ik moest de dieren voederen. Nertsen, vossen, wolven. Er werkten elf man. Na een jaar werd ik er uitgegooid. Ik heb een jonge wolf meegenomen. Op de laatste werkdag, onder mijn jas. Ze was twee weken oud. Ik noemde haar Ordas, naar de kleur van haar vacht. Ik heb mijn flat tot haar schoolplein gemaakt. Mijn schildersspullen heb ik weggedaan. Ik heb een voorraadje Milomi-melk en barack pálinka aangelegd. Ik weet waar de pálinka het goedkoopst is. Mijn vader is een alcoholist. Van mijn moeder kreeg hij elke dag zijn portie. Om hem in haar macht te houden.

Ik gaf Ordas en mezelf zes keer per dag de fles. Ik woonde in een blokflat. Kinga had een ander gevonden, een Italiaan twee keer haar leeftijd. De eerste weken gaf ik 50 milliliter per keer. Ik sliep op de vloer. Ordas sliep tegen mij aan. Ik dronk mijzelf in slaap. Zo leefden we maanden. Ik ging alleen de deur uit voor Milomi en pálinka. Na zeven weken gaf ik er rauwe kip bij, met botten en al. Ik kreeg het gratis waar ik het altijd had gekocht voor de fokkerij. Ik at het zelf ook.

Ik probeerde haar dingen te leren, maar haar aandacht was altijd elders. Als ik haar wilde laten zitten, bleef ze door mijn kamer heen en weer lopen. Als ik het met een stuk kip probeerde, dan was ze alleen op het vlees gefixeerd. Wel leerde ze te reageren op haar naam. Toen ze groter werd begon ze te grommen zodra ik ging liggen. Zij wist dat ik een mannetje was, toch probeerde ze te domineren. In de fokkerij zag ik hoe de vrouwtjes de mannetjes tot beleefdheid dwingen. Ze wensen als dames behandeld te worden. Ze bijten de mannetjes zacht en grommen. De mannetjes laten toe dat de vrouwtjes eerst eten.

In het donker liet ik haar uit. Ik wilde niet dat iemand wist dat ik een wolvin had. Zij was heel schuw. Bij de rivier buiten de stad liet ik haar los. Ze bewoog van bosje naar bosje. Soms waren er wandelaars. Dan raakte ze in paniek. Aan mensen is zij nooit gewend. 's Morgens was zij veel banger dan 's avonds. Ze hoorde elk geluid tien minuten eerder dan ik. Ze bleef stokstijf staan, oren omhoog, ik hoorde niets. Ze

[p. 125]

rende hard weg en verstopte zich in het dichte riet. Ik rende met haar mee. Als ik haar aan het touw had en tegenhield, krabde ze over het asfalt tot haar nagels bloedden.

Op een goed moment moest ik de flat uit. Ik had de huur niet betaald. De buren beklaagden zich over Ordas. Zij huilde drie keer per dag mee met de sirene van de metaalfabriek en met de hoorn van passerende treinen. Ik vond een verlaten hut aan de rand van het bos. Niemand wist waar ik woonde. Ook mensen van de academie zag ik niet. Vader niet en moeder ook niet. Kinga zag ik nooit meer, Kinga was in Rome.

Eens beweerde mijn vader dat ik geld van hem gestolen had. Hij zei dat als ik zonder dat geld thuiskwam hij allebei mijn benen zou breken. Hij sloeg regelmatig alles kort en klein. Ik ben 's nacht door een raam naar binnengeklommen en heb mijn spullen gepakt. Ik ben nooit meer teruggegaan. Ik was zeventien. De eerste maanden sliep ik op de zolder van een leegstaand pand. Tot ik Kinga ontmoette. Zij was mijn engel. Ik mocht bij haar komen wonen. Dat was in het eerste jaar van de academie. We hadden geen elektriciteit. Van een leraar kregen we een accu zodat we samen konden schilderen bij lamplicht. Ik werkte in tuinen en maakte stoepen schoon. Kinga serveerde pizza's op Trandafirilor. Vijf jaar lang deden we alles samen.

Bij de hut bouwde ik een ren. Ik maakte een groot bed van takken en bladeren. Overdag ging ik af en toe naar Târgu Mure voor los werk. Met het geld kocht ik bij het abattoir organen of embryo's voor Ordas. Als ik thuiskwam en het touw pakte om te wandelen begon Ordas rondjes te rennen. We gingen samen op vakantie in de wouden en bergen. Ik nam een rugzak vol vlees mee. Soms dook ze ineens de bosjes in. Dan greep ze jonge wilde zwijnen en beet er twee of drie dood.

Na Kinga heb ik twee keer een vrouw ontmoet. Dat werkte niet. Ordas had tijd nodig om te wennen, om een roedel te vormen. Dat geduld hadden de vrouwen niet. Ordas beet hen hard in de wreef om de rangorde vast te stellen. Soms kon ik niet voorkomen dat we een hond tegenkwamen. Ordas zat dan aan het touw. De honden zagen dat de wolf veel meer vertrouwen en kracht had dan zij en verloren al hun zekerheid. Ze zwabberden op hun poten. Zo ging het ook met vrouwen. Ze konden niet op tegen Ordas.

Op vakantie liep Ordas altijd honderd meter voor mij. Op een dag waren er herders met schapen in de bergen. Ik hoorde ‘Wolf! Wolf!’

[p. 126]

roepen. Ik rende naar voren. Ik zwaaide met mijn armen en schreeuwde. Ordas had een halsband om, maar dat maakte de herders niet uit. Ze hadden een geweer. Ze schoten. Ordas rende weg. Ze bewoog vreemd, haar rug bol. Ik rende achter haar aan en vond een bloedspoor. Ze lag onder een struik. Ik heb haar tegen me aangedrukt en gefluisterd dat ze bij me moest blijven. Ze was heel rustig. Toen werd ze zwaar. Ik heb haar de hele weg terug gedragen. Ze werd steeds stijver. Nog nooit eerder had ik gehuild. Ze was zes jaar bij mij. Langer dan Kinga.

Daarna kwam ik in Târgu Mure mijn moeder tegen. Ik was mager, zei ze. Ik moest naar de kliniek, volgens haar, vanwege mijn eet- en slaapprobleem. Mijn hele jeugd kwam zij 's nachts mijn kamer binnen en deed het licht aan. Ze had gehoord dat ik met een wolvin leefde. Ze heeft me onder valse voorwendsels door mijn vader laten brengen. Ik schreeuwde en probeerde weg te komen, maar ze waren met velen. De deur werd achter me op slot gedraaid. Ik ben wild geweest. Ik heb altijd gestoeid met Ordas. Van haar heb ik geleerd hoe te bijten.

Hegedüs, de leraar die Kinga en mij de accu gaf, is gekomen. Hij zag het bloed uit mijn neus lopen. De electroshocks zijn gestopt. Nu weet ik niet meer of het goed of slecht is hier te zijn. Ik sla het verplichte bekertje pillen elke ochtend naar binnen en voel niks. Hegedüs heeft schilderspullen gebracht. Ik schilder weer. Eigenlijk geef ik er geen klap om. Toen Kinga wegging heb ik alles verbrand. Ik doe het voor hem. Mijn afstudeerwerk heette ‘The horror of life’. Ha! Hegedüs zegt dat ik moet schilderen wat mij overkomen is, maar zo mooi als Kinga en Ordas waren, zo mooi kan ik het niet. Ik ben al een half jaar niet buiten geweest. Nog niemand van hier heeft met mij gepraat. U bent de eerste.’