KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 38]

Een mooie dag
Michiel Heijungs

Ik open de gordijnen en zie het meteen: alweer een onuitstaanbaar stralende ochtend, voorbode van alweer een onuitstaanbaar zonnige dag. Vandaag erger dan gewoonlijk. De tijd van zorgeloos genieten bij het zwembad is allang voorbij. De eindeloze reeks lamlendig hete dagen doet me verlangen naar wolken, stormluchten en motregen. Ook vandaag zit dat er niet in.

Ze is weg. Hoe lang al? Eén maand? Twee? De dagen rijgen zich naadloos aaneen, de tijd is gestold. Stilletjes sloop ze weg in de nacht, zonder afscheid, zonder drama en voor zover ik weet zonder reden. De leegte laat zich deze ochtend zelfs met een koude douche en hete koffie niet bestrijden. Het huis lijkt nog groter dan anders en ik kan niets beters bedenken dan onderuitgezakt op de bank te staren naar herhalingen van het televisiejournaal. Het wordt tijd om in beweging te komen. Actie is de beste remedie. Dus: Opstaan. Pand onmiddellijk verlaten. Niet terugkeren voordat de avond valt.

Ik kies een licht maatpak, blauwlinnen shirt, handgemaakte mocassins, pak de auto en ben binnen een half uur in Nice. Het is alweer even geleden dat ik onder de mensen kwam. In het centrum slenter ik rond, bekijk etalages, loop een paar zaken binnen en raak verwikkeld in een discussie met een gladde verkoper over de voor- en nadelen van verschillende horlogemerken. Bij Van Cleef zoek ik een ring met een groene diamant uit. Mijn portefeuille met creditcards ligt nog in Hotel Negresco, vertel ik. Als zij zo vriendelijk willen zijn de ring voor mij te reserveren en alvast de papieren in orde maken, dan zal ik zo snel mogelijk een aanbetaling laten sturen. Ze schudden mijn hand tot aan de deur.

Zo ronddwalend kom ik ongemerkt bij het museum terecht. Een vrouw met kort zwart haar, lange zwarte jas en zwarte laarzen met hoge hakken passeert mij op weg naar de ingang. Bij de garderobe geeft ze haar jas af. Daaronder draagt ze gebleekte designer jeans en een zijden blouse, alweer zwart. Het ziet er allemaal duur uit. Ze kijkt even om en ik grijns in haar richting. Ze glimlacht en gaat het museum in.

In een opwelling loop ik haar achterna. Ze lijkt vooral belangstelling te hebben voor modern klassieke schilderkunst en wandelt lang-

[p. 39]

zaam van zaal tot zaal. Ik volg zo onopvallend mogelijk en houd haar vanuit mijn ooghoeken in de gaten. Spannend, net als in de film. Zodra ze in mijn richting kijkt, doe ik net alsof ik aandachtig een kunstwerk bestudeer. Op die manier raak ik haar kwijt. Met mijn neus bovenop een Monet tel ik tot dertig en als ik opkijk, is ze weg. Een gemiste kans.

Iemand tikt op mijn schouder. Vast een bewaker die mij komt zeggen geen dames lastig te vallen in het museum. Maar het is de dame zelf.

‘Pardon, weet u waar ik de Guernica kan vinden?’ vraagt ze.

Ik herstel me snel.

‘Jawel,’ antwoord ik, ‘een kleine duizend kilometer ten zuidwesten hiervandaan, in het Prado in Madrid.’

Ten overvloede voeg ik er aan toe dat de Guernica tot 1981 in New York hing omdat Picasso bij testament bepaalde dat het schilderij niet in Spanje geëxposeerd mocht worden zolang publieke vrijheden en democratische instituties aan dat land werden onthouden, zoals hij het zelf fraai formuleerde. Toen de Guernica voor het eerst in Madrid te zien was hing het doek achter pantserglas uit angst voor Franco-aanhangers met plamuurmessen of handgranaten.

‘Ach, ja natuurlijk,’ zegt ze, ‘wat dom, ik ben weer in de war met een andere schilder.’

‘Misschien Chagall. Er hangt veel werk van hem in Nice, hij woonde hier niet ver vandaan.’

Ze glimlacht en ik begint een lulverhaal af te steken over Picasso als logisch vervolg op de Grote Spaanse Klassieken. Het gaat er in als koek.

‘U weet zoveel van kunst, komt u hier vaak in het museum?’ vraagt ze.

‘Altijd als ik in Nice ben. Ik zit meestal in het Negresco, dus dan is het vlakbij.’

Ze glimlacht opnieuw. Het wordt een irritante gewoonte onderhand. Ik vraag of ze zelf regelmatig in het museum komt.

‘Zo nu en dan, als ik behoefte heb aan een beetje schoonheid om me heen.’

Ik onderdruk een gaap, kijk op mijn horloge, constateer dat het lunchtijd is en vraag of ze zin heeft een hapje te eten. Dat heeft ze, het museum staat bekend om zijn uitstekende restaurant.

Tijdens de lunch praten we over van alles en nog wat: Over Frankrijk, dat beslist betere tijden heeft gekend en Nice, dat ook behoorlijk achteruit gaat. Over laat-middeleeuwse schilderkunst, moderne roman-

[p. 40]

theorie en de gezondheidsvoordelen van de mediterrane keuken. Over haar baan als redactrice van een vrouwenblad en zelfs over mijn eigen activiteiten in wat ik voor het gemak de amusementsindustrie noem.

Terwijl we kletsen kan ik haar goed bekijken. Ze is begin veertig en ziet er goed uit. De omvang van haar borsten compenseert bijna de wallen onder haar ogen. Ze draagt een diamanten broche, haar nagels zijn perfect gemanicuurd en ze heet Monica. Bij de lunch drinkt ze witte wijn en rookt daarna een sigaret.

Zo zitten we te eten, te drinken, te praten en te lachen. Als de rekening komt val ik terug op de tactiek van de vergeten portefeuille. Als je een goede kleermaker hebt, werkt het altijd. Nog een geluk dat ik net genoeg kleingeld voor het museum in mijn broekzak had, zeg ik. Ze kijkt een beetje verward, maar betaalt wel mooi de rekening. Terwijl we aanstalten maken te vertrekken vraag ik of ze Hotel Negresco wel eens van binnen heeft gezien. De lobby is bijna een museum op zichzelf met plafondschilderingen, antieke meubelen en sculpturen. Werkelijk de moeite waard. Als ze even meeloopt dan kan ik haar meteen terugbetalen voor de lunch die ze heeft voorgeschoten. Samen wandelen we in de richting van het hotel. Binnen laat ik haar de verschillende bars, de biljartkamer en een paar bronzen beelden zien.

We nemen de lift naar de bovenste etage. Door de openstaande deur van een van de kamers zie ik een kamermeisje bezig met schoonmaken. Ze lijkt bijna klaar dus ik stap de kamer binnen en zeg dat stofzuigen niet nodig is. Ze kijkt me even onderzoekend aan, knikt dan en vertrekt. Ik laat Monica voorgaan, sluit de deur, open de minibar en geef haar een flesje witte wijn. Ze doet haar jas uit en gaat op de bank zitten.

‘Je doet dit vast regelmatig?’ vraagt ze.

‘Nee hoor, eerste keer, padvinders erewoord.’

Ik ga naast haar op de bank zitten, leg mijn handen op haar schouders en trek haar zachtjes naar mij toe. Onze gezichten zijn dicht bij elkaar en ik zie de haartjes op haar bovenlip, de lippenstiftvlekken in haar mondhoeken en de uitgelopen eyeliner. Ik stel voor naar de slaapkamer te gaan. Langzaam begint ze haar blouse los te knopen. Ik maak een flauwe grap over de gordijnen die niet dicht hoeven omdat we ons op de bovenste etage aan de kant van de zee bevinden. Alleen een vliegende vis zou ons kunnen zien. Bij het uittrekken van mijn jasje druk ik op een toets van mijn telefoon die direct begint te piepen. Ik vloek en verontschuldig me. Helemaal vergeten het rotding uit te zetten.

[p. 41]

Stom, maar dit gesprek kan ik nu niet meer wegdrukken. Als zij het zich alvast comfortabel maakt, dan ben ik zo terug.

Ze kijkt me even onzeker aan, glimlacht dan ondeugend en gaat door met uitkleden. Ik blaas haar een kus toe, loop de slaapkamer uit en trek de deur achter mij dicht. In de salon pak ik de huistelefoon, bel de technische dienst en geef opdracht onmiddellijk een monteur te sturen om de televisie te repareren. Zelf moet ik voor twintig minuten weg, zeg ik, en verwacht dat het verdomde ding binnen die tijd is hersteld. Men zal direct iemand sturen.

Ik stap de gang op, sluit geruisloos de kamerdeur, neem de lift naar beneden en verlaat het hotel. Mijn auto staat twee straten verder geparkeerd, ik stap in en vertrek. Zonder afscheid, zonder drama. Ik voel me een stuk beter.

Tegen het eind van de middag kom ik thuis. De hitte is intussen uit de lucht en er staat een briesje vanaf zee. Met een gin-tonic en het avondblad installeer ik mij op het terras. Mijn favoriete bokser heeft het titelgevecht al in de derde ronde op knock-out gewonnen en de beurskoersen zijn opnieuw spectaculair gestegen. Al met al valt het hier toch wel uit te houden. Langzaam wordt het donker en zelfs een beetje koel. Ik blijf lang genoeg zitten om de zonsondergang te bewonderen en ga dan naar binnen. Daar laat ik het bad vollopen, trek mijn kleren uit, spuit een dikke laag scheerschuim over mijn lichaam en laat me langzaam zakken in het gloeiend hete water. Voordat ik in slaap val denk ik even aan Monica en de televisiemonteur. Het spijt me oprecht dat ik moest vertrekken zonder afscheid te nemen, maar het kon echt niet anders. Beiden wens ik het allerbeste. Mede dankzij hen is het toch nog een mooie dag geworden.