KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 116]

Tweemaal kort
Joubert Pignon

Poppenspeler

Ik loop een kroeg binnen waar ik vroeger vaak kwam. Ik kwam vaak in deze kroeg omdat het er altijd lekker rustig was. Soms zat er één iemand aan de bar, maar meestal zat er niemand. Ik bestelde dan een glas bier, stak een sigaret op en ging aan het tafeltje bij het raam zitten schrijven. Vanuit mijn ooghoeken loerde ik naar het mooie barmeisje dat glazen omspoelde die nooit gebruikt werden. Het meisje en ik praatten nooit met elkaar. Zij vroeg mij niet naar wat ik schreef, ik vroeg haar niet naar haar glazen. Ons contact bestond er uit dat ik mijn vinger opstak en zei: ‘Eén bier.’ Zij gaf me dan een glas bier en zette een streepje op een briefje. Als ik zo dronken was dat ik mijn handschrift niet meer kon lezen, rekende ik af en ging ik naar huis. Toen de kroeg bezoekers begon te trekken, bleef ik weg. Het gezoem van de pratende en lachende mensen stond me tegen. Voortaan ging ik thuis zitten drinken en roken en schrijven.

Het is nog drukker in de kroeg dan vroeger. Alle tafels zijn bezet. Je mag binnen niet meer roken.

Aan de bar is nog één plek. Ik ga op de plek zitten en vraag het barmeisje om een glas bier. Ik moet gelijk afrekenen. Het meisje is nog even mooi als vroeger. Haar borsten lijken iets groter te zijn geworden. Naast me zit een man. Hij ligt met zijn hoofd op de bar, met zijn gezicht mijn kant op. Hij zegt hoi tegen me. Ik zeg hoi terug. De man vraagt me wat ik in het dagelijks leven doe. Ik zeg dat ik in een dierenwinkel werk, maar dat ik eigenlijk schrijver ben.

‘Kun je daarvan leven?’ vraagt de man.

‘Van werken in een dierenwinkel?’ vraag ik.

‘Van schrijven,’ zegt de man.

‘Nee,’ zeg ik, ‘daarom werk ik in een dierenwinkel.’

Ik vraag de man wat hij precies doet. De man probeert met zijn tong aan een plasje bier dat op de bar ligt te likken, maar kan er net niet bij. De man zegt dat hij poppenspeler is. Hij zegt dat hij tot voor kort een goedlopende poppenkast op de Grote Markt had. Hij speelde iedere dag voorstellingen waarin Jan Klaassen en Katrijn de hoofdrol

[p. 117]

speelden. Maar vandaag had zijn zaakwaarnemer een andere poppenspeler in de poppenkast gestopt. Toen hij bij de poppenkast aankwam, was de voorstelling al begonnen. Er waren veel mensen. Meer dan bij hem. Zijn zaakwaarnemer zei tegen de poppenspeler dat dit de vooruitgang is, die kun je niet tegenhouden. De nieuwe poppenspeler ondersteunde zijn verhalen met digitale geluidseffecten en had een QR-code op de poppenkast geplakt. De mensen konden met hun mobiele telefoon de QR-code scannen om op internet trailers, filmpjes en making ofs te bekijken.

De poppenspeler heeft een half uur naar de voorstelling staan kijken. Hij zegt dat hij niet onder de indruk was. De nieuwe poppenspeler had Jan Klaassen en Katrijn de verkeerde stemmetjes meegegeven en er zat ook geen vloeiende lijn in hun bewegingen. Toen heeft de poppenspeler zich omgedraaid en heeft hij door de stad gezworven.

En nu zit de poppenspeler hier, in deze kroeg, en ligt hij met zijn hoofd op de bar en kijkt hij mij aan. Ik krab aan mijn achterhoofd en voel dat ik een kleine puist op mijn achterhoofd heb. Ik hoop dat het geen tumor is. Ik knijp in de puist en voel hem leeglopen. Ik vraag aan de poppenspeler of hij iets wil drinken, of ik hem iets aan kan bieden. De poppenspeler zegt dat hij wel een biertje lust.

Ik bestel twee biertjes bij het barmeisje. Ik moet gelijk afrekenen. Ik vraag aan de poppenspeler of hij de stemmen van Jan Klaassen en Katrijn kan laten horen, dat ik benieuwd ben hoe ze klinken uit zijn mond. De poppenspeler tilt zijn hoofd een klein stukje van de bar en zegt dat hij daar dus echt niet aan gaat beginnen.

Klok

Ik kom dronken uit de stad. Ik loop naar huis. Het is nacht. Vlakbij mijn huis is een snackbar. Het licht is nog aan. Ik heb best wel honger. Door het glas zie ik het meisje achter de toonbank huilend naar de klok kijken. De snackbar is verder leeg. Ik ga naar binnen en bestel bij het meisje een patat met en een groentekroket. Ze kijkt me even aan. Ze heeft een blauw oog. Ik wijs op mijn oog en probeer genoeg geld in mijn portemonnee te vinden. Alle munten lijken op elkaar. Ik geef het meisje een hand munten. Ik krijg geen wisselgeld terug. Gesis van frituurvet. Ik blijf aan de toonbank staan en vraag aan het meisje of ze een emmer frituurvet op haar oog gekregen heeft. Ik houd me aan de toonbank vast om niet om te vallen.

[p. 118]

Het meisje vraagt of ik het hier wil opeten of mee wil nemen. Ze kijkt op de klok. Ik zeg dat ik het hier op wil eten, als dat nog kan. Ze kijkt weer op de klok.

Ze zegt dat ze van haar vader moet trouwen, dat ze van haar vader niet in een snackbar mag werken, maar dat ze moet trouwen en een goede vrouw moet worden. Goede vrouwen werken niet in een snackbar, zei hij. Haar vader had al een geschikte kandidaat op het oog. ‘Toch niet je neef?’ vraag ik. Ze zegt dat haar neef in een rolstoel zit. Het gaat om iemand anders.

Ze zegt dat ze niet meer naar huis durft. Ze is bang dat haar vader en haar broers haar thuis opwachten. Mijn bestelling is klaar.

Ik ga aan een tafel zitten. De patat is nog te heet om te eten, maar ik eet toch. Om de beurt eet ik drie patatjes en neem ik een hap van de groentekroket. Ik verbrand mijn lip aan de kroket.

Als je wil, zeg ik, mag je wel bij mij logeren. Ik heb een rommelkamer die ik toch niet gebruik, zeg ik, daar past makkelijk een luchtbed in.

De rommelkamer waar ik het over heb, is de werkkamer van mijn vriendin. Mijn vriendin is een paar dagen bij haar moeder, om in rust en stilte aan haar scriptie te werken.

Het meisje draait de frituur uit en zegt dat we dan meteen moeten gaan. Snel eet ik mijn eten op.

Ik probeer op de klok te kijken, maar kan de wijzers niet goed zien.

Op de werkkamer van mijn vriendin pompen we het luchtbed op. In de rommelkamer staan een tafel, een stoel en een kast met boeken. Op de tafel liggen alle pennen recht. We pompen om de beurt tien keer. Als het meisje pompt, leg ik mijn hand op haar rug. Ze maakt een korte beweging met haar schouder. Ik trek mijn hand terug. Ik pak een slaapzak en een kussen die ik op het luchtbed leg.

Ik ga naar mijn slaapkamer. Door de muur heen hoor ik het meisje woelen op het luchtbed. Ik krijg een sms van mijn vriendin. Ze sms't of ik een leuke avond heb gehad en dat ze morgenochtend al thuiskomt. Ze kon bij haar moeder maar geen rust vinden. Ze sms't dat ze me mist.