KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 68]

Driemaal kort
Sanneke van Hassel

Salzburg

Vanuit de verte zag ik zijn roze pantser al, hij stond bij de achterste kraam. Het was een koude novemberdag en er waren niet veel mensen op de markt. De garnaal rommelde wat in een krat met serviesgoed, trok een kandelaar tussen de proppen krantenpapier uit, toen een klein hoekig schoteltje.

‘Goedemorgen,’ zei ik zacht toen ik naast hem stond. Ik wilde hem niet laten schrikken.

Met een rood hoofd keek hij op, alsof ik hem op iets betrapte. ‘Hee, hallo. Dat is lang geleden.’

In de zomer had ik hem en zijn grijze vriend voor het laatst gezien, het was op een feestje van een wederzijdse kennis.

‘Heb je iets moois gevonden?’ vroeg ik.

‘Een asbakje.’ De garnaal legde zijn poot in het vergulde gleufje waarin precies een sigaret paste. ‘Niets bijzonders.’

‘Een souvenir?’ Ik zag dat het porselein beschilderd was.

‘Uit Salzburg.’ Hij draaide het asbakje naar me toe. Er stond een wapenschild op met in de linkerhelft een geklauwde draak, rechts een rood-witte vlag.

Even was het stil.

‘Alfred en ik. De tuinen van Schloss Mirabel.’ De roze garnaal staarde weemoedig voor zich uit. Het zeil van de kraam was aan een kant losgeraakt en klapperde in de wind.

‘Het geboortehuis van Mozart. De klavecimbel met het paardje. Al die Japanners... Hoe hij nog lachen kon.’

Zijn vriend Alfred was vast thuis, bij de kachel, zijn grijze schaal in een dik oud vest gehuld.

‘Ik mag van hem niets meer kopen. “Denk aan de crisis,” roept hij steeds. Toen ik vorige week een rood kinderkapstokje op straat had gevonden zei hij: “Nog meer troep erin? Ik eruit.” Er ontbrak maar één haakje.’

‘Draai het eens om.’

De onderkant van het asbakje was wit en merkloos.

[p. 69]

‘Kan nooit veel kosten,’ zei ik.

De koopvrouw zat midden tussen haar waar, een deken over haar schoot geplooid. Ze keek even naar de garnaal en toen naar het asbakje: ‘Twee euro.’

‘Een,’ zei ik.

‘Très gênant,’ zei de roze zacht. ‘Dat we ons zo moeten verlagen.’

De vrouw wikkelde het in krantenpapier.

‘Merci madame.’ Hij nam het aan.

Snel trok ik mijn portemonnee. ‘Cadeautje. Voor jullie.’

De roze garnaal bloosde. ‘Echt lief van je. Ik steek thuis meteen een sigaretje op.’ Hij stopte de asbak in de zak van zijn winterjas. Even voelde ik zijn harde wang tegen de mijne. Toen verdween hij.

Ik wist dat de kans groot was dat hij het asbakje vanavond nog naar zijn hoofd zou krijgen, dat het zou sneuvelen, in stukken uiteen zou vallen tegen het buffet, of in zijn vlucht het beeldje van het hertje dat daar stond, zou meenemen. Maar niet versagen, de steen steeds weer tegen de berg oprollen, dat was wat telde, op het huiselijke front.

Ontsnapt

Ik zat net voor de buis Tatort te kijken toen de telefoon ging. Het was de grijze garnaal. ‘Kun je alsjeblieft komen?’ vroeg hij.

‘Wat is er dan?’ vroeg ik.

‘Hij is compleet overstuur. Al uren zijn we aan het zoeken.’

Het was laat, mijn man lag in bed en op de tv begonnen de verwikkelingen net een beetje interessant te worden.

‘Zijn jullie iets kwijt?’ vroeg ik.

‘Fifi is weg,’ zei de grijze.

‘Wie?’

‘Je weet toch wel wie Fifi is? Als je niet eens weet wie Fifi is...’

‘Hoe lang zijn jullie al aan het zoeken?’ Ik onderbrak hem in de hoop dat ik me, terwijl hij doorpraatte, zou herinneren wie Fifi was, een teleurgestelde circuspoedel, een hamster in een smokjurk?

De grijze garnaal deed er het zwijgen toe.

‘Heb je al in de badkamer gekeken?’ vroeg ik.

‘Overal, we hebben overal gezocht.’ Zijn stem werd zachter, hij draaide zijn kop van de hoorn af. ‘Schat, daar heb ik al gezocht,’ hoorde ik hem tegen de roze zeggen. Hij richtte zich weer tot mij: ‘Hij is onder de bank gekropen, helemaal tegen de muur, waar ik zelfs met de

[p. 70]

plumeau niet bij kan. En maar roepen, Fifi, Fifi... hysterisch gewoon. Ik heb hem al honderd keer gezegd: zo krijgen we haar niet terug, zo schrikken we haar alleen maar af.’ Even was het stil. ‘Weet je,’ fluisterde de grijze toen, ‘ik ben bang dat hij zichzelf iets aandoet.’

Ik kende de roze garnaal als een bon vivant met een dikke huid, iemand die altijd de zonnige zijde zag. Misschien moest ik toch gaan, nooit eerder hadden mijn vrienden mijn hulp ingeroepen.

‘Weet je wat, ik kom eraan,’ zei ik.

‘Fantastisch,’ zei de grijze.

Ik keek uit het raam. Het regende dat het goot.

‘Eén ding,’ zei ik, ‘wie is Fifi?’

‘Fifi is de broer van Mimi.’

Ik zuchtte. Na Tatort kwam de herhaling van America's Next Top Model. ‘Ja, heel mooi, maar wie is Mimi...’

‘Moment.’ De grijze legde de telefoon neer en het werd stil. Van mijn bezoeken aan hun huis herinnerde ik me dat hun toestel op zo'n antieke naaidoos stond, met van die gedraaide pootjes.

Hijgend nam hij de hoorn weer op. ‘Sorry hoor. Ik kon hem nog net van zolder plukken, hij stond op het punt de dakgoot in te kruipen. Waar was ik gebleven? Nou, eerst raakten we Mimi kwijt, doordat Matthieu het raam open had laten staan en nu is Fifi ook nog zoek.’

Ik dacht aan een spelletje dat ik vroeger wel eens deed. Je moest een dier raden door vragen te stellen als ‘Kan het blaffen?’, ‘Eet het hooi?’ of ‘Heeft het poten?’

‘Heeft het een vacht?’ vroeg ik.

‘Hoe kom je daar nou bij? Heb je ooit een tak met haren gezien?’

‘Dus Fifi is een boomsoort,’ zei ik.

‘Oh god!’ Met een klap legde hij de telefoon neer.

‘Hallo,’ riep ik, ‘hallo, jongens, gaat het?’

Aan de andere kant van de hoorn klonk het hartverscheurende gejammer van de roze garnaal. ‘Veger en blik,’ riep de grijze erdoorheen. Een minuut hoorde ik vage kreten en gerommel. Toen pakte hij de hoorn weer op: ‘Ja, daar ben ik. We hebben hem. Matthieu had de wijnencyclopedie op hem gelegd en nu is hij zo plat als een dubbeltje. Nou ja, dat insectuarium nam de halve kamer in beslag, dus ergens ben ik wel opgelucht. Maar nu moet ik ophangen en een borreltje inschenken voor Matthieu. Het allerbeste!’

Ik stond alleen in de kamer, met de hoorn in mijn hand. De eindmelodie van Tatort zette in.

[p. 71]

Picknick

Terwijl ik in de lome hitte over de landweg liep zag ik ze liggen, languit in de berm, in de schaduw van de hoge iepen. De roze garnaal snurkte, de grijze staarde somber voor zich uit. Hij had een stuk plastic uitgespreid, zodat geen spriet of pootje het gras raakte.

Ik was op weg naar de schoenmaker. Voor de tweede keer deze maand hadden mijn zolen losgelaten. Maar het was zo'n prachtige dag dat ik mezelf, ondanks mijn drukke programma, een kort weerzien met mijn geleedpotige vrienden gunde. Na dat akkefietje bij hen thuis had ik ze niet meer gezien, mijn laatste bezoek aan hen eindigde met hoog oplopende ruzie, waarbij de grijze de roze met de kachelpook knock-out sloeg.

Tussen de grashalmen baande ik me een weg.

‘Oh hoi,’ zei de grijze garnaal toen hij me zag. Met krakend pantser kwam hij overeind. Aan zijn voeten lagen de resten van een picknick, stukken brood, een halve camembert, avocadoschillen.

De roze garnaal draaide zich op zijn zij, zodat hij met zijn neus in het paardenbloemblad terecht kwam. Hij zuchtte en snurkte verder.

De grijze sloeg naar een vlieg. ‘Veel te veel beestjes hier.’

‘Het is de tijd,’ zei ik. ‘Met de zomer komen de mieren.’

De grijze keek me aan, zijn blik vol onbegrip.

De roze garnaal rekte zich uit en gaapte. Hij droeg een beeldschoon wit met blauw gestreept matrozenshirt op een linnen broek.

‘Zo slaapkop, dat werd tijd,’ zei de grijze.

‘Hallo schat, wat een verrassing.’ De roze garnaal herkende me en wuifde. ‘Is dit niet de allermooiste dag van het jaar?’

‘Daarom blijf ik liever binnen,’ zei de grijze. ‘Maar hij wou er per se uit. Je had hem moeten horen vanochtend, alsof dit de eerste warme dag van het millennium is.’

De roze negeerde zijn vriend. ‘Wat is het jammer dat we allebei zulke vreselijk slechte zangers zijn,’ zei hij. ‘Ik zou een ode willen brengen aan de lucht, aan de wolken, aan alles wat aan ons voorbijtrekt. En..,’ hij gaf me een knipoog, ‘aan de witte wijn die ik stiekem in mijn tas heb gestoken.’

‘Geen alcohol voor vijven.’ De grijze zwaaide met zijn vuist.

‘Ach lieverd,’ zei de roze. ‘Hoe laat is het dan?’

‘Tijd om te gaan.’ De grijze wikkelde de camembert in een papiertje. ‘We moeten de ijskast nog ontdooien vandaag.’ Ineens dook hij naar

[p. 72]

beneden, rakelings een vlieg ontwijkend. ‘Dat was er weer een,’ zei hij nijdig. ‘Weet je wat voor ziektes die beesten allemaal bij zich dragen...’

‘Wist je dat hij heel goed kan tennissen?’ zei de roze. ‘Gisteren heeft hij mij dik verslagen. Hij smasht fantastisch. Ik had geen schijn van kans.’ Terwijl hij zijn vriend een brede glimlach schonk, opende hij een fles witte bourgogne.

Stilletjes wikkelde de grijze radijsjes in stukjes aluminiumfolie en stopte ze terug in de picknickmand. Hij bloosde, het compliment had hem in verlegenheid gebracht. ‘Vooruit. Eentje dan,’ zei hij zacht.

Toen klopte de roze garnaal op het plekje in het gras naast zich en keek mij vragend aan. ‘Doe je mee?’

‘De schoenmaker sluit om één uur,’ zei ik.

‘Wie draagt er nou schoenen met dit weer.’ Hij schonk de glazen bij. Ik kreeg wijn uit een tupperware bakje, dat hij met een servetje schoonveegde.

Terwijl de zon op zijn hoogste punt aan de hemel stond, klonken we op de zomer, op het leven, op alles wat nog komen moest.