KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 6]

Don't drive home the wrong way
San Bos

Ik had het vermoeden dat Fred vreemdging. Eigenlijk was het meer dan een vermoeden maar helemaal zeker was ik niet. Ik liep er al een tijdje mee. Ik had het erover met Thisja.

‘Op een onbewaakt moment vraag je het gewoon en kijk hem dan recht aan,’ zei ze.

‘Een onbewaakt moment?’ vroeg ik.

‘Ja, als je staat te koken en hij komt erbij staan. Eerst vraag je hem de tafel te dekken en geeft hem de borden aan, of in de badkamer als hij tandpasta op zijn borstel doet. Dan.’

Ik had er geen zin in. Ik bedoel, ik wilde het wel weten maar ik wilde niet dat hij bij me wegging. Zijn naam staat op mijn arm getatoeëerd. River is twee en Rover net vier, we hebben een hypotheek, en een hond. Ga ik bij hem weg als hij ja zegt? Stapt hij op, als hij bekend heeft? Ik nam me voor het te vergeten maar ik het vergat het niet. Ik wilde er niet over beginnen, zeker die avond niet. We zaten op de bank en keken naar de aftiteling van een film waar we halverwege in waren gevallen.

Een paar jaar geleden had hij iets met een ander. Een of ander mokkel dat tijdelijk de telefoon opnam in de taxicentrale waar hij werkt. Hij bracht steeds bloemen mee en cadeautjes. Hij was zo lief, het ging echt lekker tussen ons. Op een dag ging ik onverwacht langs op de zaak.

Ik wilde weg, ik dacht met één kind red ik het wel alleen. Alles heeft hij eraan gedaan me terug te krijgen, alles. Negen maanden later kwam River.

Dat hij nu de cadeautjes en bloemen achterwege liet snapte ik wel. Nu werkte hij steeds over, neuriede, maar snauwde mij en de kinderen af. Als hij thuis was sms'te hij de hele tijd. Hij liep rond met zo'n vreemde grijns op zijn gezicht. Op die avond dat ik er zeker niet over wilde beginnen, zaten we dus op de bank.

‘Ik ben met iemand anders naar bed geweest,’ zei ik ineens. Ik hoorde het mezelf zeggen. Waarom zeg ik dit, dacht ik. Eerst bleef hij rustig.

[p. 7]

‘Met wie?’ vroeg hij.

‘Oh, met iemand,’ zei ik.

‘Met iemand... met wie vraag ik je. Ken ik hem?’ Toen begon hij te schelden. Ik zat daar maar op die bank. Fred liep rond en werd grof. Hij veegde het kleed van tafel waarop nog wat borden en een fles ketchup stonden.

Door iets in zijn bewegingen, die op een vreemde manier voorzichtig waren en iets in zijn stem die schreeuwde maar niet zo hard dat de kinderen wakker werden, wist ik het. Er is een ander. Ook al schold hij, er zat iets van opluchting in zijn kwaadheid. Het was een zuiver we-staan-quitte geluid. Maar we stonden niet gelijk. Het leek een spel, een vreemd spel. Die avond sliep hij op de bank.

De volgende ochtend begon hij er meteen over. Eerst vroeg hij of ik die gozer nog zag. Ik zei dat het eenmalig was geweest. Of ik er van genoten had. Ik zei nee, in de hoop nog iets goed te maken. Plotseling sloeg hij hard met zijn vuist in zijn hand.

‘Heb ik je verwaarloosd. Doen we te weinig samen?’ zei hij.

Op het werk vroeg Thisja hoe het ging.

‘Heb jij dat ook wel eens,’ zei ik, ‘dat je in een vergadering zit en denkt, ik kan er niets meer bij hebben. Dan komt er nieuw werk op tafel. Vierhout kijkt rond. Je denkt, als hij het aan mij vraagt zeg ik nee. Hij legt uit wat het werk inhoudt en je denkt: wat een pleurisklus, dat ga ik echt niet doen. Echt, ik kan het er niet bij hebben. Dan kijkt hij in jouw richting en voor hij je iets vraagt zegje: Ik doe het wel.’

‘Nee,’ zei ze.

Die avond was Fred op tijd thuis, hij sms'te nog vaker. De kinderen keken tv terwijl ik kookte. Na het eten aten we ijs, dat de kinderen mochten versieren met nootjes en gekleurde balletjes. We deden of het gezellig was.

‘Fred?’ zei ik zacht. ‘Ik hou van je,’ maar eigenlijk wilde ik hem slaan. Hij keek op het schermpje van zijn mobiel en grijnsde. Ook die nacht sliep hij op de bank.

Vrijdagavond kwamen zijn ouders eten. Ze hadden cadeautjes mee voor River en Rover. Fred haalde chinees en we dronken er donker

[p. 8]

bier bij. Af en toe keek Fred naar me. Alsof hij me keurde. Zij of ik. Was ze jonger? Was ze knapper? Was ze leuker? Ging hij bij me weg? In de keuken liet ik een pak vla vallen, alles zat onder.

We speelden kaart, klaverjasten met z'n vieren. Om elf uur gingen zijn ouders weg. Ik deed nog een poging om te zeggen dat het niet waar was. Dat ik nooit met een ander was geweest. Fred keek op zijn mobieltje, hij leek me niet te horen. Om half twee kwam hij naast me in bed liggen.

In het weekend deden we rustig aan. Fred belde een visafspraak af. Ik deed de boodschappen. Ik had geen lijstje gemaakt. Verse groente dacht ik en gooide twee zakken chips extra zout in mijn karretje. De spruitjes waren in de aanbieding maar ze zagen er klein en niet zo fris uit. Ze hadden aardbeien, daar had ik trek in. Ik zocht de beste doos uit, waar ze rood en romig in het bubbeltjesplastic lagen. Het was nu drie weken geleden dat ik de rekening van zijn mobiel gezien had. Bijna driehonderd euro. Ik gooide koffiepads in de kar. Er botste een dikke vrouw tegen mij aan. Ze zei niets. Mensen hebben schijt aan een ander. Terug nam ik een omweg. Hoe zou het zijn als ik naar mijn moeder reed en nooit meer naar Fred terug zou gaan? Ik zat al op de snelweg.

‘Don't drive home the wrong way,’ zong Moke op de radio. Ik had ze zien spelen op een festival. De bas laag in mijn buik, de zon op mijn haar, de bierzoenen van Fred, het was nog geen drie maanden geleden. Bij de eerste afslag keerde ik om.

Thuis had Fred de foto's van de kinderen opgehangen. Ik was er blij mee. De lijstjes hadden meer dan een jaar in de kast gelegen. We lieten met z'n allen Spike uit, wat we eigenlijk nooit deden. Ik had iets lekkers meegenomen voor 's avonds bij de koffie en op een vreemde manier was het gezellig. Fred keek geen enkele keer op zijn mobiel. Tegen enen gingen we naar bed. We vreeën.

Thisja vroeg hoe het ging. Ik dacht we hoeven misschien niet uit elkaar. Ik stond voor het raam. Die man in z'n rolstoel reed langs. Elke dag hetzelfde rondje ook al was z'n hond al maanden dood. Een mens is een gewoontedier.

‘Ik vroeg je wat,’ zei Thisja. ‘Hoe is het thuis.’

‘We spelen een spel,’ zei ik. ‘Een vreemd spel, alsof ik met één dobbelsteen een negen heb gegooid.’