KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 3]

Het wereldrecord
Bas Beerendonk

‘Ik heb geen honger,’ zei ze toen hij, op deze bijzondere dag, de deur opendeed.

‘Je weet niet eens wat ik heb gekookt,’ zei hij.

‘Ik heb geen honger,’ herhaalde ze.

‘Het is nauwelijks een voorgerecht te noemen,’ zei hij, kijkend naar het bord spaghetti carbonara in zijn handen.

‘Ik voel me niet goed,’ zei ze, en verschikte iets aan de deken, waardoor een kuit kwam bloot te liggen. Haar kuit was een landschap op zichzelf - heuvels, ravijnen, spleten - en woog waarschijnlijk meer dan hij. ‘Omdat je niet genoeg eet,’ zei hij. ‘Daarom voel je je niet goed. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.’

‘Er zit iets klem,’ zei ze en gebaarde in een onduidelijke richting.

‘Zodra je ontbeten hebt, zal ik eens kijken,’ zei hij.

Hij ging naast het bed zitten en keek toe hoe ze at. Bij elke beweging veranderde haar lichaam, danste haar vlees op het ritme van de zwaartekracht - hoe kon iemand hier niet de schoonheid van inzien? Toen ze elkaar leerden kennen had ze zich onzeker over haar gewicht gevoeld, herinnerde hij zich. Terwijl zij zich bij het ontkleden schaamde over haar vetrollen zag hij vooral de mogelijkheden. Hij keek naar haar als een architect: hij zag een degelijk, solide huis - maar het moest een kathedraal worden.

Nadat ze ook de twee volgende gangen had opgegeten (gebakken ganzenlever, slagroomtaart) waste hij haar, een dagelijks ritueel dat minimaal een uur in beslag nam. Hij deed het secuur en liefdevol, zorgde ervoor dat geen enkel stukje lichaam aan aandacht iets te kort kwam. Behalve de boosdoener - een kippenbotje ergens onder haar linkerborst - vond hij ook nog een paar olijven en een stuk watermeloen.

‘Zo, de zaken gaan nog steeds goed zo te zien,’ zei de slager, terwijl hij hem hielp met het dragen van de spullen.

‘Ik mag niet klagen,’ zei hij. (De slager was er, een tiental jaren gele-

[p. 4]

den alweer, van uitgegaan dat zijn beste klant een restaurant dreef. Hij had hem maar in die waan gelaten.)

Hij sloot de achterklep van zijn bestelwagen, zei de slager gedag en reed verder.

In het begin was alles nog goed te combineren geweest met zijn werk als verzekeringsagent, maar toen ze bedlegerig begon te worden veranderde dat. Uitgeput en opgebrand begon hij er meer en meer aan te twijfelen of hij de eindstreep ooit zou halen, wist hij op zijn somberste momenten zeker dat hij het loodje zou leggen voordat het project voltooid zou zijn. Ja, hij was er bijna, maar bijna was niet helemaal. Maar toen ging zijn moeder dood en wat ze hem naliet - hij was enig kind - bleek ruim voldoende om zich van nu af aan volledig op zijn ‘echte’ werk te concentreren. Na de slager volgden de viswinkel, de groenteboer en de slijter. Het liep al tegen elf toen hij eindelijk kon beginnen met het bereiden van de lunch.

‘Schat, ik voel me echt niet goed,’ zei ze, nadat ze de laatste hap vitello tonato naar binnen had gewerkt. ‘Wacht maar tot je de rest ziet,’ zei hij. Opnieuw sinds vanmorgen keek hij naar het schermpje naast het bed (het zelfgebouwde bed, waaronder hij een industriële weegschaal had bevestigd) en weer deden de getallen zijn hart even opspringen. Zijn inschattingen waren juist: zo dichtbij waren ze nog nooit geweest. Vandaag, zeiden de getallen, vandaag gaat het gebeuren. (Drie weken geleden waren ze slechts drie kilo van een record verwijderd, maar daarna was ze plotseling weer twee kilo kwijtgeraakt. Nu had hij de dagelijkse hoeveelheid calorieën met nog eens duizend verhoogd. En het werkte!)

Bij de coquilles Saint Jacques serveerde hij een chablis, en bij de lamsbout een bordeaux. Dat was te veel, misschien, want toen hij terugkwam met de kaasplank was ze in slaap gevallen.

Terwijl de hazenpeper pruttelde op het fornuis, liet hij zich met een glas wijn op de bank zakken. Hij pakte het fotoboek van de salontafel en bladerde erin. Haar vijfentwintigste verjaardag in een chic restaurant, een ijsje aan het strand, een hotdog in het park. Onder elke foto had hij, naast wat andere summiere mededelingen, steeds haar gewicht genoteerd. Op de een of andere manier lijkt hij op die foto's altijd een stuk gelukkiger dan zij. Omdat ze zich schaamt, dacht hij nu ineens,

[p. 5]

een slok van zijn wijn nemend, omdat ze nooit is opgehouden zich te schamen, omdat ze zelf niet kan zien hoe mooi ze is. In de tweede helft van het boek ligt ze alleen nog maar in bed. Voor hem waren die laatste tien jaar misschien wel de gelukkigste. Vanwege de eenvoud, de rust, de overgave. ‘Schat, wat voor weer is het buiten?’ ‘Niets bijzonders.’ De mensen zeiden wel eens dat het in een relatie, met de jaren, steeds minder werd, maar voor hen werd het meer, steeds meer, hun leven was een zich almaar uitdijend kunstwerk. Van het record wist zij niets, van het record hoefde zij ook niets te weten. Er zou ook niets worden geclaimd. Alleen hij zou weten dat ze gewonnen had. Dat het meisje dat tijdens de gymles altijd aan de kant stond omdat ze niet werd uitgekozen dat tijdens de pauzes altijd ergens alleen in een hoekje stond, dat datzelfde meisje, zijn meisje, nu wereldkampioen was. De gedachte vervulde hem met zoveel trots dat de tranen hem over de wangen liepen.

De eendenleverterrine hoefde alleen nog maar afgewerkt te worden. De ijstaart was ook al klaar, en daarna hadden ze de kaasplank nog. Hij had uitgerekend dat alleen het gewicht van het nog op te dienen voedsel genoeg zou zijn om haar over de grens te helpen: de grens waar nog geen enkele vrouw in de geschiedenis van de mensheid overheen gegaan was.

‘Lieverd,’ zei ze. ‘Alsjeblieft...’ Haar stem was hees.

‘Kom,’ zei hij, terwijl hij de vork ter hand nam. ‘Laat mij het maar doen.’

Terwijl hij haar met tedere hand bleef voeren, keek hij meerdere keren op het scherm. Het klopte toch echt: drie ons en ze waren er.

‘Nu niet weer in slaap vallen,’ zei hij toen ze de laatste hap had doorgeslikt. ‘We hebben nog een hoop moois voor de boeg.’

Fluitend hield hij zich bezig met de kastanjepuree en de appelcompote, terwijl de hazenpeper rustig verder pruttelde.

‘Wat heb ik nou gezegd?’ zei hij toen hij de slaapkamer binnenkwam.

‘Ik heb me niet voor niets zo uitgesloofd. Kom, ga rechtop zitten, het is je lievelingsrecept.’

Maar ze bewoog niet meer.