KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 52]

Herfstzon
Inez van Eijk

Dat hun moeder, Bea, sinds pa's vertrek niet te harden was, daarover waren Karin en Gijs het van harte eens. Evenals over het gebrek aan pit waarmee ‘de slapjanus, Henk, zich had laten wegsturen’.

Over de oplossing verschilden ze van mening. Karin vond dat pa en ma het moesten bijleggen: ‘Dat ene slippertje kan ze hem toch wel vergeven.’ Gijs vond dat ze gewoon een andere vent moest zoeken: ‘Ze ziet er hartstikke goed uit.’

Om er eens helemaal uit te zijn gaven de kinderen haar een retourtje Malaga voor haar verjaardag: ‘Je bent eraan toe, ma.’ Dat ze pa flink zou missen of een leuke man zou tegenkomen behoorde tot de mogelijke bijwerkingen.

Het luieren kwam Bea na twee dagen de neus uit. Ze snakte naar beweging en afleiding en bladerde maar eens door het stapeltje flyers op haar kaptafel. Excursies per boot of bus, zang en dans - natuurlijk flamenco, een film, wandelingen. Ze koos de ‘Panoramatocht’, een bergwandeling met een gids. Veilig en ook interessant met uitleg over flora en fauna. Ze bekeek het kaartje dat erbij stond afgedrukt. De met rood aangegeven route begon in het vissersdorp een paar kilometer verderop. Kon ze daar ook even rondkijken.

De volgende dag pakte ze na het ontbijt haar rugzakje, licht van gewicht maar zwaar van herinneringen, dit eerste cadeautje van Henk. De fles water haalde ze er weer uit; je moest nooit te veel meenemen en ze zouden onderweg wel iets tegenkomen. Ze liet de receptioniste een taxi bestellen.

De wandelaars moesten zich verzamelen voor de kerk. Op een man in khakibroek en donkergrijze polo na, was er geen mens te zien. Maar het was nog vroeg. De man stond er wat lusteloos bij en leefde op toen ze zich voor de tocht aanmeldde. Wat een voorrecht dat hij, Felipe, vandaag haar gids mocht zijn! En wat een mooie dag had ze uitgezocht! En waar deze charmante vrouw vandaan kwam, of ze kinderen had, of ze alleen met vakantie was? Zijn Engels was redelijk, evenals zijn

[p. 53]

accent. Af en toe knikte ze maar eens vriendelijk en dan ratelde hij weer verder. Een gezellige prater. Felipe woonde bij zijn moeder en gidste als bijverdienste naast zijn leraarschap - in welk vak bleef haar duister.

Hoewel Bea een kwartier later nog steeds de enige deelnemer was blies Felipe tot haar verbazing de wandeling niet af. Van dit bijbaantje werd hij ook niet rijk, dacht Bea. Ze zou hem straks een flinke fooi geven.

Ze zouden eerst richting rivier lopen, althans dat begreep ze, en daarna ging het de bergen in, een grijze muur die steil omhoog leek te rijzen. Maar ze hoefde zich geen zorgen te maken, het pad liep eromheen, no perigroso. Niettemin keek Felipe bedenkelijk naar haar sandalen.

Even buiten het dorp begon de weg licht te stijgen. Hij hield haar staande vanwege het uitzicht: de zee, het haventje bij de riviermonding, het knusse dorp. Hij wees haar op het huis van de burgemeester, het gemeentehuis, de markt. ‘En daar,’ met zijn vingertoppen luchtig op haar wang draaide hij haar hoofd in de goede richting, de school waar hij lesgaf.

Bea hoopte dat het pad niet veel steniger werd dan het al was. Stom van d'r om geen stevige schoenen aan te doen. Glad vergeten. Henk dacht altijd aan zulke dingen. Ach, Henk, hij had nog gebeld om haar een goeie vakantie te wensen. Zoete broodjes. Ze trapte er niet in.

Na een klein uur wees Felipe op wat hoger gelegen huizen, daar gingen ze heen, iets drinken. Bea prees zichzelf dat ze die stomme fles water niet had meegesjouwd.

Het dorpje was groter dan ze vanaf de weg beneden had gedacht; witgekalkte huizen, hier en daar een moestuin, wat bomen. Felipe stopte bij een vrij groot huis, wat ouder, schilderachtiger dan de rest, uitkijkend op zee. Precies zoals ze zich de huizen aan de Spaanse zuidkust had voorgesteld. Maar een café was het niet.

Felipe liep de voortuin in. Toen hij zag dat ze was blijven staan, kwam hij terug. Hij legde zijn hand op haar arm. ‘Kom, Beatriz, ik laat je mijn huis zien.’ Ze aarzelde. Kon je zuidelijke gastvrijheid ook weigeren?

‘We drinken koffie, of wat je maar wilt. Je bent mijn gast.’ Zijn moeder zou het leuk vinden iemand uit Holland te ontmoeten. Zijn vader had in Amsterdam gewerkt, of was daar een keer geweest. Soms ging zijn Engels haar te snel.

[p. 54]

Binnen was het koel. Ook dat hoorde zo, dacht Bea. Buiten de zinderende zon, binnen schemerig en koel. Een betegelde vloer. Donkere meubelen, schimmige foto's of tekeningen in passepartouts aan de muur.

Felipe verdween achter een deur, ze hoorde een trap kraken. Met een teleurgesteld gezicht kwam hij weer de kamer in. Zijn moeder was er niet, hij was vergeten dat ze een zieke tante zou bezoeken. Uitgerekend vandaag. Wat jammer! Maar hij kon koffie maken. Of wilde ze iets fris?

Ze bekeek hem terwijl hij aan de aanrecht bezig was. Goed lijf. Te oud om haar zoon te zijn. Ach, kijk, zo'n Italiaans espressopotje had ze thuis ook. Een zoon van Henk zou qua leeftijd kunnen, Henk was tenslotte tien jaar ouder dan zij. Snel duwde ze hem uit haar gedachten.

‘Je beweegt als een danser,’ zei ze. Felipe draaide zich om. ‘Ben ik ook,’ zei hij en grinnikte. ‘Wat denk je?’ Verbluft keek ze hem aan. Zou hij... ‘Flamenco natuurlijk!’ en opeens was hij een andere man: een arm gebogen voor de borst, de andere geheven, een been gebogen vooruit. Ook al een bijbaantje.

Behalve een kruidige door zijn moeder gebakken cake, presenteerde Felipe haar bij de koffie het fotoalbum van de familie. Ooms en grootvaders met snorren, vrouwen die allemaal op elkaar leken, zijn vader, een mooie man, met een ernstig gezicht en vriendelijke ogen. Niet zo'n benige, scherpe kop die je hier veel zag. Bea vond dat Felipe op hem leek. Ze keek hem nog eens goed aan, wat ze tot nu toe had vermeden. Hij keek terug - ‘onderzoekend’ heette zo'n blik in een boek.

‘You make my day!’ Hij pakte haar hand en trok haar overeind. Ze moest iets bekijken in de moestuin.

Het briesje uit zee dat de voorgaande dagen de lucht had verkoeld, viel nergens te bespeuren. De atmosfeer voelde naar onweer. Dan konden ze die wandeling wel vergeten. Ook best. Haar benen voelden nu al als nat karton. Tussen de vruchtbomen schemerde een hangmat. Daarin wegsoezen. Verre stemmen, keukengeluiden uit een buurhuis. Loom opkijken en de zee zien. Deel worden van de warme, geurige schaduw. Je laten meedrijven. ‘Overgave’, weer zo'n boekenwoord.

Zijn hand lag losjes op haar rug, als verstrooid streelde zijn duim het blote stukje nek boven haar shirt. Wat wilde hij haar eigenlijk laten zien?

[p. 55]

Bij een perenboom hielden ze stil. Hij wees op een koperen bordje, de boom was bij zijn geboorte geplant en nu, veertig jaar later, in zijn beste tijd. Liefkozend streek ze over de stam.

Felipe liep om de boom heen, zoekend tussen de bladeren plukte hij er een vrucht tussenuit. ‘Deze is rijp.’

Net als ik, dacht Bea. Op zijn hand lag een prachtpeer: over het gedempte groen een tere blos. Voor ze hem kon aannemen hield hij hem voor haar lippen. Ze nam een hap. Weer die peilende blik. Met de rug van zijn hand veegde hij het sap langs haar kin weg. Ook hij nam een hap van de bijzonder sappige peer. Ze stak haar hand uit.

Hij was naar beneden gegaan om iets te eten te maken.

Met haar handen achter haar hoofd keek ze naar een klem spinnetje dat pijlsnel aan een onzichtbare draad naar een nieuw hechtingspunt zakte, ergens bij het hoofdeinde. Ze merkte nu pas goed hoe warm het hierboven was. Ze streek over haar kletsnatte buik, rook aan haar hand en veegde hem af aan het kraakwitte laken. Als ze nu ging douchen zou hij denken dat ze er al genoeg van had.

Ze hoorde hem rommelen in de keuken. Over een paar minuten zou hij weer binnenkomen. Ze hoopte dat hij een peer meenam. De vorige was tussen hun lijven geplet.

Dat je zo toe kon zijn aan seks. Als ze dat weleens las van andere vrouwen, leek haar dat hysterisch, oversekst. Als je ouder werd hoefde het toch niet meer zo vaak. Beter één keer per maand en dan goed, dan drie keer zwoegen per week, had Henk gezegd. Ze vroeg zich af in welke rubriek die keer met zijn collega dan thuishoorde.

Dit was in ieder geval allesbehalve zwoegen geweest. De tweede keer dat Felipe die middag met zijn korte stevige pik bij haar binnenkwam, had hij hun beider orgasmes met wat meer oog voor detail beheerd. Maar dat zij zelf ook zo snel achter elkaar klaar was gekomen! Stuiptrekkingen voor de overgang toesloeg?

Ze had geen idee hoe laat het was. Nu was het nog licht. Als ze zich rap aankleedde zou ze nog terug kunnen. De berg afrennen, een taxi zien te vinden. Ze zag zich al in haar vlekkerige kleren, bezweet en met piekhaar bij de receptie om haar sleutel vragen: ‘Buenas noches, señora, fijn gewandeld vandaag?’

[p. 56]

Toen ze het hotel wilde bellen om te zeggen dat ze een paar dagen elders verbleef, bleek dat ze haar mobieltje die ochtend in de taxi had laten liggen. Ze had Karin willen bellen maar geen verbinding gekregen.

De volgende dag belde ze haar dochter alsnog, vanuit de cel bij de supermarkt in het vissersdorp beneden. ‘Ik vermaak me uitstekend, lieverd. We bellen wel weer.’

Ze kocht wat toiletspullen, ondergoed en een T-shirt. Dat ze voorlopig zou blijven was een uitgemaakte zaak. Ze hadden het rijk alleen want Felipes moeder had gebeld dat ze langer bij haar zieke zuster bleef. Bea vond het allemaal best. Haar kinderen hadden zich het uitstapje - ‘Neem het ervan, ma, je verdient het.’ - waarschijnlijk anders voorgesteld, maar ‘eraan toe’ was ze zeker.

Niettemin begon ze zich na een paar dagen af te vragen, hoe ze haar vakantierelaas bij thuiskomst zou inkleden. ‘Lieve schatten, dankzij jullie heb ik me sufgeneukt met een Spanjaard van veertig.’ Haar moeder vormde pas echt een probleem. Tachtig en haarscherp. ‘Je had me toch terug kunnen bellen? Ik heb een paar keer naar je hotel gebeld en dat zouden ze doorgeven.’ Ze zou het zo door hebben en sneerend constateren dat Bea een slet was. En Henk? Dat de kaarten nu anders lagen hoefde hij niet te weten.

Ze legde Felipe het probleem voor. Hij kwam vrij snel met een plan, alsof hij eerder met dit bijltje had gehakt. Hoeveel tijd had ze nog? Vanaf nu moest ze niets meer van zich laten horen. Na een paar dagen zouden de kinderen het hotel bellen en vervolgens de dorpsdiender. Voor die in actie kwam gingen er zeker nog twee, drie dagen overheen. Rechercheurs, helicopters, duikers? Welnee. Werden haar kinderen gek van ongerustheid en sloegen de Nederlandse media alarm, dan zou hij haar op een ochtend een eind verderop naar een beschaduwde plek bij de rivier brengen. 's Middags zou hij daar in de buurt met twee vrienden een wandeling maken en o, wonder, een verdwaalde Nederlandse toeriste aantreffen, die daar al dagenlang bivakkeerde. Ze had op water en rozemarijnblaadjes geleefd maar was kerngezond. Ze was alleen wat afgevallen.

Haar spoorloze verdwijning haalde na een week de Nederlandse kranten. De televisiezenders volgden. Toen ze de gekwelde gezichten van Gijs en Karin op de voorpagina van de Telegraaf niet meer kon aanzien, hakte Bea de knoop door. Met twee peren en een boek liet ze

[p. 57]

zich door Felipe installeren aan de bovenloop van de rivier, die een paar meter hoger ontsprong.

‘Zodat we het ons goed herinneren,’ zei Felipe terwijl hij zich voor wat de laatste keer zou zijn in haar bewoog, traag voor zijn doen en voorzichtig - helaas vermocht de dubbelgevouwen deken die hij had meegebracht niet de stenige grond te verzachten.

Toen ze alleen was, barstte ze in snikken uit. Dit was het dus. Einde van de film. Over een paar dagen zat ze weer op haar werk. Ze had zich voorgenomen haar kinderen onder strikte geheimhouding een gekuiste versie van haar avontuur te vertellen. En Henk? Daar moest ze nog over nadenken. Alle anderen zouden te horen krijgen hoe wonderbaarlijk het was dat ze het al die tijd had uitgehouden, hier op deze van god verlaten plek. Felipe zou zijn camera meenemen en een paar foto's maken.

Volgens hem zou ze op Schiphol als de koningin worden ontvangen en hordes rijke weduwnaars op haar stoep vinden. Ze zag het voor zich: flitsende camera's, persconferentie, interviews. Maar eerst moest ze zich voorstellen hoe ze dit ruim veertien dagen had kunnen overleven. Niet gek was geworden van het vasten. Een plek om te slapen had gemaakt. Niet had geprobeerd de weg naar beneden te vinden. Als ze een stapje hoger klom, kon ze het dorp trouwens zien liggen.

Aan het eind van de middag, de ergste hitte was voorbij, hoorde ze stemmen. Nu moest ze zich goed houden. Aan Felipes rolvastheid twijfelde ze geen moment.

Omdat ze natuurlijk wankel op haar benen stond, suggestie van Felipe, nam een van zijn vrienden haar op zijn rug, de ander liep ernaast. Felipe volgde.

Ze wist het zeker, ze ging er een boek over schrijven, maar het afslankdieet hield ze geheim.