KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 44]

De indringer
Ed van Eeden

Zag hij daar nu een politiewagen? Automatisch laat Fedor zich wegglijden in de schaduw van een van de platanen. Hij had gelijk. Langzaam rijdt de patrouillewagen door de donkere straat. De in het zwart geklede man zorgt dat hij buiten het licht van de koplampen en de lantarenpalen blijft. Pas als de auto de hoek om is, loopt hij verder. Mooi, nu ze hier geweest zijn, zullen ze wel even wegblijven. Dus kan hij rustig aan het werk.

Geroutineerd laat hij zijn blik over de gevels van de huizen gaan. Het prettige van de zomermaanden is dat veel mensen 's nachts ramen of balkondeuren openlaten. Ze denken dan dat het geen kwaad kan, omdat ze niet op de begane grond wonen. Moet je nou toch eens zien: dat is toch bijna te makkelijk. Op één-hoog staat een dubbele deur achter een smeedijzeren hekje op een kier. Meteen kijkt hij naar de bijbehorende voordeur in het portiek, maar daar is geen ‘Hier waak ik’-sticker te zien. Fedor schudt zijn hoofd en lacht geluidloos.

Even snel controleren of er niemand op dit uur een hond uitlaat of thuiskomt uit de kroeg. Niks, mooi zo. Hij doet zijn trui omhoog en wikkelt een rol nylontouw van zijn middel af. Dan maakt hij een lus en werpt die naar het smeedijzeren hekje. Al bij de tweede poging is het raak. Hij geeft een harde ruk aan het touw, maar het hekje zit blijkbaar stevig vast. Opnieuw kijkt hij om zich heen. Niemand te zien. En door het volle gebladerte van de bomen wordt hij hier aardig aan het zicht van de overburen onttrokken.

Fedor trekt het touw strak en klimt met soepele bewegingen omhoog. Terwijl hij zich vasthoudt aan het hekje, voelt hij aan de openslaande deuren. Die zitten aan de binnenkant vast. Hij wurmt een lange schroevendraaier door de kier en beweegt het ding naar boven tot hij een haak tegenkomt. Voorzichtig schuift hij de haak uit het oog omhoog, waarna hij hem langzaam laat zakken. Ingespannen blijft hij even staan luisteren. Geen enkele reactie. Dan duwt hij de deuren centimeter voor centimeter verder open. Het ziet er veilig uit. Voor hij over het hekje naar binnen klimt, haalt hij eerst het touw op, dat hij meteen weer om zijn middel wikkelt. Vooral geen sporen achterlaten.

[p. 45]

Hij duwt de deuren zachtjes achter zich dicht.

Totdat zijn ogen helemaal aan het donker gewend zijn, blijft hij staan. Hij bevindt zich in een kamer met een paar kasten, een opgemaakt bed en een bureautje. Vlug inspecteert hij de kasten en de bureaulaatjes, maar hij treft er niets van waarde aan. Dan doet hij behoedzaam de kamerdeur open. Op de overloop kraakt een plank onder zijn gewicht. Geschrokken blijft hij minstens een halve minuut lang staan. Het is stil in het huis.

De andere kamer aan de voorkant is de woonkamer. Hij laat het licht van zijn staaflampje over het interieur glijden. Een televisie, een videorecorder, een cd-speler en een computer, inventariseert hij. De laatjes van de dressoirkast en het kastje bij de telefoon leveren niets bijzonders op. Dus toch maar even verder kijken.

Voor alle zekerheid werpt hij een blik in het keukentje en de wcruimte, waar ook een wasmachine en een douchecabine staan. Nu is alleen de grote kamer aan de achterkant nog over. Dat moet haast wel een slaapkamer zijn. Fedor haalt diep adem voordat hij de kamerdeur opent. Dicht bij de muur blijvend glipt hij naar binnen.

Ingespannen luisterend hoort hij een regelmatige ademhaling. Zijn staaflampje flitst aan. In een groot, ouderwets metalen bed ligt een vrouw te slapen. Ze draagt een nachtpon en heeft een aantrekkelijk, regelmatig gezicht met halflang haar. Het lichtje glijdt over een kastenwand en blijft rusten op een antieke secretaire. Meteen sluipt hij er naartoe. Als er waardevolle spullen in huis zijn, zullen ze hier waarschijnlijk in zitten.

Een voor een probeert Fedor een paar laatjes, maar die zitten allemaal op slot. Onderaan de secretaire is een sleutelgat: daar kunnen die laatjes waarschijnlijk centraal worden vergrendeld. Hij bromt zachtjes en kijkt om zich heen. Misschien heeft ze de sleutel wel bij zich in het nachtkastje verstopt. Zachtjes loopt hij langs het bed naar het kastje.

Op het moment dat hij vlak bij het hoofdeinde is, kreunt de vrouw in haar slaap en gaat verliggen. Fedor bevriest in zijn beweging. Geluidloos wacht hij tot ze weer in diepe rust is. Hij is nog geen halve meter van haar af. Haar ademhaling is net zo kalm als even tevoren wanneer hij eindelijk bij het nachtkastje neerhurkt. Het is zo'n oud houten model, met een deurtje en een la. Zijn ene hand houdt de zijkant van het kastje tegen, terwijl de andere voorzichtig het deurtje opentrekt.

Het door een magneetje op zijn plaats gehouden deurtje maakt bij het opengaan een dof geluid. Weer bevriest Fedor. Hij hoort dat er iets

[p. 46]

veranderd is in de ademhaling van de vrouw naast hem. Langzaam draait hij zijn hoofd in haar richting. Dan ziet hij in het donker de glinstering van een paar wijdopen ogen die naar hem kijken.

Met een snelle sprong werpt hij zich bovenop haar. Voordat ze kan schreeuwen, drukt hij met zijn hand haar mond dicht. Ze worstelt en probeert hem te bijten, maar hij heeft zijn schroevendraaier al uit de houder aan zijn riem getrokken en duwt die nu dreigend tegen de zijkant van haar hals. Haar verzet vloeit meteen weg. Hij drukt haar op het bed en gaat bovenop haar zitten. Zijn knieën houden haar armen naar beneden.

De zaklantaarn schijnt in haar gezicht, dat ze direct met dichtgeknepen ogen afwendt. Terwijl de schroevendraaier een kuiltje drukt in het vel van haar hals, trekt hij het sloop van een van de kussens naast haar. Hij houdt het kussensloop tussen zijn tanden vast en scheurt het linnen met krachtige bewegingen kapot. Het kost hem moeite, omdat hij maar met één hand kan werken, maar toch heeft hij al gauw een paar lange repen stof. Het laatste stukje van het sloop balt hij samen tot een prop.

‘Mond open,’ zegt hij kortaf.

De vrouw klemt haar kaken op elkaar. Hij pakt haar haren en trekt haar hoofd achterover, waardoor haar mond als vanzelf opengaat.

‘Als je me bijt, krijg je een dreun,’ waarschuwt hij.

Hij doet de prop in haar mond en zorgt dat die op zijn plaats blijft zitten door een van de repen stof om haar kaak te binden. Zorgvuldig kijkt hij of ze wel genoeg adem krijgt. Voordat hij het lampje op het nachtkastje aanklikt, bindt hij haar ook een blinddoek voor.

Pas als het licht aan is, begint hij haar handen aan elkaar te binden. De vrouw verzet zich, zodat hij de schroevendraaier weer even moet gebruiken. De samengebonden polsen maakt hij vast aan een van de spijlen van het hoofdeinde.

Dan stapt hij van haar af en slaat het dekbed terug. De schroevendraaier zorgt ervoor dat ze niet met haar benen trappelt, als hij die bij de enkels samenbindt en aan het voeteneinde vastmaakt. Tevreden kijkt hij naar de uitgestrekte vrouw op het grote bed, waarna hij zachtjes hummend het nachtkastje doorzoekt.

Die verrekte sleutel is nergens te vinden. Hij ziet alleen een horloge en een paar ringen. Een inspectietocht door de klerenkasten levert een sieradendoosje op, maar daarin zit niets wat veel waarde lijkt te hebben. Wanneer hij hardhandig aan de laatjes van de secretaire begint

[p. 47]

te rukken, hoort hij de vrouw protesterende geluiden maken. Grijnzend loopt hij terug naar het bed.

‘Je moet maar durven,’ zegt hij spottend. ‘Naakt vastgebonden liggen en dan nog praats hebben.’

Hij doet net alsof hij ineens beseft dat hij iets vreemds heeft gezegd. ‘Ach, zei ik naakt? Maar je ligt hier helemaal niet naakt, hè? Weet je wat, daar zullen we eens even wat aan doen.’

Haar lichaam verstijft als hij naast haar op de rand van het bed gaat zitten. Hij strijkt over haar bovenarmen tot aan het punt waar de korte mouwtjes van haar nachtpon beginnen. Als hij ook een hand over haar benen laat gaan, krijgt ze kippenvel. Ze probeert te verhinderen dat hij de pon omhoog duwt door de stof met haar billen in het bed te drukken.

Fedor schudt zijn hoofd. ‘Aandoenlijk,’ geeft hij hardop als commentaar. Hij staat op en zegt: ‘Maar eerst moet ik zorgen dat ik er wat beter bij kan, want dit is geen werken, zo.’

Kalm maakt hij een van haar benen los, om dat vervolgens met kracht opzij te trekken en bij de enkel vast te binden aan een hoekstaander van het voeteneind. Ze kreunt hard als hij hetzelfde doet met haar andere been, zodat ze geforceerd wijdbeens komt te liggen. Dan maakt hij ook haar armen één voor één los, om ze vervolgens aan de hoeken van het hoofdeinde vast te binden. Hij zorgt dat de knopen niet te strak zitten, maar haar tegelijkertijd geen enkele mogelijkheid bieden om zich te bevrijden.

‘Zo,’ zegt hij. ‘Waar was ik gebleven?’

Voor hij weer naast haar gaat zitten, controleert hij of ze nog genoeg adem kan krijgen. Geen probleem. Hij vouwt zijn handen in elkaar en laat zijn vingers knakken. Opgewekt kijkt hij naar het weerloze vrouwenlichaam op het bed. Een paar minuten lang blijft hij bewegingloos zitten, alleen om te zien hoe ze gespannen afwacht wat er zal gebeuren.

Dan pakt hij de lange schroevendraaier - ‘power screwdriver’ staat er op het handvat. Ze schrikt als hij het koude metaal over de binnenkant van haar dij laat glijden. Voordat het ding haar knieholte bereikt, heeft ze alweer kippenvel. Langzaam kringetjes draaiend volgt hij de hele route tot haar tenen, die ze beurtelings samentrekt en wijd uiteen spreidt.

Het volgende moment liefkoost de schroevendraaier haar nek. Ze probeert de speelruimte nog te beperken door haar kin op haar borstbeen te drukken, maar een klein tikje met de zijkant van het handvat is genoeg om haar hoofd weer achterover te laten liggen. De scherpe

[p. 48]

rand scheert door de kuiltjes boven haar sleutelbeenderen en gaat dan als vanzelf naar de V-hals van haar nachtpon. Daar stopt hij.

De ademhaling van de vrouw gaat gejaagd. Fedor glimlacht. Hij legt de schroevendraaier opzij en wacht weer even. Vervolgens scheurt hij haar nachtpon van boven tot onder open. Haar borsten kijken hem weerloos aan. Met enige moeite weerstaat hij de impuls om zich voorover te buigen en haar bruinrode tepels te likken. In plaats daarvan pakt hij opnieuw de schroevendraaier.

Het werktuig begint zijn verkenningstocht nu bij haar zij. Als hij de bocht naar boven inzet, trekken haar buikspieren zich strak. Hij cirkelt om haar navel en neemt dan de brede weg over haar borstbeen. De schroevendraaier drukt iets dieper als hij de tepel bereikt. Met kleine sprongetjes omsingelt hij de tepelhof, waarbij hij vage sleufjes achterlaat in haar vel. De procedure herhaalt zich bij haar andere borst. De tepels komen wat omhoog als hij ze licht aantikt met een puntje van het metaal.

‘Dat kan beter,’ vindt Fedor. Hij loopt naar de keuken en kijkt in het vriesvak van de koelkast. Mooi, er staat een blauw plastic bakje met ijsklontjes. Door het bakje even onder de warme kraan te houden, maakt hij enkele van de klontjes los, die hij vervolgens op een schoteltje legt en meeneemt. Hij grijnst als hij in het trapgat een wasrekje ziet hangen en pakt een paar wasknijpers.

De vrouw heeft angstvallig luisterend liggen afwachten wat hij in de keuken heeft gedaan. Ze houdt even haar adem in als hij naast haar komt zitten. Vlak voordat hij bij haar eerste borst is, valt er een ijskoude druppel op haar buik. Meteen is ze weer tot het uiterste gespannen. Ze huivert als het ijsklontje haar tepel raakt; vergeefs probeert ze aan de ijzige liefkozing te ontkomen. Al gauw is haar tepelhof een gerimpeld, donker kransje rondom een diepbruin knopje.

‘Dat noem ik nog eens een mooie erectie,’ zegt Fedor vergenoegd, waarna hij zich geconcentreerd wijdt aan de bewerking van haar andere tepel. Wanneer het resultaat eenmaal naar tevredenheid is, laat hij het ijsklontje langs haar borstbeen afglijden over haar heftig samentrekkende buik, om het vervolgens in haar navel te leggen.

Terwijl ze zonder succes probeert om het hinderlijke ijs met buikbewegingen van zich af te krijgen, pakt hij twee wasknijpers. Voor ze beseft wat er gebeurt, heeft hij er op elke tepel een vastgeknepen. De vrouw kreunt hard en schudt heftig met haar hoofd heen en weer. Fedor wacht rustig af tot de reacties wegvloeien en ze met hortende adem, maar berustend achterover ligt.

[p. 49]

Dan is het weer tijd voor de schroevendraaier, die zich dit keer rond de randen van haar slipje beweegt. De spieren bij haar liezen lijken wel kabels, als hij een paar keer zachtjes met het metaal over het dunne lapje textiel gaat dat haar kruis bedekt. Rustig trekt Fedor de zijnaden van het broekje stuk, waarna hij het langzaam onder haar billen vandaan trekt. In een reflex probeert ze haar benen bij elkaar te brengen, maar ze ligt hopeloos vast.

De schroevendraaier vindt nu een onverkend terrein. Hij tekent de grenzen van haar schaamhaar af en gaat fluisterzacht over de tere huid boven haar bilspleet. De vrouw verkrampt als het metaal over de zachte holte tussen haar schaamlippen glijdt. Fedor draait het midden van de steel een paar keer langs haar onbeschermde klitje en trekt met zijn andere hand zachtjes aan een van de wasknijpers.

Haar hoofd schudt enkele malen hard heen en weer als ze voelt dat het onvermijdelijke gebeurt. Ze kreunt en trekt uit alle macht aan haar boeien, terwijl ze over haar hele lichaam trilt en schokt. Om dan ineens te verslappen en nahijgend achterover te liggen. Overal kruipen zweetpareltjes uit haar huid omhoog. Het ijsklontje ligt nu naast haar op het bed; het heeft wat water in haar navel achtergelaten.

‘Blij dat je het fijn vond,’ grijnst Fedor. ‘Altijd prettig als mensen me waarderen.’

Hij legt zijn volle hand op haar kruis en laat zijn middelvinger bij haar naar binnen glijden, waardoor haar lichaam direct weer strak trekt. De wasknijpers op haar tepels zwaaien, terwijl hij zijn vinger ritmisch heen en weer laat gaan tot ze een nieuw hoogtepunt bereikt. Ze ademt zwaar door haar neus als ze haar hoofd met natte haren achterover in het kussen drukt.

‘Een lekker holletje,’ zegt hij en ruikt aan zijn vinger. ‘Maar ik ken ze nog lekkerder.’

Ze luistert gespannen als hij opnieuw naar de keuken gaat. Fedor rommelt wat in kasten tot hij bij de broodtrommel een kuipje dieetmargarine vindt. Op weg terug naar de slaapkamer haalt hij het dekseltje eraf, dat hij vervolgens naast het kuipje op het nachtkastje legt.

Vanaf het voeteneind van het bed kijkt hij recht in haar opengesperde kruis. Haar hoofd draait mee in de richting van zijn voetstappen. Hij maakt haar benen één voor één los. Dankbaar trekt ze direct haar knieën op en voert een paar buigende bewegingen uit om de stijfheid in haar spieren te verdrijven.

[p. 50]

‘Gewoon blijven liggen,’ instrueert hij.

Dan knielt hij naast haar op het bed en grijpt haar benen beet. Hij buigt ze in de richting van haar hoofd tot haar knieën vlak boven haar borsten zijn. Door twee lange stukken stof aan de nog steeds om haar enkels zittende repen kussensloop te binden, lukt het hem net om haar benen aan het hoofdeinde van het bed vast te maken. Haar kruis en billen liggen nu uitdagend omhoog. De vrouw kreunt in haar ongemakkelijke houding.

Hij geeft haar een paar waarderende klapjes voor haar achterwerk. ‘Even volhouden, hoor. Nu is het mijn beurt.’

Zonder zijn ogen van haar af te houden, trekt hij zijn schoenen en sokken, broek en slip uit en rolt hij het nylontouw van zijn middel af. Hij kruipt naar haar toe en bekijkt van dichtbij haar licht opengesperde schaamlippen en de haartjes rond haar anus. Ze huivert als zijn vingers over de donkere huid van haar bilspleet en haar samengeknepen bruine ster gaan.

‘Niets geilers dan een lekker strak poepgaatje,’ is zijn commentaar.

Hij pakt het kuipje en haalt er een vinger door. Met draaiende bewegingen smeert hij de boter steeds dichter naar haar roosje toe. Ze probeert haar lichaam weg te trekken, maar hij klemt haar vast tussen zijn knieën. Een nieuwe lik boter brengt hij direct op het beoogde doel aan, waarbij hij het topje van zijn vinger even naar binnen laat gaan. Meteen staan haar billen en buikspieren helemaal strak.

Fedor lacht schor. Hij pakt haar benen beet en laat zijn zware erectie een paar keer over haar kruis glijden voordat hij langzaam afdaalt. Zijn eikel drukt zachtjes tegen het beboterde kleine gaatje. In haar nek trillen een paar spieren, terwijl ze hem krampachtig de toegang probeert te versperren.

Hij houdt haar dijbenen krachtiger vast als hij rustig toestoot. Ze kreunt luid terwijl hij zijn geslacht tot voorbij de eikel bij haar naar binnen duwt. Dan wacht hij even, neemt de tijd om genietend wat heen en weer te draaien, en glijdt weer wat verder. Het wilde knijpen van haar sluitspier windt hem alleen nog maar op. Ferm drukt hij door tot hij aan zijn ballen in haar zit.

Zijn handen zoeken haar borsten. Hij haalt de wasknijpers eraf en neemt haar tepels tussen zijn vingers. Tegelijkertijd glijdt hij traag in haar heen en weer. Vlak voordat hij de ontlading voelt komen, stopt hij. Hij laat zijn handen over haar dijbenen gaan, trekt haar schaamlippen aan de

[p. 51]

haren verder open en gaat met zijn wijsvinger over haar klitje. Haar hoofd schokt van links naar rechts als ze door een nieuw orgasme overrompeld wordt. Terwijl haar lichaam met grote heftigheid verkrampt, ramt hij een paar keer ruw in haar kontje heen en weer tot hij kermend klaarkomt.

Als alle lust uit zijn onderlijf is weggevloeid, laat hij zich nahijgend uit haar glijden. Hij veegt zijn geslacht af aan haar kapotgetrokken slipje. Even laat hij zijn hand van onderaf door de boter in haar bilspleet gaan. Ze reageert nauwelijks.

Zonder zich aan te kleden loopt Fedor naar de woonkamer, waar hij uit een buffetkast een fles whisky en een paar glazen haalt. Terug in de slaapkamer doet hij de overgebleven ijsklontjes in een van de twee glazen, waarna hij het andere glas tot de helft met alleen whisky vult. Hij doopt zijn wijsvinger in het bruine vocht en bevochtigt daar haar tepels mee. Ze kreunt een luid protest.

Hij lacht zijn scheve grijns en neemt een grote slok whisky, die hij in zijn mondholte houdt. Dan buigt hij zich over haar kruis en trekt opnieuw haar schaamlippen uit elkaar. Zijn tong beroert haar klitje en gaat steeds weer terug zijn mond in, om wat nieuwe whisky mee naar buiten te nemen. Al gauw geeft ze zich over en duwt ze haar onderlichaam ritmisch naar hem toe, tot ze met een langgerekte kreun opnieuw verkrampt en uitgeput terugzakt.

Fedor slikt de resterende whisky door. ‘Nu is het wel mooi geweest,’ besluit hij.

Meteen maakt hij haar armen en benen los. Moeizaam strekt de vrouw zich uit. Hij trekt de blinddoek voor haar ogen vandaan en verwijdert eerst de doek voor haar mond en vervolgens de prop. Ze slaat haar armen om zijn nek en zoent hem kort op de mond.

‘Dorst,’ zegt ze schor.

Hij knikt, schenkt wat whisky op de ijsblokjes en geeft haar het glas.

Ze neemt een paar snelle slokken.

‘Dat was lekker, Fedor. Kom je volgende week weer?’ Ze kijkt hem vragend aan en houdt haar hoofd scheef.

Met een verontschuldigend gebaar zegt hij: ‘Niet op donderdag, want dan heb ik een bruiloft. Daar kan ik niet wegblijven.’

‘Vrijdag is ook goed, hoor,’ suggereert ze haastig.

Hij slaat zijn whisky achterover. ‘Oké.’

Met haar armen onder haar hoofd kijkt ze toe hoe hij zich aankleedt en zonder groeten weer verdwijnt.