KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 38]

Christus met barbecuesaus
Charles Bukowski (Vertaling Susan Janssen)

De lifter stond even voorbij het benzinestation toen ze hem oppikten. Ze pootten hem op de achterbank naast Caroline. Murray reed. Frank draaide zich om, legde zijn arm op de rugleuning en keek de lifter aan.

‘Ben je 'n hippie?’

‘Kweenie. Hoezo?’ zei de knul.

‘Nou, we specialiseren ons min of meer in hippies. We zijn ze gewend.’

‘Dus jullie hebben geen hekel aan ons?’

‘Nee, ben je gek, knul, we zijn juist dol op hippies! Hoe heet je?’

‘Bruce.’

‘Bruce. Nou, da's een leuke naam. Ik ben Frank. De gozer achter het stuur, dat is Murray. En dat mooie wijf naast je, dat is Caroline.’

Bruce knikte en grijnsde. En vroeg toen, ‘Tot waar gaan jullie?’

‘Tot het einde, knul, we brengen je er helemaal heen.’

Murray lachte.

‘Waar lacht hij om?’ vroeg Bruce.

‘Murray lacht altijd op de verkeerde plaatsen. Maar hij is onze chauffeur. En hij is een goeie chauffeur. Hij rijdt ons langs de hele kust, door Arizona, Texas, Louisiana. Hij lijkt nooit moe te worden, maar hij is oké, ja toch, schatje?’ vroeg hij aan Caroline.

‘Ja hoor, en Bruce is ook oké.’ Ze legde haar hand op de knie van de knul en kneep erin. Daarna boog ze zich naar hem toe en kuste hem op zijn wang.

‘Heb je de laatste tijd nog iets te eten gehad, knul?’

‘Nee, ik heb best wel honger.’

‘Maak je geen zorgen. We gaan gauw ergens stoppen en iets eten.’

Caroline bleef Bruce met een glimlach aankijken. ‘Hij is een lekker ding. Echt een lekker ding.’ Bruce voelde haar hand over zijn been naar zijn penis glijden. Frank leek het niet erg te vinden en Murray bleef gewoon doorrijden. Toen had ze zijn penis gevonden en wreef erover terwijl ze bleef glimlachen.

‘Waar heb je gisternacht geslapen, knul?’ vroeg Frank.

[p. 39]

‘Onder de bomen. Het was verdomde koud. Ik was maar wat blij toen de zon opkwam.’

‘Je hebt mazzel dat een of ander beest je vannacht niet heeft opgevroten.’

Murray lachte weer.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg de knul.

‘Ik bedoel, je ziet eruit als een lekker sappig joch, onder al dat haar.’

‘Dat doet ie zeker,’ zei Caroline. Ze bleef zijn penis strelen die hard aan het worden was.

‘Hoe oud ben je, Bruce?’

‘19.’

‘Heb je Ginsberg gelezen, Kerouac?’

‘Tuurlijk, maar zij waren, zeg maar, uit het Beat-tijdperk. Wij houden van rock en folk, dat soort dingen. Ik hou ook van Johnny Cash. En Bob Dylan, natuurlijk...’

Caroline had zijn gulp opengeritst en had zijn zaakje eruit. Toen had ze haar tong erop en likte eraan als een lolly. Frank deed alsof het niet gebeurde.

‘Ben je in Berkeley geweest?’

‘Ja, Berkeley, Denver, Santa Barbara, Frisco...’

‘Denk je dat er een revolutie komt?’

‘Ja, dat moet wel. Er is geen uitweg. Weet je...’

Ze had zijn lul in haar mond. De knul kon niet langer praten.

Murray keek eindelijk om, lachte toen. Frank stak een sigaret op en keek toe.

‘Jezus,’ zei de knul, ‘oh, mijn god, Jezus!’

Caroline ging op en neer. Toen kreeg ze de volle lading. Het was voorbij. Bruce zakte tegen de rugleuning aan, trok zijn rits omhoog.

‘En, hoe vond je dat, knul?’

‘Nou, echt gaaf, weet je.’

‘Het is niet vaak dat je zo'n lift krijgt. En het is bovendien nog niet voorbij. Het begint net. Wacht maar tot we stoppen om te eten.’

Murray lachte weer.

‘Ik vind het niet leuk zoals hij lacht,’ zei Bruce.

‘Ach, je kan niet alles hebben. Je bent net lekker gepijpt.’

Een tijd lang reden ze gewoon verder.

‘Begin je honger te krijgen, Murray?’

‘Murray deed voor het eerst zijn mond open. ‘Ja.’

[p. 40]

“Nou, zo gauw we een leuke plek vinden, stoppen we.”

“Hoop dat dat gauw is,” zei Murray.

“Caroline zal wel geen honger hebben. Ze heeft net geluncht.”

“Maar een toetje kan er nog wel bij,” zei ze lachend.

“Wanneer hebben we trouwens voor het laatst gegeten?” vroeg Frank.

“Eergisteren,” zei Caroline.

“Wát?” zei Bruce. “Eergisteren?”

“Ja, knul, maar als we eten, dan eten we ook echt. Hé! Dit ziet eruit als een goeie plek. Veel bomen, afgezonderd. Zet 'm hier aan de kant, Murray.”

Murray zette de auto aan de kant. Ze stapten allemaal uit en rekten zich uit.

“Da's een geweldige baard die je daar hebt, knul. En dan die kop met haar. Kappers halen niet veel weg bij jou, hè?”

“Nee, niemand doet dat.”

“Bravo, knul! Oké Murray, graaf een gat voor ons om te roosteren. Zet het draaispit in elkaar. Het is alweer een paar dagen geleden. Ik begin mijn pens kwijt te raken.”

Murray maakte de kofferbak open. Er lag een schop in. Hout en zelfs houtskool. Alles wat ze nodig hadden. Hij begon de spullen naar de plek tussen de bomen te dragen. De anderen stapten weer in de auto. Frank deelde sigaretten uit en gaf een fles whisky door. Een driekwartliter. Het was geen scherp spul maar de knul moest een paar keer een slok uit de waterzak nemen.

“Bruce is echt naar mijn smaak,” zei Caroline.

“Hij is ook naar mijn smaak,” zei Frank. “Zeg, we kunnen hem toch delen?”

“Natuurlijk.”

Ze zaten te drinken zonder te praten. Toen zei Frank: “Kom op. Murray moet de boel nou wel klaar hebben.”

Ze stapten uit en volgden Frank naar de bomen, waarbij Caroline Bruces hand vasthield. Toen ze daar kwamen, was Murray bijna zo ver.

“Wat is dat voor ding?” vroeg de knul.

“Dat is een kruis. Heeft Murray zelf gemaakt. Mooi, hè?”

“Ik bedoel, waar dient het voor?”

Murray gelooft in rituelen. Hij is een beetje een rare, weet je, maar we geven hem z'n zin.’

[p. 41]

‘Hoor 's,’ zei de knul, ‘ik heb geen honger. Ik denk dat ik maar 's een endje de weg op ga lopen.’

‘Maar wij hebben honger, knul.’

‘Ja, maar ik ben...’

Frank gaf de knul een stomp in zijn maag en toen hij voorover klapte, knuppelde Murray hem achter zijn oor. Caroline maakte een kussen van bladeren en ging zitten terwijl Frank en Murray de knul naar het kruis sleepten. Frank hield Bruce rechtop tegen het kruis aan terwijl Murray een grote spijker in de linker handpalm van de knul hamerde. Daarna deden ze de rechter handpalm.

‘Wil je de voeten meepakken?’ vroeg Frank.

‘Nee, daar word ik moe van. Te veel werk.’

Ze gingen naast Caroline zitten en gaven de fles door.

‘Ze hebben hier prachtige zonsondergangen, vind je niet?’ zei Caroline.

‘Ja. Moet je zien. Roze en langzaam aan rood. Hou jij van zonsondergangen, Murray?’

‘Tuurlijk hou ik van zonsondergangen. Wat denk je wel?’

‘Ik vroeg 't alleen maar. Je bent gauw aangebrand, zeg.’

‘Nou, jullie doen altijd tegen me of ik een soort van idioot ben. Natuurlijk hou ik van zonsondergangen.’

‘Goed dan. Laten we niet bekvechten. Of misschien moeten we wel bekvechten, Want ik heb iets dat me dwarszit.’

‘O ja?’ zei Murray.

‘Ja. Ik ben het zat dat we altijd barbecuesaus gebruiken. Ik heb m'n buik vol van die smaak. En trouwens, ik heb ergens gelezen dat je er kanker van kan krijgen.’

‘Nou, ik vind barbecuesaus lekker. En ik zit altijd achter het stuur, ik doe al het werk, dus horen we barbecuesaus te hebben.’

‘Wat vind jij, Caroline?’

‘Het maakt mij niets uit. Zo lang we maar eten.’

De knul bewoog zich aan het kruis. Hij spreidde zijn benen om te gaan staan, en keek omhoog. Toen zag hij zijn handen.

‘Oh, mijn god! Wat hebben jullie met me gedaan?’

Daarna schreeuwde hij. Het was een lange, hoge, meelijwekkende schreeuw. Toen hield hij op.

‘Hou je gemak, knul,’ zei Frank.

‘Ja,’ zei Murray.

[p. 42]

‘Hij zal nu wel niet gepijpt willen worden, hè Caroline?’

Caroline lachte.

‘Hoor 's,’ zei de knul, ‘haal me hier alsjeblieft af. Ik begrijp het niet. Deze pijn - het doet heel veel pijn. Het spijt me dat ik schreeuwde. Haal me hier alsjeblieft van af. Alsjeblieft, alsjeblieft, godallemachtig, haal me hiervan af.’

‘Oké, haal 'm ervan af, Murray.’

‘Oh, mijn god, dank jullie wel!’

Murray liep naar het kruis toe, duwde het hoofd van de knul naar achteren, en sneed zijn halsader door met het slagersmes. Daarna pakte hij de klauwhamer en begon aan de spijker van de linker handpalm te rukken. Hij vloekte.

‘Dit is altijd het moeilijkste gedeelte.’

Toen had Murray de knul eraf en was hem aan het uitkleden. Hij smeet de kleren en lappen opzij. Daarna pakte hij het mes en reet de knul open. Hij begon vlak onder de ribben en sneed naar beneden dwars door de buik heen.

‘Kom,’ zei Frank, ‘ik heb er een hekel aan om naar dit gedeelte te kijken.’

Caroline en Frank kwamen overeind en liepen het bos in. Toen ze terugkwamen, was de zon onder en had Murray de knul aan het spit gestoken en was hij hem aan het draaien.

‘Moetje horen, Murray.’

‘Ja?’

‘Wat doen we met de barbecuesaus?’

‘Ik stond net op het punt die erop te doen. Je moet het erop doen terwijl het vlees gaar wordt om echt die smaak te krijgen, dat weet je.’

‘Ik wil je een voorstel doen. Laten we erom opgooien. Durf je dat, Murray?’

‘Goed. Kom 's hier, Caroline. Jij draait het ding terwijl wij opgooien.’

‘Oké.’

‘Eén keer roepen,’ zei Frank. ‘Wanneer ie in de lucht is.’

Frank gooide het muntstuk hoog in de lucht.

‘Kruis!’ brulde Murray.

Het muntstuk viel. Ze liepen ernaar toe en keken.

Het was kruis.

‘Godverdomme,’ zei Frank.

‘Nou, je hoeft het niet te eten als je niet wilt,’ zei Murray.

[p. 43]

‘Ik zal 't wel eten,’ zei Frank.

De volgende morgen reden ze weer verder, Frank en Murray voorin, Caroline achterin. De zon stond al hoog aan de hemel. Caroline zat achterin met een hand en kloof het vlees van de vingers af.

‘Die meid heeft de grootste eetlust die ik ooit gezien heb,’ zei Murray.

‘Ja, en ze had ook nog 's als eerste geproefd. Bijna meteen nadat die knaap instapte.’

Frank en Murray lachten.

‘Jullie zijn niet grappig, jongens. Jullie zijn helemaal niet grappig!’

Caroline draaide het raampje omlaag en gooide de hand naar buiten.

‘Ik ben zo vol,’ zei Murray, ‘ik wil nooit meer een hippie zien.’

‘Dat zei je 2 of 3 dagen geleden ook,’ zei Frank.

‘Weet ik, weet ik...’

‘Kijk! Rij 's wat langzamer! Ik geloof dat ik er weer een zie. Ja, kleren, baard, sandalen, de hele rataplan.’

‘Laten we deze voorbijrijden, Frank.’

De hippie stak zijn duim omhoog.

‘Zet de auto stil, Murray. Laten we kijken tot waar hij wil gaan.’

Ze stopten.

‘Tot waar wil je, knul?’

‘New Orleans.’

‘New Orleans? Daar doen we minstens 3 of 4 dagen over. Stap in, knul. Achterin, daar naast onze mooie dame.’

De hippie stapte in en Murray reed weer door.

‘Hoe heet je, knul?’

‘Dave.’

‘Dave. Da's een leuke naam. Ik ben Frank. De gozer achter het stuur, dat is Murray. En dat mooie wijf naast je, dat is Caroline.’

‘Fijn met jullie kennis te maken,’ zei Dave, en toen keerde hij zich grijnzend naar Caroline.

‘En wij zijn allemaal blij om met jou kennis te maken,’ zei Caroline met een glimlach.

Murray liet een boer terwijl Caroline haar hand op Daves knie legde.