KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 34]

Nachtoog
A.H.J. Dautzenberg

Samen met de andere cowboys zit ik rond het kampvuur. Met een houten lepel eet ik bonen uit een steelpannetje. Witte bonen in tomatensaus. Met veel peper.

De zon staat laag aan de horizon. Nog even en hij verdwijnt achter de zanderige heuvels. Ik knijp mijn ogen samen. De eerste afgebroken zonnestralen schieten als speren op mijn oogbollen af, maar lossen ergens halverwege hun vlucht op in de lichtblauwe lucht.

Francisco overhandigt me een fles whisky. ‘Dit heb je verdiend, jongen. Wat een schot!’

‘Dank je wel.’

Ik neem een slok en duw de fles in het zand. Mijn ogen tranen van het tegen de zon inkijken. Onopvallend veeg ik ze met mijn vingers droog.

‘Die indiaan had geen schijn van kans.’

‘Nee.’

‘En weer midden in het voorhoofd. Hoe doe je dat toch?’

Ik zie de indiaan weer voor me. Hij komt op een draf op me af, zijn geweer op mij gericht. Met losse handen rijdt hij op zijn paard, om beter te kunnen schieten. Ik ben sneller. De kogel brandt zijn voorhoofd binnen. Het zwarte gaatje spuwt vrijwel direct een straaltje bloed naar buiten.

‘Ach, gewoon, schieten.’

’Niet zo bescheiden, jongen. Jij bent...’

‘Brand! Brand! Mijn keuken staat in brand! Help! Heeeeelp!’

Ik word wakker van het geschreeuw. Het lukt me niet om mijn ogen te openen. Mijn oogleden zijn te zwaar. Het avontuur hangt met zijn volle gewicht aan mijn wimpers...

BOEM! BOEM!

Gebons op de deur. Ook dat nog.

Mijn poes drukt angstig haar kopje in mijn oksel. Ik streel haar zachte vacht. Ze spint van angst.

‘Buurman! Wakker worden! Het huis brandt!’

[p. 35]

Het is de stem van de bovenbuurvrouw. Een leuk meisje. Wipneusje, pronte tietjes...

‘Buurman! Wakker worden!’

Het warme hol waarin ik lig dooft mijn alertheid. Brand...? Ik probeer mijn avontuur weer op te pikken... Bonen, whisky, indiaan, voorhoofd...

Opnieuw gebons. Een stuk harder nu. Een andere stem. De buurman van links?

‘Brand! Braaaaaand!’

Ik sla mijn arm om mijn poes en verstop mijn hoofd diep in het kussen. Mijn droom is belangrijker dan de platte werkelijkheid. Het nachtoog, daar draait het om...

‘Misschien is hij niet thuis?’ De bovenbuurvrouw.

‘Jawel, ik heb hem vannacht horen thuiskomen.’ Ja, het is die van hier links.

‘Buurman!!! Brand!!! Wakker worden!!!’

Wat een gedoe allemaal. Laat me toch met rust. Ik lig hier lekker. Met mijn handen druk ik het kussen tegen mijn oren.

Het lawaai op de gang dringt er gewoon doorheen.

‘Misschien is hij vanmorgen heel vroeg vertrokken?’

‘Zou het?’

Het gebons is nu werkelijk verschrikkelijk.

Mijn poes probeert zich in mijn buik te verstoppen.

‘Ja, hij is vast en zeker weg. Laten we vlug naar buiten gaan!’

Ze denken dat ik er niet ben/ Maar ik ben er wel/ Het is waarlijk juist en passend dat ze denken dat ik er niet ben/ Want ik wil alleen zijn...

De rest van Reve's gedicht spreekt mij niet aan. Te katholiek. Ik wil alleen zijn met mijn poes en met mijn fantasie, niet met U. U behoort niet tot mijn fantasie. U moet opsodemieteren.

Zo te horen rennen de buren mijn trap af. Heel goed. Weg, weg, weg.

Ik mag mijn warme bed helemaal niet verlaten. Ik moet op mijn droomwereld passen. Een wereld waarin ik de meest ingewikkelde partituren kan lezen, waarin ik alle talen spreek, waarin ik midden in voorhoofden kan schieten, een wereld waarin ik onder weilanden door zwem terwijl ik de molshopen wegkop, die wereld kán ik niet alleen laten. Hallo!

[p. 36]

Nu ik er zo over nadenk, laat ik regels opstellen om die wereld te beschermen. Ammunitie voor een portier in nood. Ja, dat is een prima plan. Regels doen het altijd goed. Vooral in onzekere tijden. Eens kijken, ja:

1.	In bed blijven liggen.
2.	Ogen gesloten houden.
3.	Een gemakkelijke houding aannemen.
4.	Omgeving buitensluiten.
5.	Roes versterken door spieren te ontspannen.
6.	Erotiek beperken.

Een mooi rijtje, al zeg ik het zelf.

Ik probeer mijn spieren te ontspannen.

Benen. Armen. Billen. Nek...

Mijn lichaam wordt minder zwaar. Het gewicht zakt door het matras en lost op in de onderwereld. De plek waar gewicht thuishoort. In bed moet ik licht zijn. Ontvankelijk voor andere werelden. Voor meer aangename werelden.

En opnieuw. Benen... Armen... Billen... Nek...

Langzaam zak ik weg...

Ik pak de fles whisky uit het zand en zet hem aan mijn mond. Een echte mannensmaak. Bitter en krachtig. Hop, nog een teug. Daarna geef ik de fles door aan de ridder die naast mij zit. Hij opent het vizier van zijn helm, gooit zijn hoofd naar achteren en zet de fles aan zijn mond. Gefascineerd kijk ik naar zijn bruine baard die over de ijzeren rand krult. Dikke, stugge haren. Met een ruk trekt hij de fles uit de harige struik en gooit hem in het brandende hout. Het vuur laait op. Prachtig, die spiegeling van de dansende vlammen op zijn blinkende kuras. Alsof rode en gele wezentjes over zijn borst walsen. En wat ruikt het vuur lekker...

TU-TA! TU-TA! TU-TA!

Shit, weer wakker.

Het snerpende geluid van de sirenes galmt door mijn open raam naar binnen. Ik ruik rook, maar houd mijn ogen gesloten. Ik ben een goede bewaker. Mijn poes plakt tegen mijn lichaam aan. Haar nagels prikken in mijn vlees.

‘Rustig maar, Pallas.’ Ik kriebel achter haar oortjes, dat vindt ze fijn.

Het dekbed trek ik nu helemaal over mijn hoofd. We willen alleen zijn. Alleen met het nachtoog...

[p. 37]

De ridder staat op om te pissen. Hij ritst de gulp van zijn harnas open en plast in het vuur. Een wolk stoom stijgt op en trekt langzaam mijn kant op. Ik buig achterover, om de nevel te ontwijken. Helaas, de penetrante mist zoekt en vindt mijn neusgaten.

Ik moet hoesten en gooi het beddengoed van mij af. Dat heeft een averechts effect. Ik adem alleen maar meer rook in. Al hoestend probeer ik het dekbed met mijn armen en benen hermetisch af te sluiten. De kriebel in mijn keel wordt langzaam minder. Ik duw mijn poes tussen mijn dijen.

Geren op de gang.

De stemmen zijn gedempt, moeilijk te verstaan. Vast en zeker dragen de brandweermannen zuurstofmaskers. Gelukkig geen geklop en geschreeuw...

De ridder zit weer naast mij. We kijken naar het vuur. De ridder zegt geen woord. Zou hij verdriet hebben? Ik kijk weer naar de vlammen. Ze zijn behoorlijk groot en veranderen voortdurend van vorm. Pure poëzie... Dat brengt me op een idee.

‘Zal ik een gedicht voordragen?’

De ridder schuift opnieuw zijn klep omhoog en kijkt mij stralend aan.

‘Zou je dat echt willen doen?’

Ik knik en recht mijn rug.

‘Het gedicht heet Ik mis de BRD.’

‘Een mooie titel.’

‘Dank je wel. Speciaal voor jou:

Ik mis de BRD
Het verzinnen van liefde
Tongzoenen achter de kerk
Petting machen op de wc

Sinds we met zijn tweeën zijn
Vrij ik met de tijd
Alsof er geen muren bestaan
En de afwezigheid van pijn.’

De ridder begint te huilen. Gegeneerd kijk ik om me heen. We zijn alleen. Waar zijn de cowboys naartoe? Vechten ze opnieuw met de india-

[p. 38]

nen? Ik hoor geen geweerschoten of gekrijs. Het knetteren van het vuur is het enige geluid dat in de zwarte nacht klinkt.

Mijn buurman heeft het nu echt te kwaad. Tranen glijden over zijn wangen en verdwijnen in zijn baard. Op weg naar de onderwereld. Daar waar alles welkom is. Gewicht, tranen, liefde. Allemaal welkom.

Ik voel dat mijn ogen beginnen te steken. Ik ben toch niet ontroerd door mijn eigen gedicht? Zo narcistisch zal ik toch niet zijn? Misschien komt het door de rook? De ridder wil iets zeggen. Hij bevochtigt zijn lippen.

BOEM!

Ik schrik weer wakker, maar houd mijn ogen gesloten. Met mijn hand strijk ik over mijn gezicht. Inderdaad, tranen. Ook weer die kriebel in mijn keel. Erger dan daarnet. Proestend trek ik het laken van het matras en wikkel dat om mij en mijn poes heen. Daarna doe ik hetzelfde met het dekbed. Rustig ademen nu. En ontspannen.

BOEM! BOEM!

Het ademen gaat beter. Benauwd is het wel onder het dekbed. Maar dat went wel.

Mijn poes probeert zich groter te maken en woelt onrustig. Zo angstig heb ik haar nooit eerder meegemaakt. Ik moet haar geruststellen.

‘Pallas, je hoeft niet bang te zijn. Er is niks aan de hand. We gaan weer lekker rustig slapen.’

Het helpt niet. De rugharen van mijn poes staan kaarsrecht overeind. Pallas houdt haar oren platgedrukt.

‘Zal ik de Hurdy Gurdy Man voor je zingen?’ Ik schuif mijn bovenlijf nu helemaal over haar heen.

Met mijn tenen geef ik de beginakkoorden aan en begin zachtjes te zingen. Thrown like a star in my vast sleep/ I open my eyes to take a peep/To find that I was by the sea/ Gazing with tranquillity./’ Twas then when the Hurdy Gurdy Man / Came singing songs of love/ Then when the Hurdy Gurdy Man/ Came singing songs of love/ Hurdy gurdy, hurdy gurdy, hurdy gurdy, gurdy he sang/ Hurdy gurdy, hurdy gurdy, hurdy gurdy, gurdy he sang/ Hurdy gurdy, hurdy gurdy, hurdy gurdy, gurdy he sang...’

Het wordt alsmaar warmer onder het dekbed. Pallas beweegt niet meer. Waar zou ze over dromen?

Ik moet ook gaan slapen.

[p. 39]

Mijn keel begint weer te kriebelen. De rook trekt door het dekbed heen.

Met mijn tong en lippen maak ik het laken nat. Een lemniscaat van speeksel. Drie ademhalingen links, drie rechts. Lucht zuigen door de natte plekken verlicht de kriebel. En nu slapen. Regel 5. Roes versterken door spieren te ontspannen.

Benen. Armen. Billen. Nek...

Benen... Armen... Billen... Nek...

Hurdy gurdy, hurdy gurdy, hurdy gurdy, gurdy he sang...

Hurdy gurdy, hurdy gurdy, hurdy gurdy, gurdy he sang...

Hurdy, Gurdy...

Opnieuw plast de ridder in het vuur. Ditmaal veroorzaakt dat geen rook. Wel klimmen de vlammen snel omhoog, buitelen over elkaar heen en springen op de ridder. Binnen de kortste keren is hij omsingeld door gele en rode muizen en zakt hij door zijn knieën. Krijsen doet hij vreemd genoeg niet. Zou het koud vuur zijn? Ik steek voorzichtig mijn hand in een vlam. Een aangenaam zuigend gevoel. Alsof ik een hand leg op het waterslurpend gat van een leeglopend bad. Geamuseerd speel ik met de zuigende werking van het vuur.

De cowboys komen uit het donkere bos tevoorschijn. Aan hun luie stemmen te horen zijn ze moe. Plotseling roept Francisco mijn naam. Even later slaat hij mijn hand uit het vuur.

‘Ben je gek geworden? Kijk eens naar je arm!’

‘Hoezo?’

Ik kijk naar mijn arm, maar zie niks.

‘Je moet je ogen opendoen?’

Ik heb mijn ogen dicht. Waarom eigenlijk?

‘Doe je ogen open!’

‘Nee, ik vind het prima zo. Met mijn ogen dicht kan ik veel meer zien.’

‘Volgens mij ben je dronken.’

‘Nee hoor.’

‘Je moet je arm verzorgen. Die gaat anders ontsteken.’

‘Met mijn arm gaat het prima. Ga maar lekker slapen.’

‘Ook goed. Ik vind alles best.’

Een paar minuten later hoor ik ze al snurken. Zelf ben ik niet moe.

Opnieuw steek ik mijn hand in het vuur. Weer dat zuigende gevoel. Mijn tweede hand gaat als vanzelf naar de vlammen. Daarna stap ik er

[p. 40]

helemaal in. Een extatische sensatie siddert door mijn lichaam. Ik zak door mijn knieën en ga in het vuur liggen, naast de ridder. Mijn arm sla ik om het harnas. Ik probeer me te ontspannen.

Benen. Armen. Billen. Nek...

Het is nu wachten op het nachtoog. Mijn toegangspoort tot de andere wereld.

Benen... Armen... Billen... Nek...

Benen... Armen... Billen... Nek...

Daar komen de watten... De heerlijk zachte watten...

Langzaam zak ik weg in een diepe slaap...