KortVerhaal. Jaargang 33

[p. 10]

Aandrijven
Mirjam Boelsums

Ze keek naar buiten, het was rustig. Van wat zich vanmiddag daarbeneden had afgespeeld, was geen spoor meer te bekennen. Een auto gromde in de diepte en wrong zich uit zijn parkeerplaats. Het rood van de achterlichten weerspiegelde in het natte wegdek. Van achter het glas telde ze de slagen van de kerktoren en kwam maar tot vier. De eerste slagen moesten onopgemerkt aan haar voorbij zijn gegaan, want het was allang donker buiten. Over het water van de gracht lag een vlies dat oranje oplichtte in het schijnsel van de lantaarns. De hele dag was het schemerig gebleven, met een wolkendek als voegsel tussen de huizen.

In het hasjcafé aan de overkant trok iemand de rolluiken op en knipte de lichten aan. De zakjes Silver Haze, White Widow, Maroc Royal werden geteld en op soort gelegd voor de eerste bezoekers die spoedig zouden komen, kopen en weer vertrekken. Op de brug klonken hakken, zware hakken die voortjoegen, een plichtmatig jakkeren zonder precies te weten waarheen. Alles leek op het punt te staan om weg te gaan: de geparkeerde auto's, de voorbij zwemmende eenden, de knorrende brommers die ze niet kon zien, maar in de verte hoorde. Dit is een plek waar iedereen voorbij komt, dacht ze. Het is geen plek om te blijven, geen bestemming, maar een doorgangsroute. Alsof al dat voortgaan met klinkende pas en met geblokte hak een doel op zich was. Zo was deze plek, een plek om door te gaan.

Behalve voor de man die aan was komen drijven, die had er anders over gedacht. Die was hier om half twee vanmiddag met exacte precisie gearriveerd. Bij de brug voor haar huis hield hij stil, waar nooit iemand stilhield, daar had zijn lichaam zachtjes in het water gewiegd en tegen het staal van de pijlers gekabbeld. Kalm, alsof het eindelijk was aangekomen waar het wezen moest. Daar lag het, daar wiegde het voor haar huis, rustig omdat tijd er niet meer toe deed en het zeker wist dat zij hem zou zien, op een dag als vandaag.

Achter haar vloog de kamerdeur open. Adriaan nam een golf van geluid mee, zware stemmen, schuivende stoelen, gelach.

‘Kom je nog?’ vroeg hij. ‘We wachten.’

[p. 11]

Met zijn armen over elkaar leunde hij tegen de deurpost. De twee kinderen van haar zus probeerden zich tussen hem en de post heen te wringen. Adriaan zette zich schrap en bestendigde de glimlach op zijn gezicht. Maar de kinderen wurmden zich langs hem heen en renden naar de tv.

‘Ze willen aan de taart,’ zei Adriaan.

‘Ja, ik kom eraan.’

Ze had de man in het water niet in het gezicht kunnen zien. Ze was naar beneden gerend, naar de rand van de gracht en door haar knieën gezakt om hem, ja wat, om hem wat? Wat had ze gedaan als ze op dat moment niet ruw door een paar handen naar achteren was getrokken?

‘U mag hier helemaal niet komen,’ zei een agent, ‘u moet onmiddellijk naar binnen.’

Om haar heen werd de straat afgezet. Politie, brandweer, ambulance, alles was gearriveerd.

‘Hij is dood,’ zei ze tegen de agent. Deze antwoordde niet. Samen met een jongere collega drong hij haar naar de voordeur, de enige deur binnen de afzetting.

‘Wat is er met hem gebeurd?’ vroeg ze aan een vrouw in uniform die zich wat afzijdig hield en hoog en slank boven het rumoer uittorende. Op de schouders van haar jasje glommen strepen. Dit was een ontwikkeld mens, zij zou het haar uitleggen.

‘U mag hier niet zijn, u dient nu naar binnen te gaan.’ Het gezicht van de vrouw stond strak en onpersoonlijk. Alsof het er niet toe deed dat het lichaam juist háár brug had opgezocht om zijn reis te beëindigen, bij haar huis, op haar verjaardag.

‘Kijkt u vanavond maar naar AT5.’

‘Maar het gebeurt hier,’ dacht ze, ‘nu, ik sta erbij.’

Uit het huis naast haar galmden mannenstemmen in een onbekende taal. Ongearticuleerde klanken die geen woorden wilden vormen. De Polen werkten onverstoorbaar door. Ze trok aan de mouwen van haar wollen jurk en rilde. In haar haast naar buiten te komen was ze haar jas vergeten.

‘Ik wil weten wat er is gebeurd. Ik woon hier. Ik heb er recht op.’

‘Vanavond ziet u het op het nieuws.’

Met een arrogante zwier scheerden de meeuwen over het grachtenwater en streken neer op de reling van de brug. Ze wilde nog iets zeggen, maar zag ervan af en ging naar binnen.

[p. 12]

Tussen de kinderen op de bank zapte ze naar de lokale zender. Meer nieuws dan eerder op de avond was er niet. De man was zesenveertig geweest en afkomstig uit Peize. Een misdrijf viel niet uit te sluiten. Dat was het, dat waren de feiten. Als er verder niets boven water kwam, en die kans was groot, zou het daarmee zijn afgedaan. Zesenveertig, net zo oud als zij, sinds vandaag. Wat toevallig. Als hij geleefd had, had ze het hem kunnen vertellen.

Het oudste kind ontfutselde haar de afstandbediening en zapte terug naar Discovery Channel.

Het plaatsje Peize kende ze wel. Ze had er ooit een korte vakantie doorgebracht. Een dorp waar zo nu en dan een auto passeerde, een boer zijn tractor op het land liet staan, het meisje van de supermarkt voor de vijfde keer die dag de kassa aansloeg, en niemand notitie nam van deze compacte, uit zijn voegen barstende stad, waar bouwvakkers onverstaanbare klanken brulden, waar meeuwen krijsten en het lichaam van een dorpsgenoot kalmpjes aandreef.

Ze stond op, draaide zich om en liep naar Adriaan. Het was alsof de kamer pulserende bewegingen maakte als een kloppend hart dat haar door de deuropening wilde persen. Maar ze hernam zich en met een koele helderheid zag ze dat straks, als de maaltijd op was, iedereen gewoon naar huis zou gaan en zij naar bed, en dat deze dag voorbij zou zijn. Meer dan wat ook besefte ze dat Adriaan, die in de deuropening grimassen trok, haar de weg niet blokkeerde, omdat ze hem eigenlijk al achter zich had gelaten. In die wetenschap richtte ze zich tot het kind, de jongste met de felle ogen en zei: ‘Wie het eerst bij de tafel is.’

Moeiteloos gleed ze langs de overrompelde Adriaan en zette de achtervolging in. Terwijl ze achter het kind de eetkamer inliep, draaiden verhitte hoofden zich naar haar toe. Met kleine snelle stappen en schommelende borsten doorkruiste ze de ruimte naar de lege stoel aan het eind van de tafel.

Het gezelschap barstte uit in ‘Lang zal ze leven’, hard en opgelucht dat het wachten voorbij was. De ogen naar haar opgericht en weer wegdwalend uit schroom voor het harde zingen. Adriaan schoof bij, riep de laatste hoera's nog slordig mee, greep het grote mes en hield het hoog boven de taart alsof hij op een gong ging slaan.