KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 127]

Een eigen slang
John Steinbeck (Vertaling René Kurpershoek)

Het was al bijna donker toen de jonge Dr. Phillips zijn zak over zijn schouder zwaaide en bij het zwin wegliep. Hij klom via de rotsen omhoog en sopte de straat door in zijn gummilaarzen. De straatlantarens brandden al toen hij zijn kleine commerciële laboratorium aan de visconservenstraat van Monterey bereikte. Het was een compact gebouwtje, gedeeltelijk op pijlers in het water gebouwd en gedeeltelijk op het land. Het stond aan weerszijden ingeklemd tussen grote, golfijzeren sardine-inmakerijen.

Dr. Phillips liep het houten trapje op en deed de deur open. De witte ratten in hun kooien klauterden her en der over het gaas en de opgehokte katten mauwden om melk. Dr. Phillips knipte het felle licht boven de snijtafel aan en liet zijn doorlekkende zak op de vloer vallen. Hij liep naar de terraria bij het raam waar de ratelslangen huisden, boog zich voorover en keek naar binnen.

De slangen lagen in een kluwen te soezen in de hoeken van hun terrarium, maar alle koppen waren vrij; de doffe ogen leken nergens naar te kijken, maar toen hij zich over de bak heen boog vlogen de gevorkte tongetjes, zwart aan het uiteinde en daarachter roze, naar buiten en bleven langzaam op en neer zwaaien. Toen herkenden de slangen de man en trokken hun tong weer in.

Dr. Phillips gooide zijn leren jas uit en maakte vuur in het plaatijzeren kacheltje; hij zette een ketel water op het kacheltje en liet een blik bonen in het water zakken. Toen bleef hij naar de zak op de vloer staan turen. Hij was een tengere jonge man met de zachte, ingekeerde blik van iemand die veel door microscopen kijkt. Hij droeg een blond baardje.

De rook trok zuchtend door de schoorsteen en het kacheltje verspreidde een warme gloed. De golfjes spoelden zachtjes om de pijlers onder de vloer. Op schappen rondom langs de wanden stonden rij na rij glazen flessen met daarin de geprepareerde zeeorganismen die het laboratorium verkocht.

Dr. Phillips opende een zijdeur en stapte zijn slaapkamer in, een cel met boeken langs alle muren en op de vloer een veldbed, een leeslamp en een ongemakkelijke houten stoel. Hij trok zijn gummilaarzen uit en

[p. 128]

deed pantoffels van schapevacht aan. Toen hij de andere ruimte weer inliep, begon het water al te zingen.

Hij tilde zijn zak op de tafel onder het witte licht en schudde er ruim twintig zeesterren uit. Die legde hij naast elkaar op de tafel. Zijn ingekeerde blik wendde zich naar de drukke ratten in hun gaaskooien. Hij nam graan uit een papieren zak en goot het in de voederbakjes. Onmiddellijk kwamen de ratten naar beneden en vielen op het eten aan. Een fles melk stond op een glazen plankje tussen een kleine geprepareerde octopus en een kwal. Dr. Phillips pakte de melk en liep naar de kattenkennel, maar voordat hij de bakjes vulde, stak hij zijn hand in de kooi en plukte er voorzichtig een struise cyperse straatkat uit. Hij streelde haar even en zette haar toen in een zwart geschilderd kistje, sloot en vergrendelde het deksel en draaide aan een afsluiter die gas in de vergasser liet stromen. Terwijl in het kistje de korte, zachte strijd plaatsvond, vulde hij de schoteltjes met melk. Een van de katten kromde zich tegen zijn hand en hij glimlachte en streek haar in de nek.

Uit het kistje kwam geen geluid meer. Hij sloot het gas af: het luchtdichte kistje moest nu vol gas zijn.

Op het kacheltje stond het water verwoed te borrelen rondom het blik bonen. Dr. Phillips lichtte het blik eruit met een grote forceps, opende het en stortte de bonen op een glazen schotel. Terwijl hij at hield hij de zeesterren op de tafel in het oog. Van tussen de armen sijpelden druppels melkachtig vocht. Hij schrokte zijn bonen naar binnen, zette de lege schotel in de spoelbak en haastte zich naar de instrumentenkast. Hieruit haalde hij een microscoop en een stapel kleine glazen schaaltjes. Hij vulde de schaaltjes een voor een met zeewater uit een kraantje en rangschikte ze in een rij naast de zeesterren. Hij trok zijn horloge te voorschijn en legde het op de tafel onder het helwitte licht. De golven spoelden met ondiepe zuchtjes tegen de pijlers onder het gebouw. Hij pakte een pipet uit een la en boog zich over de zeesterren.

Op dat ogenblik klonken er vlugge zachte voetstappen op het houten trapje en werd er krachtig aangeklopt. Even trok een lichte grimas van ergernis over het gezicht van de man terwijl hij ging opendoen. In de deuropening stond een lange, slanke vrouw. Ze was gekleed in een streng, donker mantelpak - haar sluike zwarte haar, laag ingeplant op een vlak voorhoofd, was verward als door de wind. Haar zwarte ogen glinsterden in het schelle licht.

[p. 129]

Ze zei, met een zachte, hese stem: ‘Mag ik binnenkomen? Ik wil u spreken.’

‘Ik heb het juist erg druk,’ zei hij halfhartig. ‘Ik moet op gezette tijden dingen doen.’ Maar hij deed een stap opzij. De lange vrouw glipte naar binnen.

‘Ik zal stil zijn tot u tijd voor me hebt.’

Hij sloot de deur en haalde de ongemakkelijke stoel uit de slaapkamer. ‘Ziet u,’ zei hij verontschuldigend, ‘het proces is nu op gang en ik moet erbij blijven.’ Er kwamen vaak mensen langs die het een of ander wilden weten. Hij had een repertoire van korte verklaringen voor de meest voorkomende processen. Die kon hij zonder nadenken afdraaien. ‘Gaat u zitten. Met een paar minuten heb ik tijd.’

De lange vrouw boog zich over de tafel. Met de pipet zoog Dr. Phillips vocht van tussen de armen van de zeesterren en spoot het in een kommetje water. Vervolgens verzamelde hij wat van het melkachtige vocht en spoot dat in hetzelfde schaaltje, waarna hij het water zachtjes omroerde met de pipet. Hij begon aan zijn vaste praatje.

‘Als zeesterren seksueel volgroeid zijn, brengen ze sperma en eitjes voort wanneer ze bij eb op het droge liggen. Door geslachtsrijpe exemplaren te kiezen en die uit het water te halen, breng ik ze in zo'n ebtoestand. Hier heb ik het sperma en de eitjes vermengd. Nu doe ik wat van het mengsel op elk van deze tien horlogeglaasjes. Over tien minuten dood ik die in het eerste glaasje met menthol, twintig minuten later dood ik de tweede groep en vervolgens elke twintig minuten een volgende. Uiteindelijk heb ik zo het proces in opeenvolgende stadia stilgezet, en dan prepareer ik de hele reeks op microscoopglaasjes voor biologisch onderzoek.’ Hij wachtte even. ‘Wilt u de eerste groep eens onder het microscoop bekijken?’

‘Nee dank u.’ Hij wendde zich abrupt naar haar om. Iedereen wilde altijd door het microscoop kijken. Ze keek niet eens naar de tafel, maar naar hem. Haar zwarte ogen waren op hem gericht, maar leken hem niet te zien. Hij besefte waarom: de irissen waren zo donker als de pupillen, er was geen kleurgrens tussen beide. Dr. Phillips was gepikeerd door haar antwoord. Vragen beantwoorden vond hij oninteressant, maar onverschilligheid voor wat hij deed ergerde hem. Er groeide in hem een verlangen om haar te prikkelen.

‘Terwijl ik die eerste tien minuten afwacht, heb ik intussen iets te doen. Sommigen vinden het onprettig om aan te zien. Misschien gaat

[p. 130]

u liever naar de kamer hiernaast tot ik klaar ben.’

‘Nee,’ zei ze met haar zachte, vlakke timbre. ‘Doe wat u van plan bent. Ik wacht tot u me te woord kunt staan.’ Haar handen rustten naast elkaar op haar schoot. Ze was door en door kalm. Haar ogen waren helder, maar voor het overige was ze bijna in een toestand van schijndood. Hij dacht: ‘Trage spijsvertering, haast die van een kikker, zo te zien.’ Het verlangen haar met een schok uit haar apathie te wekken nam opnieuw bezit van hem.

Hij bracht een kleine houten schraag naar de tafel, legde scalpels en een schaar klaar en bevestigde een grote holle naald aan een drukslang. Toen pakte hij uit de vergasser de slappe dode kat, legde die in de schraag en bond de poten aan haakjes in de zijkant. Hij keek zijdelings naar de vrouw. Ze had zich niet bewogen. Ze was nog altijd in rust.

De kat grijnsde in het licht omhoog, de roze tong stak tussen de hoektanden uit. Dr. Phillips knipte behendig de huid bij de keel open; met een scalpel maakte hij een insnijding en vond een slagader.

Met feilloos vakmanschap stak hij de naald in het bloedvat en snoerde hem vast met hechtdarm. ‘Balsemvloeistof,’ legde hij uit. ‘Later spuit ik een gele substantie in het veneuze stelsel en een rode in het arteriële: voor de snijles bloedsomloop - bij biologie.’

Hij keek nog eens naar haar om. Haar donkere ogen leken beslagen. Ze keek uitdrukkingsloos naar de open keel van de kat. Er was geen druppel bloed gelekt. De incisie was schoon. Dr. Phillips keek op zijn horloge. ‘Tijd voor de eerste groep.’ Hij strooide een paar mentholkristallen in het eerste horlogeglas.

De vrouw werkte op zijn zenuwen. De ratten klauterden weer in het gaas van hun kooi en piepten zacht. De golven onder het laboratorium klotsten om de pijlers.

Hij huiverde, legde enkele brokken kool in het kacheltje en ging zitten. ‘Zo,’ zei hij. ‘De komende twintig minuten heb ik niets te doen.’ Het viel hem op hoe kort haar kin was tussen onderlip en punt. Ze leek langzaam te ontwaken, op te rijzen uit een diepe poel van bewustzijn. Haar hoofd ging omhoog en haar donkere, doffe blik ging het vertrek rond en keerde toen terug naar hem.

‘Ik zat te wachten,’ zei ze. Haar handen lagen nog altijd naast elkaar op haar schoot. ‘U hebt slangen?’

‘Eh, inderdaad,’ zei hij nogal luid. ‘Ik heb ruim twintig ratelslangen. Ik melk ze en stuur het gif naar de tegengiflaboratoria.’

[p. 131]

Ze bleef hem aankijken, maar niet gericht. Het was meer of haar blik hem bestreek en nog een wijde kring om hem heen. ‘Hebt u ook een mannetje? Een mannelijke ratelslang?’

‘Tja, bij toeval weet ik dat ik er een heb, ja. Ik kwam op een ochtend binnen en zag hoe een grote slang met een kleinere ... coïteerde. Dat komt maar zelden voor in gevangenschap. Dus weet ik inderdaad zeker dat ik een mannetje heb.’

‘Waar is hij?’

‘Hij ligt daarginds in het terrarium bij het raam.’

Haar hoofd wendde zich langzaam om, maar haar beide rustende handen bewogen niet. ‘Mag ik hem zien?’

Hij stond op en liep naar de vitrine bij het raam. Op het zand onderin lag de kluwen ratelslangen ineengestrengeld, maar met de koppen vrij. De tongen kwamen naar buiten, sidderden even en zwaaiden op en neer, tastend naar trillingen in de lucht. Dr. Phillips keek nerveus om. De vrouw stond naast hem. Hij had haar niet horen opstaan. Hij had alleen het kabbelende water tussen de pijlers en de nagels van de ratten in het horregaas gehoord.

Ze zei zacht: ‘Welke is het mannetje waar u het over had?’

Hij wees op een dikke, vaalgrijze slang die apart in een hoek van het terrarium lag. ‘Die daar. Hij is bijna anderhalve meter lang. Hij komt uit Texas. De slangen hier aan de westkust zijn meestal kleiner. Hij pakt ook alle ratten. Als ik wil dat de andere te eten krijgen, moet ik hem weghalen.’

De vrouw tuurde naar de stompe droge kop. De gespleten tong glipte naar buiten en sidderde even. ‘En u weet zeker dat het een mannetje is.’

‘Ratelslangen zijn rare dieren,’ zei hij ontwijkend. ‘Generalisaties blijken haast altijd onjuist. Ik doe niet graag een stellige uitspraak over ratelslangen maar dat dit een mannetje is kan ik u wel verzekeren, ja.’

Haar ogen weken niet van de platte kop. ‘Kan ik hem van u kopen?’

‘Kopen?’ riep hij uit. ‘U wilt hem kopen?’

‘U verkoopt toch wel meer exemplaren?’

‘O, zeker. Natuurlijk. Natuurlijk doe ik dat.’

‘Wat kost hij? Vijf dollar? Tien?’

‘O zeker niet meer dan vijf. Maar weet u iets van ratelslangen af? U zou gebeten kunnen worden.’

Ze keek hem kort aan. ‘Ik ben niet van plan hem mee te nemen. Ik wil hem hier laten, maar... ik wil dat hij van mij is. Ik wil hier naar hem

[p. 132]

komen kijken en hem voeren en weten dat hij van mij is.’ Ze opende een portemonneetje en haalde er een biljet van vijf dollar uit. ‘Kijkt u eens. Nu is hij van mij.’

Dr. Phillips werd angstig. ‘U mag ook komen kijken zonder hem te bezitten.’

‘Ik wil dat hij van mij is.’

‘O hemel!’ riep hij uit. ‘Ik ben de tijd vergeten.’ Hij snelde naar de tafel.

‘Drie minuten te laat. Veel maakt het niet uit.’ Hij strooide mentholkristallen in het tweede horlogeglas. Toen trok iets hem naar het terrarium terug waar de vrouw nog naar de slang stond te staren.

Ze vroeg: ‘Wat eet hij?’

‘Ik voer ze witte ratten, de ratten daar in die kooi.’

‘Wilt u hem in de andere bak doen? Ik wil hem voeren.’

‘Maar hij heeft geen behoefte aan eten. Hij heeft deze week al een rat gehad. Soms eten ze wel drie, vier maanden niet. Een die ik had heeft eens meer dan een jaar niet gegeten.’

Met haar lage, toonloze stem vroeg ze: ‘Kan ik een rat kopen?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Aha. U wilt zien hoe een ratelslang eet. Goed dan, ik zal het u laten zien. De rat kost vijfentwintig cent. Aan één kant is het mooier dan een stierengevecht, en aan de andere kant is het gewoon een slang die zijn maal doet.’ Zijn stem klonk nu bitter. Hij haatte mensen die natuurlijke processen als vermaak opvatten. Hij was geen circusartiest maar bioloog. Hij kon duizend dieren doden voor de wetenschap, maar nog geen insect voor zijn plezier. Hij had daarover nagedacht.

Ze wendde haar hoofd langzaam naar hem om en om haar dunne lippen tekende zich iets van een glimlach af. ‘Ik wil mijn slang voeren,’ zei ze. ‘Ik doe hem in de andere bak.’ Ze had het deksel van het terrarium opgetild en stak voordat hij besefte wat ze deed haar hand naar binnen. Hij sprong toe en trok haar naar achteren. Het deksel viel met een klap dicht.

‘Bent u gek geworden!’ riep hij woedend. ‘U gaat aan een beet misschien niet dood, maar doodziek wordt u wel, ondanks wat ik voor u zou kunnen doen.

‘Doet ú hem dan in de andere bak,’ zei ze effen.

Dr. Phillips was hevig geschrokken. Hij merkte dat hij de donkere ogen die nergens naar leken te kijken ontweek.

[p. 133]

Hij voelde dat het fundamenteel verkeerd was om een rat in het terrarium te zetten, een zware zonde, en hij begreep niet waarom. Hij had wel vaker ratten in de bak gezet als deze of gene erom had gevraagd, maar deze wens vanavond deed hem walgen. Hij probeerde het weg te redeneren.

‘Het is mooi om te zien,’ zei hij, ‘hoe een slang te werk gaat. Het brengt je respect voor de ratelslang bij. En veel mensen hebben natuurlijk angstdromen over slangen die hun prooi slaan. Het komt denk ik doordat zo'n rat een subjectieve rat wordt. De mens wordt de rat. Maar als je het ziet gebeuren, is alles opeens weer objectief. De rat is gewoon een rat en de angst verdwijnt.’

Hij nam een lange stok met daaraan een leren strop van de muur. Toen opende hij het deksel, liet de lus om de kop van de slang zakken en trok de riem aan. Een doordringend, droog geratel vulde de ruimte.

Het dikke lichaam kronkelde en zwiepte tegen het handvat van de stok terwijl hij de slang optilde en in de voederbak liet zakken. Een poos bleef het dier in de aanvalshouding staan, maar het gesnor stierf langzaamaan weg. De slang kroop in een hoek, vlijde zijn lichaam in een grote achtvorm en bleef stil liggen.

‘Ziet u,’ legde de jonge bioloog uit, ‘deze slangen zijn geheel tam. Ik heb ze al een hele poos. Ik zou ze denk ik wel kunnen oppakken als ik wilde, maar iedereen die lichamelijk contact met ratelslangen heeft, wordt vroeg of laat gebeten. Ik wil gewoon het risico niet lopen.’ Het aanbieden van de rat stond hem tegen. Ze was voor het andere terrarium gaan staan; haar zwarte ogen waren weer op de steengrijze kop van de slang gericht.

Ze zei: ‘En nu een rat.’

Met tegenzin liep hij naar de rattenkooi. Hij had onwillekeurig medelijden met de rat, en dat was hem nooit eerder gebeurd. Zijn blik ging over de massa witte lijfjes die langs het gaas naar hem toe klommen. ‘Welke?’ dacht hij. ‘Welke moet het worden?’ Abrupt wendde hij zich nijdig tot de vrouw. ‘Wilt u niet liever dat ik er een kat bij zet? Dat wordt pas echt een gevecht. De kat zou zelfs kunnen winnen, maar als hij verliest kan het nog de slang zijn leven kosten. U kunt een kat kopen als u wilt.’

Ze keek niet om. ‘Zet u een rat in de bak,’ zei ze. ‘Ik wil hem zien eten.’ Hij opende de rattenkooi en stak zijn hand erin. Zijn vingers vonden een staart en hij tilde een mollige rat met rode oogjes uit de kooi. Het

[p. 134]

dier spartelde, probeerde in zijn vingers te bijten en bleef toen dat niet lukte geheel gestrekt en bewegingloos aan zijn staart hangen. Hij stak vlug de vloer over, opende het voederterrarium en liet de rat in het zand vallen. ‘En nou kijken,’ riep hij uit.

De rat kwam op zijn poten terecht, draaide zich om en snuffelde aan zijn roze, naakte staart. Toen ging hij onbezorgd op pad door het zand, snuffelend onder het lopen. In het vertrek was het stil. Dr. Phillips wist niet of het het water was dat zuchtend om de pijlers spoelde of de vrouw die zuchtte. Uit zijn ooghoek zag hij hoe haar lichaam zich kromde en verstijfde.

De slang kwam in beweging, soepel, langzaam. De tong flitste in en uit. De beweging was zo geleidelijk, zo gelijkmatig dat het eigenlijk geen beweging leek. In de andere hoek van het terrarium kwam de rat overeind in een zittende houding en begon het witte haar op zijn borst glad te likken. De slang kroop voort, met zijn hals steeds sterk gekromd.

De stilte beklemde Dr. Phillips. Hij voelde het bloed in zijn lichaam opstijgen. Hij zei op luide toon: ‘Kijk! Hij houdt zijn nek gekromd voor de aanval. Ratelslangen zijn behoedzaam, bijna laf. Het mechanisme is zo teer. Om zijn maal te bemachtigen opereert de slang zo behendig als een chirurg. Hij neemt geen enkel risico met zijn gereedschap.’

De slang was inmiddels naar het midden van de bak geschoven. De rat keek op, zag de slang en ging onbezorgd verder met het likken van zijn borst.

‘Het is het allermooiste wat er is,’ zei de bioloog. Zijn aderen klopten. ‘En ook het schrikwekkendste.’

De slang was nu vlakbij. Zijn kop kwam enige centimeters van het zand los. De kop bewoog langzaam voor- en achterwaarts, richtend, schattend, richtend. Dr. Phillips wierp weer een blik op de vrouw. Zijn maag draaide om. Ook zij bewoog heen en weer, niet ver - een suggestie, meer niet.

De rat keek op en zag de slang. Hij liet zich op vier poten zakken, deinsde achteruit, en toen... de beet.

Er was niets van te zien, alleen een flits. De rat schokte als door een onzichtbare klap. De slang trok zich haastig terug in de hoek waaruit hij gekomen was en ging liggen met zijn tong gedurig in de weer.

‘Perfect,’ riep Dr. Phillips uit. ‘Recht tussen de schouderbladen. De giftanden moeten bijna het hart hebben geraakt.’

[p. 135]

De rat stond stil, ademend als een wit blaasbalgje. Opeens sprong hij in de lucht en landde op zijn zij. Zijn poten spartelden nog even krampachtig en hij was dood.

De vrouw ontspande zich, ontspande zich slaperig.

‘Zo,’ zei de ander bazig. ‘Overspoeld door emoties zeker?’

Ze wendde haar wazige blik naar hem om. ‘Gaat hij hem nu opeten?’ vroeg ze.

‘Natuurlijk gaat hij hem opeten. Hij heeft hem niet voor de sport gedood. Hij heeft hem gedood omdat hij honger had.’

De mondhoeken van de vrouw krulden opnieuw licht omhoog. Ze keek weer naar de slang. ‘Ik wil zien hoe hij hem opeet.’

Nu kwam de slang zijn hoek weer uit. Zijn hals was niet langer gekromd, maar hij naderde heel voorzichtig, klaar om weg te schieten als de rat zou aanvallen. Hij duwde zachtjes met zijn stompe kop tegen het lijk en nam weer afstand.

Overtuigd dat de rat dood was, raakte hij het lichaam overal met zijn kin aan, van kop tot staart, alsof hij het opmat en kuste. Uiteindelijk sperde hij zijn bek open en haakte zijn kaakgewrichten los.

Dr. Phillips dwong zijn hoofd om zich niet naar de vrouw toe te wenden. Hij dacht: ‘Als ze haar mond opendoet, dan ga ik over mijn nek. Van angst.’ Hij wist zijn ogen van haar af te houden.

De slang paste zijn kaken om de kop van de rat en met een trage peristaltische pompbeweging begon hij zich om de rat heen te stulpen. De kaken klampten, de hele keel schoof op, en de kaken klampten opnieuw.

Dr. Phillips wendde zich af en liep naar zijn werkbank. ‘Door u heb ik een fase gemist,’ zei hij vol verwijt. ‘Nu is de serie niet compleet meer.’ Hij legde een van de horlogeglaasjes onder een eenvoudige microscoop en keek erin, en vervolgens goot hij de inhoud van alle schaaltjes in de spoelbak.

De golven waren bedaard zodat door de vloer alleen nog een nat gefluister klonk. De bioloog klapte een luik in de vloer op en liet de zeesterren in het zwarte water vallen. Hij bleef bij de kat staan die op de schraag gekruisigd lag, komiek grijnzend in het licht. Het lichaam was opgezet van de balsemvloeistof. Hij sloot de druk af, verwijderde de naald en bond de ader dicht.

‘Wilt u misschien koffie?’ vroeg hij.

‘Nee dank u. Ik ga zo weg.’

[p. 136]

Hij liep op haar toe. Ze stond nog altijd bij het terrarium. De rat was verzwolgen op een paar centimeter roze staart na die uit de slangenbek stak als een sardonisch tongetje. De keel kokhalsde nogmaals en de staart verdween. De kaakgewrichten haakten weer ineen, en de grote slang kroop zwaarlijvig de hoek in, legde zich in een grote acht en liet zijn kop in het zand zakken.

‘Hij slaapt,’ zei de vrouw. ‘Ik ga weer. Maar ik kom af en toe terug om mijn slang te voeren. Ik zal voor de ratten betalen. Ik wil dat hij niets tekortkomt. En ooit... neem ik hem mee.’ Haar blik dook even op uit haar wazige droom. ‘Niet vergeten, hij is van mij. Niet zijn gif melken. Ik wil dat u het hem laat houden. Goedenavond.’ Ze liep vlug naar de deur en naar buiten. Hij hoorde haar voetstappen op het trapje, maar hij hoorde haar niet meer weglopen over de bestrating.

Dr. Phillips draaide een stoel om en ging voor het terrarium zitten. Terwijl hij naar de lethargische slang keek, probeerde hij zijn gedachten te ordenen. ‘Nu heb ik toch zoveel gelezen over geslachtssymbolen in de psychologie,’ dacht hij. ‘Maar dat lijkt geen verklaring te bieden. Misschien ben ik te veel alleen. Misschien moet die slang maar dood. Als ik wist.. Nee, tot iets bidden kan ik niet.’

De weken daarna verwachtte hij dat ze zou terugkomen. ‘Als ze komt, zal ik wel weggaan en haar hier alleen laten,’ besloot hij. ‘Ik wil zoiets akeligs niet nog eens meemaken.’

Ze kwam niet terug. Maandenlang zag hij naar haar uit als hij door de stad liep. Een aantal keren draafde hij achter een lange vrouw aan in de hoop dat zij het zou zijn. Maar teruggezien heeft hij haar nooit.