KortVerhaal. Jaargang 32

(2011)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Lik mij aan de aars!
Atte Jongstra

Die Buchstabiermethode gibt die Möglichkeit, seine Gedanken auszudrücken.
(Karl Krall)

De ambitie van dit tamelijk korte verhaal (TKV) is de vergelijking van het communicatievermogen van een paard met dat van de hond. Hoewel deze dieren in de Klasse der Zoogdieren tot twee geheel verschillende soorten worden gerekend, te weten enerzijds de ongepaardhoevigen (Perissodaktylen) en anderzijds de Roofdieren (Carnivoren), bestaat in psychologisch opzicht een onbegrijpelijke overeenkomst, die berust op parallelle ontwikkeling der geestelijke faculteiten. Als men beide diersoorten een identieke spellingsmethode aanleert, namelijk de getalsmatige spelwijze, komt deze verbijsterende overeenstemming scherp naar voren. Zowel bij het paard als de hond openbaart zich een ongedacht geheugen voor taal en getallen, dat samenhangt met een duidelijk rekentalent. Het leren tellen en rekenen levert beide dieren geen noemenswaardige problemen op. Zo behoefde de hond Rolf¹ uit Mannheim zelfs in het geheel geen onderwijs, aangezien hij de gewenste scholing oppikte tijdens het rekenonderwijs van zijn jeugdige baasje, waarbij hij tegenwoordig was. Daarbij werden ook moeilijker opgaven behandeld, alsmede de beginselen der vermenigvuldiging en staartdeling. Dat het dier het worteltrekken niet machtig werd kan worden verklaard door het feit dat het q.q niet in staat is tot het maken van aantekeningen.

Als men de letters van het alfabet met cijfers aangeeft, kan men dieren leren op een platte kist de getallen te kloppen die staan voor letters. Zo leren ze spellen. Spoedig wordt duidelijk dat ze de betekenis begrijpen en ook hun gedachten door middel van woorden kunnen uitspreken. Dat paarden en honden de menselijke spraak enigszins kunnen volgen was al enige eeuwen onder dierenliefhebbers bekend. Het is echter pas sinds invoering van de eerdergenoemde spellingsmethode dat dit bewezen kan worden geacht. De paarden uit Elberfeld en de Mannheimse hond Rolf gedragen zich met betrekking tot de wijze van weergave opvallend overeenkomstig. Ze spellen naar klank, fonetisch dus, en laten bovendien graag de overbodige klinkers weg. Zo lezen we bij hen sn in plaats van essen, göte in plaats van Goethe, hbn in plaats van haben, of iohn hfr gbn in plaats van Johann (soil) hafer geben.

Belangrijk zijn de zelfstandige uitingen. Zeer geregeld hebben de dieren antwoord gegeven op andere dan de gestelde vragen. Hond Rolf spelde lange zinnen voor ons uit, en waagde zich soms zelfs aan een zeer kort verhaal (zkv). Een mooi voorbeeld is het volgende zkv, voor deze gelegenheid vertaald.

Mevrouw Professor Doctor Ida Moekel is een vrouwentimmer met lastige vragen. Ze ruikt slecht, heeft geen staart, en haar snuit bevalt me niet. Bovendien hou ik niet van kale teven. Dat hoef ik verder niet uit te spellen. Moekel? Lik mij aan de aars!

We kunnen Rolf niet kwalijk nemen dat hij zich niet voegt naar de beschaafde, menselijke omgangsvormen. Het is immers een hond. We legden de goedbedoelende, ontstelde Doctor uit dat het dier weigerde zich door vreemde onderzoekers te laten vermoeien, waarop de intelligente hond meteen enkele letters klopte. At Recht - ‘Heeft gelijk.’

Misschien nog wel opmerkelijker zijn de resultaten van het onderzoek dat Dr. Karl Krall verrichtte met zijn twee Elberfelder paarden - de Arabierenmerrie Zariff en de tweejarige, koudbloedige Mecklenburger Berto.² Het laatste is een blind paard, dat niettemin tot uitstekende antwoorden in staat bleek. De vraag werd gesteld: wat is de uitkomst van (√169 + √529) × (√81 − √25)? Het paard gaf het getal 42 aan. Krall drukte luidkeels zijn vreugde uit. Berto klopte nu de cijfers die hoorden bij de volgende verzuchting: ‘Ik zie het toch niet helemaal...’

Dat hij het niettemin degelijk begreep, bewijst het juiste antwoord!

Wat hieruit te concluderen? Het communicatievermogen van een paard is te vergelijken met dat van de hond. Wat het parallelle hoofdrekenen betreft: we wagen de stelling dat een blind paard verder komt dan de gemiddelde mensenleerling. Mevrouw Professor Doctor Ida Moekel heeft na haar Rolf-ervaringen ontgoocheld haar emeritaat aangevraagd. Eerlijkheid gebiedt tenslotte te zeggen dat schrijver dezes halverwege in de wortelopgave bleef steken.