KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 47]

Ezels
Sanneke van Hassel

Ook al was hij de veertig ruim gepasseerd, toch liet hij nog graag zijn auto slippen. Neuriënd gaf hij een ruk aan het stuur, zodat de wielen richting de bevroren sloot schoven. ‘Moet je kijken,’ zei hij met enige nadruk. De auto gleed de berm in. Aan de waterkant was het ijs roodbruin. Zijn vriendin gilde en klemde zich vast aan haar stoel. Zwierig gooide hij het stuur om zodat ze weer op het gladde asfalt belandden. Gevroren had het, en gesneeuwd, al drie weken lang was het winterweer, dat van iedereen een kind maakte.

Aan het einde van het weggetje lag een parkeerplaats. Het bord met P stak scheef in de grond en er was geen auto te bekennen. Modderige bandensporen waren hard geworden en met sneeuw en ijs bedekt. In het weiland naast de parkeerplaats stonden een stuk of tien ezels, de hoofden schuin. Eensgezind staarden ze naar het naderende voertuig.

Nog voor de auto stilstond rukte zij al aan het portier. Vergeefs. Gisterochtend had hij zijn dochter Micky naar school gebracht en het kinderslot zat er nog op. ‘Even wachten, meisje.’ Kalm deed hij zijn leren handschoenen aan en stapte uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde voorbij de ezels, naar de einder, het lichte lichtblauw van de lucht, het witte land dat glansde van de zon. Aan het hek druppelden ijspegels. 's Nachts vroor het flink, in het huisje dat hij had gehuurd stond een houtkachel. Daar was hij buitengewoon tevreden over.

‘Laat je me er nog uit?’ Ze sloeg met haar hand tegen de autoruit, het glas dempte haar stem. Even ging het door zijn hoofd dat hij haar ook kon laten zitten, voor altijd roepende, tegen de ramen bonkend, terwijl hij langzaam wegwandelde. Maar zover was hij nog niet, hij was mak, meelevend, hij ging voorlangs en maakte het portier open. Ze liep rechtstreeks op het hek af. De ezels keken haar minachtend aan. Eén stak zijn ronde snuit naar voren, opende zijn bek, toonde vierkante tanden. Toen ze hem wilde aaien hapte hij naar haar handschoen.

‘Kijk nou hoe lief,’ zei ze.

‘Hij vindt je lekker.’

‘Misschien krijgen ze niet voldoende eten.’ Ze veegde de sneeuw van het gras en begon de ezels wat sprietjes voor te houden.

[p. 48]

Wat kijken die beesten verveeld, dacht hij. Hun vachten waren vaal, hun ogen traanden aan één stuk door. Aan het hek haakten plukken haar, een armetierig, onappetijtelijk tafereel. Maar zij maakte zulke enthousiaste geluiden dat het hem beter leek te zwijgen.

Hij glibberde over de bevroren modder en opende de achterklep. Terwijl hij tegen de bumper leunde, trok hij zijn bergschoenen aan. Op de parkeerplaats lagen een kapotte stoel en een plastic tractor zonder wielen. Als de rest van de boerderij net zo armoedig was als de parkeerplaats konden ze beter teruggaan. Maar hij had zin in een kop koffie en zij, dacht hij, zou vast niet zo snel bij haar mottige vrienden weg te krijgen zijn.

In een grote ren met struikjes en poelen banjerde een troep ganzen. Ze sisten en strekten hun nekken, slangachtige tongetjes kwamen uit hun snavels. Heel even stak hij zijn tong naar hen uit, toen viel zijn oog op een donker en een licht varken in de hoek van de ren. De varkens lagen dicht tegen elkaar aan op een bed van turfmolm, als twee in elkaar geschoven komma's.

Haar voetstappen. Op witte kaplaarsjes, haar jas iets opgetild, kwam ze achter hem aan. Voorbij de ren was een stuk van het pad bedekt met ezelstront, het was de vaste route van de dieren naar de stal. Ze ging op de punten van haar laarzen lopen en trok een vies gezicht.

Hij wachtte. Aan het hek hing een bordje. Ezels kwamen oorspronkelijk uit Afrika, las hij, ze hadden een groot uithoudingsvermogen. Het voordeel van gedomesticeerde ezels ten opzichte van paarden was dat zij kleiner waren, beter bestand tegen extreme omstandigheden en makkelijker te hanteren. Hun reputatie van eigenzinnigheid had te maken met hun voorzichtigheid en intelligentie. Was het vertrouwen van een ezel eenmaal gewonnen, dan was hij dankbaar en prettig gezelschap.

Ze kwam naast hem staan en veegde met een pluk hooi de stront van haar laarsjes.

Het erf was een uit beton gegoten vlakte. Aan de rand stond een grote stal. Informatiecentrum, vermeldde de plaquette naast de deur en ook dat dit project tot stand was gekomen met steun van het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling. Nog geen anderhalf uur van Amsterdam en je bevond je al in de regio. Terwijl hij de deur opendeed, stelde hij zich Europa voor als een reuzenquilt, waarvan elk lapje wel op iets aanspraak maakte.

[p. 49]

De hoge ruimte stonk naar oud frituurvet. De muren waren afgewerkt met houten planken. Tussen lange schroeven waren roestige gereedschappen geklemd: een spade, een halster van een paard. Stijf hingen ze naast elkaar, te hoog om ooit nog door iemand gebruikt te worden.

Er ging een deur open. ‘Hallo.’ Een meisje van een jaar of negen kwam binnen, hoge paardrijlaarzen aan staken van benen, en verdween direct weer door een deur aan de andere kant, die ze open liet staan, zodat hij zicht kreeg op een roestvrijstalen aanrecht en een grote friteuse. Een kop koffie moest daar toch wel ergens gezet kunnen worden. Zijn vriendin was door haar knieën gezakt en aaide een jong poesje. Het had snot bij zijn oogjes en vertoonde tekenen van ondervoeding. Toen ze het diertje optilde sloeg het wild om zich heen. ‘Au,’ riep ze en liet los. Het vluchtte tussen de tafelpoten.

Het meisje was terug, een opschrijfboekje in de hand.

‘Twee koffie, c'est tout,’ zei hij.

Opnieuw ging ze de keuken in en kwam meteen weer terug. ‘Buiten hebben we een nest jonge poesjes,’ zei ze. ‘Wilt u die zien?’

Zijn vriendin sprong op en volgde haar het erf op.

Een ander meisje, hij schatte haar achter in de twintig, kwam de keuken uit met een blad met twee kopjes koffie. Haar gezicht was bruin van de pancake en ze droeg een strak, laag uitgesneden T-shirt. Haar borsten waren vol, met een diepe gleuf ertussen. Ze zette het blaadje voor hem neer. Hij wilde haar op schoot trekken, haar zoete zweet ruiken. Ze draaide zich om. Dikke kont in strakke spijkerbroek. Hoe hij zijn onderlijf tegen haar aan zou duwen, hoe ze helemaal wild zou worden.

Hij scheurde een zakje open. In een straaltje gleed de melkpoeder in zijn koffie. Hij roerde, staarde naar de vetvlekken op het tafelblad.

Een stroom koude lucht kwam op hem af. In de deuropening stond zijn vriendin, haar ogen glansden. Ze klemde een poesje tegen haar jas. Zwart met een wit befje, dit maal.

‘Kijk nou, wat een snoetje,’ zei ze. Het dier piepte.

‘Ze kunnen allerlei ziektes hebben,’ zei hij. ‘Infecties, wormen.’

‘Wat weet jij daar nou van?’ Ze keek hem fel aan. Het stond haar goed, veel beter dan de blik die ze had als het haar niet meer kon schelen wat hij zei. Dat gebeurde de laatste tijd vaker, haar ogen werden mat en ze keek weg.

‘Als je dat beest in huis neemt, kom ik niet meer bij je slapen,’ zei hij.

[p. 50]

‘Micky zou het heel leuk vinden. Een dier zou goed zijn voor je kind, leert ze ook eens voor een ander zorgen.’

Hij zweeg. Als je wilde dat een gesprek ophield, kon je het beste je mond grondig dichthouden en doorgaans loste de zaak zich dan vanzelf op.

Het poesje wurmde zich tussen haar vingers door en sprong op de tegels. De weg van de vluchtende katten.

Zijn vriendin keek diep teleurgesteld.

Hij schoof de koffie naar haar toe: ‘Hier,’ zei hij, ‘geniet ervan. Zo krijg je ze in de stad niet meer.’

Het kleine meisje kwam afrekenen. Hij gaf haar twee euro fooi, wachtte op het commentaar van zijn vriendin op zijn royale gebaar. Zij reageerde niet, hing met haar hoofd tussen de tafelpoten en maakte lokkende geluiden.

De geile grote zus liet zich niet meer zien, die zat vast achter in een kamertje met een of andere boerenjongen, die daar van alles met haar mocht doen.

‘Dank u wel, meneer.’ Het meisje lachte haar scheve tandjes bloot. Zou ze over een paar jaar op haar zus gaan lijken? Hij moest hier nog eens terugkomen, over een jaar of tien. Als de boel dan nog niet failliet was. Hoewel, in de zomer kwamen hier misschien wel bussen vol ezelknuffelaars en kinderen de dieren opjagen.

‘Zullen we nog heel eventjes rondkijken?’ Het hoofd van zijn vriendin was rood, zolang had ze het ondersteboven gehouden.

Ze liepen over het lege erf. In een hoek lag een leeggelopen springkussen, verderop stond een plastic ezel op een veer. Ze was in staat erop te gaan zitten, maar gelukkig, ze hield zich in, stapte een bijgebouw binnen. Al gauw kwam ze naar buiten met het eerste poesje dat haar ontsnapt was, het gestreepte exemplaar met de lodderoogjes.

‘Daar was je, kleine stouterik. Je mag niet zomaar weglopen. Dat vind ik helemaal niet leuk.’ Terwijl zij fluisterend het beestje tegen zich aandrukte, liepen ze langs hokken in verschillende soorten en maten. Er woonden kippen, langharige cavia's en Vlaamse reuzen. Aan de hekken waren pijlen bevestigd. Het was onduidelijk waar die naartoe leidden. Het leek alsof iemand ooit vol goede moed begonnen was bewegwijzering aan te brengen en er toen van de ene op de andere dag de brui aan had gegeven. Misschien omdat de Europese subsidie op was. In elk hok lagen een of twee witte casinobroden in de modder, soms

[p. 51]

met een paar afgebroken hompen ernaast. Plotseling stond hij oog in oog met een vreemd dier. De kop zat even hoog als zijn eigen hoofd. Hij deed een stapje terug. Het dier had een wollige bruine vacht en grote donkerbruine ogen, bol als knikkers. Ze keken elkaar recht aan. Het dier knipperde niet. Was het een lama? Het waren toch lama's die heel ver konden spugen?

Hij liep terug naar de cavia's.

Zijn vriendin was bezig het poesje in haar shawl te wikkelen.

‘Zullen we gaan?’ vroeg hij.

Ze knikte vaag en vervolmaakte de draagdoek die ze van haar shawl had gemaakt en om haar hals had geknoopt.

‘Dan is het nu tijd voor afscheid,’ zei hij.

Ze klemde het poesje stevig tegen zich aan en glimlachte naar hem zoals ze die dag nog niet eerder had gedaan. Hij dacht aan de voordelen die het zou opleveren als hij haar zou aanmoedigen de poes te houden, hoe gedwee ze zou zijn, hoe ze zich, zodra ze weer in het huisje waren en hem in een doosje bij het vuur had gelegd, tegen hem aan zou vlijen, hem zou omhelzen, haar warme adem bij zijn oor, hoe alles weer als vanzelf zou gaan.

Tot zijn verbazing haalde ze het poesje uit de shawl en zette het neer. Het dier keek versuft om zich heen en hinkte weg.

‘Als je hem per se mee wil nemen, hou ik je niet tegen,’ zei hij.

Ze keek van hem weg. ‘Ik weet hoe dat gaat,’ zei ze. ‘Zodra hij iets groter is, trekt hij zich niets meer van me aan. Dan gaat het er alleen nog om dat ik hem op tijd te eten geef en dat ik hem zo nu en dan achter zijn oren kriebel, en daarbij is het niet eens van belang dat het mijn handen zijn. Een levende krabpaal, dat zal ik worden, iets om tegenaan te schurken, meer niet. En dan heb ik het nog niet over jouw bijdrage gehad. Hoe ik iedere keer dat je langskomt zal moeten horen dat je in de stad geen dieren hoort te houden, dat hij stinkt, noem maar op.’

Ze schudde haar rode krullen. De wijn van gisteravond had sporen achtergelaten in haar gezicht, kreukels en een grauw waas onder haar ogen. Ineens voelde hij medelijden.

Hij sloeg een arm om haar heen. ‘De rest van de dag mag je voor mij zorgen,’ zei hij.

Ze zweeg.

Het getik van een ijspegel die langzaam ontdooide, de blik van de lama in de hoek, zijn grote ogen waarin het altijd donker was.

[p. 52]

‘Meisje, je bent bijna veertig,’ zei hij. ‘We kunnen alle kanten op, weekendjes weg, zeilen.’ Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak. ‘Als je wilt boek ik nu een weekend Rome. Die stad zit vol katten. In het Colosseum, op het Forum, overal komen ze onder het puin vandaan gekropen.’

Ze keek hem aan. ‘Ik weet dat ik bijna veertig ben,’ zei ze zachtjes. Toen draaide ze zich om en liep weg, in de richting van de parkeerplaats.

Hij deed zijn telefoon in zijn zak. Er zat niet veel anders op dan haar achterna te lopen.

Het kleine meisje stond achter het glas van de schuurdeur te zwaaien.

Even tilde hij zijn hand op. Toen keek hij weer naar de witte kaplaarsjes die zich snel van hem verwijderden.

‘These are the days of miracle and wonder,’ klonk het in zijn hoofd. Hij floot het zachtjes, de witte wolkjes die uit zijn mond kwamen verdampten in de vrieskou. Toen hij bij de parkeerplaats kwam was de zon weg.