KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 32]

Gier
Hugo Brandt Corstius

Ik ben een gier. Dat spreekt vanzelf. Ook al zag u nooit een echte levende gier, als u mij ziet begrijpt u: dat ís een gier, met die kale kop, met die lelijke gewoontes, en die enorme hoogte waarin hij vliegt en zelfs stilstaat. Een gier heeft het nooit over zichzelf. Een gier is een ellendig beest. Hij eet niet alleen andere dieren, zoals iedereen dat doet, maar hij eet, als enige diereneter, alleen dieren op die net zijn doodgegaan.

Ik vlieg op grote hoogte en kijk naar beneden. Zie ik daar een dood dier dat mij smakelijk lijkt, dan duik ik naar beneden en vreet hem op. Dat hapje is nooit een mens of een mier. Mensen hebben de eigenaardige gewoonte om hun gestorven ouders en kinderen in de grond te stoppen of ze te verbranden. Nooit heb ik een stukje mens gegeten. Natuurlijk kan een gier een mens zien liggen slapen en dan zo stom zijn hem als dood te beschouwen en in hem te gaan happen. Dan slaat die mens je waarschijnlijk kapot. Mij is dat nooit gebeurd. Natuurlijk kan een mens op een bergtocht doodvallen zonder dat er een begrafenis betaald hoeft te worden. Maar ik heb dat nooit meegemaakt. Nooit een mens geproefd.

Met mieren is het anders gesteld dan met mensen. Als een mier sterft, door welke oorzaak dan ook, dan zendt hij, na zijn dood, een bericht de lucht in met de mededeling ‘Ik ben dood.’ Dat is niet een gewone doodsstank, want de gestorven mier voegt daar nog in mierengeur-taal aan toe: ‘en ik lig ten noord-oosten van onze heuvel, op twee minuten lopen,’ of een ander exact bericht over zijn sterfplek. Direct komen er uit de mierenhoop drie grafambtenaren aanrennen die de dode mier vinden, meeslepen en begraven. Natuurlijk zouden mensen voor hetzelfde kunnen zorgen met een apparaatje bij het hart en een zendertje dat zijn doodvalplaats aangeeft, maar ik geloof niet dat ze het doen.

Vogels zijn superieure wezens. Vlak na onze geboorte kunnen wij vliegen. Net als vissen bewegen wij ons dus in drie dimensies, maar ik hoef niet, zoals vissen, in het water te leven. Ik ben wel eens in het water gedoken om een dooie haring op te smikkelen, maar onder

[p. 33]

water kan ik niet ademen, en een haring is mij te klein. Ik zweef op grote hoogte en kijk naar beneden. Zie ik daar een gestorven beest dat mij smakelijk lijkt, dan duik ik naar beneden en vreet hem op. O, dat zei ik daarnet al. Gieren houden ervan om steeds hetzelfde te doen.

Vogels vliegen hun halve leven de halve wereld heen en weer, alsof ze hun hele leven op vakantie willen zijn. Een gier doet dat niet. Een gier wordt beneden op aarde geboren, krijgt één lekker hapje te eten van een pasgestorven beestje dat zijn vader of moeder voor hem oppikte, en vliegt daarna recht omhoog.

Gieren kunnen lachen en huilen. U, mens, kunt dat ook, en ik ben benieuwd op welke van de twee manieren u gaat gieren als ik u nu eerlijk vertel wat mij gebeurde. Ik zwoof een keer al uren boven de grond en kreeg honger. Toen zag ik een beest op de grond liggen, het leek wel een of andere grote vogel. Die zijn vaak lekker. Ik bleef een half uurtje zweven en zag dat hij de hele tijd niet bewoog. Dus dook ik naar beneden. Pas in de laatste halve seconde zag ik dat mijn lunch erg leek op een gier, met zijn kale kop en met zijn prachtige vleugels. Was het echt een gier? Een dode gier? Dan wou ik hem wel opeten.

Nee dat kon niet, want hij opende zijn bek en knauwde in mijn nek. Ik viel dood en dacht: dat kan dus geen gier zijn, want wij gieren eten nooit levende wezens. Maar na de hap in mijn nek zei de moordenaar: ‘Op mijn manier kan je een keer het heerlijkste eten eten, namelijk een gier. Ik vind onze vogelsoort het smakelijkst. Had jij ook eens moeten doen.’

Ik ga hier niet uitleggen hoe bij deze ramp een verstopt mens die zag hoe een levende gier een levende gier ging opeten zijn fototoestel pakte en een foto nam. Want dan zou ik ook moeten verklappen hoe die man mij genas van mijn gebroken nek, mij in zijn huis opsloot en mij leerde tikken op een schrijfcomputer. Hij is er trots op dat ik als gevangen gier het schrijfvermogen kreeg van zijn taal, het Nederlands. Nederland! Dat is inderdaad zoals wij vanaf grote hoogte de aarde graag noemen.

Ik zou gelukkig zijn na dit vreemde avontuur, als ik niet de rest van mijn leven in mijn kooi steeds waardeloze biefstukken en worsten moest eten, altijd door slagers gemaakt van netjes geslachte beesten. Ik kots die dingen graag uit, maar om te blijven leven verorber ik ze toch en veeg mijn bek schoon. Ik ben niet meer een gier.