KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 26]

Snackcorner Mus
San Bos

Ik voel de reacties van mensen al voordat ik ze zie, zoals een spin de trilling van een vlieg gewaarwordt voor hij het web raakt. Ik ben dik, niet gewoon dik maar weerzinwekkend, choquerend dik. Daarom mag ik aangestaard worden, uitgefloten en nageroepen. Ik zou van alles kunnen zeggen over hun haargrenzen, rimpelkoppen of haakneuzen maar daar kijkt niemand voor om. Dikke mensen zijn gezellig. Ik niet.

Nooit werk ik ergens lang. Voordat mijn bijnamen zo gewoon worden dat men ze hardop uitspreekt, ben ik weg. Nu sta ik in Snackcorner Mus. Maandag zijn we gesloten. De avonden zijn druk, die neemt Pim de eigenaar voor zijn rekening. Van elf tot vijf is dit mijn wereld. Een hok betimmerd met goedkope schrootjes, felle verlichting, posters van frikadellen, gebraden kippen en patat. Als ik zelf niet zo zwaar was zou ik het een komische situatie vinden: dikke vrouw in frituurtent.

Dit soort werk is makkelijk te verkrijgen en na het verzekeringskantoor, de beddenzaak, kinderopvang Beertje Bol en het call center zijn dit de baantjes waar ik het snelst en zonder pijn in mijn hart weer kan vertrekken.

Het was woensdag en er scheen een felle herfstzon. Erik, een man in een rolstoel die ze Wheelie noemen, kwam binnen. Hij groette en ging aan een van de gokmachines hangen. Bij onze eerste ontmoetingen keek hij naar mijn borsten met een mengeling van ontzag en medelijden. Ook al heb ik niet veel ervaring met seks, ik weet wat ze denken, ik weet wat ze willen maar niet doen, althans niet met mij. Seks is een feestje waar ik nooit voor uitgenodigd word. Maar kennelijk is de nieuwigheid van mijn aanwezigheid eraf en ben ik even seksloos voor hem als voor iedereen.

Hij heeft mooie ogen, of zie ik dat alleen omdat ik iets in hem herken. Iets dat mensen doet omkijken. Twee, drie keer per week komt hij hier voor een patatjeoorlogberenhap. Al vroeg in de middag komt hij en blijft lang hangen in de hoop op een praatje, niet met mij maar met wie er maar toevallig binnenloopt. Ik stond dus in Snackcorner Mus met die man in zijn invalidenkarretje die niets tegen me zei, alleen hardop de krantenkoppen van de krant van gisteren voor zich uit spelde.

[p. 27]

Er kwam een groepje mannen in vuile overalls binnen, ze gingen aan een tafeltje zitten. Eén van de mannen met een buik als een biervat bestelde zes blikjes bier en een balgehakt. Hij sprak met een zwaar accent en leek me de baas. Ik haalde het grote blik uit de koeling. Voorzichtig manoeuvreerde ik de tang langs de scherpe randen van het blik, prikte door het gele laagje vet en pakte een bal uit de donkerbruine jus. Gehaktballen anderhalve minuut op 180 graden. Terwijl ik wachtte tot de bestelling klaar was haalde ik een vochtige doek over de glazen stolpen met kano's, roze koeken en brownies. Eerst legde ik een zakje mosterd op het kartonnetje, daarnaast de kokende bal. Ik kom liever niet in het openbare gedeelte van de snackbar maar de man die besteld had zat met zijn rug naar me toe en dus bracht ik hem de bal. Ik keek naar de mannen, magere mannen met lege gezichten. Uit het overhemd van Baas steeg een zweetlucht op. Toen pas zag ik de hond aan zijn voeten liggen. Ik zuchtte en wees naar een van de vele verbodsbordjes bij de ingang van de deur.

‘Verboden voor honden,’ zei ik. Langzaam stond hij op.

‘Spin hierrrr,’ zei hij en liep naar de deur die open stond. De hond gehoorzaamde maar bleef achter zijn baas staan. Baas draaide zich om en trapte de hond naar buiten. Het dier jankte even, heel kort, kennelijk gewend aan de behandeling. Ik wreef mijn vochtige lap over het gladde oppervlak van de counter.

Erik had nog altijd niets besteld. Hij keek van de mannen naar de baas, van de baas naar de hond en van de hond naar mij en toen weer in de krant die op zijn knieën lag.

Baas at zijn bal, verder was het stil. De mannen keken naar een vlieg die op gemorste suiker zat gekleefd. De hond lag buiten met zijn magere kop over de drempel op het zeil. Ik vond het best. Baas was klaar met zijn bal. Met zijn duim veegde hij de restjes vet en mosterd van het kartonnetje en likte hem af. Het kartonnetje gooide hij naar de hond. Het beest schrokte het meteen op en ging tevreden over dit meevallertje weer liggen. Ook Baas leek tevreden en tokkelde met zijn vingers over zijn dikke buik. Even heerste er een volkomen stilte. Ik haat stiltes omdat ik mijn ademhaling altijd oorverdovend vind klinken. Maar het was meer dan dat.

‘Een gehaktbal alstublieft,’ zei Erik die met zijn rolstoel tot voor mijn counter was gereden. Zijn stem klonk beleefd en iets erin vertrouwde ik niet helemaal. Ik keek hem vragend aan.

[p. 28]

‘Geen bere...?’ zei ik.

‘Gehaktbal,’ zei hij voor ik mijn zin kon afmaken. De mannen zwegen en ik haalde het blik uit de koeling. Gehaktballen anderhalve minuut op 180 graden. Ook hem bracht ik de bal op een kartonnetje omdat hij bij een tafeltje in het zicht van Baas was gaan zitten en je een invalide nou eenmaal niet laat, nou ja je snapt het. Ik was nog maar net terug achter mijn balie, of ik hoorde een plof, gevolgd door het geschrok van de hond die de gloeiende bal naar binnen werkte. Verbaasd over zoveel geluk op één dag of over het kokende vlees dat nu zijn slokdarm volgde, perste hij een paar tranen uit zijn ogen en ging weer liggen. Ik keek naar de mannen, naar Baas en naar Erik. Erik propte met een blik die het midden hield tussen venijn en een lach het stuk karton in zijn mond.

Een scène uit een slechte film, een hele slechte film, dacht ik. Maar de regisseur had nog meer slechte ideeën en voerde een volkomen onlogische figurant op. De man die plotseling voor me stond had de bouw van een gokhal, met aandacht trekkende tattoos en een ware uitstalling van zilveren ringetjes en glimmende knopjes in allerlei daarvoor aangebrachte gaten.

‘Marlboro,’ zei hij en schoof een briefje van tien euro over het formica naar me toe.

‘Marlboro, alstublieft,’ zei ik en schoof het pakje met het wisselgeld terug. Hij ging meteen weg, zonder een groet, wat me ditmaal niet stoorde.

Weer werd het stil. Een stilte die elke moment uit elkaar zou kunnen spatten.

Baas stond op, zijn ogen hield hij op Erik gericht die een restje karton uitspuugde in de asbak voor hem op het tafeltje. Baas liep als een cowboy met revolverpijn.

‘Twee ballen gehakt,’ zei hij met een irriterende nadrukkelijkheid in zijn stem. Ik had het blik nog op het aanrecht staan en liet de twee gewenste ballen in het sissende vet dalen. Ik beet op mijn lip, niet blij met de situatie die als een soufflé de pan uit kon rijzen maar hopelijk zou inzakken, wat meestal het geval was. Ik keek op de klok, bijna drie uur, op Pim kon ik voorlopig nog niet rekenen.

‘Twee ballen gehakt,’ herhaalde ik. Ik liet een vork vallen maar liet hem liggen. Nooit zal ik iets oprapen als er klanten zijn. Pas als er even niemand is kan ik me voorover bukken om wat dan ook op te rapen.

[p. 29]

Baas trok de twee kartonnetjes naar zich toe en liep wijdbeens, moeizaam, maar met animo voor het spel dat hij aanging naar het tafeltje. Bal één ging door de lucht richting hond die een gelukzalige kreet slaakte. De tweede bal at hij zelf tergend langzaam op. Weer werd het stil.

‘Twee ballen gehakt, alstublieft,’ zei Erik vanaf het tafeltje tegenover Baas.

Gehaktballen anderhalve minuut op 180 graden, dacht ik. Kennelijk had ik volledig buiten mezelf een kop koffie ingeschonken en direct aan mijn mond gezet, zo heet, dat ik mijn mond brandde. Weer liep ik achter de balie vandaan het openbare gedeelte van de snackbar in en gaf Erik zijn ballen met mosterd. Nog voor ik weer terug op mijn plek stond had de hond de bal al gevangen en begon Erik met kleine uitgesponnen gebaren aan zijn eigen bal. De magere mannen, de dikke Baas en ik volgden elk handgebaar, elke kauwbeweging in de verder doodstille snackcorner. Vlak voor de laatste hap zei Baas zonder me aan te kijken: ‘Tweeballengehakt.’

‘Twee ballen gehakt, alstublieft,’ zei ik. Met de tang viste ik één voor één de ballen uit het blik en liet ze neerdalen in het bruisende vet. De hond gunde ik zijn maaltje en even overwoog ik de mannen uit eigen zak op een bal te trakteren. Daarna zou ik flink zijn en zeggen dat het spel hier eindigde. Maar ik zei niets.

Baas at zijn bal en de hond schrokte zijn deel op, nog even gulzig als het stuk karton waar alles mee begonnen was. Intussen was er een vrouw in een duifgrijze regenjas binnen gekomen. Ik had haar wel vaker in de buurt gezien. Altijd op de fiets.

‘Patatzonder, bamibalmeenemenalstublieft,’ zei ze.

En ik herhaalde ‘Patatzonder, bamibalmeenemenalstublieft.’ Uit de vitrine haalde ik de gepaneerde bami en schoof een portie patat in het vet. Naar Erik kijken durfde ik niet. Met grote precisie vouwde ik de papieren zakjes alvast open zodat ik straks het bestelde er zo in kon schuiven. Even had ik de hoop dat het spel hier zou eindigen. Mooi toch, een vrouw van middelbare leeftijd als vredestichter, een weldoenster zonder opzet. Ik wreef met de natte lap langs de randen van het roestvrijstalen fornuis. Een bromvlieg zoemde om mijn hoofd en ging pesterig steeds net buiten het bereik van mijn natte lap zitten.

‘Gaat het zo mee?’

‘Ja hoor,’ zei ze, ‘fietstassen.’

[p. 30]

Ik keek haar na en hoopte ernstig dat de mannen zouden vertrekken. Maar zoals het met slechte films gaat, ze zijn voorspelbaar.

‘Tweeballengehakt, alsjeblieft,’ zei Erik.

‘Twee ballen gehakt, alsjeblieft,’ zei ik zacht. Ik telde hoeveel er over waren om in te kunnen schatten hoelang deze vertoning nog kon duren. Het viel niet mee door de donkerbruine glibberige jus maar ik schatte zes of zeven. In de voorraadkast stond nog een blik dat ik niet van plan was aan te breken. Erik was bijna klaar met zijn portie en nu wachtte ik op de stem van Baas. Van buiten klonk ineens een vreemd geluid. Het leek een langgerekte boer, zo onmenselijk lang dat ik me afvroeg of het de lekkende uitlaat kon zijn van het aftandse busje dat schuin op de stoep stond. Er zat niemand in dus dat kon het niet zijn. Kwam het uit de hond? Het beest was gaan staan en deed nu een van de vreemdste dansen die ik ooit gezien had. Het arme dier kronkelde, rekte zich uit en kromp ineen, alles onder de niet aflatende keelgeluiden die het zuur bij mij naar boven brachten. De mannen inclusief Baas waren opgestaan en in de deuropening gaan staan. Erik reed zijn rolstoel tot voor het raam en ik kon schuin over hem heen de hond zien. Ik hoopte dat het dier de overdosis vet snel zou lozen maar het duurde en het duurde en er kwam niets. Toen stond hij stil, liet een korte boer, begon te trillen en draaide een enorme drol. Het was geen gewone hoop het was meer een supergrote koeienvlaai. Baas begon zachtjes te hinniken en al snel bulderde hij van het lachen. Het leek of hij een slechte imitatie gaf van de hondendans van zo even. Hij keek naar Erik en naar mij, haalde met grote gieren uit en stapte door de deur naar buiten. Onder het bulderen sloeg hij zichzelf voorovergebogen op zijn bovenbenen, wankelde langs de hond heen en stapte in het busje. De mannen volgden. Hij startte de auto en schreeuwde de naam van de hond.

‘Spin hierrrrrrrr!’ De hond stond nog steeds trillend op zijn benen en verzette geen stap.

‘Spin hierrrrr,’ herhaalde hij. ‘Spin hierrrrr!’

Erik begon heel zachtjes te lachen. Het klonk als een tevreden snorrende bromfiets.

‘Goed zo, Spin,’ zei hij, ‘laat hem barsten.’

Even dreigde Baas uit te stappen maar hij twijfelde toen hij de grijnzende kop van Erik in het venster zag.

[p. 31]

‘Spin hierrrrr,’ klonk het nog eens. Toen smeet hij de deur van het busje dicht en gaf gas, teveel. Het busje hikte en hotste maar schoot uiteindelijk met een vreemde bijna haakse hoek het trottoir af.

Nadat ze uit het zicht waren luisterden we nog naar het langdurig wegstervende geluid van de lekkende uitlaat. Erik, ik en Spin bleven achter bij snackcorner Mus.

‘Ik geloof dat die klootzak niet betaald heeft,’ zei ik.

‘Ik geloof dat ik een nieuwe hond heb,’ zei Erik.