KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 93]

Een zoetgevooisd prinsesje
Toine Lenssen

Het perron stond over de hele lengte vol met mensen. Het spoorverkeer was ontregeld, er viel geen peil op te trekken hoe laat er weer een trein zou gaan. Een woelige leigrijze wolkendeken maakte zich klaar om uit te regenen, een waterkoude najaarswind woei langs mijn pas geschoren hoofd. Mijn neus begon alweer te druipen en mijn keelslijmvlies schrijnde bij elke slik; een verkoudheid die opkwam, putte me uit. Ik zocht me een weg tussen de wachtenden door, tot aan een abri waar ik nog ruimte zag. Het hoekje dat ik op het oog had, werd afgeschermd door een morsige man, die vriendelijk de kazigheid op zijn gebit bloot lachte. Waarschijnlijk was het hoekje daarom vrij gebleven. ‘Mag ik even passeren?’ vroeg ik. De man deed welwillend een stap opzij en gunde me de plek. Eenmaal opgesteld in de beschutting van hoek en afdak nam ik mijn zakdoek en snoot mijn neus. Ondertussen keek ik het perron op.

Even verderop, voor de abri, stond een man met een meisje dat zijn dochtertje moest zijn. Het kind had haar snoet in zijn navelstreek begraven, de voorpanden van zijn jas hingen aan weerszijden langs haar af. Haar armen en handen lagen daarachter verborgen, maar ik zag dat ze haar mond tegen zijn buik aandrukte en met kracht haar wangen bol blies. Zo produceerde ze een knetterend trompetteren, net of ze in een zakdoek van reuzenformaat een persiflage op mijn gesnotter gaf. Toen ze haar ademteug verblazen had, keek ze ondeugend omhoog. De man keek vertederd op het schalkje neer en lachte vervolgens naar een jonge vrouw, die op het bankje in de abri zat. Het was een lachend tonen hoe trots hij was op de veilige band die het kind met hem had. De vrouw lachte idem dito terug. Ze hield een jongetje vast, een blonde krullenkop, hij stond tussen haar knieën. Hij was kleiner dan het meisje, en hoewel hij stoere, luidruchtig aandoende kleding droeg, observeerde hij stil, bescheiden. Ik begreep, dit was een liefdevol gezin.

Het trompettertje dook op uit de jas van haar vader en ging na waar diens aandacht gebleven was. Haar leven was een duurzaam feestje, dat kon je aan haar zien. Ze was van hetzelfde lichte blond als het jongetje en leek voorbestemd net zo'n prachtvrouw als haar moeder te worden.

[p. 94]

De fase dat ze zich 's avonds een sprookje voor liet lezen, moest ze zoetjesaan ontgroeid zijn, maar ze sliep nog met een knuffelbeer en haar wensen werden door een goede fee met behulp van toverkunst vervuld. Haar kleren waren een prijzige mix van dromerig en kwiek. Ze zocht ze vast al helemaal zelf uit, want zo te zien wist ze precies wat ze wilde. Waarschijnlijk zat ze op balletles zowel als op judo, en had ze een massa vriendinnetjes.

Het engeltje vond het niet nodig dat papa zo lang naar mama keek. Ze stak opnieuw haar hoofd in zijn jas, maar dit keer trok ze de voorpanden eromheen en kneep die op haar achterhoofd samen. ‘Het is hier pikdonker.’ joelde ze. ‘Griezelig, hoor. Net een spookhuis.’ En om duidelijk te demonstreren hoe griezelig het was, zette ze het op een gillen. Als in doodsangst zocht ze de schrilste octaven op. Ze haalde met gemak een hoogst indringend hoge C, die ze verbluffend lang wist aan te houden. Heel goed mogelijk dat ze ook op zangles zat.

Toen ze toch stilviel omdat ze lucht bij moest tanken, zag ik de vader grens-stellend iets brommen in de trant van: ‘Ja, ja. Schei nou maar uit.’

‘Nee, papa. Dit is juist leuk,’ beliefde het zijn prinsesje. Anders dan de vader was ze duidelijk hoorbaar. Haar assertieve stem zette nog eens in en klom crescendo op tot aan een ijselijkheid en een geluidssterkte waar een speenvarken jaloers op zou zijn. In het publiek trokken mensen gepijnigde gezichten, een enkeling drukte zelfs de handen op de oren; maar in haar spookjas kon het meisje die signalen niet ontvangen, en de vader sloeg geen acht op de critici en liet het kind begaan. Ze ademde maar weer eens in en krijste nog eens de lucht uit haar longen. En nog eens en nog eens, telkens weer.

De vader kreeg onzekere trekken. Misschien trok hij zich de afkeuring in de omgeving toch aan en ongetwijfeld werd de herrie ook hem te veel. Op een gegeven moment riep hij quasi-ferm: ‘Nu wil ik dat je ophoudt met gillen!’ Dochtertje ging vrolijk door. Pas toen hij na wat aarzeling zijn jas van haar aftrok en haar zo van haar donker beroofde, kwam er een einde aan haar sirenenzang. Hij duwde haar weg, maar onmiddellijk sprong ze terug en omvatte met haar armen zijn linkerdijbeen. Ze greep het stevig vast en zette haar kin schrap tegen de heup. Grommend begon ze aan het been te sjorren, alsof ze papa met een uitgekiende worp op de perrontegels wilde kwakken. Ze zat dus inderdaad op judo, dat had ik goed gezien. Of zou het toch eerder worstelen zijn?

[p. 95]

Ook haar nieuwe vermaak zette ze een poosje voort, maar helaas voor haar kreeg ze papa niet omver, hoe hard ze ook gromde. Gromde en snoof, strijdkreten slaakte, gierde, tierde, brieste, brulde. Zo schopte ze praktisch evenveel kabaal als daarnet in het heelal van de spookjas. Papa bleef er wankelend bij staan lachen, dit keer bedierf de moeder de pret.

‘Nu laat je papa maar eens los en kom je hier bij mij,’ droeg ze het meisje vanuit de abri op.

‘Maar waarom dan? Ik doe toch niks.’

‘Omdat ik het zeg!’

Pruilend liep het kind naar de moeder toe, waar ze haar broertje onverbiddelijk opzij drukte en het plekje tussen mama's knieën overnam. Het ventje liet zich zonder verzet naar de buitenkant van mama's dijbeen verdringen, en ook de moeder liet het gebeuren: ze berispte het dochtertje niet voor haar daad. De betrokkenen leken de verschuivingen als een natuurlijke zaak te beschouwen. Het meisje keek haar moeder verongelijkt aan. ‘Ik vind het niet eerlijk. Waarom moet ik komen?’

‘Omdat je te rumoerig bent.’

‘Maar mama, ik deed alleen maar zo!’ Ze leunde aanhankelijk tegen mama aan en sloeg haar armen om haar heen, vlijde haar hoofd liefjes tegen haar boezem aan en duwde haar gezicht in de stof van haar jas. Toen deed ze nog eens haar gil voor, zij het lang zo hard niet als zoeven bij papa. Toch stak haar broertje de wijsvingers in zijn oren, terwijl hij ten overvloede de ogen dichtkneep.

‘En hou nou je kop!’ barstte de moeder uit.

Het meisje begon te mopperen dat ze nooit iets mocht. En ze kreeg trouwens ook geen leuke kleren. En, zeker weten, mama hield niet van haar. De moeder hield haar mond. Geen aandacht aan schenken, dacht ze waarschijnlijk, dan houdt het gezeur vanzelf op. Wat kon ze anders doen? Naar rede luistert zo'n kind nog niet; en een draai om de oren mag je ze niet meer geven.

Het gemopper werd er niet minder op; integendeel, het volume steeg weer. Ik besloot dat een wijze man van middelbare leeftijd een kalmerende invloed op deze toestand kon hebben en stapte er voorzichtig op af. Het meisje hield haar gezicht nog altijd in mama's weefsel verborgen, want de grote boze buitenwereld wenste ze niet meer te zien. Ik tikte haar van achteren vastberaden op de schouder, losjes maar

[p. 96]

toch zo stevig dat het haar niet kon ontgaan. De moeder liet het toe, al keek ze argwanend. Ik zei: ‘Zeg meisje. Kun jij niet wat stiller doen?’

Als door een adder gebeten hief het kind haar hoofd op. Ze schrok van mijn vale, gerimpelde stoppelkop, oogde woedend en bang tegelijk.

Ik zette een vriendelijk vermanend gezicht op en zei: ‘Je bent hier niet in je eentje.’

Nu was ze niet bang meer, alleen nog maar boos. Met haar blik zocht ze steun bij haar moeder. Maar die koos voor dezelfde mimiek als ik. Ze zei: ‘Ik geloof dat die meneer jou niet zo leuk vindt. Jij bezorgt de mensen hier heel veel last.’

‘Oh,’ zei het meisje en ze keek stuurs om zich heen. De aanblik deed haar verder zwijgen, alleen voerde ze nog een geluidloos protest op door haar hoofd een paar keer theatraal tegen mama's schouder te bokken.

Over enkele jaren zou ze de beer niet meer hoeven. Even later ging ze op paardrijden, tennis en zeilen; en dan kwamen uiteraard ook de jongens in beeld. Ik voorzag een onstuimige puberteit, met veel vergeefse pogingen haar in te tomen. Hopelijk kon ze een pietsje worden bijgeschaafd eer ze aan kinderen voor zichzelf begon.

Enfin, mijn bijdrage aan haar opvoeding zat erop. Moeder en dochter hielden hun kringetje nu gesloten - ik leek in hun beleving al niet meer te bestaan. Ik keerde me van hen af en keek om me heen. Veel toeschouwers vingen nijver aan perrontegels te bestuderen, maar de vader, die nog steeds verderop stond, nam me met warme belangstelling scherp op. Ik liep terug naar het hoekje waar ik vandaan kwam: rillerig, zwak en nu ook zweterig. Gelukkig lachte de morsige man nog net zo opgewekt als voorheen.