KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 133]

Foto's
Joachim Wilbers

Hij had lang naar haar gezocht, kende haar van foto's maar wist niet eens haar naam. Hij noemde haar Doortje: met een hele map vol onthullende poses had ze nauwelijks nog geheimen. Uiterlijk tenminste, en hij droomde van haar ronde blonde vormen, fantaseerde dat ze de zijne was.

De fotogalerij kwam tot leven. Ze beweerde achttien te zijn maar dat geloofde hij niet. Begin twintig waarschijnlijk.

Hij besloot de server te hacken om meer te weten te komen maar het viel tegen. Nog meer foto's. Niets over haar werkelijke identiteit. Ze bleef Doortje, begin twintig misschien.

Na lang zoeken het eerste succesje: de naam van de fotograaf die haar moest kennen na haar honderden malen te hebben gefotografeerd. Hij zocht in de krochten van internet, onderschepte e-mail en vond het IP adres. Het was een kwestie van wachten totdat de fotograaf zijn computer opstartte.

Het aantal documenten was enorm. Wat iemand allemaal bewaart! Veel namen van vrouwen maar geen enkele gelinkt aan de foto's die alleen nummers hadden. Hij bladerde door correspondentie. Er moest iets zijn. Ze kreeg toch betaald? Maar wie was het? Welke foto's hoorden bij welke naam? Hij was niet geïnteresseerd in de andere meisjes waaruit hij kon kiezen.

Data bracht hem op het spoor. Een eerste sessie correspondeerde met een eerste betaling, er hoorde een emailadres bij. Ze heette Allison. Hij sprong van zijn stoel van blijdschap, wist dat hij haar zou vinden, stuurde een nietszeggend berichtje dat hij volgde tot in haar mailbox waar het in de map ‘spam’ verdween.

Dat gaf niet. Hij was binnen, omzeilde handig de firewall en dook op de harde schijf van haar PC.

Het voelde of hij met haar samenwoonde toen hij door het persoonlijk domein struinde. Ze zat te chatten met haar moeder. De webcam stond aan. Gretig keek hij naar de eerste levende beelden die hij van haar zag.

Ze was ouder dan op de foto's. Photoshop waarschijnlijk, en toch mooier, verrukkelijker dan op platte plaatjes.

[p. 134]

Ze schaterde. Hij wist niet waarom. De moeder interesseerde hem niet.

Terwijl hij naar haar keek doorzocht hij de documenten. Alles open en bloot: adres, geboortedatum. Ze was achtentwintig en woonde een heel eind weg. Dat betekende vliegen, waar hij niet van hield.

Hij wachtte tot ze de verbinding verbrak en de camera uitschakelde voordat hij zich discreet terugtrok en naar zijn eigen scherm staarde. Hoe moest hij het aanleggen met haar in contact te komen nu hij alles wist?

Hij deed het slim, speelde in Illustrator met de collectie foto's, versierde en vervormde ze tot sprookjestaferelen die hij titels gaf als: ‘Blonde Nimf droogt aan de waterkant.’ Daarmee bouwde hij een website, plaatjes en tekst: ‘De blonde Nimf’.

Hij schreef een verhaaltje dat hij als blog postte op een site die ze dagelijks bezocht, en wachtte.

Natuurlijk greep het haar aan: speciaal voor haar geschreven, al wist ze dat niet. Hij kende haar, tenminste de feiten, zoals dat ze minder dan een jaar geleden haar vader aan kanker had verloren. Ze volgde de link die haar naar de Blonde Nimf-site bracht en staarde sprakeloos naar beelden van zichzelf die niet zozeer onthullend waren als wel verheerlijkend.

Hij was niet teleurgesteld toen ze zonder reageren uitlogde. Ze kwam terug, kon het niet laten, het web dat hij spon was te intrigerend al wist ze niet wie de aanbidder was die haar verheerlijkte.

Weer keek ze naar de foto's die schilderijtjes waren geworden, de kleuren minder hard dan de fotograaf had bedoeld, intieme delen minder nadrukkelijk. Ze probeerde zich voor te stellen wie hij was, de bedoeling van blog en site. Om de wereld zijn liefde te tonen?

Ze besloot het te vragen en klikte op contact.

Dit had hij voorzien. Ze kon onmogelijk voorbij aan zichzelf.

‘Ik heb uw website bezocht en vind het erg mooi. Bent u kunstenaar?’

Hij formuleerde het antwoord nog voordat haar reactie in zijn mailbox landde. Bekende dat het foto's waren die hij van internet had geplukt en tot sprookje omgewerkt.

‘Waarom?’

Omdat je zo mooi bent, dacht hij, omdat je mij opwond zodra ik je zag. Niet zoals met anderen, het raakte dieper al wist hij niet waarom.

Dat schreef hij niet, hij vertelde dat hij de eerste foto's een gratis lokkertje vond, dat hij was gevangen en voor het eerst had betaald om een pornosite te bezoeken. Dat hij alles oversloeg, alleen geïnteresseerd was in foto's van de Nimf.

[p. 135]

‘Bent u verliefd?’

‘Ik weet het niet. Ik ken haar natuurlijk niet, maar ze raakt mij als Muze. De site is een ode waarvan ik wil dat de wereld het weet.’

Ze was tot tranen toe ontroerd toen ze het las en stelde voor samen een chatkanaal te openen om directer van gedachten te kunnen wisselen.

Het groeide langzaam. Zij vertelde niet wie ze was maar hoorde hem uit op zoek naar diepe roerselen die verder gingen dan de opwinding van schaamteloze poses. Het was wat hij haar gaf. De etherische Nimf die hij nooit werkelijk zou kennen.

‘Wat als de foto's zijn bewerkt? Als ze ouder is en minder mooi dan op de plaatjes die u heeft?’

‘Ze blijft wie ze is,’ tikte hij. ‘Kijk naar haar ogen!’

Hun contact groeide. Wekenlang wisselden ze dagelijks van gedachten en wat hij over haar suggereerde lag zo dicht bij wie ze werkelijk was dat ze er kippenvel van kreeg. Ze wist niet dat hij uit haar dagboek putte.

Ze kon hem niet langer weerstaan, moest hem leren kennen en kunnen aanraken, maar daarvoor moest ze haar identiteit prijsgeven.

‘Ik heb een foto die jij waarschijnlijk niet hebt. Zal ik hem mailen?’

‘Graag.’

Natuurlijk kende hij de foto, een heel gewoon kiekje in de tuin die haar werkelijke leeftijd prijsgaf, maar hij was ontroerd om haar stap, het simpele gebaar waarmee ze toenadering zocht.

‘Hoe kom je eraan?’

‘Ze is ouder, nietwaar? Vind je haar nog net zo mooi en intrigerend?’

‘Meer nog! Dit is wie ze werkelijk is.’

Allison huilde, had tijd nodig voordat ze opnieuw kon reageren en bekennen wie zij was.

‘Nee!’

‘Echt waar! Heb je een webcam?’

Hij speelde het als een volleerd acteur, staarde sprakeloos naar het scherm, werd rood omdat hij zich inbeeldde dat het echt de eerste keer was dat hij haar zag: zijn Muze, de blonde Nimf aan wie hij zijn leven wijdde.

‘Waar woon je?’ vroeg hij ademloos. Het kon niet meer schelen dat hij moest gaan vliegen. Hij wilde bij haar zijn en wist dat het ook haar wens was. Ze spraken af op neutraal terrein. Zo wilde ze het, halverwege, een groep eilanden waarvan hij er een mocht kiezen. Hij koos het minst toeristische met maar weinig vluchten en accommodatie en boekte in een eenzaam pensionnetje niet ver van de kust.

[p. 136]

De vlucht erheen was vol opwinding, gedachten aan haar. Hij keek op zijn laptop naar plaatjes, het scherm weggedraaid zodat anderen niets konden zien. Hij wist dat hij als eerste zou aankomen en wachtte ongeduldig op de luchthaven tot ze landde en onzeker om zich heen keek, op zoek naar hem.

De begroeting was schuchter. Geen van beiden wist zich een houding te geven. Een schutterige wangkus. Hij kon niet geloven dat hij haar kon aanraken, zo dichtbij was dat hij haar rook.

Hij had zich over haar reuk nooit vragen gesteld. Als hij dat wel had gedaan had hij verwacht dat ze geurde zoals ze deed: zoet opwindend, babyzacht als een nest kittens. Zijn neus was zo dicht op haar huid toen hij haar wang raakte dat het hem bedwelmde, en juist dat maakte verlegen.

Zij voelde zich als een schoolmeisje tijdens een eerste afspraakje, bang dat ze toch niet zou bevallen nu ze van droom werkelijkheid werd. Fantasie is zoveel krachtiger dan realiteit en hij gedroeg zich vormelijk, heel anders dan het losse zweven tijdens het chatten. Ze werd droog vanbinnen, kneep samen alsof ze op examen moest.

Zeker een meter van elkaar liepen ze naar de uitgang en de enige taxi, waarvan de chauffeur blij was met de klandizie. Samen achterin en nog geen kans elkaar te leren kennen. De man babbelde onophoudelijk, stelde vragen en vertelde. Het was een babbelziek volkje waar hij voor gekozen had, dat bleek toen ze in het pension aankwamen, waar de hospita een zus van de taxichauffeur leek.

Ze had de beste kamers voor hen gereserveerd, twee naast elkaar. Allison keek verbaasd, glimlachte toen. Ze dacht dat hij harder van stapel zou lopen maar waardeerde de discretie die hen in staat stelde te wennen. De beste kamers konden ermee door en bleken bovendien de enige die verhuurd waren.

Ze trokken zich elk apart terug, douchten het stof van de reis van zich af en hij wachtte beneden tot ze verscheen, de Nimf als een plaatje. Hij verslond haar sprakeloos met zijn blik. Zijn ogen dwaalden over de losgeborstelde volblonde dos, de groot getekende azuren ogen en kersrijpe mond, over de nauwsluitende avondjapon, de room van een hoog decolleté, langs de ingehouden taille, de rondingen van heupen en billen, tot aan de gelijkvormige tenen in hooggehakte sandaaltjes. Ze was mooier, vooral verrukkelijker, dan in zijn dromen en zij voelde zijn bewondering, glimlachte stralend.

[p. 137]

Het avondeten werd opgediend. Samen met de familie aan een lange tafel, zaten ze wel naast elkaar maar van privacy was geen sprake. De hospita babbelde, haar man was stil, en de zeven dochters gluurden bewonderend naar Allison, nieuwsgierig naar hem.

Na de maaltijd stelde hij voor naar het strand te wandelen. De hospita noemde een barretje waar ze overheerlijke cocktails schonken. Hij was opnieuw sprakeloos toen ze zich had omgekleed. Een korte rok die de lange gewelfde benen accentueerde en al droeg ze slippers vanwege het te verwachtten schelpenzand, het deed niets af aan de elegantie waarmee ze bewoog.

Hij twijfelde: verdiende hij een vrouw als zij, die hij zo slinks benaderd had? Een Nimf die qua uiterlijk de perfectie benaderde, misschien wel was, volgens zijn beleving toch.

Hij durfde haar niet nabij te komen toen ze nog steeds met een meter tussenruimte naar het strand kuierden, geen woorden vonden en blij waren met het barretje waar ze niet alleen zouden zijn.

De reden waarom de hospita er hen op had geattendeerd was dat de eigenaar een broer van haar bleek te zijn die alles wist over het koppel met de twee aparte kamers waar hij niets van begreep, zeker niet toen hij Allison zag.

De cocktails waren beter dan beloofd: plaatselijk fruit versterkt met al even lokale alcohol. Belangrijker dan de smaak was de bijwerking. Het maakte losser en ontspande en eindelijk vonden ze het zweven terug dat hen hier had gebracht.

Ze leunden aan de bar zonder krukken. Tafels of stoelen kenden ze hier niet. Een paar mannen keken gretig hun kant op. De kastelein stond samen met zijn oudste dochter achter de bar. Plaatselijk volk, toeristen waren hier zo goed als onbekend.

‘Zijn jullie broer en zus?’ vroeg het meisje, achttien of iets ouder, met zigeunerogen en haren in een lange donkere staart. Ze lachten allebei.

‘Hoe kom je daarbij?’

‘Aparte kamers.’

‘Het is de eerste keer dat we elkaar ontmoeten,’ gaf hij toe en keek naar Allison die glimlachte.

Was dat eigenlijk wel zo? Hij had het gevoel haar veel langer te kennen en toch ook niet. Hij kende haar naakte gestalte, wat zij wist, maar zij kende hem niet, had geen idee of hij groot of klein geschapen was, had nooit zijn dagboek gelezen. Hij had een voorsprong, wat niet eerlijk was.

[p. 138]

Hij keek steels opzij, nam toen een besluit en vroeg haar mee, weg uit de bar naar een stil plekje op het verlaten strand.

Ze zaten met de rug tegen een ver vooruitgeschoven palmboom, staarden over de donkere zee en luisterden naar de branding. Hij overtuigde zichzelf door naar haar te kijken, haar welgevormde silhouet, de rok die van haar opgetrokken benen naar het middel was gegleden. Volkomen zonder gêne wist ze dat hij naar het kant van haar broekje keek. Hij had meer gezien, waar ze om glimlachte.

Eindelijk vond hij de moed te bekennen. Het deel van de foto's was waar: de gratis exemplaren, en dat hij betaalde voor haar site. Toen kwam de rest: hoe hij haar virtueel had gevolgd om contact te leggen en dat hij naar haar had gekeken terwijl ze met haar moeder lachte. Hoe hij haar harde schijf had gekopieerd om alles thuis op zijn gemak door te nemen en hoe daaruit vanzelf het idee voor de website was ontstaan, de blog die hij postte.

Allison luisterde onbewogen. Hij kon onmogelijk raden wat ze ervan vond toen ze plotseling voorover boog en haar mond op de zijne drukte, de lippen licht vaneen om zijn tong toe te laten.

Ze kuste passioneel, verleidde hem, vroeg hem hees samen terug naar het pension te lopen waar ze niet langer wilde wachten.

Ze hadden er twee maar gebruikten maar één kamer: die van hem.

Haar al bekende vormen en het onwennige van het aanraken. Ze wond hem op, stijfde hem tot hij klaar voor haar was. De godin van zijn dromen wentelde rond zijn lust, vlocht zich om hem heen en opende zich zo diep als hij nooit een vrouw had bezeten. Het was meer dan zijn fantasie.

Hij had nooit zoveel geluk gekend, had zich nooit zo volledig gevoeld als toen hij vredig op haar welige borst in slaap viel en droomde van hun toekomst samen. De volgende morgen was Allison al op. In de badkamer wellicht. Hij zou wachten en opnieuw de liefde met haar bedrijven. Maar het bleef stil. Hij hoorde niets en stond ongerust op toen hij het briefje vond.

‘Waag het niet mij te zoeken. Ik ben niet meer waar jij me vond!’

Het drong maar langzaam door. De grootste wraak die ze wist. Hij had geproefd, kende nu haar zachtheid en geur. Ze was met haar lijfelijkheid in hem gedrongen zoals hij haar geheimen had gestolen. Er was niet langer het vermoeden van wat hij miste. Ze had gegeven om af te nemen en wist dat hij daarzonder nooit meer verder zou kunnen.