KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 111]

Drama
John Toxopeus

‘U heeft gevoel voor drama,’ zei ik tegen mijn vader. ‘Drama,’ zei hij, ‘dat is een mooi woord. Ik kom het wel eens tegen, niet vaak. Vreemd eigenlijk.’ Hij keek me aan, fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe kom je aan die onzin?’ vroeg hij. ‘Ik heb geen gevoel voor drama. Je moeder, die heeft gevoel voor drama.’ Hij zat voor de kachel en wriemelde met zijn tenen. Hij had net de winkel afgesloten, zijn voeten gewassen en ingevet met reuzel. Dat moest van mijn moeder. Meteen als hij zijn schoenen had uitgedaan in de badkamer met het raampje open. Soms wriemelde ik ook met mijn tenen en vroeg me af hoe dat voelde met reuzel. Ik pakte het, stiekem, hoewel ik niet wist of het erg was.

Mijn vader keek weer in zijn puzzelboekje, schreef in een van de vakjes een letter en daaronder nog een. Voor het eten kan ik er net eentje doen, zei hij altijd.

In de keuken sneed mijn moeder een winterwortel aan stukjes, met driftige bewegingen. Ze stopte een pluk haar achter haar oor, na vijf keer snijden, iedere keer weer. ‘Hoe was het op school?’ vroeg ze.

‘U heeft gevoel voor drama,’ zei ik.

Ze hield op met snijden. Haar hand met het mes bleef stil op het aanrechtblad liggen. Ze trok haar schouders naar achteren en haalde diep adem. ‘Dat heb je zeker van je vader,’ zei ze en ging door met snijden. Minder snel, alsof ze er ineens bij na moest denken.

‘Drama, wat is dat?’ vroeg ik.

Ze veegde met het mes de stukjes wortel bij elkaar en deed ze in de pan bij de ui en aardappelen. ‘Dat weet je vader beter dan ik,’ zei ze. ‘Je vader is altijd bezig met van die woorden.’

‘Pappa heeft geen tijd, die zit te puzzelen,’ zei ik. ‘Hij komt het woord niet vaak tegen.’

‘Dan vraag je het toch op school. Daar leggen ze het je wel uit.’

‘Daar hebben ze het juist gezegd. De meester zei dat ik gevoel heb voor drama en ik wist niet wat het was. Justin zei dat het te maken had met gevoelige darmen.’

‘Waarom zei de meester dat?’

[p. 112]

‘Nee, dat zei Justin, de meester zei dat ik gevoel had voor drama. Ik had een opstel gemaakt en hij gaf me een negen. Het hoogste dat hij ooit had gegeven, zei hij.’

‘Dat is mooi, jongen,’ zei mijn moeder. ‘Ik ben trots op je. Maar nu moet ik verder met het eten.’

‘Johan had een negen voor een opstel,’ zei mijn moeder terwijl ze de hutspot opschepte en de klapstuk in drie stukken sneed.

‘Waar ging het over?’ vroeg mijn vader.

‘Over een hondje,’ zei ik. ‘Het hondje heette Bobbie en was van een jongetje, maar die hield niet van honden. Als hij Bobbie uit moest laten trok hij aan de riem als-ie net zat te poepen of te plassen.’

‘Dat wil ik niet horen onder het eten,’ zei mijn moeder.

‘En toen?’ vroeg mijn vader.

‘Het hondje werd vals en beet de vader in zijn been toen die per ongeluk met zijn fiets over Bobbie zijn staart reed. De moeder bracht Bobbie naar het dierenasiel. Het jongetje keek ze na. Hij zag nog net het kwispelende staartje uit de mand achterop de fiets van de moeder en hij had vreselijke spijt.’

‘Je bent een fantast,’ zei mijn vader. ‘Je moet later maar stukjes gaan schrijven voor de krant. Of een boek.’

‘Ben je gek geworden,’ zei mijn moeder. ‘Net als je broer Evert zeker, die armoedzaaier, die zuiplap. En wie moet er dan trouwens later in de slagerij?’

‘Wat is een fantast?’ vroeg ik. Ik begreep dat ik iets bijzonders was. ‘Ik wil niet in de slagerij,’ zei ik.

Op mijn veertiende verjaardag schreef ik oom Evert een brief: ik mag alleen met de trein naar Parijs.

Je mag komen, antwoordde hij. Een week, meer tijd heb ik niet nodig om het schrijven voor altijd uit je hoofd te praten. Dat laatste vertelde ik niet aan mijn vader en moeder.

Toen ik naar de bushalte liep, kwam mijn vader achter me aan. Hij vroeg waar ik mijn portemonnee had. Ik wurmde het mapje tevoorschijn vanonder mijn hemd. ‘Maak maar open,’ zei hij, haalde een briefje van honderd uit de zak van zijn schort en stopte het in het ach-

[p. 113]

terste vakje. ‘Voor oom Evert, met de hartelijke groeten van mij. En niet aan mamma vertellen.’

Ik moest heel veel trappen op voordat ik op de verdieping was waar oom Evert woonde. Je keek uit op een park waar altijd veel mensen waren. Niemand had haast, iedereen wandelde, soms arm in arm, meestal druk pratend. Of ze zaten op een bank met een fles wijn en glaasjes tussen zich in. Oom Evert had een vriendin, Hélène, die daar ook woonde. Eigenlijk was het haar huis, begreep ik na een paar dagen. Het was een mooie vriendin, met lang zwart haar. 's Morgens liep ze bloot door de gang en lachte naar me. Ze had allemaal zwart haar tussen haar benen. Ze zei iets wat ik niet verstond. ‘Ze vraagt of je het erg vindt dat ze naakt rondloopt,’ zei oom Evert en ik zei: ‘Non,’ en tegen haar: ‘Tu es très belle,’ want dat had ik op school geleerd. Ze lachte en knuffelde me. Maar toen had ze haar kleren weer aan. Ze rook heerlijk en als ik 's avonds in bed lag, dacht ik aan haar met een van mijn sokken tussen mijn benen die ik soms twee keer gebruikte en anders de volgende ochtend wel. Zes dagen lang.

Hélène werkte in een boekwinkel. 's Morgens ging ik met haar mee, hielp met het uitpakken van dozen, het afstoffen van boeken met een plumeau. Ik loerde vanachter kasten of er niks werd gejat en naar haar benen en keek of ik haar broekje kon zien als ze zich bukte. 's Middags ging ik wandelen met oom Evert in het park en dan vertelde hij over Hemingway en Hermans die in Parijs hadden gewoond en gewerkt. Hij verkocht soms verhalen aan tijdschriften en had drie boeken geschreven waarvan er zo'n tweehonderd verkocht waren. Na een half uur haalde hij een fles wijn uit zijn rugzak en een glas en een stenen bekertje, want minderjarigen mochten niet drinken in het openbaar. En dan vertelde hij hoe belangrijk drama is, dat mensen graag lezen over elkaars ellende en dat een goed verhaal slecht af moet lopen. Ik dacht aan het hondje dat naar het asiel werd gebracht.