KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 66]

De tijd
Liu Yichang (Vertaling Audrey Heijns)

Het was bewolkt en winderig de ochtend van de laatste dag van het Chinese jaar. Toen ze de flat uitkwamen rilde Shuk Fan van de kou en zei dat ze terugging om haar wollen vest te halen. Tsz Ming keek op zijn horloge, het was tien over negen. ‘De draagvleugelboot gaat om tien uur,’ zei hij, ‘het is nu al tien over negen, als we deze niet halen kunnen we ons reisje wel vergeten.’

‘De weerman zei gisteravond dat een koude stroming tijdens Chinees nieuwjaar de zuidkust van China zou bereiken.’

‘Het is al tien over negen,’ zei Tsz Ming nogmaals, ‘normaliter kunnen we als we die van tien uur niet halen altijd nog met die van elf uur maar vandaag is het oudjaar, alle kaartjes zijn uitverkocht. Als we deze missen kunnen we niet naar Macao.’

‘Er wordt een noordenwind verwacht en de temperatuur gaat zakken, ik haal toch mijn vest. Blijf jij maar hier wachten, ik ben zo terug en dan gaan we met de taxi naar de pier.’ Zonder op antwoord te wachten, draaide Shuk Fan zich om en verdween snel naar de lift.

Toen ze terugkwam met haar vest was het bijna tien voor half tien. Ze stonden langs de straat een taxi te wuiven maar er kwam er geen.

‘We hadden eerder van huis moeten gaan,’ zei Tsz Ming ongerust.

‘Rustig nou maar, het is maar twintig minuten naar de pier,’ zei Shuk Fan.

Er was nog steeds geen taxi in zicht. De een na de andere minibus stoof voorbij, sommige vol passagiers, sommige helemaal leeg.

‘We kunnen ook met de minibus,’ zei Shuk Fan.

‘Maar die gaan toch niet langs de pier van de Hong Kong-Macao ferry, dan verliezen we tijd.’

‘Maar als er geen taxi komt wat moeten we dan?’ vroeg Shuk Fan. ‘Als we hier de hele tijd moeten wachten verliezen we ook een heleboel tijd. Dan maar liever met de minibus.’

Een minibus stopte voor hun neus en Shuk Fan stapte in, Tsz Ming had geen keus.

‘Maak je niet druk,’ zei Shuk Fan, ‘het is net half tien. Als het een beetje mee zit dan zijn we om tien voor tien bij de pier. De minibus

[p. 67]

rijdt net zo hard als een taxi, hij moet alleen af en toe stoppen om mensen in en uit te laten stappen.’

Zo reden ze in de richting van Central, bij elk rood licht begon Tsz Ming weer te mopperen: hoe Shuk Fan om een paar dollar uit te sparen per se thuis wilde ontbijten. Shuk Fan deed alsof ze niets hoorde.

Toen ze door Causeway Bay reden zat Tsz Ming nog in zich zelf te mompelen: ‘Naar boven om een vest te halen. Kostbare minuten verspild.’ Shuk Fan draaide haar hoofd weg en keek uit het raam, nog steeds oostindisch doof. Tsz Ming ging verder: ‘Gewoonlijk maakt het niet uit. Vandaag is het anders, iedere minuut telt, of we wel of niet de boot halen!’

De minibus stopte voor het Hong Kong & Shanghai Bankgebouw in Central, Tsz Ming keek zenuwachtig op zijn horloge en zei tegen Shuk Fan: ‘We halen het niet meer.’

‘Hoe laat is het nu?’ vroeg ze.

‘Tien over half tien.’

‘Dan hebben we nog twintig minuten, moet kunnen.’

‘Er zijn zoveel stoplichten in Central en veel verkeer. We halen het niet en dus ...’

‘Dus wat?’

‘... kunnen we beter hier uitstappen.’

‘Hier? Waarom?’ Shuk Fan keek verbaasd. ‘Maar je weet toch dat het nog een heel eind is naar de pier van de Hong Kong-Macao ferry.’

‘Dat bedoel ik ook niet.’

‘Wat bedoel je dan?’

‘We gaan met de taxi verder.’

‘Met de taxi?’

‘Ja,’ zei Tsz Ming, ‘dat gaat sneller dan de minibus. We halen het vast als we nu op de taxi overstappen.’

‘Maar,’ sputterde Shuk Fan, ‘hoe weet je of je een taxi kunt vinden? Als er geen taxi is zijn we nog verder van huis.’

Op dat moment trok de minibus weer op maar bij de tramhalte stonden ze weer stil voor een stoplicht. Tsz Ming keek nog nerveuzer op zijn horloge.

‘We halen het niet,’ zei hij.

Shuk Fan werd nu ook nerveus maar liet het niet merken. Ze zei niets meer.

[p. 68]

Voorbij de tramhalte draaide de minibus Ice House Street in. Er stapten mensen in en ze stonden weer een minuut of wat stil. Toen reden ze Queen's Road Central in waar het verkeer muurvast stond.

‘O nee, wat een ramp.’ Tsz Mings stem trilde van de zenuwen. Laten we hier uitstappen.’

‘Hier is een verboden zone,’ zei Shuk Fan, ‘we mogen er niet uit.’

‘Chauffeur,’ riep Tsz Ming luid, ‘mogen we eruit?’

‘Verboden zone,’ zei de chauffeur, ‘pas bij On Lok Yuen kun je uitstappen.’

‘Ja maar we hebben haast, anders halen we de boot van tien uur naar Macao niet en het is al kwart voor tien. Als het zo'n file blijft missen we de boot.’

De chauffeur begreep het probleem en keek naar buiten, links en rechts, of er geen politie in de buurt was. Met het risico een bon te krijgen liet hij de deur opengaan in de verboden zone. Tsz Ming gaf de goede man een dollar en sprong lenig met Shuk Fan uit de bus. Door het hek naar de stoep namen ze een sprint, Shuk Fan wist niet waarheen, ze volgde maar gewoon.

Bij het King's theater kwam Tsz Ming tot stilstand, wees naar de taxistandplaats aan de overkant en zei: ‘Oversteken!’ Vanwege de haast letten ze niet op het verkeer en staken blind over naar de taxistandplaats. Gelukkig was het druk en reden de auto's langzamer dan normaal.

Er stonden drie lege taxi's op de standplaats. Het was ochtend en er waren maar weinig mensen die vanuit Central vertrokken. Dus Tsz Ming en Shuk Fan konden meteen instappen.

‘Waar gaat u heen?’ vroeg de chauffeur.

‘Pier van de Hong Kong-Macao ferry,’ zei Tsz Ming, ‘en graag snel want we moeten de boot van tien uur halen.’

De chauffeur knikte en begon te rijden.

Bij het kruispunt stopten ze, ze stonden vast. Het zweet brak Tsz Ming uit. ‘Wat is er aan de hand?’

De chauffeur stak zijn hoofd uit het raam en keek vooruit. ‘Verkeersongeval.’

‘Wat?’ riep Tsz Ming verschrikt uit. ‘Een ongeluk?’ Hij keek weer op zijn horloge. ‘O nee, het is al tien voor tien. Over tien minuten vaart de boot weg.’

[p. 69]

‘Het lijkt me dat je die niet meer haalt. Je kunt beter met die van elf uur,’ zei de chauffeur. Als door een naald geprikt gilde Shuk Fan het uit: ‘Die van elf uur? Dat is onmogelijk! Het is vandaag oudejaar, alle kaartjes zijn uitverkocht.’ Geërgerd fronste Tsz Ming zijn wenkbrauwen en keerde zich naar Shuk Fan. ‘Wat heeft het voor zin om dat nog te zeggen?’ De beschuldigende toon was onmiskenbaar. Gewoonlijk zou Shuk Fan er boos om worden maar vandaag kon ze het wel begrijpen.

Tsz Ming stak ook zijn hoofd uit het raam. Het was een kruispunt, het hart van Central, dat op dit moment compleet vast stond. ‘Wat nu?’ Tsz Mings stem trilde van de zenuwen. ‘We halen het nooit.’

Shuk Fan riep: ‘Laten we gaan lopen!’

Waarop de chauffeur meteen inhaakte: ‘Als je hard loopt, dan haal je die van tien uur misschien nog wel. Zoals het er nu uitziet is lopen sneller dan rijden.’

Tsz Ming keek weer op zijn horloge en schudde zijn hoofd: ‘Nog maar acht minuten, zelfs als we rennen redden we het niet.’

Op dat moment kwam er weer beweging in het verkeer, het gaf Tsz Ming die de wanhoop nabij was weer een sprankje hoop.

‘Het lijkt opgelost,’ zei Tsz Ming. ‘Het is hier het hart van Central, als er wat gebeurt is de politie er gauw bij. Misschien zijn we toch nog op tijd bij de ferry.’

Toen de taxi Connaught Road in reed, zei Tsz Ming tegen Shuk Fan opgelucht: ‘We halen het toch nog.’

Maar zo eenvoudig lag het niet. Toen ze aankwamen bij het Whitelaw gebouw stonden ze weer stil.

‘Wat nu weer?’ Tsz Ming veranderde meteen weer in een brok zenuwen.

De chauffeur zei als vanzelfsprekend: ‘File.’

‘File?’ zei Tsz Ming als een verongelijkt kind.

De chauffeur legde uit: ‘Iedere ochtend om deze tijd staat het hier vast.’

Tsz Ming wilde net wat zeggen toen er weer beweging in kwam. De chauffeur reed een paar meter en stopte opnieuw.

‘Wat nu?’ Tsz Ming keek weer op zijn horloge. ‘Nog vijf minuten en dan vertrekt de ferrie.’

De chauffeur zei: ‘Ga toch lopen.’

‘Nee dat kan niet,’ zei Shuk Fan, ‘het is nog een heel stuk en dat redden we niet in vijf minuten.’

[p. 70]

De chauffeur zei: ‘Als je eerder van huis was gegaan.’

‘Ja, als...,’ zei Tsz Ming ongeduldig. De auto's in de andere baan reden weer. Tsz Ming klaagde machteloos: ‘We zitten in de verkeerde rijstrook. Als we nu in die andere baan zaten, dan hadden we...’

Hij was nog niet uitgesproken of de auto's in hun rijstrook begonnen weer te rijden. Hij keek opzij en zag dat de baan ernaast weer stilstond. Hij wist dat hij onredelijk was geweest en durfde niets meer te zeggen. Het verkeer bewoog als een slak, twintig meter vooruit en ze stonden weer stil.

‘Hoe moet het nu?’ zei Shuk Fan, ‘Als het zo doorgaat zijn we over een half uur nog niet op de pier.’

‘Daar is niets aan te doen,’ zei de chauffeur, ‘zo staat het hier elke ochtend vast. Ik denk toch dat jullie beter kunnen gaan lopen.’

Shuk Fan keek naar Tsz Ming, ‘Wat denk jij?’

Tsz Ming antwoordde op een ruzieachtige toon: ‘Behalve als je kampioen hardloper bent is het onmogelijk om in vier minuten op de pier te zijn.’

Shuk Fan zei niets meer maar dacht bij zichzelf: het ziet ernaar uit dat we ook dit jaar Chinees nieuwjaar weer thuis zullen vieren. Een paar honderd dollar over de balk.

Het verkeer kwam in beweging. Ditmaal schoten ze zowaar een heel eind op en stopten pas bij een rood licht bij de Yaumatei Ferry Pier. Tsz Ming keek op zijn horloge, twee voor tien.

‘Nog twee minuten!’ riep hij uit.

De chauffeur zweeg en bleef alert naar het stoplicht kijken, nerveus als een soldaat voor de strijd. Shuk Fan keek ook nerveus, met gesperde ogen, alsof er een vuur in haar hart brandde.

De lichten sprongen op groen en de chauffeur schoot snel vooruit. Hij reed harder dan was toegestaan. Hij was het niet die de boot moest halen, maar hij voelde het als zijn plicht om het echtpaar voor tienen bij de pier af te leveren.

Het was precies tien uur toen ze bij de pier van de Hong Kong-Macao ferry aankwamen. Tsz Ming betaalde de chauffeur en holde gauw naar de douane. Ze waren de laatsten die door de douane gingen en ze renden naar de boot. Toen ze aan boord stapten voer de boot af, twee minuten achter op schema.