KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 77]

Elf maal kort
Joubert Pignon

Paragnost

Als ik foto's van mijn nieuwjaarsdrol aan mijn paragnost mail, om me aan de hand van mijn uitwerpselen de toekomst voor het komende jaar te laten voorspellen, duurt het lang voor ik antwoord krijg. Misschien heeft mijn paragnost een wild feest bezocht en ligt hij nu in een wasem van drank zijn roes uit te slapen. Verstrengeld in de armen van een als kat verklede vrouw. Roze glitters op de lakens. Uitgelopen schmink => tranen om de dood van Michael Jackson. Op de achtergrond de knallen van kinderen die vuurwerk vinden. Zoiets. Wie weet.

Aan het eind van de middag mailt mijn paragnost terug. Hij mailt dat ik het komende jaar meer vezels moet eten

Kruimels

Weer in de supermarkt: een alcoholistenstel - zij: een roze trainingspak met kattenharen, hij: een Harry Dean Stantonhoofd - slingert door de gangpaden. Ze praten tegen elkaar in een tandeloze verwijttaal. Ik heb vermoedens over de inhoud van hun mandje - bier en kattenvoer. Ik loop naar ze toe en kijk in het mandje - bier en kattenvoer. Bij de kassa sta ik achter ze. Ik probeer te volgen wat ze zeggen, maar de drank heeft hun woorden in w's verpakt. Ik ruik de woorden wel. Het kassameisje - hoofddoek - kijkt weg. Als het stel aan de beurt is, loopt het trainingspak weg. Harry Dean erachteraan, ze schreeuwt tegen hem. We kijken allemaal weg. Het trainingspak komt terug met een bak Hertogijs met Knetterchocolade Kleurkruimels er in.

Schrift

Mijn opa zat bij het Verzet. Hij brak in bij de Duitsers, stal etensbonnen en deelde ze uit onder de mensen. Hij werd gepakt en naar een strafkamp gestuurd. Maar (!) hij wist te ontsnappen en liep vanuit Duitsland terug naar Alkmaar. Hij heeft er nooit over willen praten, dit is wat ik ervan weet.

Opa vertelde dit aan mijn vader die het weer aan mij vertelde.

Mijn opa vertelde dat hij alles had opgeschreven in een schrift. Na zijn dood zouden we het ware verhaal in het schrift kunnen lezen.

[p. 78]

We speelden Mens-erger-je-niet en aten ijs met advocaatsmaak. Soms mocht ik opa's pet op, die altijd muf rook. Zo ging de tijd voorbij.

Toen mijn opa stierf haalden we zijn huis leeg. We vonden geen schrift tussen zijn spullen.

Er wonen nu andere mensen in het huis van mijn opa. Misschien zit ergens, verborgen in een kier, het verhaal van mijn opa op ons te wachten. Misschien hebben vogels van het schrift een nestje gebouwd voor hun jonkies.

Weekend

De onderburen maken ruzie. Ik zit te poepen. Zij verwijt hem ‘You fuck other whore last night.’ Mensen die, om één of andere reden, aan elkaar zijn blijven plakken.

Vrijdagmiddag komen de vrienden van de onderbuurman. Waar de onderbuurvrouw dan is, weet ik niet. De volumeknop gaat open, er wordt geslikt en gesnoven. Mijn vloer krijgt een epileptische aanval. Als ik iets van de overlast zeg, zeggen ze sorry en gaat de muziek uit. Om een kwartier later nog harder aan te gaan.

Maar meestal zeg ik er niets van.

Zondagmiddag keert de rust terug en komen de verwijten.

Eindigen

Ik wil eindigen in een flat in de Bijlmer. De hoogte van de verdieping maakt me niet uit, als het maar hoog is. Ik woon in een flat, de grond en de muren zijn bedekt met matrassen. Ik heb een grijze baard. Ik stink. Ik draag een laken vol vlekken.

Mensen zoeken me op en vragen me om raad. Ik geef ze advies. Ze brengen geschenken mee. Ik heb geen elektriciteit. Ik verlaat mijn flat nooit. Ik staar naar het plafond. Ik val op willekeurige plekken in slaap.

Snof Namlop

Een vriend vertelde me het waargebeurde verhaal van Snof Namlop. Snof Namlop heette eigenlijk Fons Polman. Op de eerste dag van de brugklas vertelde Fons Polman dat hij Snof Namlop heette, een omdraaiing van zijn naam. Iedereen op school noemde hem Snof.

Toen het ouderavond was en de vader van Fons Polman bij de klassenleraar kwam, vertelde deze dat Snof het niet goed deed op school. ‘Snof?’ vroeg de vader, ‘wie is Snof?’

[p. 79]

Dierenwinkel

Ik werk in een dierenwinkel. We verkopen vissen, knaagdieren en vogels. Met honden en katten zijn we gestopt. Die markt ligt veel te veel open. Als dierenwinkel kun je niet concurreren met de prijzen van asiels.

Iedere ochtend loop ik langs de kooien en aquariums om de dieren te voeren. Zouden er op andere planeten ook wezens wonen die hun medebewoners in winkels verkopen?

Beweging

In het aquarium kijkt een vrouw naar een vis. De vis beweegt niet. De vrouw zegt dat ze het geen gezellige vis vindt. De kraaltjes aan haar tas rinkelen. De vrouw wil dat de vis beweegt. Ze slaat met haar vlakke hand op het water. Het water beweegt en de vis beweegt mee.

Verfblik

Toen ik in Amsterdam woonde, plaste ik in een leeg verfblik. Ik woonde op een kamer waar bijna niets was. Geen water. Geen elektriciteit. Geen verwarming. Ik had een matras, een kast en een klerenhanger van Hugo Boss. Op de grond lag een stuk tapijt dat ik op straat gevonden had. Op de kamer was het zo koud dat ik mijn boodschappen op de grond kon bewaren. Mijn afval gooide ik uit het raam. Als het verfblik vol was leegde ik het uit het raam.

Ik had de muren geel geschilderd maar was halverwege gestopt.

Vis

Één van de laatste klanten van de Zwitserse advocaat Antoine Diderot was een vis. De aangeklaagde visser had tien minuten nodig om een grote snoek, die hierbij om het leven kwam, binnen te halen. Marteling, oordeelde de openbaar aanklager.

Gouden medaille

Op het moment dat schaatser Sven Kramer zijn gouden medaille omhoog houdt en aan het juichende volk onder zijn voeten toont, belt mijn belangrijkste opdrachtgever mij op. Met slecht nieuws. Mijn wekelijkse rubriek stopt. Omdat het hele weekblad stopt. Excuses in de vorm van terugtrekkende advertentiemarkten en een versplinterd geraakt lezerspubliek. Sorry en bedankt voor het mooie werk. Nog drie weken en dan is het uit met de pret.

Op de achtergrond klinkt luid applaus.