KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 40]

Fukkinga
Anthon Fasel

Fukkinga, zie hem daar nu toch aankomen. Korte witte broek, bootschoenen, adidas t-shirt over zijn buik gespannen en net uit de feestwinkel gehaald: een kapiteinspet van papier met veel goud erop. Fukkinga, als ik er wat van zeg wordt het alleen erger. Begint hij luidop uit te leggen dat het juist leuk is. Dat iedereen dat vindt. En waarom ik nou toch niet. Gaan we naar die boot toe, dringt hij zich als eerste er op, duwt bijna een paar Duitse kinderen overboord, ja, kijk, excuses maken, met de handen zwaaien, ik kon er niks aan doen en dan zit hij al aan een tafel op het dek, terwijl de rest nog een beetje rondkijkt. En roept hij mij, met de handen op de tafel wijzend, op de bank naast hem slaand, kom dan hier, kom dan hier zitten, jongen, zoon van mij, en kijkt triomfantelijk om zich heen, de buik tegen de tafel zodat niemand erdoor kan en haalt de asbak naar zich toe en begint met veel gebaren te roken. Zodat iedereen het buideltje ziet dat hij om zijn hals heeft. Sigaretten, aansteker en natuurlijk geld dat er uit steekt. Veel briefjes, die het meeste waard zijn bovenop. Zwaaien naar de tourleidster, ja ik zit hier, schatje, er is nog plaats. Weer op de bank slaan. Hard lachen tegen niemand en dan weer rondkijken. Iedereen gezien?

Op zee roken, als niemand dat doet, drank vragen, want je zou het krijgen, het was beloofd, het was toch allemaal gratis, en proost schatje, ja schatje, de zee maakt dorstig en een glimlach om zijn goud te laten zien. Dat in zijn mond zit, al het andere zwaait heen en weer bij elke beweging die hij maakt. Ga dan kijken jongen, mijn zoon, ga dan voor op de boot staan, er staan ook leuke meisjes, neem geld mee, koop iets voor ze, iets te drinken of zo. Of te eten. O nee, alles is gratis vandaag op deze tocht. Geef ze dan sigaretten, hier neem mijn pakje, ook al rook je zelf niet, je bent een mooie jongen, geef ze iets, geef ze sigaretten, geef ze vuur, praat tegen ze, lach tegen ze, laat je tanden zien, je mooie tanden en niet van goud, zoals ik.

Het varen duurt lang, je kunt wel een beetje bewegen, maar als ik opsta, staat hij fukkinga, fukking zoals de Amerikanen zeggen, ook meteen op. Staan we samen midden op de boot. Hij heeft zijn telefoontje al weer in de hand, niemand die hem belt, maar steeds kijkt hij

[p. 41]

en klapt het ding open. Iedereen gehoord dat hij tegen het ding praat? Hij zwaait en doet nog net geen kushandje naar de reisleidster, maar dat zal nog wel komen, straks, als de gratis drank is uitgedeeld. En dat hij haar gaat vertellen dat ik zo'n mooie jongen ben, maar schuw voor de meisjes! Begrijp je dat nou, het is mijn zoon, míjn zoon, zal hij zeggen en zijn hand op haar arm leggen waar hij het dichtst bij haar borsten is, en haar zachtjes proberen te strelen, en dat zij het dan goedvindt, want ze wil geen ruzie op de boot, maar ze blijft al een beetje uit de buurt.

Van de grote boot naar het strand, met een kleine boot, kan hij niet wachten om aan land te springen, want de bar is al open en hij loopt er naar toe, pakt meteen de grootste fles bier, een liter, twee liter en roept ook: ik heb de grootste en hard lachen weer en wenkt me, kom, jongen, mijn zoon, wij gaan drinken, daar onder dat rieten dak, daar die nieuwe stoelen, niet die oude rotzooi, dat is voor de Duitsers met hun kinderen. Niet dat hij niet weet dat er mensen genoeg zijn die hem kunnen verstaan, want de helft spreekt hier Russisch. En anders snappen ze zijn gebaren wel. Maar eerst moeten we van schatje, natuurlijk schatje, zeg jij het maar, schatje, weten wanneer het eten klaar is, en moet ik hem wekken als hij zou slapen, of natuurlijk jij, mijn schatje, want ik heb al honger, ik zou jou op kunnen eten, schatje, mijn schatje en hij zal een gezicht trekken alsof hij een grapje maakt, terwijl zijn blikken nooit hoger dan haar borsten komen. Flirten zal ze, glimlachen zeker. Ze wordt er toch voor betaald, nou dan, lachen dan, vooruit.

Schatje roept ons om spellen te doen en natuurlijk moet ik meedoen, ik ben alleen met mijn vader, ze heeft ons heus wel in de gaten. Ik maak torens van stenen op het strand, die in evenwicht blijven, ondanks de grillige vormen van de platte stenen. Hij roept over het strand dat ik op moet houden met dat kinderachtige gedoe en hij wenkt me woedend als ik niet meteen kom. Kom hier, jongen, ik heb het gevraagd, je mag meedoen, als eerste, er is nog niemand en ik heb het voor je geregeld. Zaklopen over het strand, en iedereen kijkt naar mij, de enige die in de zak zit, als verder alleen schatje meedoet. En ja, hij lacht. Laat hem rennen, in die zak, mijn zoon, mijn jongen, doe er een meisje bij, in die zak, dat ze samen rennen en vallen en over het strand rollen, of wil jij liever met mij, alleen met mij, schatje, dat wij ons in de zak persen en dan samen in elkaars zweet in het zand?

[p. 42]

Hij kleedt zich om, de handdoek moet hooggehouden worden, maar ik moet alles zien, als hij zijn zwembroek verwisselt voor een onderbroek, een grijze, en iedereen ziet, fukkinga, dat het een onderbroek is, en zie hij heeft ook nog, fukkinga, gedruppeld, voor in die grijze onderbroek, en dat ziet iedereen, maar hij loopt in die grijze onderbroek en zijn gouden pet op over het strand, te loeren of hij wel weer als eerste op de boot is. En weer roepen en weer schatje. En als de boot ons komt halen staat hij al in de sloep, voorop, bang om zijn mooie plaatsje niet te krijgen en ik doe of ik aan boord ga, maar laat de eerste boot vertrekken zonder mij. Ziet hij dat, roept hij over de zee, of schatje zijn zoon, zijn jongen, zijn oogappel niet wil vergeten bij de volgende lading, en hij gaat staan, wat niet mag, om zijn zeebenen te laten zien en kan nog net vastgehouden worden voor hij overboord valt en hij lacht weer zo hard en ik kan hier bijna zijn bieradem ruiken. En ik blijf op het strand staan, tot de laatste sloep, en ik hoop dat ze me vergeten, maar nee, in de verte op de grote boot zie ik hem elke keer dat er mensen worden opgehaald weer wijzen en gebaren. En dan komt de laatste sloep en is er bijna niemand meer. En dan komt schatje naar me toe, en zegt zacht ‘kom’ en ze streelt even langs mijn wang terwijl ze me aankijkt en als we naar het bootje gaan, wacht ze tot ze achter me loopt en bij het instappen duwt ze haar borsten tegen me aan en als ik omkijk zie ik dat het niet toevallig is. Ze houdt haar warme arm tegen de mijne in de boot en ik vaar en vaar altijd door, voorbij alles, de boot, de zee, de stranden, en ik ruik haar en ik zou kunnen huilen van geluk. Maar ik zie hem staan, aan de reling van de grote boot. Schreeuwend en zwaaiend. Van mijn jongen, en schatje, zeker. ‘Zal ik hem doodmaken?’ vraag ik aan haar. ‘Hij is al dood, kijk maar,’ zegt ze in mijn oor, en ze legt haar ene arm om me heen en met de andere zwaait ze naar hem. Hij verstijft in een wilde beweging met zijn arm en blijft even zo staan. Dan draait hij zich om en loopt weg. ‘En jij leeft,’ zegt ze, en ze drukt zich nog even tegen mij aan, zodat ik haar borst voel op het golven van de zee.