KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 24]

Uw gesprekspartner voor sanitaire ruimtes
Esther Bevers

We staan dicht opeengepakt, was het al zo warm hier? Naast me staat een groepje mannen druk te lachen, gebaren met hun glazen, eentje zwaait in het vuur van zijn verhaal zijn bier tegen mijn schouder, oeps, sorry, geeft niet, kan gebeuren, tissue, zakdoek, nee laat maar, laat alsjeblieft.

Ik zie het bruidspaar niet meer, of toch, een stukje van de jurk, vooraan bij de cadeautafel. Een gelukkige jurk is het, hij zwiert zo parmantig rond haar middel. Een dienblad scheert langs, ik neem wijn. Nippen moet ik, alleen maar nippen, voor je het weet is dat glas leeg en je weet nooit wanneer er weer iets langs komt. Iemand die doelloos staat is zielig, maar een doelloos persoon met een leeg glas is nog veel zieliger, die redt zichzelf niet, daar moet men zich om bekommeren.

Hij is fashionably late, de receptie is al halverwege. Misschien komt het door haar; staat ze nog in de slaapkamer, zijn slaapkamer, in haar glanspanty, houdt twee jurken omhoog, welke denk je, of misschien deze, en zal ik de oorbellen indoen of toch de ketting of is dat té? Hij knikt, schudt zijn hoofd, vindt alles even prachtig en zij laat langzaam een zwart minuscuul geval over haar hoofd zakken, schuift het voorzichtig over haar heupen, rubensheupen, olifantsheupen, lillend vet, ze bukt erbij zodat hij haar decolleté ziet. Ze knipoogt vast, ze is zo'n type, of ze tuit even haar lippen. Iets goedkoops.

Ik nip. Ik sta en ik nip en ik bewonder het schilderij aan de muur, de ornamenten aan het plafond, de kroonluchter, wat een prachtige kroonluchter is dat, zelden zo'n mooie gezien. En daaronder, nondeju, het lijkt wel een film (de camera glijdt langzaam van de luchter naar beneden), precies daaronder staan ze. Samen. Wanneer zijn die binnengekomen? Hij buigt zich naar haar toe, zegt iets, ze kijken naar het bruidspaar. Geen zwart jurkje, nee, een broekpak, een beige broekpak nog wel. Hoe lang is het geleden dat men broekpakken vond in winkels? En beige. Bèzje. Iedereen weet dat je alles mag dragen op een bruiloft zolang het maar niet wit is of iets dat daar in de buurt komt.

[p. 25]

Verderop staat een gemeenschappelijke vriend, daar knoop ik een praatje mee aan, dat kan ik best, ik knoop alles aan elkaar als het moet. Ik vraag hem over zijn werk, mannen praten graag over hun werk, hij doet iets met implementeren en dat is verdomd interessant. Ze zijn samen bij het bruidspaar gekomen en geven iets, een envelopje, een pakje, de bruid maakt het open en lacht hard, ha, ha, ha, wat een geslaagd cadeau, heel origineel, en nu is mijn glas toch leeg, maar dat is mooi, dat heet geluk, een aardige ober neemt mijn glas al aan en houdt me een nieuw voor.

Mijn gesprekspartner kijkt me aan, verwacht iets, een antwoord. Ik? zeg ik, met mij gaat het goed, nee, dat is nu over, nu ben ik alleen, wat een zegen, relaties, mij niet gezien. En ik verontschuldig me, moet even nog daar... even iemand... dag, tot snel! Want je kunt er maar beter zelf vandoor gaan voor de ander je laat staan.

Mijn hakken zijn te hoog, Bambi, net geboren, wankelt, kantelt maar blijft overeind, niks makkelijk, op eigen benen staan, maar daar is al de bar en nu is rechtop staan of lege glazen geen probleem meer.

Even adempauze. Nip.

Nu heb ik ze toch uit het oog verloren, rustig rondkijken en je ogen laten dwalen, zei mijn rijinstructeur vroeger, dan heb je zicht op alles tegelijk. Haar zie ik al, ze staat in een groepje, ze zegt iets, anderen knikken, het is vast reuze diepzinnig wat ze zegt. Hem zie ik niet, blijven rondkijken, dan staat hij naast me, hoe kon ik dat nu missen, ik ben vandaag niet bij de les. Hij zegt hoi, ik zeg hoi, ik ruik zijn after shave. Als hij durft te vragen hoe het met me gaat ruk ik zijn kop eraf en dat zend ik nonverbaal heel erg door, maar hij vraagt niet hoe het met me gaat, hij zegt, ze ziet er mooi uit hè? Wie, vraag ik, en hij zegt de bruid, wie anders? Ja, nou, die ziet er prachtig uit, schitterend, zo gelukkig, de dag van haar leven. En ik zorg dat ik niet in zijn ogen kijk, ik ben daar gek, ik kijk zo'n beetje naar zijn neus, dat doen autisten ook en zo lijkt het nog wat. Hij vraagt twee wijn bij de bar en ik verslik me haast want hij drinkt nooit wijn, hij krijgt er maagzuur van. Maar hij neemt gewoon twee wijn mee en ik zeg veel plezier, en dan zeg ik nog: beige, hoe is het mogelijk, maar dat verstaat hij niet meer, hij loopt alweer weg en ik ruik nog steeds die after shave.

Nu is mijn glas alweer leeg en sta ik nog alleen, aan de bar nota bene. Ik ga naar het toilet, daar is het heel gebruikelijk om alleen te zijn. Het is koeler, dat is fijn want ik heb het steeds benauwder, er zit

[p. 26]

een knoop in mijn maag die mijn eten wegdrukt en ik draai me om en hup, daar keer ik me binnenstebuiten, eerst de wijn, dan de hapjes, dan de pizza, net een film die je achterstevoren afspeelt, alleen zou dan het eten uit het toilet komen, hoe bizar zou dat zijn.

Ik ga zitten en ik adem. In en uit en in en uit. Op de pot zit een stickertje en ik peuter het eraf. Er staan hele kleine lettertjes op, pas met mijn neus er bovenop zie ik een logo en een slogan, ‘Uw gesprekspartner voor sanitaire ruimtes, vierentwintig uur per dag bereikbaar.’ En ik raak ontroerd, dat is echt mooi, dat er nu, ergens, iemand bij de telefoon zit om te spreken over sanitaire ruimtes. Daar moet ik van glimlachen en tegelijk mijn neus snuiten, wc-papier genoeg hier. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en ik toets het nummer in, dat gaat langzaam met die kleine cijfertjes en ik focus niet meer zo goed en ik hoop, ik hoop toch zo dat hij een aardige stem heeft.