KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 95]

Vier zkv's
A.L. Snijders

Gebeurtenis

Op zondagochtend gebeurt dit: Het regent hard, drie onherkenbare mannen op brullende terreinmotoren razen plotseling op drie meter langs mijn huis. Het pad is van mij, ik moet overpad verlenen aan de buren en een boer, verder aan niemand. Het is voorbij voordat het begonnen is, de gebeurtenis en het leed, het lawaai en de schrik. Maar de fantasie laat zich niet verjagen, ik versper de weg, ik houd ze tegen, ze moeten stoppen, ze zetten hun helmen af, ik zie dat ze gehuild hebben bij de dood van Michael Jackson, ze willen wraak, ze slaan me dood, ik kom in de krant. Botsing van culturen. Huntington.

Hond gedood: vrienden onthoofd

Moskou, 9 jan. In de Siberische regio Tsjita heeft een man bekend twee vrienden met een bijl te hebben vermoord omdat ze zijn lievelingshond hadden gedood en aanstalten maakten het dier op te eten. Volgens de openbare aanklager ontstak de man in woede toen hij zijn vrienden in de keuken met de restanten van de hond betrapte. Hij greep een bijl en sloeg de twee het hoofd af. Daarop belde hij zelf de politie. Waarom de twee vrienden de hond wilden opeten is volgens de aanklager niet duidelijk. (Reuters)

Boom

Soms droom ik, terwijl dat niet de bedoeling is, ik houd niet van dromen. Ik fiets in een bos, langs een beek, alles is vredig, ik heb geen kwade gedachten. Maar er komt toch een boom op me af, lopend. Dat verontrust me, want bomen kunnen niet lopen. Deze boom herken ik, het is de notenboom die achter ons huis staat en die ik begin dit jaar heb laten snoeien om hem te wapenen tegen de herfststormen. Het is

[p. 96]

een grote en vooral oude boom en ik kan me voorstellen dat hij kwaad was toen hij beklommen werd door een man met ijzers aan zijn voeten en een motorzaag in zijn handen. Hij is nu naar het bos gekomen om opheldering te vragen, niet om gitaar te spelen. Hij tilt me van mijn fiets en houdt me ongeveer vijf meter boven het pad. Er komt gelukkig hulp, een ambtenaar van rijkswaterstaat, hij ziet het allemaal gebeuren. Help mij, roep ik, maar hij schudt zijn hoofd, nee, hij zal me niet helpen, daar begint hij niet aan. De boom draait zich om en werpt me in de beek, die op dat punt nogal breed is. De droom is afgelopen en ik slaap verder. Als ik een paar uur later wakker word vertel ik mijn vrouw dat ik gedroomd heb, en ik vraag wat het betekent. Zij herinnert zich dat ik twintig jaar geleden door leerlingen van de politieschool in het water ben gegooid. Het was een mooie zomerse ochtend geweest, sportdag. De leerlingen lagen ontspannen te wachten op het grasveld voor het kleine kasteel aan de Berkel. Geen uniform, maar sportkleding. Toen ik aan kwam fietsen, zag ik de fatale groepssiddering ontstaan. Ik schreeuwde ‘Nee,’ ik schreeuwde ‘Ik meen het,’ maar ik zag dat ze van me hielden, dat ik hun favoriete leraar was en dat ze mijn gerechtvaardigde wensen zouden negeren. Ze tilden de fiets hoog op, ik werd als een farao naar het water gebracht, ik had een pakje brood onder de snelbinders en dacht ‘wat zonde van het brood, misschien hebben de vissen er nog wat aan’. Ik vraag mijn vrouw waarom ik dit twintig jaar later droom. Ze zegt dat ik de notenboom wellicht onrecht heb aangedaan. Ik vraag waarom de ambtenaar van rijkswaterstaat me niet heeft geholpen. Ze zegt dat ik de overheid niet blindelings moet vertrouwen.

Me wat

Ik reis altijd met de fiets of de auto, ik zit nooit in trein, tram of bus. Daardoor mis ik een belangrijk cultuurverschijnsel: eenzijdige, mobiele, gênante privégesprekken. Ik ken ze alleen van horen zeggen. Gisteren zat ik in de bloedprikafdeling van een Amsterdams ziekenhuis. Alles liep fout, de oproepapparatuur werkte niet, de buizenpost was kapot, er waren te weinig prikkers, er waren teveel patiënten. De wachtruimte was overvol, de mensen, bijna allemaal met Amsterdams accent, zaten rug aan rug. Naast me zat een vrouw die aan een volslagen onbekende

[p. 97]

vertelde dat ze in 1985 met skiën haar nek had gebroken en sindsdien niet meer mocht fietsen van de dokter. Kort geleden had ze de verleiding niet kunnen weerstaan en had (na 25 jaar) voor het eerst weer een tochtje op de fiets van haar dochter gemaakt, want ‘fietsen verleer je niet, net zoals schaatsen en zwemmen’. Maar ze was al na drie meter hard gevallen en had haar pols gebroken, ze was het fietsen verleerd. Daarna gaf ze een opsomming van andere opgegeven hobby's: paardrijden, golfen, hockeyen, skiën. Alleen zwemmen deed ze nog, ze zwom iedere dag.

Achter me, dertig centimeter van mijn hoofd, vertelde een vrouw met luide stem dat ze een man kende wiens zoon in een inrichting zat, waar hij op zijn verjaardag zelfmoord had gepleegd, een kwartier voor de aanvang van het bezoekuur, zodat zijn vader hem als eerste zou vinden. De zoon mocht dan ontoerekeningsvatbaar zijn, dit had hij toch uit kwaadaardigheid gedaan, om zijn vader zo hard mogelijk te treffen. En waar had die man dat aan te danken? vroeg ze aan haar toevallige buurvrouw. Die wist het antwoord ook niet, zij wist niet meer te zeggen dan ‘het is me wat’.

Deze verhalen beluisterde ik tegelijkertijd, meer kan ik niet aan.