KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 39]

Romance
Michiel Heijungs

De pijn brengt hem weer bij bewustzijn, zeurende, kloppende pijn in onderlichaam, borst en handen. Pijn die langzaam maar zeker sterker wordt, alsof hij geopereerd is en de verdoving nu raakt uitgewerkt. Hij ligt met gesloten ogen op zijn rug en probeert voorzichtig te bewegen. Zijn ledematen gehoorzamen niet. Er hangt een zure geur in de ruimte en hij hoort het getik van druppels. De pijn zwakt wat af. Dat is beter. Het is vannacht goed uit de hand gelopen en hij moet maar weer gaan slapen.

Iemand roept hard zijn naam. Bekende stem. Met moeite opent hij zijn ogen. De kamer draait om hem heen en hij ziet het gezicht van zijn meisje onscherp door de ruimte zweven. Ze schreeuwt hem toe en houdt triomfantelijk iets omhoog. Wat nu weer? Hij voelt zich beroerd. Waarom laat ze hem niet met rust?

Gisteren was het ook al raak. Krijsend en stampvoetend stond ze in de hal en versperde de weg toen hij de deur uit wilde.

‘You go bargirl. My friend tell me.’

Blijkbaar liet ze hem ook al spioneren, alsof ze getrouwd waren. Ze probeerde te krabben en te bijten. Met gemak hield hij haar in bedwang. Ze bleef maar gillen. Voordat hij het wist verloor hij zijn zelfbeheersing en sloeg haar met vlakke hand in het gezicht. Onmiddellijk werd ze rustig en fluisterde bijna:

‘You bad man, I kill you. I speak police.’

Ze was er toe in staat. Hare Hoogheid had de laatste tijd de nodige gedragsproblemen. Te veel en te lang verwend en als gevolg daarvan onuitstaanbaar en ziekelijk jaloers geworden, terwijl haar prestaties in bed hard achteruit gingen. Geen zin, kwaaltjes, hoofdpijn. Slaan was natuurlijk uit den boze, maar ze had erom gevraagd. Zo ging het niet langer, hij moest er maar eens met die Mister James over spreken, misschien kon die haar tot rede brengen.

De plafondventilator draait te langzaam voor verkoeling. Het neonlicht is pijnlijk fel. Buiten zijn blikveld loopt ze heen en weer door de kamer. Net nog stond ze tegen hem te schreeuwen, nu hoort hij haar

[p. 40]

druk telefoneren. Met wie? Belt ze een ambulance? Hij is er niet best aan toe: verscheurende pijnsteken in zijn onderlichaam, moeite met ademhalen. Wat is er gebeurd? Een ongeluk? Gevallen met al die drank en dope in zijn lijf? Geen wonder dat ze kwaad is. Met veel moeite lukt het zijn rechterhand naar zijn borst en onderlichaam te bewegen. Pijn. Vocht. Bloed aan zijn vingers. Gewond, misschien ernstig, beter zo stil mogelijk liggen om verdere schade te voorkomen. Gelukkig dat ze bij hem is. Ze heeft vast een dokter gebeld. De medische zorg is prima in orde in dit land. Alles is prima in orde in dit land. Het klimaat, het voedsel, de prijzen en vooral de meisjes.

Hij is hier gekomen als vluchteling. Op de vlucht voor een bestaan dat hem niets te bieden had in een maatschappij die allang niet meer op hem zat te wachten, behalve als belastingbetaler. Na een uitputtende echtscheiding en kort daarop zijn ontslag bij de firma waar hij vijfentwintig jaar had gewerkt, maakte hij de balans op. Eindtotaal en conclusie waren duidelijk: Wegwezen. Weg van de fatsoenlijke armoede die hem te wachten stond en van het klimaat dat hij altijd had verafschuwd. Weg van het gevoel dat hij zich moest verontschuldigen voor het feit dat hij nog leefde, nog voelde, nog begeerde. Het was niet moeilijk om uit te zoeken waar een man van zijn leeftijd, omstandigheden en relatief bescheiden middelen ondanks alles een plezierige tijd kon doorbrengen. Hij regelde zijn zaken en vertrok.

Nog weken na aankomst voelde hij zich per abuis in het islamitische paradijs beland. Meisjes, overal meisjes. In bars, café's, winkels, discotheken, clubs en hotels. Bij kappers, massagesalons, in de bus, de wachtkamer van de tandarts en gewoon op straat. Mooie meisjes met strakke lichamen, gazellenogen, zijdezacht haar en een soepele, geurige huid. Beschikbare meisjes die een man als hem beschouwden als een hoofdprijs, waardig om voor te strijden. Ze schonken zijn drankjes in, staken zijn sigaretten aan, leunden tegen hem aan, legden hun hand op zijn dijbeen en zuchtten in zijn oor. Wie was hij om daar weerstand aan te bieden?

En nu ligt hij hier te creperen van de pijn. Waar is zijn eigen meisje? Nog steeds aan de telefoon? Hij hoort haar niet meer. De pijnscheuten komen sneller en sneller en hij bloedt als een rund. Waarom blijft ze niet bij hem tot de dokter komt? Is ze nog kwaad of voelt ze zich schuldig? Misschien is ze in paniek naar de buren gerend om hulp te halen. Deze situatie kan ze niet aan. Ze blijft toch een kind.

[p. 41]

Tegen de tijd dat hij haar tegenkwam had hij zich al maandenlang laten meevoeren in de maalstroom van lust en neonlicht en meende alles wel gezien te hebben: Clubs waar meisjes in ultrakorte jurkjes, zonder slipje, dansen op een vloer van spiegelglas, een bordeel vol wanstaltig vette koeien in strakke lingerie, gericht op Arabische klandizie, SM-kelders met meisjes vastgeketend aan de muren, zwepen te huur voor $100 per half uur, een liveshow door twee boerenmeiden en één welgeschapen ezel, prachtige vrouwen met penissen, een gespierde kerel met volle baard en kaalgeschoren vagina, een worsteltoernooi tussen zes naakte hoeren gewapend met fel gekleurde dildo's. Zijn aanvankelijke opwinding vloeide snel weg. Hij zocht iets, maar wist niet wat. Straatmeiden oppikken waagde hij zich niet aan en ook de barmeisjes verloren tegen die tijd hun aantrekkingskracht. De aanstellerige maniertjes en doorzichtige leugens begonnen hem tegen te staan. Hij wilde iets anders. Spannender, perverser, romantischer of geiler, maar vooral anders.

Vanzelfsprekend was het een taxichauffeur die hem uiteindelijk het licht deed zien:

‘Mister want girl?’

Origineel, hij had in dit land nog nooit langer dan een minuut in een taxi gezeten zonder dat die vraag werd gesteld. Als je erop inging kwam je automatisch terecht in een veel te dure neptent met derderangs hoeren. Hij wist wat de volgende vraag zou zijn.

‘Mister want boy?’

Pech vriend, ook al niet. Nu nog even de pussy show en de ganja afwerken en dan hebben we dat ook weer gehad. De volgende vraag verraste hem:

‘Mister want young girl?’

Hij informeerde uit nieuwsgierigheid hoe jong die meisjes dan wel waren. Tussen de 10 en 14 naar het scheen, met diverse en uitgebreide mogelijkheden. De chauffeur haalde een pakje uit zijn binnenzak.

‘Have picture, can look.’

Pornografische foto's van heel jonge meisjes. Uitstekende kwaliteit foto's. Tot zijn eigen verbazing kreeg hij onmiddellijk een erectie. De taxichauffeur bemiddelde graag bij het maken van een afspraak.

Eerste keer. Opgewonden, bang, nerveus. Vooral opgewonden? Nee, vooral bang. Wat als ze onder één hoedje speelden met de politie? Het bleef verboden. Wat als ze hem beroofden, afpersten, vermoordden?

[p. 42]

Wat als hij hem van pure opwinding niet omhoog kon krijgen? De hotelkamer werd per uur verhuurd en was voorzien van handdoeken, babyolie, DVD's, tissues en spiegels boven en naast het bed. In de badkamer hing de geur van ontsmettingsmiddelen.

Ze kwam samen met haar begeleider, een stevig gebouwde man van een jaar of veertig met een kruidnagelsigaret in zijn mondhoek en een zonnebril die hij in het schemerduister van de corridor op hield. Een karikatuur van een filmgangster. De man stelde zich voor als Mister James en legde de voorwaarden uit:

‘She 12 years. Can fuck. 200 dollar, you pay now.’

Ze leek nog jonger. Petite. Strak en delicaat. Wat zou zo'n kind helemaal wegen. In schooluniform, maar met een te kort rokje en opgemaakt als miniatuurhoer. Lipstick en oogschaduw. Pijpmondje en poppenogen. Precies zoals op de foto, precies zoals hij had besteld. Eerste keer. Hij was keihard. Diep ademhalen en het geld overhandigen.

‘Pick-up four o'clock,’ zei de pooier en verdween.

Ze zit onderuit gezakt in de fauteuil en schuift haar rokje omhoog tot boven haar middel. Langzaam spreidt ze haar benen. Ze draagt geen slipje. Met het puntje van haar tong likt ze haar lippen. Ondanks de airco stikt hij bijna van de hitte en zijn gezicht druipt van het zweet. Terwijl ze hem strak aankijkt begint ze langzaam met twee vingers over haar haarloze kutje te wrijven.

‘You give tip me, I make pussy show.’

Het bloed klopt in zijn hoofd en hij is pijnlijk stijf. Zonder te letten op de waarde trekt hij een paar bankbiljetten uit zijn achterzak en geeft die aan het meisje. Die telt het geld zorgvuldig, kijkt tevreden en stopt het in haar roze plastic tasje. Terwijl ze zich uitkleedt maakt ze een kleine pirouette. In een verleidelijke pose installeert ze zich op het bed en wenkt hem naderbij.

Snel trekt hij zijn kleding uit. Ze moet hem helpen met de knopen van zijn overhemd omdat zijn vingers te veel trillen. Voorzichtig streelt hij haar huid, lippen, dijen. Nog geen spoor van borsten of schaamhaar. Hij moet zich inhouden om zich niet met geweld op haar te storten.

Twee uur later ligt hij uitgeput op het bed, terwijl zij hem koelte toewuift en af en toe een sigaret aangeeft. Bij zijn derde hoogtepunt raakt hij even buiten bewustzijn. In een moment van helderheid denkt hij: ‘dit wordt mijn dood.’ Ze babbelt zo leuk in haar gebroken Engels.

[p. 43]

Als oorlogswees uit het buurland heeft ze geluk gehad hier werk en onderdak te vinden. Mister James is haar pooier, lijfwacht, chauffeur en eigenaar. Best wel lief soms. Hij raakt zijn meisjes nooit aan. Zaken en plezier moeten gescheiden blijven en bovendien is hij gek op dikke vrouwen met grote tieten. Ze trekt een vies gezicht als ze dat vertelt. Met zes meisjes wonen ze samen in een huis buiten de stad. Sinds haar negende werkt ze daar, maar pas een week na haar tiende verjaardag werd haar maagdelijkheid bij opbod verkocht, een traditie van het huis. Ze had geluk want de winnaar was een Japanner. Heel klein geschapen.

Het liefst heeft ze Westerlingen. Die zijn gul en aardig, net als hij. Sommige van haar collega's hebben een Westerse vriend. Ze wil best een tijdje bij hem blijven, voor een paar dagen of weken, veel goedkoper dan Short Time. Hij is zo lief en voorzichtig. Sommige kerels willen haar pijn doen, slaan of sigaretten op haar huid uitdrukken. Dat vindt Mister James gelukkig niet goed. Slecht voor de handel. Waarom praten ze niet even met elkaar, als ze straks wordt opgehaald. Als ze bij hem blijft, kan ze hem pas echt verwennen. Wat hij daarnet met zijn tong deed was lekker, ze wil best nog een keertje.

Na vier ontmoetingen in diezelfde hotelkamer begreep hij dat het op die manier niet kon doorgaan en ging in gesprek met de onvermijdelijke Mister James. Hun belangen kwamen in grote lijnen overeen en de onderhandelingen verliepen voorspoedig. Ze kwamen een huurcontract overeen, met optie van koop. Van nu af waren ze vrienden of eigenlijk zelfs familie, want Mister James beschouwde het meisje als zijn eigen dochter.

De nieuwbakken schoonvader wist ook nog wel een luxe villa in Europese stijl te huur, inclusief bedienden, een ouder echtpaar dat eventueel gelijk voor haar ouders kon doorgaan. Zelf zou hij regelmatig langskomen om te zien of alles in orde was en om de huur te innen. Betaling graag een maand vooruit. Alle partijen waren dik tevreden. Het paradijs, all-in, en voor een heel redelijk bedrag.

Ze hield contact met haar vriendinnen en voormalige collega's die nog in hetzelfde huis woonden. Ter gelegenheid van een Nationale Feestdag gingen ze daar zelfs een keer op bezoek. Samen, zodat ze met hem kon pronken. Mister James zat in een zijden pyjama naar een voetbalwedstrijd op de televisie te kijken, zoals altijd getooid met zonnebril en een kruidnagelsigaret in zijn mondhoek. Drie meisjes van

[p. 44]

een jaar of tien klauterden zonder ontzag over hem heen, trokken aan zijn haar en knepen in zijn neus. Hij verdroeg het stoïcijns terwijl hij probeerde de subtiliteiten van de Italiaanse competitie te doorgronden. De buren kwamen poolshoogte nemen, er kwam bier op tafel en het werd zowaar gezellig.

Iedereen kakelde door elkaar heen. Mister James was zo goed nu en dan een samenvatting in het Engels te geven. Het ging over gebeurtenissen in de buurt, wangedrag van leidende politieke figuren en de wederwaardigheden van de meisjes en hun klanten. Iemand vertelde het verhaal over een vrouw die wraak nam op haar man die haar een geslachtsziekte had bezorgd. Ze voerde hem dronken en sneed terwijl hij zijn roes uitsliep met een vleesmes zijn penis af. Niet ongebruikelijk hier onder jaloerse vriendinnen en echtgenotes. Neurochirurgen hebben dan ook veel ervaring met het herbevestigen van geamputeerde geslachtsdelen. Om dat te voorkomen bond de wraakzuchtige echtgenote het bloederige stompje aan een ballon en liet die los op het balkon. Weg ballon, weg penis. Alle aanwezigen lagen krom van het lachen.

Thuis gingen de zaken na het idyllische begin snel achteruit. Eindeloos hing ze voor de televisie soapseries te kijken. Het geluid veel te hard zodat hij geen kans kreeg te lezen of naar muziek te luisteren. Anders liep ze wel op de bedienden te vitten of hem aan zijn hoofd te zeuren om weer een nieuwe telefoon, een paar schoenen, een handtas, een ketting, een computerspelletje. Van enig enthousiasme op seksueel gebied was geen sprake meer. Overdag ontvluchtte hij het huis. Biljarten en slap ouwehoeren, veel meer was er niet te doen. Een enkele keer sleepte ze hem mee uit winkelen, week dan geen centimeter van zijn zijde en was in staat om winkelmeisjes die teveel aandacht aan hem schonken naar de keel te vliegen. Hij kon haar moeilijk meenemen naar de kroeg, maar als hij er alleen op uit wilde, kreeg hij de wind van voren. Een verwend en jaloers kreng.

De pijnsteken volgen elkaar nog sneller op en hij schreeuwt het uit. Waar is ze, waarom doet ze niets. Dan realiseert hij zich dat ze schuin achter hem staat. Hoe lang al? Ze moet weten wat er is gebeurd. Een ongeluk?

Ze antwoordt niet direct, steekt rustig een sigaret op, inhaleert en blaast de rook in zijn gezicht.

‘No have accident.’

[p. 45]

Opnieuw een felle pijnsteek. Wat is er in godsnaam dan gebeurd?

‘You go bargirl. You hit me. No accident.’

Wat doet dat er toe op een dergelijk moment, hij is verdomme zwaar gewond. Overal bloed, hij moet naar het ziekenhuis. Heeft ze eigenlijk wel een arts gebeld?

‘No need doctor. I call friend, he take me.’

Waar gaat ze naar toe, ze kan hem hier niet alleen laten, hij heeft een dokter nodig.

‘Go back Mister James. He no hit me.’

Ze is gek, op dit soort momenten moet ze geen grapjes maken. Iedere minuut kan tellen in zijn conditie. Ze moet hem helpen. Ambulance bellen. Bij hem blijven.

Gisteren had ze weg kunnen lopen, nadat hij haar sloeg. Hij verwachtte eigenlijk niet anders. Razend op haar en minstens even razend op zichzelf liep hij zonder nog iets te zeggen de deur uit. De rest van de dag hing hij rond in een paar kroegen en speelde biljart. Behoorlijk dronken kwam hij 's avonds thuis, voorbereid op het ergste, maar ze was poeslief en zeurde niet eens over de dranklucht:

‘I sorry honey, I speak crazy. You angry?’

Hij vond het allang best en verontschuldigde zich op zijn beurt voor het slaan. Het laatste waar hij op zat te wachten was een slepende ruzie. Ze had haar best gedaan: make-up, geruit minirokje, haltertop en hoge hakken. Op tafel stond een dienblad.

‘I bring present, you look.’

Een fles Famous Grouse-whisky, wat lief, ze had blijkbaar goed opgelet. Er was ook nog een zakje met twee rode pillen. Hij keek haar vragend aan. Ze lachte ondeugend:

‘This crazy pill. Make horny, can fuck long time.’

De manier waarop ze dat zei, dat glimlachje... Hij had nooit eerder zoiets gedaan, maar een keertje kon geen kwaad. Op haar aanwijzing spoelde hij de pillen weg met een glas whisky. Zelf nam ze niets.

Een half uur en drie glazen whisky later begonnen zijn vingertoppen en haarwortels te tintelen. Bloed steeg naar zijn hoofd. Hij werd misselijk en rillerig. Wat had ze hem gegeven? Hij rende naar de WC. Overgeven, diarree, het spoot eruit aan alle kanten. Hij sleepte zich naar de douche. Het ijskoude water knapte hem op, ontspande, gaf nieuwe kracht. Vanuit zijn middenrif explodeerde gloeiend hete energie naar al zijn ledematen. Hij droogde zichzelf tot zijn huid rood zag,

[p. 46]

nam niet de moeite zich weer aan te kleden en liep rechtstreeks naar de slaapkamer. Die vloeide om hem heen met kleuren en schaduwen, pulserend in ritmische organische patronen. Hij voelde de avondlucht op zijn huid. Duizend volt in zijn aderen. Bloed stromend naar alle zenuwuiteinden. Zijn penis stond als een bliksemafleider omhoog.

Ze lag al naakt op het bed en wenkte hem met gekromde vinger.

Ze gingen tekeer als beesten, hard en gewelddadig. Zij krabde en beet. Na een moment van genot werd hij opnieuw duizelig en beroerd, zijn hart klopte in zijn keel.

Hij moest opstaan, naar de badkamer, afkoelen, maar ze had zijn handen boven zijn hoofd aan het bed vastgebonden met een zijden lint. Een spelletje dat ze vaker speelden maar deze keer bleef ze bovenop hem zitten, beet hem iets toe dat hij niet verstond en trok met haar nagels bloedige sporen over zijn borst. Hij worstelde om los te komen, maar haalde de knopen daardoor strakker aan. Ze gierde van het lachen. Hij kokhalsde, hoestte, vloekte en eindelijk leek ze bereid hem te helpen. Ze rommelde met het koord, maar kreeg het niet los.

‘Need knife.’

Ze probeerde niet eens haar lachen in te houden. Voor hij kon protesteren rende ze nog giechelend naar de keuken en kwam terug met een vleesmes. Met het vlijmscherpe ding maakte ze onhandige steekbewegingen naar het lint, maar raakte zijn vingers, twee, drie keer achter elkaar. Bloed droop langs zijn polsen. Hij gilde het uit. Zij vond het blijkbaar grappig en zwaaide wild met het mes alsof ze nog een ander doelwit zocht. In paniek rukte hij met al zijn kracht aan de boeien. Net voordat hij het bewustzijn verloor brak het koord en zijn handen kwamen vrij. Verder herinnerde hij zich niets. Tot daarnet.

Daarnet? Hoe lang is hij buiten westen geweest? Wat is er in die tijd gebeurd? De pijn in zijn onderlichaam is ondragelijk. Geen steken meer, maar constante marteling. Hij heeft geen kracht meer om te schreeuwen. Dit kan niet langer. Als zij het niet doet, dan moet hij zelf hulp halen. Telefoon. Dokter bellen. Hij probeert overeind te komen, maar een golf van pijn en misselijkheid slaat door hem heen. Kreunend valt hij weer achterover en blijft hulpeloos liggen in de groter wordende plas bloed.

Er wordt geklopt. Hij hoort de stemmen van zijn meisje en een of twee anderen, maar ziet alleen onscherpe figuren. Toch nog de dokter?

[p. 47]

Zie je wel, ze heeft de ambulance gebeld. Iemand buigt zich over hem heen en hij ruikt de geur van brandende kruidnagel. Opnieuw stemmen. De kamer is te donker, hij kan bijna niets meer zien. De voetstappen verwijderen zich en de deur slaat dicht. Een grote vlieg zoemt rond zijn gezicht. Hij moet zich nu inspannen nog iets te horen. Buiten veegt iemand bladeren met een strobezem. De ventilator aan het plafond is gestopt. Druppels tikken op de vloer, een motorfiets start en rijdt weg. De bromvlieg landt voorzichtig op zijn linker mondhoek.