KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 3]

Want ze praatte weer raar
Robert Andreas

Ze waren boven op de gang aan het spelen geweest en het was al bijna donker, en toen was moeder thuisgekomen. De voordeur sloeg dicht en Maaike keek van de trap naar beneden met Meneer Brombeer tegen zich aan. Moeder hield zich vast aan de deurpost en het lukte haar niet zo goed om haar sleutels in haar tas te stoppen. Ze had geen jas aan, terwijl het toch koud was buiten. Ze wilde een stap zetten, maar ze zwikte op haar hoge hakken en viel bijna om. Toen leunde ze met haar hoofd tegen de meterkast en liet een boertje.

‘Hoi mam,’ zei Maaike zachtjes.

‘Wat?’ zei moeder, ‘waar zit je?’ Ze keek omhoog, maar ze kon Maaike niet zien. ‘Kom naar beneden. Ik kan je niet zien verdomme,’ zei ze, maar ze was moeilijk te verstaan want ze praatte weer raar. Toen schreeuwde ze: ‘Hierkomen. Nu!’ en sloeg met haar vuist op de meterkast. ‘Nee,’ zei Maaike. ‘WAT?’ zei moeder en zette zich af om de trap op te komen. Meneer Brombeer ging boven op de overloop voor Maaike staan. ‘Dag mevrouw, hoe maakt u het,’ zei hij beleefd. ‘Wat bent u laat. Heeft u al gegeten? Ik zou best een hapje willen.’ Moeder zei: ‘Verdomme’ en ‘Hou op met die eeuwige beer!’ en kwam naar boven. Ze had eigenlijk iets anders gezegd over Meneer Brombeer, maar daar wilde Maaike niet aan denken. Ze stampte hard op de trap en Meneer Brombeer zei: ‘Goedenavond, ik ben Meneer Brombeer. Wilt u niet zo stampen?’

En moeder schreeuwde: ‘Maaike heet je, verdomme, Maaike!’

Toen wilde Maaike Meneer Brombeer pakken, maar moeder kwam net boven en ze liet de leuning los, en toen struikelde ze over meneer Brombeer en viel zomaar op de overloop. Maaike had geroepen ‘Pas op! Meneer Brombeer!’ want moeder was bovenop hem gaan staan, en toen kwam moeder overeind en schopte naar Meneer Brombeer en zei: ‘Ik heb er genoeg van!’ en gilde ‘GENOEG!’

Maaike pakte Meneer Brombeer en toen was moeder naar beneden gegaan en weggegaan. Er was allemaal stof van de muur naar beneden gekomen dat in witte hoopjes op de donkere stenen van de gang was blijven liggen. Maaike was ook naar beneden gegaan en had gekeken en

[p. 4]

gedacht dat je er met je vinger in kon tekenen, net zoals op de ruit van je slaapkamer, en toen was ze op de koude grond gaan zitten en had een tekening gemaakt van een huisje en twee mensen. Als je met je vinger door het stof ging kreeg je van die randjes aan de zijkant, een soort lange heuveltjes, en die waren witter dan de rest en dat was mooi geweest.

Na een tijdje had ze geen zin meer om te tekenen, en ze was met Meneer Brombeer in de hand de trap weer opgelopen naar de studeerkamer om verder te gaan met de puzzel. Ze hadden een heel stuk van het bos gedaan, en ze hadden al twee dwergen, en de onderkant van Sneeuwwitje. Het was al helemaal donker buiten, en toen ging de telefoon.

Oma was geschrokken dat ze Maaike aan de lijn kreeg.

‘Maar het is al bijna tien uur,’ zei oma, en dat vond Maaike ook wel laat. Oma vroeg waar mama was, maar dat wist Maaike niet.

‘Ze is weggegaan.’

Oma had heel veel vragen gesteld, maar Maaike wist geen antwoord, en toen had oma gezegd: ‘Blijf daar, ik kom naar je toe,’ en dat was fijn, want oma was lief. Ze was nog even verder gegaan met de puzzel en daarna was ze op de bank gaan liggen met Meneer Brombeer en ze hadden gepraat over het bos en de dwergen en Sneeuwwitje en over honing, en toen was ze in slaap gevallen.

Nu was ze door oma naar haar eigen kamer gebracht, zoals oma ook altijd deed als ze ging logeren. Meneer Brombeer zat tegenover haar op bed.

‘Heeft u uw familie van de Noordpool wel eens gezien, de ijsberen?’ vroeg ze.

‘Nee Maaike, dat niet,’ antwoordde Meneer Brombeer, ‘ik ben niet zo reislustig, moet je weten. En ik heb het graag een beetje warm.’ Zijn spitse gezicht stond vriendelijk. ‘Maar ik wilde je vragen over vanavond: voel je je niet schuldig?’

‘Nee, ik bedoel, ze kon toch zien dat u daar stond.’

‘Ja dat is waar. Maar ze is toch gevallen... en ze is toch weggegaan.’

Maaike ging rechtop zitten. ‘Ze had toch kunnen kijken? Ik schrok want ze ging zomaar bovenop u staan. Ik kon het toch niet helpen? Heeft u trouwens geen pijn?’ Voordat Meneer Brombeer kon antwoorden, hoorde Maaike het piepen van de deur die op een kier openging.

‘Maaike, ben je nog wakker? Ik dacht dat ik je hoorde praten.’ Oma keek bezorgd.

‘Nee hoor oma, ik zei niks.’

[p. 5]

‘Ben je helemaal niet moe?’

‘Ik heb toch op de bank geslapen?’

‘O. Ja, dat is waar.’ Oma fronste haar wenkbrauwen. Het leek alsof ze ergens diep over nadacht. Het leek ook alsof ze gehuild had.

‘Maaike?’

‘Ja?’

‘We moeten praten,’ zei ze zacht. ‘Kom, we gaan naar de studeerkamer, dan hoefje niet naar beneden.’

Maaike schrok; ze wilde niet praten. Ze keek naar Meneer Brombeer. ‘Wat vindt u, moeten we gaan praten met oma?’ Oma snoot haar neus in een klem zakdoekje dat ze in de mouw van haar vest terugstopte.

‘Ga je mee?’ zei ze.

Maaike klom uit bed, deed haar berensloffen aan en de oude bruine trui die ze van oma had gekregen en die ze gebruikte als ochtendjas. Ze stroopte de mouwen op en pakte Meneer Brombeer. Met zijn drieën gingen ze naar de studeerkamer.

‘Kom je hier even zitten?’ Oma schoof een stoel naar achteren. Ze keek vriendelijk.

‘Het spijt me, Maaike,’ zei ze, ‘maar we moeten echt praten. Over vanavond. Kun je vertellen wat er gebeurd is?’ Ze wachtte even. ‘Je was boven toen ik kwam. Maar daarvoor?’

‘Toen was ik ook boven.’

‘De hele avond?’

‘Ja.’

Ze keek Maaike aan. Haar wenkbrauwen zaten dichtbij elkaar, en er zat een rimpel tussen.

‘Echt?’

‘Ja.’

Oma keek weg. Ze snoot haar neus nog een keer.

‘Maaike, beneden, bij de voordeur, was een tekening toen ik binnenkwam. In het stof. Van een huisje en mensen. Is die van jou?’

Maaike kneep in de hand van Meneer Brombeer. ‘Wat moet ik zeggen,’ vroeg ze aan Meneer Brombeer, ‘ik weet het niet meer.’ Meneer Brombeer gaf niet meteen antwoord.

Oma pakte haar hand vast. ‘Ach klem meisje, zeg het dan gewoon, zeg het dan gewoon.’ Het leek alsof ze bijna ging huilen. ‘Het is toch jouw tekening? Wanneer heb je die dan gemaakt?’

[p. 6]

Maaike keek naar het vriendelijke gezicht van oma.

‘Vanavond.’

Het leek alsof oma even rilde. ‘Vanavond,’ herhaalde oma. Ze fluisterde bijna. Ze schraapte haar keel.

‘En lag mama... Was mama toen al...’

‘... weggegaan,’ vulde Maaike aan. Oma keek haar met grote ogen aan.

‘Lag je moeder toen al beneden in de gang, toen je de tekening maakte,’ vroeg oma zacht.

‘Ik heb haar niet geduwd! Het was meneer Brombeer. Ze struikelde over Meneer Brombeer, en toen... toen viel ze.’

‘Maaike, straks komt er een meneer van de politie. En er komen nog veel meer mensen. Ik moet weten wat er gebeurd is.’

Maaike knikte. Oma knikte ook.

‘Mama was heel gemeen tegen meneer Brombeer! Ze schold hem uit en ze schopte hem en ze ging op hem staan.’

‘Ja?’

‘En toen werd hij boos.’

‘Maaike?’

‘En toen werd hij boos en toen heeft hij haar weggestuurd.’ De woorden kwamen nu vanzelf. ‘Toen stond Meneer Brombeer op, bovenaan de trap, en hij zei met zijn diepe stem: Jij bent gemeen, en toen heeft hij haar naar beneden gestuurd, van de trap af. En toen is ze weggegaan.’

‘Maaike...’

‘En nu is ze weg, want ze deed altijd zo gemeen tegen meneer Brombeer.’

‘Maaike, mama... je moeder...’ Oma moest nu huilen, heel stil, en toen pakte ze Maaike vast. Ze deed haar armen helemaal om Maaike heen en drukte haar tegen zich aan.

‘O Maaike, Maaike,’ zei ze, ‘wat heb je gedaan...’

Maaike's neus zat in het haar van oma en dat kriebelde een beetje en oma drukte wel heel hard, maar het was toch prettig. Oma was de moeder van mama, maar ze was heel anders. Het zou fijn zijn om bij oma te logeren in het grote huis met de drie poezen. Oma snotterde. Maaike keek naar Meneer Brombeer.

‘Dank u wel, Meneer Brombeer,’ zei ze, en Meneer Brombeer glimlachte vriendelijk.