|
| |
| |
| |
Negen gedichten
Erich Kastner (Vertaling Paul van den Hout en Driek van Wissen)
High society (1200 meter)
Men zit er, chic, in een hotel,
omringd door sneeuw en ijs
en wouden, bergen zonder tal.
Men zit er, chic, in een hotel.
Naar buiten? Tot geen prijs!
Men draagt er smokings en veel bont.
De vorst kraakt in het bos.
Een hertje huppelt dartel rond.
Men draagt er smokings en veel bont
en reikhalst naar de post.
Blues danst men in de Blauwe Zaal,
terwijl het buiten sneeuwt
en weerlicht zelfs, fenomenaal!
Blues danst men in de Blauwe Zaal.
Men ziet het aan, en geeuwt.
Men is vol lof voor de natuur,
Men is vol lof voor de natuur,
maar kent er de omgeving puur
Men zit er, chic, in een hotel,
bedrijft druk indoorsport.
Tot slot waagt men, in dierenvel,
zich buiten toch. Ze moeten wel:
vakanties duren kort. (PvdH)
| |
Vornehme Leute, 1200 Meter hoch
Sie sitzen in den Grandhotels.
Ringsum sind Eis und Schnee.
Ringsum sind Berge, Wald und Fels.
Sie sitzen in den Grandhotels
Sie haben ihren Smoking an.
Im Walde klirrt der Frost.
Ein kleines Reh hüpft durch den Tann.
Sie haben ihren Smoking an
Sie tanzen Blues im Blauen Saal,
wobei es drauBen schneit.
Es blitzt und donnert manches Mal.
Sie tanzen Blues im Blauem Saal
Sie schwärmen sehr für die Natur
Sie schwärmen sehr für die Natur
und kennen die Umgebung nur
Sie sitzen in den Grandhotels
und sprechen viel von Sport.
Und einmal treten sie, im Pelz,
sogar vors Tor der Grandhotels -
| |
| |
| |
Zakelijke romance
Ze kenden elkaar al een hele tijd
(en ze kenden elkaar ook goed),
toen raakten ze zomaar de liefde kwijt.
Net als een ander een plu of een hoed.
Ze waren bedroefd, maar speelden mooi weer,
ze zoenden gewoon met elkaar,
maar keken toen op en toen ging het niet meer.
Zij was in tranen en hij stond daar maar.
Verlokkend voeren er schepen voorbij.
Hij zag ze en zei toen: ‘Het is al half zes,
hoog tijd voor een glaasje dus volgens mij.’
Beneden had iemand pianoles.
Ze zijn naar een klein cafeetje gegaan
en staarden daar in hun glazen.
Ze hoorden er zwijgend de uren slaan
en keken elkaar angstvallig niet aan,
maar bleven zich beiden verbazen. (DvW)
| |
Sachliche Romance
Als sie einander acht Jahre kannten
(und man darf sagen: sie kannten sich gut),
kam ihre Liebe plötzlich abhanden.
Wie andern Leute ein Stock oder Hut.
Sie waren traurig, betrugen sich heiter,
versuchten Küsse, als ob nichts sei,
und sahen sich an und wussten nicht weiter.
Da weinte sie schliesslich. Und er stand dabei.
Vom Fenster aus konnte man Schiffe winken.
Er sagte, es wäre schon Viertel nach Vier
und Zeit, irgendwo Kaffee zu trinken. -
Nebenan übte ein Mensch Klavier.
Sie gingen ins kleinste Café am Ort
und rührten in ihren Tassen.
Am Abend sassen sie immer noch dort.
Sie sassen allein, und sie sprachen kein Wort,
und konnten es einfach nicht fassen.
| |
| |
| |
De ontwikkeling van de mensheid
Ooit zaten de baardapen zo op het oog
boosaardig gehurkt in de bomen.
Maar sedert men hemel en aarde bewoog
bewonen zij huizen van dik dertig hoog
en ook is er asfalt gekomen.
Daar zitten ze nu, voor vlooien te schoon
in centraal verwarmde kantoren
de hele dag aan de telefoon.
En daar klinkt nog precies dezelfde toon
Als je ook in het oerwoud kon horen.
Ze hebben radio en teevee.
Ze zijn met de kosmos verbonden.
Ze poetsen hun tanden. Ze spuiten hun spray.
De aarde gaat met de ontwikkeling mee,
dus is de wc uitgevonden.
Ze kunnen een brief posten via de knop,
bacteriën doden en kweken.
En heel de natuur gaat voor hen op de schop.
Ook vliegen ze lijnrecht hemelhoog op
en blijven daarboven twee weken.
Wat van hun spijsvertering nog rest
verwerken ze dan maar tot watten.
Ze splitsen atomen, genezen incest
en stellen ook vast door een DNA-test
dat Cicero last had van wratten.
Zo hebben ze, of het nou klopt of niet,
een betere mensheid geschapen.
Maar dat daargelaten, als je nu ziet
wat er in wezen met hen is geschied
zijn het nog net zulke apen. (DvW)
| |
| |
| |
Die Entwicklung der Menschheit
Einst haben die Kerls in den Bäumen gehoekt,
behaart und mit böserVisage.
Dann hat man sie aus dem Urwald gelockt
und die Welt asphaltiert und aufgestockt
bis zur dreissigsten Etage.
Da sassen sie nun, den Flöhen entflohn,
in zentralgeheizten Räumen.
Da sitzen sie nun am Telephon.
Und es herrscht noch genau derselbe Ton
wie seinerzeit auf den Bäumen.
Sie hören weit. Sie sehen fern.
Sie sind mit dem Weltall in Fühlung.
Sie putzen die Zähne. Sie atmen modern.
Die Erde ist ein gebildeter Stern
mit sehr viel Wasserspülung.
Sie schiessen die Briefschaften durch ein Rohr.
Sie jagen und züchten Mikroben.
Sie versehn die Natur mit allem Komfort.
Sie fliegen steil in den Himmel empor
und bleiben zwei Wochen oben.
Was ihreVerdauung übriglässt,
das verarbeiten sie zu Watte.
Sie spalten Atome, sie heilen Inzest,
und sie stellen dutch Stiluntersuchungen fest,
dass Cäsar Plattfüsse hatte.
So haben sie sich mit dem Kopf und dem Mund
den Fortschritt der Menschheit geschaffen.
Doch davon mal abgesehen und
bei Lichte betrachtet sind sie im Grund
noch immer die alten Affen.
| |
| |
| |
Hij weet niet of hij van haar houdt
Moet men zijn hart bestoken: ‘Laat je horen!’
omdat het nu opeens zo zachtjes spreekt?
Ooit sprak het luid, vertrouwd in onze oren.
Nu fluistert het. En ons begrip ontbreekt.
Ach, wist het hart zelf wat het met ons voorheeft,
dan klonk het luid, opdat het overkomt.
Dan riep het op, totdat men het gehoor geeft!
Wat wil het hart, dat het nu zo verstomt?
Het allermooiste wat een kind kan wensen
spreekt het niet hardop uit, daar past het voor.
Het allermooiste wat een kind kan wensen
fluistert het enkel moeder in het oor.
Zou ook het hart uit schaamte zo verzaken?
Wil het het mooiste? Roept het daarom nee?
Dan was het plan om ooit het hart te maken
| |
Er weiss nicht, ob er sie liebt
Soll man sein Herz bestürmen ‘Herz, sprich lauter!’
da es auf einmal leise mit uns spricht?
Einst sprach es laut zu uns. Das klang vertrauter.
Nun flüstert's nur und man versteht es nicht.
Was will das Herz? Man denkt wenn es das wüsste,
Dann riefe es, bis man ihm folgen müsste!
Was will das Herz, dass es so leise geht?
Das Allerschönste, was sich Kinder wünschen,
das wagt sich kaum aus ihrem Mund hervor.
Das Allerschönste, was sich Kinder wünschen,
das flüstern sie der Mutter bloss ins Ohr.
Ist so das Herz, dass es sich schämt zu rufen?
Will es das Schönste haben? Ruft es Nein?
Man soll den Mächten, die das Herz erschufen,
| |
| |
| |
Als het ware in den vreemde
Hij had in de grote stad Berlijn
De stad was heus niet minder klein
wanneer de man daar niet zou zijn.
Ze zaten onder handbereik,
maar hij kon er niet bij.
Ze zaten allen daar tegelijk
ook in de spiegel voor hem te kijk,
De zaal zag bleek van al het licht.
Het rook naar parfum en naar taart.
Hij bestudeerde gezicht na gezicht.
Maar deed toen triest de ogen dicht:
Niets was het aanzien waard.
Hij streek het tafellaken glad
en keek eens in zijn glas.
Hij had zijn beste tijd gehad.
Wat moest hij nog in deze stad,
Toen zag men hoe hij zich verhief
Hij nam, de nood maakt inventief,
zijn onbekendheid maar voor lief.
Hij nam zijn hoed vaak af... (DvW)
| |
Sozusagen in der Fremde
Er sass in der grossen Stadt Berlin
Die Stadt war gross, auch ohne ihn.
Er war nicht nötig, wie es schien.
Und rund um ihn war Plüsch.
Die Leute sassen zum Greifen nah,
Und in dem Spiegel, in den er sah,
sassen sie alle noch einmal da,
Der Saal war blass vor lauter Licht.
Es roch nach Parfum und Gebäck.
Er blickte ernst von Gesicht zu Gesicht.
Was er da sah, gefiel ihm nicht.
Er strich das weisse Tischtuch glatt
Fast hatte er das Leben satt.
Was wollte er in dieser Stadt,
Da stand er, in der Stadt Berlin,
auf von dem kleinen Tisch.
Keiner der Menschen kannte ihn.
Da fing er an, den Hut zu ziehn!
| |
| |
| |
Johan Meijer in de sneeuw
De sneeuw hangt in het bos als suikergoed.
Daarom ben ik sinds gisteren al hier.
Misschien heeft elke boom een wintervoet...
Ach, ik begrijp van de natuur geen zier.
De sneeuw, zo heb ik lang als kind geloofd,
bestaat uit klontjes heldere kandij.
Waarom haal ik me dat nu in mijn hoofd?
Hoe kom ik überhaupt daarbij?
Vanuit het wolkendek wordt alles wit.
Maar hoe krijg je eerst al die sneeuw omhoog?
Er is geen mooier wereldbeeld dan dit.
Maar daarvoor heeft men amper oog.
De grote bergen volgen het ballet
dat door de vlokken wordt tentoongespreid.
Het sneeuwt en sneeuwt. De aarde ligt in bed.
En ik voel in mijn schoenen nattigheid.
Wanneer je hier zo in je eentje staat
dringt het maar moeizaam tot je door
waarom men naar kantoor of bios gaat.
En plotseling pas je daar verder voor!
Het sneeuwt de hele week, staat in de krant.
Maar is een mens met enig zelfgevoel
als eenling wel tegen de sneeuw bestand?
Dan wankelt toch al gauw de hele boel.
Nou ja. Vooruit. Want kijk, daar stroomt een beek
die ook doet of hier niets en niemand is.
De drukte laat mij lelijk in de steek.
En ik kan vast niet slapen deze week
omdat ik Groningen zo mis. (DvW)
| |
| |
| |
Meyer IX. im Schnee
Der Schnee hangt wie kandiertes Obst im Wald.
Es war ganz gut, dass ich gleich gestern fuhr.
Den Bäumen sind vielleicht die Füsse kalt...
Doch was weiss unsereins von der Natur.
Der Schnee, das könnte klarer Zucker sein.
Als Kind hat man oft ähnliches geglaubt.
Wieso fällt mir das heute wieder ein,
Vorher sind Wolken da. Und nachher schneit's.
Wie aber kommt der Schnee da erst hinauf?
Die Welt ist, wie gesagt, von grossem Reiz.
Man passt nur gar nicht auf.
Die kleinen Flocken tanzen ein Ballett,
und viele grosse Berge sehen zu.
Das schneit und schneit! Die Erde liegt zu Bett.
Und kaltes Wasser hab ich auch im Schuh.
Wenn man so ganz allein im Walde steht,
begreift man nur sehr schwer,
wozu man in Büros und Kinos geht.
Und plötzlich will man alles das nicht mehr!
Ich las, es soll die ganze Woche schnein.
Für einen Menschen, der auf sich was hält,
ist es nicht leicht, im Schnee allein zu sein.
Da wackelt, eh er's denkt, die ganze Welt.
Na ja. Schon gut. Dort fliesst ja auch ein Bach
und tut, als gab es weiter nichts als ihn.
Es ist so furchtbar still. Mir fehlt der Krach.
Die ersten Nachte lieg ich sicher wach
| |
| |
| |
Een man geeft uitleg
Zo'n prachtig jaar zal ik nóóit meer beleven.
Je wist steeds wat ik wilde, maar je gaat.
Ik zou je heus wel uitleg willen geven,
maar dan zo zacht, dat jij het niet verstaat.
‘Ga bij mij weg!’ heb ik je aangeraden.
Bedankt dat je gebleven bent, zo lang.
Je kent van mij nog steeds slechts mijn façade.
Jij houdt van mij, en dat maakt me juist bang.
Je denkt misschien dat ik je heb bedrogen.
Ik ben veranderd, naar jij vast gelooft..
Maar, heus, ik heb nooit tegen je gelogen!
Al schrei je ook je ogen uit je hoofd..
Je was vaak boos, omdat ik, zei je, koel ben.
Ik moet je zeggen, dat was niet unfair.
Wat ik, als ik oprecht ben, aan gevoel ken,
is dat alleen in naam, rudimentair.
| |
Ein Mann gibt Auskunft
Das Jahr war schön und wird nicht wiederkehren.
Du wusstest, was ich wollte, stets, und gehst.
Ich wünschte zwar, ich konnte dir's erklären,
und wünsche doch, dass du mich nicht verstehst.
Ich riet dir manchmal, dich von mir zu trennen,
und danke dir, dass du bis heute bliebst.
Du kanntest mich und lerntest mich nicht kennen.
Ich hatte Angst vor dir, weil du mich liebst.
Du denkst vielleicht, ich hätte dich betrogen.
Du denkst bestimmt, ich wäre nicht wie einst.
Und dabei habe ich dich nie belogen!
Du zürntest manchmal über meine Kühle.
Ich muss dir sagen: Damals warst du klug.
Ich hatte stets die nämlichen Gefúhle.
Sie waren aber niemals stark genug.
| |
| |
| |
[Vervolg Nederlands]
Jij denkt: daar heb je hem weer, de betoger,
die met zijn rede op een voetstuk staat..
Ik stond alleen maar vér van jou, nooit hoger.
Je haat me nu, omdat je me verlaat.
We zijn er wel met meer, wij gevoelsarmen,
in Jullie ogen hartstochtsloos, platvloers.
Wij zoeken niets (nou ja, misschien erbarmen)
en zijn op Jullie lijden spuugjaloers.
Want Jullie mogen altijd alles voelen.
Waar Jullie lijden, zijn wij slechts begaan.
Ach, onze zielen zitten zacht op stoelen
Ja, ik was bang voor jou. Ik moest uitleggen.
Ik had je nodig, maar ik deed je enkel pijn.
Jij eiste antwoord. Had ik moeten zeggen:
Met woorden is het makkelijk antwoord geven.
Ik doe het enkel omdat jij dat vroeg...
Zo'n prachtig jaar zal ik nóóit meer beleven.
Het ga je goed! Had ik maar aan mezelf genoeg. (PvdH)
| |
[Vervolg Duits]
Du denkst, das klingt, als wollte ich mich loben
und stünde stolz auf einer Art Podest.
Ich stand nur fern von dir. Ich stand nicht oben.
Du bist mir böse, weil du mich verlässt.
Es gibt auch andre, die wie ich empfmden.
Wir sind um soviel ärmer, als Ihr seid.
Wir suchen nicht. Wir lassen uns bloss finden.
Wenn wir Euch leiden sehn, packt uns der Neid.
Ihr habt es gut. Denn Ihr dürft alles fühlen.
Und wenn Ihr trauert, drückt uns nur der Schuh.
Ach, unsre Seelen sitzen wie auf Stühlen
Ich hatte Furcht vor dir. Du stelltest Fragen.
Ich brauchte dich und tat dir doch nur weh.
Du wolltest Antwort. Sollte ich denn sagen:
Es ist bequem mit Worten zu erklären.
Ich tu es nur, weil du es so verlangst.
Das Jahr was schön und wird nicht wiederkehren.
Und wer kommt nun? Leb wohl! Ich habe Angst.
| |
| |
| |
Beknopte levensloop
Wie niet ter wereld komt, heeft niets verloren,
zit in een boom in het heelal en lacht.
Maar ik ben indertijd als kind geboren,
De school, waar mij dagdromen parten speelden,
kostte sindsdien mij vrijwel al mijn tijd.
Ik was als leerling in één woord voorbeeldig.
Waarom toch, vraag ik me nóg af, met spijt.
Toen, als vakantie, kwam de wereldoorlog,
die ik uitdiende als artillerist.
De wereld bloedde dood, maar vocht lang door nog.
Ik leefde voort. Maar hoe? Als u eens wist...
Tot het inflatiespook en Leipzig kwamen
met Kant en Gotisch, beurs en toen een baan,
met kunst en politiek en jongedames.
En zondags was het weer toch niets gedaan.
en heb een versfabriekje opgericht.
Ach, aan mijn slapen groeien grijze haren,
en al mijn vrienden groeien langzaam dicht.
Ik zit bij voorkeur steeds tussen twee stoelen.
Ik wil de tak, waarop ik zit, doorzagen.
Ik dwaal het liefst door tuinen met gevoelens,
die dood zijn, en beplant ze met kwinkslagen.
Ook ik moet mijn last dragen als een kerel.
De last groeit aan. Mijn rug is smal gebleven.
Beknopt gezegd: nu ik eenmaal ter wereld
gekomen ben, blijf ik, desondanks, leven. (PvdH)
| |
| |
| |
Kurzgefasster Lebenslauf
Wer nicht zur Welt kommt, hat nicht viel verloren.
Er sitzt im All auf einem Baum und lacht.
Ich wurde seinerzeit als Kind geboren,
Die Schule, wo ich viel vergessen habe,
bestritt seitdem den grössten Teil der Zeit.
Ich war ein patentierter Musterknabe.
Wie kam das bloss? Es tut mir jetzt noch Leid.
Dann gab es Weltkrieg, statt der grossen Ferien.
Ich trieb es mit der Fussartillerie.
Dem Globus lief das Blut aus den Arterien.
Ich lebte weiter. Fragen sie nicht, wie.
Bis dann die Inflation und Leipzig kamen.
Mit Kant und Gotisch, Börse und Büro,
mit Kunst und Politik und jungen Damen.
Und sonntags regnete es sowieso
Nun bin ich zirka 31 Jahre
und habe eine kleine Versfabrik.
Ach, an den Schläfen blühn schon graue Haare,
und meine Freunde werden langsam dick.
Ich setze mich sehr gerne zwischen Stühle.
Ich säge an dem Ast worauf wir sitzen.
Ich gehe durch die Gärten der Gefühle,
die tot sind, und beflanze sie mit Witzen.
Auch ich muss meinen Rucksack selber tragen!
Der Rucksack wächst. Der Rücken wird nicht breiter.
Zusammenfassend lässt sich etwa sagen:
Ich kam zur Welt und lebe trotzdem weiter.
| |
| |
| |
Het oudenvandagenhuis
In deze kostschool voor wie grijs is
Hier heeft wie nog op levensreis is
Gister droeg men kinderkleren.
Nu is men dus hier beland.
Morgen in de kortste keren
Ach, hoe kortstondig is zo'n leven,
hoe lang het soms ook schijnt.
Begon het niet maar pas zo-even?
En wie hier in ruste z'n reisweg bekijkt
beseft het maar al te zeer:
Hij heeft nu het eindstation bijna bereikt.
Er volgt geen halte meer. (DvW)
| |
Das Altersheim
Das ist ein Pensionat für Greise.
Die Endstation der Lebensreise
Gestern trug man Kinderschuhe.
Heute sitzt man hier vorm Haus.
Morgen fährt man zur ewigen Ruhe
Ach, so ein Leben ist rasch vergangen,
Hat es nicht eben erst angefangen?
Die sich hier zur Ruhe setzten,
Wissen vor allem das Eine:
Das ist die letzte Station vor der letzten.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd