KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 134]

Besmet
Ydwine van der Veen

Ik houd van eilanden. Mijn jeugd bracht ik door op een eiland. We woonden in een vrijstaand huis aan de bosrand. Het dichtstbij gelegen dorpje heette Formerum. ‘Voor het meer om’. Het was een goede plek om op te groeien en daar deed ik dan ook lang over. Tot aan het einde van mijn studie bracht ik alle zomermaanden door bij mijn ouders op het eiland, aangenaam afgesloten van de onzin aan de vaste wal. Het leven was zeer overzichtelijk. Er ging driemaal per dag een veer. Soms haalden we mensen van en soms brachten we mensen naar de boot. Op een avond ontmoette ik iemand die veel hardliep. Hij nam me mee op een vijfkilometertje door het bos en ik bleek aanleg te hebben. Mijn eerste wedstrijd liep ik op het eiland op veredelde gympen na een nacht dansen bij Hessels. Het loopvirus besmette me.

Het is jaren geleden dat ik daar was en nu draaf ik over het Balearische Formentera waar het eilandgevoel over me komt. Ik zie het licht, de luchten, het water, ik proef het zilte. Het asfalt van Es Pujols naar Sant Fransesc verhit mijn voeten. Links passeer ik Estany Pudent, het stinkende meer, en in de verte zie ik de bassins van de voormalige zoutwinning Ses Salines. Vanmorgen vroeg heb ik de kaart bestudeerd, ik weet dat ik voor het zoutmeer rechtsaf moet. Misschien dat het daar op het onverharde pad minder warm is aan mijn voeten. De Spanjaarden passeren mij op brommertjes, de toeristen fietsen. Wat hier het meest opvalt zijn de stoffige Mehari's. Ik heb er nog nooit zoveel gezien als op dit eiland. Daar komt mijn afslag, de bordjes verwijzen naar de platja's aan de smalle noordpunt van het eiland, die ik gister al begeerde toen ik met de veerboot langs deze kust voer. Het miezerde en de zee was ruig, maar toch zagen de witte vlaktes met hier en daar een strandtent er heel aantrekkelijk uit. Ik sta even stil om een slok water te nemen. Op de borden lees ik Platja de ses Illetes, Platja de Llevant. Dat klinkt aantrekkelijker dan Bloemendaal of Bakkum al begin ik nu na de eerste kilometers wel wat te verlangen naar de frisse Noordzeewind. De onverharde weg blijkt een helwit, droog pad te zijn. Het is heel breed met aan weerszijden naaldbomen. Van de andere kant nadert mij een

[p. 135]

Mehari gevolgd door een enorme stofwolk. In die witte wolk doemt een hardloper op. Het is een man wiens bruine huid en felrode sportkleding afsteken tegen het wit van de wolk en de weg. Hij kijkt naar mij. Ik knik voorzichtig, maar hij steekt royaal zijn hand op en roept iets als ‘diaz’. Een tiental meters verder kan ik het niet laten even om te kijken; precies op dat moment kijkt hij ook om. We lachen. Zo'n kleine gebeurtenis onderweg verlicht het lopen, ik kan er kilometers op teren. Het pad is een mooie ontdekking. De naaldbomen geven door de hitte een sterke harsgeur af. De omgeving is nu duinachtig. Ik kom op een bijzonder duinpad terecht dat is belegd met houten vlonders. Wonderlijk dat duinen toch uiteindelijk veel op elkaar lijken aan welke kust ze ook liggen. Het genot van de herkenning van de zandgeur en de flora leiden me af van mijn inspanning. Ik vind het erg warm. De vermoeidheid van de reis voel ik nog in mijn benen. Over de vlonders bereik ik het strand waar het rulle zand de omstandigheden bepaald niet verlicht. Een heel smal reepje langs het water is wat harder en dat volg ik dan maar. Het strand is verlaten. Links zie ik in de verte Ibiza liggen onder een enorme eilandwolk en rechts de witte huizen van het dorp. Ik zal tot de promenade lopen om te kijken of ik kan dansen vanavond. Veel clubs zijn nog niet open in mei.

Promenade is een groot woord. Langs het strand loopt een verhard pad langs de etablissementen, met aan de zeezijde een laag, stenen muurtje. In de muur zijn voetlichtjes verwerkt. Een tanige man staat voor een gestuct gebouw. Op de muren zijn zeemeerminnen geschilderd die Neptunus omringen. Eéntje zwemt hooghartig naast hem, de andere twee kijken bevreesd naar hem op. Het is een merkwaardig tafereel. ‘Donna di mare’, staat er in blauwe letters boven. De man heeft een ontbloot bovenlijf en lange grijze manen. Hij kalkt een muurtje bij de ingang wit. Ik vraag me af of hij vroeger model heeft gestaan voor de zeegod met zijn harem. De kitsch en de oude hippie maken de danstent sympathiek.

- Running, eh? If you've got enough energy left, you can come and dance tomorrow night. It's opening night, you know. I'd love to see you dance.

De oude charmeur heeft een donkerbruine rookstem. Ik knik viendelijk en loop door naar mijn huisje. De rest van de dag vul ik met boodschappen doen op de dorpsmarkt, eten maken en luieren. Mijn bungalowtje is net als de meeste huizen op het eiland wit en heeft een

[p. 136]

schaduwrijke tuin. Op het dakterras, dat eigenlijk is bedoeld als opvangbassin voor het regenwater, heb ik vanuit mijn luie stoel uitzicht over zee.

De volgende dag loop ik naar de vuurtoren aan de oostkant van het eiland. Het is een heel lange, stijgende, rechte weg. Ik zie de poster voor me van ‘Lucia y el sexo’ die hier is gedraaid. Ik zie fragmenten uit deze mysterieuze film over liefde, leven en dood.

De mensen die ik tegenkom, groeten me bemoedigend. Gelukkig is de wind vrij koel en ik verheug me op de aanblik van het hoge plateau waarop de vuurtoren staat. Ook laat ik me afleiden door de gedachte dat ik vanavond ga dansen. De vuurtoren lijkt aanvankelijk nauwelijks dichterbij te komen, maar uiteindelijk bereik ik de 200 meter hoge afgrond. Geen hekken. Geen waarschuwingen. Beneden zie ik zeilboten als snippertjes langs de kust varen. Ik sta hier tien centimeter verwijderd van de beslissing over leven en dood.

's Avonds sta ik in ‘Donna di mare’ in het halfdonker plotseling op diezelfde afstand oog in oog met een man die ik herken. Het is niet Neptunus, maar de hardloper die ik tijdens mijn eerste duurloop zag op het zandpad.

- Ach so, die schöne Läuferin. Wie geht's Ihnen? Ich heisse Hermann.

In een opwelling maak ik hem wijs dat ik Lucia heet, alsof ik hem niet wil toelaten in mijn echte leven.

Hermann kan veel beter dansen dan de marathonlopers met wie ik bij Hessel danste. Ik vermoed dat zijn specialiteit bij de kortere afstanden ligt. Hij vertelt dat hij Bewegungswissenschafte studeert in Osnabrück en bij de Duitse Bundesselectie traint voor de middellange afstand. Ook hij is lang geleden besmet met het loopvirus. Net als ik doet hij elk voorjaar een warmtestage op het eiland. Hij is me nog nooit eerder opgevallen, maar voordien trainde ik hier met Juan. Ik had geen oog voor een ander.

Hermann zegt dat ik ‘gute Beine’ heb als we dansen op ‘Sea, Sex en Sun’ van Serge Gainsbourg. Ach ja, ik laat me haast verleiden als zijn onduitse mond heel dichtbij komt. Ik zal toch niet weer verliefd worden op een hardloper? We spreken af de volgende dag samen een training af te werken en ik keer alleen huiswaarts.

Ik ontmoet hem om half tien 's ochtends in het dorp bij een cafeetje aan zee. Op het terras drinken we koffie. Hij stelt voor nog even langs

[p. 137]

zijn huis te gaan. Ik vind dit een raar voorstel en zeg dat ik wil lopen naar ‘Los Bandaros’, een loungebar aan zee waar je lekker kunt lunchen. Ik kwam daar vaak met Juan.

- Es wird bald zu heiss werden. Komm, gehen wir.

Hij glimlacht en we gaan. Onze passen blijken goed te matchen. Hermann vertelt honderd uit. Over Osnabrück, over zijn studie, over zijn wedstrijden. Het is echt een leuke man. De leukste Duitser die ik ooit heb ontmoet. Mooier dan Neptunus, mooier dan Hermanns Denkmal. Waarom heb ik dan toch zo weinig zin iets over mezelf te vertellen? Hij zegt dat hij morgen vertrekt met de boot naar Ibiza en vandaar naar Münster vliegt. Hij moet zich weer aansluiten bij de Duitse equipe. Vanavond maakt hij het vakantiehuis van zijn ouders schoon.

-Vielleicht können wir noch tanzen gehen bei die Dame des Meeres?

Ja natuurlijk, maar voorlopig blijkt Los Banderos een paradijselijke plek na de training. Ik laat me vallen in de paarse kussens, doe mijn sportbril af en nauwelijks heb ik mijn ogen gesloten of ik voel Hermanns zoute lippen. Ik houd me niet in, dring mijn tong naar binnen, maar Hermann houdt de boot af. Het blijft een vreemd kuis kusje.

- Entschuldigung.

We praten, we lunchen en we lopen terug.

's Avonds, na de derde dans als Serge weer begint te zingen, zie ik Hermanns mond weer aankomen en voel ik zijn lippen. Ik kan de verleiding niet weerstaan. Waarom zou ik trouwens? Ik kus hem hevig. Hij smaakt naar zout, naar sea, sex and sun. Hij smaakt naar eiland. Hermann blijft lauw. Houdt hij wel van vrouwen? En dan:

- Geh doch mit nach meine Wohnung. Komm doch, schöne Lucia.

Hij klinkt lief.

- Nein, Hermann. Ich will nur tanzen und küssen.

Tijdens de wandeling naar mijn bungalowtje wordt er nog wat gekust. Hij blijft proberen me naar zijn huis te lokken.

- Komm doch mit, Lucia. Morgen fahr ik ab.

Dat Lucia klinkt echt belachelijk. Dan vind ik het genoeg. Voor de deur van mijn huisje vraag ik hem mij te bellen van mobiel naar mobiel en ik sla zijn nummer op.

- Rufst du mich an?

Natuurlijk zal ik contact opnemen, als ik weer thuis ben. Als het eilandgevoel weg is en als ik meer weet over dieser athletische, wunder-

[p. 138]

schöne Hermann. Als ik zin heb.

- Du wirst etwas hören, ich verspreche es dir.

- Zum wohl, Lucia!

Hij loopt weg in het donker en ik hoor hem op het pad zingen:

Im wunderschönen Monat Mai,

Als alle Knospen sprangen,

Da ist in meinem Herzen

Die Liebe aufgegangen.

Een man die Heinrich Heine's liederen kent, kun je toch vertrouwen? Ik vraag me de hele nacht af waarom ik deze Hermann niet binnenliet.

Vijf dagen later ben ik terug in Nederland. Ik heb last van een vervelende uitslag rondom mijn mond en maak een afspraak met de dokter. Hermann vind ik inmiddels een stuk minder aantrekkelijk. Ik ben bang dat het een soa is, maar mijn arts wimpelt dit idee weg. Ik krijg een zalfje. De uitslag wordt erger, het ziet er afschuwelijk uit. Ik meld me weer bij de huisarts. Hij stelt voor een kweekje te maken. Dan krijg ik een telefoontje met de vraag of ik onmiddellijk langs wil komen op de praktijk. De assistente wacht me op en vertelt dat er ook iemand van de politie in de spreekkamer zit.

De dokter is zichtbaar nerveus. Hij stelt me voor aan de man. Het is een rechercheur van de afdeling zedendelicten. Daarna biedt hij me een stoel aan.

- Heb je een vaste vriend?

Ik schud van nee.

- Al een tijdje niet meer. Waarom vraagt u dat? Ik begrijp niet...

Nu mengt de politieman zich in het gesprek. Hij begint met vragen over mijn beroep, mijn hobby's, mijn kennissen en eindigt met de vraag met wie ik het laatst intiem contact heb gehad. Mijn huisarts heeft ook nog een vraag.

- Heb je wel eens van necrofilie gehoord?

- U bent besmet met een zeldzame bacterie, mevrouw. Deze bacterie komt alleen voor op menselijke overschotten. U moet intiem contact gehad hebben met een overledene of met iemand die intiem contact heeft gehad met een overledene.

Ik geef hem het mobiele telefoonnummer van Hermann. Op Formentera heeft de Guardia Civil dan al twee meisjes in zijn vakantieverblijf gevonden. Blonde hardloopsters, in verregaande staat van ontbinding.