KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 143]

Dood gewicht
Lotje IJzermans

Er waait een krant over het plein, dat irriteert Rono. Mensen moeten hun rotzooi gewoon opruimen. Hij heeft veel aan dit plein te danken; het is een ideale locatie. Iedereen die hier voor zijn dagelijkse boodschappen komt, ziet pal boven de supermarkt de loopbanden en hometrainers in gebruik. Een dagelijks appèl aan het sportieve geweten; de gang naar binnen is zo gemaakt.

Ze komen - trap op links - naar het café voor cappuccino, croissants en vruchtensap, en - trap op rechts - naar de sportschool, zijn core business. Tweehonderd vierkante meter fitness, aerobics en zonnebanken. Alles heeft hij in huis, van judo tot yoga, van powerlift tot paaldans.

Een kraai landt in de boom voor het raam. Klotebeesten, nu helemaal. Hij denkt meteen aan die kerels, hun smetteloze pakken en uitgestreken smoelen; te beroerd om de kist echt te dragen. Zijn pa was op wieltjes het grind over geduwd, hobbelend op weg naar zijn graf. Ze hadden gezegd dat het beter was zo, dat dood gewicht veel meer weegt. En hij, powerlifter van niks, had zich dat aan laten praten.

Het is nu precies negen dagen geleden, hij schaamt zich iedere keer als hij eraan denkt. Hij had de ene kant moeten nemen, Til en Olivia de andere, wat vaste klanten erbij, en dan hup, kist op de schouders en afzien. Zweten ter ere van pa.

Hij loopt naar de bar, klokt een flesje AA weg en kijkt naar zijn handen. Ze trillen.

Tilly zegt dat hij wat tijd voor zichzelf moet nemen, even pas op de plaats; daarom bereidt die Nordin nu de lunch voor en staat hij hier te niksen. De bardienst stelt 's ochtends niet zo veel voor; zo rond elven trekt het pas aan. Dit was het moment waarop pa altijd binnen liep. Even een bakkie aan de hoek van de bar, beetje kletsen, soms hielp hij wat mee. Nu is het hier helemaal leeg.

Hij opent de klapdeuren naar de keuken. Nordin staat met zijn rug naar hem toe, tot aan zijn ellebogen in een plastic bak tonijnsalade te wroeten.

[p. 144]

‘Goed doorhusselen,’ had Rono gezegd en kijk 'm zijn best doen. Hij is niet gek, die Nordin. Begrijpt ook wel dat dit zijn enige kans is. Olivia had vurig voor hem gepleit: ‘Hij is tweeëntwintig, pap, dat kan hij heus wel aan,’ en hij had het laten gebeuren, god weet waarom.

Hij draait zich om en de klapdeur veert zachtjes weer terug.

In de spiegelwand achter de bar bekijkt hij zichzelf. Zijn gladgeschoren schedel glimt, dat haat hij. Met een theedoek wrijft hij over zijn hoofd. Bekijkt dan, keurend, het resultaat in de spiegel.

‘Ha, The bald and the beautiful!’

Betrapt draait Rono zich om en ziet de grappenmaker, een vaste klant, in de deuropening staan. Hij steekt zijn hand op. ‘Lachen, man.’ Geen zin in geouwehoer nu, hij keert zich meteen weer om. Rommelt wat onder de bar en loopt - alsof hij het druk heeft - de keuken weer in. Het ruikt er nu naar gepelde eieren. Zijn maag krimpt ineen.

‘Alles goed, boss?’

Rono mompelt iets terug. Sinds hij hier mag werken, noemt Nordin hem geen baba meer, maar boss. Hij weet niet wat hem meer ergert. Zeven maanden duurt het nu al. Til zegt dat hij zich juist open moet stellen voor die jongen. Dat ze anders hun dochter straks kwijt zijn. Dus haalt hij zijn schouders op, en negeert hij de aangebrande pistoletjes en het veel te dik gesneden vlees.

Uit de ijskast pakt hij een komkommer, die hij in de lengte doormidden snijdt. Met een lepel schraapt hij de pitjes er uit, legt de stengels ondersteboven en hakt er flinterdunne, sikkelvormige partjes van. Gelijkmatig, geconcentreerd. Hij zucht diep, zo gaat ie goed. Hij moet gewoon wat omhanden hebben, dan krijgt hij weer rust in zijn kop.

Een vette hiphopbeat knalt uit de telefoon van Nordin.

‘Ja? Hey schatje!’

Olivia dus.

Hij wil niet horen hoe Nordin zijn dochter lieve woordjes toefluistert. Hij droogt zijn handen af aan de theedoek, loopt de gang op en laat zijn pas door de kaartlezer glijden. De deur klikt vanzelf open.

Op slag voelt hij zich beter. Meer dan 120 beats per minute, de geur van zweet en metaal; dit is zijn wereld. Hij was begonnen op zijn 16^de, toen had hij zijn eerste dumbbells gekocht. Hij had getraind tot hij er bij neerviel: squat, bench press en deadlift. Als junior had hij heel wat kilo's weggedrukt, en het tot de nationale kampioenschappen geschopt. Daar had hij een bronzen plak gewonnen; die hangt nu boven de bar.

[p. 145]

Het had hem zelfvertrouwen gegeven, en kracht natuurlijk, al was daar niet veel meer van over. Hij zweet nu vaker in de keuken dan in de gym.

Hij wandelt langs vaste klanten, knikt routineus links en rechts. ‘Lekker aan 't beuken in de ijzerkeuken?!’ roept hij tegen niemand in het bijzonder. ‘Dat tempo moet hoger, mensen!’

Er wordt gelachen.

‘Een, twee, d'r tegenaan!’ gilt hij nog als hij de deur van de studio opent. De geur slaat hem in het gezicht: vanille, schuimpjes en snoep. Zoet en lieflijk. Hij speurt de ruimte af naar Tilly, maar zijn blik blijft hangen in een wolk van tule. Voor hem deint een mozaïek van sierlijke armpjes, fragiele nekjes en stram gestrekte beentjes, het peuterballet. Zijn machobrul heeft hun wereld verstoord.

Met grote, ronde ogen kijken ze hem aan. Eén van hen begint zelfs te huilen; een ander kind roept om de juf. Ze staan afwachtend tegenover elkaar: hij en de roze meisjes. Nooit eerder heeft hij zich zo misplaatst gevoeld, één brok testosteron, onuitgenodigd en luidruchtig. Hij voelt zich schuldig, of beter, niet onschuldig. Aan hem kleeft de smet van het leven, van lijden en dood.

Dan klinkt muziek, simpel, stompzinnig. ‘I'm a barbie girl, in a barbie world.’ De meisjes ontspannen. Tilly komt achter het gordijn vandaan, haar ronde, zachte lijf in een paars trainingspak, het haar los over haar schouders. Ze heeft een cd-hoesje in haar hand en loopt bezorgd op hem af. Hij ruikt haar geur, zoet met een zweempje oud zweet, vertrouwd.

‘Til...’ Zijn stem klinkt alsof een vreemde aan het woord is. Snel werpt hij een blik in de spiegel. Hij staat er; hij praat.

‘Ik wil even weg. Kun jij de bar zo...?’

Zijn stem breekt, hij eindigt de zin geluidloos. Dan komt er een snik uit zijn keel, hoog en hees. Hij staat stil om het geluid te verwerken. In geen jaren heeft hij gehuild. Tilly kijkt hem bezorgd aan, pakt zijn hand.

‘Is goed,’ zegt ze. ‘Gaat het wel, schat?’

Hij knikt, eerst tegen Tilly, dan tegen de meisjes, rukt zijn hand los en loopt weg. De studio uit, de gym door, zonder iets te zeggen. Steeds sneller loopt hij, de trap af, en nog een trap; frisse lucht heeft hij nodig. Klotsende oksels, razend hart.

In de deuropening beneden blijft hij staan, een zachte wind waait over het plein. Zijn adem blijft hoog in zijn borst steken, hoe diep hij

[p. 146]

ook hapt; de lucht lijkt zijn buik niet te bereiken. Hij sjort zijn broekriem wat losser. Focust zijn blik op een vast punt van het plein. Daar doorzoekt een zwerfster de inhoud van een vuilnisbak.

‘Hé!’ roept hij.

Daar kan hij nu niet tegen: iemand die een leven heeft, maar het verkwanselt. Waarom valt zij niet dood neer in plaats van zijn pa? De vrouw kijkt verward om zich heen, niet in staat het geluid te lokaliseren. Hij heeft zin om haar te schoppen; zijn benen jeuken ervan.

‘Hé!’ roept hij nog eens en stampt met zijn voet op de grond. ‘Kappen nou, met die vuilnisbak!’

Als hij voorbijgangers verbaasd zijn kant uit ziet kijken, draait hij zich om, loopt traag weer omhoog de trap op. Bij het raam op de eerste verdieping staat hij stil. Hij ziet de vrouw verder lopen, een hond sjokt achter haar aan. Hopelijk heeft niemand uit de buurt hem zien schreeuwen; hij lijkt wel niet goed bij zijn hoofd. Hij moet gewoon aan het werk, Nordin helpen met de lunch, de slappe praatjes van de klanten aanhoren, geruststelling vinden in snijden en smeren.

Hij wrijft met beide handen over zijn gezicht en loopt dan omhoog, zichzelf dwingend om rustig te ademen, te zoeken naar zijn ritme, de veerkracht in zijn benen te vinden.

Hij duwt de klapdeuren open en ruikt het al voor hij het ziet: van de frituurpan op het fornuis slaan dikke walmen grijze rook; verder ligt alles er precies zo bij als tien minuten geleden. Hij wist het gewoon, zelfs een simpele lunch is teveel voor die kutmarokkaan.

Hij loopt op de pan af, draait het vuur uit en gooit er een deksel op. Dan zet hij het raam open; hij verbaast zich over de plotselinge trefzekerheid van zijn bewegingen, niks geen trillende handen nu. Hij is geen jankbak, verdomme! Hij is in charge. Het beest is getemd. Geen ademnood, geen angst.

Hij opent de deur naar de bijkeuken, Nordin staat voor het raam, kijkt naar buiten en kletst. Met Olivia. Deze ranke man, een jongen nog, heeft niet alleen zijn dochter ingepalmd maar laat nu ook zijn bedrijf bijna affikken.

‘Hé, Nordin!’ roept hij.

De jongen draait zich om en voor hij iets kan zeggen raakt Rono hem pal op de neus. Hij voelt het bot dat eerst meebuigt, maar dan tenslotte toch knapt. Meteen - feestelijk bijna - bloedspetters, als vuurwerk. Nordin valt opzij, zijn hoofd op de wasmand, zijn voeten tegen

[p. 147]

de stapel colakratten die langzaam wegschuift. Rono hoort zijn dochters stem uit de kleine luidspreker: ‘Nordie, schatje?’ Ze noemt steeds zijn naam, geïrriteerd eerst, dan bezorgd.

Rono pakt de telefoon en verbreekt de verbinding. Dan zakt hij neer naast de bewusteloze jongen. Hij haalt de halfnatte dweil onder zijn billen uit, trekt zijn knieën hoog op, slaat zijn armen er omheen en kijkt opzij.

Het vlezige deel van Nordin's neus staat één kant op, alsof het tegen een onzichtbare glasplaat aan drukt, en uit zijn neusgat stroomt felgekleurd bloed. Rono wrijft over zijn knokkels. Hij wist niet dat hij nog zoveel kracht in zich had. De kist van pa zou een makkie zijn geweest! Hij sluit zijn ogen en bonkt zijn hoofd zachtjes tegen de kastwand achter zich. Een makkie.