KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 51]

Een middag in Bath
Pia Juul (Vertaling Edith Koenders)

‘Daar heb je dat bordje weer,’ zei ze. ‘Stop hier maar.’ Ze hadden een rondje gereden over een plein met in het midden een grasveldje. Toen zagen ze het bordje weer. Er waren geen parkeerplaatsen. Hij zette de auto langs de kant, zij opende het portier en draaide zich om naar de achterbank. De baby sliep, haar neusje stak net boven het dekentje uit.

‘Zodra er een plekje vrijkomt, zet ik de auto neer,’ zei hij.

Ze stapte het trottoir op en keek om zich heen op zoek naar het bordje. Daar was het. Aan één kant van het plein werden de huizen beschenen door de zon, de muren waren mat en gelig, het was frisjes maar niet koud, er hing een soort mist in de lucht, maar het was helder. Ze haalde diep adem, draaide zich om en zwaaide toen hij verder reed; zij liep langs het bordje en volgde de pijl.

Een plek om te slapen. Welk woord moest ze gebruiken? Accommodation? Bed and Breakfast? Hotel? Absoluut niet hotel, dat is te duur. Tourist Information. Daar had je weer zo'n bordje, ze liep een zijstraat in. Al lopend bekeek ze de etalages van de winkels en haar oog viel op een jurk met stippen, die ze graag had willen passen, maar wat zou hij kosten? Te laat, ze was er al voorbij. Het was verder weg dan ze dacht, ze moest vaker een zijstraat inslaan dan haar lief was, een licht gevoel van onrust bekroop haar, maar ze schonk er niet echt aandacht aan, ze constateerde het slechts, terwijl ze in het voorbijgaan naar de etalages keek, als de baby nu maar bleef slapen, ze greep naar haar borst, die stak.

Het pand van de Tourist Information lag een eindje van de weg aan een brede stoep. Binnen ging ze in de rij staan, ondertussen dacht ze aan haar dochtertje. Als het kind nu maar bleef slapen. Zou ze de weg eigenlijk wel terug kunnen vinden? Ze had niet een keer omgekeken toen ze hierheen liep. Hoe vaak was ze een zijstraat ingeslagen? Hoe heette dat plein waar hij de auto zou parkeren? Ze had geen idee. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Ongeduldig ging ze dichter bij de man voor haar staan. Ze zou geen plattegrond vragen, ze zou gewoon haar gevoel volgen. Het moest mogelijk zijn de weg terug te vinden. Door de bordjes in omgekeerde richting te volgen misschien? Misschien.

[p. 52]

Ze durfde er niet verder over na te denken; zodra ze klaar was, moest ze het gewoon gaan proberen.

Ze kreeg een kamer in een hotel. Ze had per ongeluk toch hotel gezegd. Was dat echt veel duurder dan een Bed & Breakfast? Ze durfde het niet te vragen. Ze had geluk gehad met die kamer, het was de enige kamer die het hotel nog had, een gunst die het hotel speciaal aan de vrouw achter de balie verleende. Altijd als je iets wilde reserveren trokken de mensen een bedenkelijk gezicht bij het woord ‘baby’. Ze betaalde een borgsom, schraapte de papieren bij elkaar en propte ze in haar schoudertas.

Even bleef ze op de stoep staan om haar richtinggevoel een kans te geven. Ze kreeg iets tegen haar hoofd, hard. Met haar hand voelde ze aan de plek. Er klonk een tik op de tegels, ze was geraakt door een steen. Het deed pijn. Ze bloedde niet. De tranen sprongen haar in de ogen. Haar borsten staken, ze begon snel te lopen. Ze wist in elk geval dat ze hier naar rechts moest. Ze snikte.

Vroeger zat er bij haar op school een jongen die bijna twee meter lang was: Peter. Op een dag liep hij in de pauze langs haar, haalde ineens uit en sloeg haar met iets tegen haar voorhoofd. Het was een ei. Gewoon een hardgekookt ei, dat hij onverstoorbaar begon te pellen nu het toch gebarsten was. Ole kwam erbij staan en lachte, met die typische bulderende lach van hem. Greep hij soms ook naar zijn buik van plezier? Zoiets vond Ole reuze grappig. Ze wist zelf ook wel dat het grappig was, maar toch moest ze huilen omdat ze zo geschrokken was en omdat het pijn deed. Niet enorm pijn, maar wel pijn. Ze rende gauw naar het toilet, zodat niemand zag dat ze huilde. Peter keek haar met een verwarde blik na, omdat ze helemaal niet lachte. Nu liep ze hier in Bath en ze kon het zich nog heel goed herinneren. Waar was die steen vandaan gekomen? Zou er echt iemand een steen naar haar hoofd gegooid hebben? Ergens van boven misschien? Vanuit een raam boven de Tourist Information? Woonde daar iemand die toeristen haatte? Ze voelde aan haar hoofd. De plek was gevoelig. Ze droogde haar tranen. Ze bleef staan en keek om zich heen. Nergens een bordje te zien. Ze draaide zich om, om te kijken of ze de straat herkende. Een etalage? Ja, misschien die borden daar. Misschien? Hoewel. Ze liep een eindje verder, aarzelend. Zou ze de weg terug kunnen vinden door naar de etalages te kijken? Waar was de jurk met de stippen? Was die er nog wel?

[p. 53]

Kon ze er niet gewoon even van genieten? Van dat beetje zon, dat soms de gebouwen bescheen? Maar in de schaduw was het koud. Het was najaar. Ze liep door Bath, haar baby lag in de auto te slapen. Hopelijk. Waar waren die beroemde straatagenten, die je volgens iedereen in Engeland zag? Een bobby. Dag, meneer Bobby, kunt u me misschien ook terugbrengen? Naar de auto, die ergens op een plein staat met een heleboel andere auto's. Hoe oud ben ik eigenlijk? Ik heb een kind, dus ik ben echt al wel volwassen. Maar hoe kun je nu volwassen zijn als je de weg niet kunt vinden? Hoe kun je nu volwassen zijn als je huilt omdat je een steentje tegen je hoofd hebt gekregen? Ze voelde aan het plekje. Het was gevoelig. Ze droogde haar tranen. Ze maakte een wandeling, het was zo fijn in Bath, ze wist het zeker: hier zou ze graag willen wonen.

Ineens werd ze bevangen door de kou. Ze huiverde, verkilde, en begon te beven. Ze bleef staan en zocht in haar zakken naar handschoenen of een sjaal, ze had niets bij zich dat haar kon warmen. Ze werd duizelig en steunde met een hand tegen een muur. ‘Is er iets, liefje?’ zei een oude vrouw. Ze kon niet antwoorden, ze beefde, ze wilde weg van die vriendelijke mevrouw. Ze deed een stap naar voren. En nog één. Ze zette nog een stap. Nog één. Nog één. Ze tilde haar hoofd op. Daar was het plein met het gras en de bomen in het midden. Er was geen zon meer. Het was donker. De auto? Die stond daar, vlakbij. Nog een stap. Nog één. Hij zwaaide, boog opzij en opende het portier voor haar, zodat ze kon instappen. ‘Wat is het toch fijn om in Bath te zijn,’ zei ze. ‘Hier zou ik graag willen wonen.’