KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 14]

Waar is Sylvie als je haar nodig hebt?
Donna Ben Yehudah (Vertaling Shulamith Bamberger)

De grote meisjes verdringen de kleine naar de gevaarlijke marge. De chauffeurs noemen ze ‘mama's’, maar er zit geen greintje moederschap in. Dat soort moeder pikt haar jongen het eten uit de snavel. Dat soort moeder laat haar zwakste pups in de steek. Het zijn geen moeders. Het zijn wijven die zich de betere mannen toe-eigenen en hen, de junioren, met het uitschot laten zitten. Met de analfabeten en de zuiplappen, de gore vetzakken, de harteloze hufters, de vrekken en de bedriegers, de pedofielen en de sadisten. Omdat ze dat zelf zijn. Omdat ze die perverten gewoon niet in de ogen durven kijken. Want dan zien ze zichzelf naar zichzelf in de spiegel kijken.

Zij is in de haven begonnen, bij de matrozen en de vissers. Vrachtwagenchauffeurs. Kruiers. De vissers waren de allerergsten. Ze stonken naar vis. Bovendien liepen er in de haven altijd te veel dienders rond. Een vrachtwagenchauffeur nam haar mee op zijn route naar het noorden en zette haar hier af.

Het viel niet mee in het begin. De oudere meisjes waren gemeen. Toen de winter kwam, kreeg ze heimwee. Naar de haven, de zon, de schepen, de meeuwen. Hier had je niks anders dan de snelweg. Vrachtwagens die gierend voorbij sjeesden, heen en weer, van nergens naar nergens, van niks naar niks. Rondom de parkeerplaats lag alles onder de sneeuw. Zijzelf woog toen al niet meer dan een sneeuwvlok. En ze was bijna net zo doorzichtig. Hun wreedheid veranderde met de tijd in onverschilligheid. Niemand zag haar nog. Voor haar zelf was er ook niets meer te zien. Geen masten, geen zeilen of vlaggetjes, geen water dat van kleur veranderde, geen vissen die op een stukje brood af schoten, geen meeuwen die op de vissen af vlogen. Alles was wit. Wit en leeg. Nergens om voor de wind te schuilen. Geen plek om je te warmen. In de haven had je pakhuizen. Er stonden tientallen containers.

Als het met zo koud was, was het ook niet zo erg. Zij is niet iemand die veel eet. Ze kan dagenlang doorgaan zonder echt eten. Maar de kou bijt in haar voeten. De stormwinden schuren haar gezicht. Haar oren worden gevoelloos. Haar vingers verstijven en verstenen. Na een uur buiten gaat ze als vanzelf op de eerste de beste vrachtwagen af. Ze

[p. 15]

tikt op de ruit. Als er geen ander meisje zit, laten ze haar meestal binnen. Soms ook als ze er daar al wel één hebben.

Ze probeert door haar mond te ademen. Om de kegel van wodka en bier niet te ruiken. Bij de kwelling van het gewrijf daar beneden heeft ze zich allang neergelegd, maar ze wordt onder die zware lijven zowat platgewalst. Als ze hevig ademt, haar gezicht rood van de plotselinge hitte, als ze hijgt, worden ze geil en komen ze sneller klaar.

Pijpen is het allerergste. Ze grijpen haar kleine hoofd vast en trekken het steeds verder naar zich toe, ze slaan zichzelf ermee, trekken aan haar haren en duwen zich diep in haar keel. Ze zou overgeven als haar maag met zo leeg was. Nog erger is dat ze met haar mond zo volgepropt door de neus moet ademen. En daar beneden, in hun onderbroek, daar stinken ze nog erger dan uit hun mond.

Als ze klaarkomen, gooien ze haar er direct eruit. Nog voordat ze hun broek hebben dicht geritst. Nog voordat zij tijd heeft gehad zich aan te kleden. Laat staan zich op te warmen. Hoe kun je in minder dan tien minuten warm worden als je naakt bent? Ze begint nog maar te ontdooien of ze sturen haar de kou weer in. Zelf kunnen ze gewoon in slaap vallen. Ter plekke, zoals ze zijn, met afgezakte broek, hangend, slijmerig lid en al. Zij hebben wollen dekens en pelzen om onder te kruipen. Ze hebben zelfs verwarming.

Wat zou ze graag op zo'n plek in slaap vallen, zich als een beer innestelen tot aan de lente, toegedekt en veilig in de zachte, strelende schoot van een deken van gevlekt kunstbont. Zelfs al was het met dit monster dat naast haar ligt te snurken en te ruften. Al was het maar voor een paar uur. Al was het voorgoed, denkt ze. In een eeuwige slaap vallen en er nooit meer uitkomen.

Wat heeft hij daarop tegen? Ze stoort hem toch niet? Ze neemt geen plaats in, ze houdt zich stil. Ze zal zich klein maken en zich in een hoek terugtrekken. Dat kan ze goed. Hij zal niet eens merken dat ze er is. Hij zal het 't volgende moment al vergeten. En zij zou 's morgens verdwenen zijn nog voordat hij zijn ogen had geopend. Maar hij laat haar niet blijven. Dat zal hij ook nooit doen. Al zou ze nog zo smeken. Hij zal geen medelijden met haar hebben, ook niet als ze huilt. Maar ja, dat kan ze toch niet. Ze is allang vergeten hoe het moet.

‘Hier, mama! Kom naar mij toe!’ toeteren de chauffeurs naar de hoeren. En die vallen aan als een school vissen op een enkele worm, een zacht en wriemelend roze wormpje. Happend naar die ene scherpe,

[p. 16]

dodelijke haak, om zich eraan te rijgen, om zich ergens aan vast te bijten, wat het ook mag zijn. Koste wat het kost.

Hij smijt haar neer met haar gezicht in de gifgroene vacht. De haartjes kriebelen in haar neus. Ze tilt haar hoofd op. Haar blik valt op iets naast de versnellingspook. Een zwarte kolf. Een pistool. Het kan leeg zijn, het kan geladen zijn. Ze moet de kans maar wagen. Als ze hem neerschiet, zal hij haar met meer slaan. Dat gestamp in haar ingewanden zal ophouden. Als ze hem doodschiet, zal ze een paar uur in de warme cabine kunnen slapen.

Ze moet er rekening mee houden dat het gevelde lichaam op haar neerstort. Het zal veel moeite kosten om het weg te duwen en van zich af te rollen. Maar het is te doen. Daarna zal ze alle tijd van de wereld hebben om van de inspanning bij te komen. Niemand zal haar storen. Hij zal wel onder het bloed zitten, maar het bloed zal vooral op de plek vloeien waar ze hem afmaakt en in de vacht onder hem opgezogen worden. En op een gegeven moment stopt het. Er zit maar zoveel bloed in zijn lijf, net als er maar zoveel sperma in hem zit. De details helpen haar om zich af te sluiten, het lichaam los te laten, te vliegen. Voor haar geestesoog worden de haren van de groene vacht rood en week, ze ziet ze glimmen en hard worden. Vergoten bloed gaat uiteindelijk stollen, besluit ze, en dan zal alles om haar heen droog, stil en warm zijn.

Ze beweegt haar arm onder haar borst. Het lukt haar uiteindelijk een benige hand boven haar hoofd uit te steken. Ze tast rond, voorzichtig, hij mag er mets van merken. Haar vingertoppen voelen al het harde metaal. Ze rekt zich tot het uiterste uit, maar uitgerekend op dat moment gilt hij. Hij komt klaar. Hij loeit alsof ze hem al afgeslacht heeft. Hij stort stuiptrekkend ineen en valt met zijn hele gewicht op haar rug. Haar adem stokt.

Er gaan hele seconden voorbij voordat hij haar eindelijk weer laat ademen. Hij trekt zich uit haar, zijn plakkerige, harige buik maakt zich los van haar rug en ze haalt hoorbaar adem. Eén enkele ademteug en hij drukt het hoerenloon al in haar hand en duwt haar met walging de deur uit. Ze valt naakt op de grauwe sneeuw. Wel een geluk dat er sneeuw ligt, anders was ze op het ijs of op het asfalt neergeknald en had ze zich bezeerd.

Ze probeert zichzelf bijeen te rapen, haar kleren te zoeken, zich zo dicht mogelijk bij de dampende romp van de vrachtwagen aan te kle-

[p. 17]

den. Ze hoort de andere vrachtwagen niet, die achter haar de parkeerplaats op komt rijden, en ze wordt bijna aangereden.

De wagen die haar bijna heeft geschept is die van Gusto, de crème de la crème van de chauffeurs van dit station. Om daartoe te behoren hoef je alleen maar geen pervert te zijn, maar Gusto is meer dan dat alleen. Gusto is misschien wel de kers op de taart. Hij is ten eerste een mens. ‘Hij heeft een hart,’ zegt Sylvie als ze langzaam zijn cabine uit komt wankelen. ‘Hoeveel mannen kennen jullie die een ziel hebben?’ Ze heeft nog nooit een van de meisjes horen antwoorden op deze vraag van Sylvie.

Gusto is Sylvie's vaste klant. Niemand mag in de cabine van Gusto komen behalve Sylvie. Maar die is vandaag ziek. Ze is al twee dagen niet op het station geweest. Vera zegt dat ze morgen terugkomt. Ze zegt ook dat Sylvie naar de stad is voor een abortus. Voor hetzelfde geld is ze vermoord en komt ze nooit meer terug. Vera heeft een grote fantasie.

‘Ben je helemaal gek geworden? Wat doe je hier? Ik had je kunnen aanrijden!’

Ze wist niet dat Gusto kon schreeuwen. Ze wist niet eens zeker dat hij kon praten. Ze heeft hem nog nooit ook maar één woord horen uitspreken. Hij heeft er geen reden toe gehad. Nog voordat hij de wagen helemaal tot stilstand bracht, was Sylvie er al, in de cabine, naast hem. Hij hoefde er nooit uit te komen om haar te zoeken, of haar te roepen. En nu heeft hij tegen haar geschreeuwd. Maar niet op een gemene manier. Hij was gewoon een beetje geschrokken, maar hij is ook gauw weer gekalmeerd.

‘Geen wonder dat ik je niet zag. Moet je zien hoe klem je bent!’

Hij vraagt niet naar Sylvie. Hij lijkt zich niet bepaald om haar te bekommeren. Maar hij vraagt haar ook niet om binnen te komen in plaats van Sylvie. Niet met woorden. Hij kijkt wel naar haar bevroren borstjes als ze haar jas aantrekt en ze bedekt en er gaat een rilling door zijn gezicht, het verkrampt en betrekt. En even vergeet ze Sylvie. Ze stijgt gewoon op en stapt binnen.

Het eerste wat haar opvalt, is de geur. Gusto's cabine stinkt niet naar alcohol. Gusto drinkt niet. Het tweede zijn de foto's. Gusto heeft een vrouw en kinderen. Tientallen foto's van haar en van hen hangen in de cabine. De wanden zijn geheel bedekt met een behang van knappe, propere gezichten die voldaan glimlachen. Zelfs het plafond is behangen.

[p. 18]

Hiervandaan, dat is duidelijk, kun je niet hoger komen. Sylvie zal in dit meerdimensionale fotoalbum wel denken dat er iets van deze landschappen, van dit licht, van de uitgesproken huiselijke gezelligheid die hier voor haar ligt aan haar zal blijven kleven. Hoog in het zadel, in een kathedraal die de ene dame heiligt door de andere te beslapen, verbeeldt ze zich dat Gusto met zijn littekens en dikke, rode Russische snor niet minder is dan een heilige, of op z'n minst een aartsbisschop.

Een jonge, blonde, gezonde vrouw glimlacht haar toe. Haar gezicht is gewoontjes, maar de zon die achter haar straalt, bekroont haar vale haar met een verblindende, gouden lichtkrans. Ze heeft wel haar eigen kinderen, maar ze lacht nu toch tegen haar. Of eigenlijk tegen de camera, en via de camera richt ze haar lach op haar, in haar. Hun ogen kruisen elkaar. Ze onderzoekt haar. Wat wil ze? Even lijkt het of de papieren ogen haar met passie aankijken, dan met compassie. Maar het is de mond die haar echt verrast, zo naïef en toch spottend. Buiten de foto, op een herfstachtig gazon, wacht haar ongetwijfeld haar tirannieke kroost. Maar hier is deze moeder van haar, van haar alleen.

Daar beneden brandt het nog steeds van de vorige chauffeur, maar kijk haar, nog maar dertien en nu al tot de tempel doorgedrongen, tot het heilige der heiligen, tot de kers op de taart. Kijk hoe ze de zoete smaak van gestolen water proeft met een man die niet van haar is, die niet drinkt, die niet vloekt en niet slaat. Zo een die een leven heeft, een keurig leven nog wel. En een hart. Kijk haar bij een van de weinige mannen op de wereld die een ziel hebben.

Zijzelf heeft die niet meer. En geen hart of douche kan een man minder afstotelijk of afgeleefd maken. Misschien komt Sylvie nu. Misschien stormt ze krijsend de cabine binnen, geeft haar een klap voor haar kanis en schopt haar eruit. Misschien komt ze nu terug, die Sylvie, en scheurt haar, in het vuur van het moment, in een onbeheersbare uitbarsting van jaloezie, aan flarden. Eens en voor al. Veegt haar hier en nu van de aardbodem. Maar er komt geen Sylvie.