KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 150]

Acht gedichten
Charles Bukowski (Vertaling Peter Verstegen)

een glimlach om te onthouden

we hadden goudvissen die rondzwommen
in de kom op tafel voor het zware gordijn
van het raam met uitzicht en
mijn moeder met haar eeuwige glimlach wilde
dat we allemaal blij zouden zijn en zei: ‘wees eens blij, Henry!’
en gelijk had ze: het is beter om blij te zijn als je dat
kan
maar mijn vader bleef haar en mij slaan een paar keer per week

terwijl

het raasde in zijn lijf van 1 meter 88 omdat hij niet kon
bevatten wat hem van binnenuit aanviel.

mijn moeder, arme ziel,
die blij wilde zijn, al werd ze twee of drie keer per week
afgetuigd, zei dat ik blij moest zijn: ‘glimlach nou 's, Henry!

a smile to remember

we had goldfish and they circled around and around
in the bowl on the table near the heavy drapes
covering the picture windows and
my mother, always smiling, wanting us all
to be happy, told me, ‘be happy, Henry!’
and she was right: it's better to be happy if you
can
but my father continued to beat her and me several times a week

while

raging inside his 6-foot-2 frame because he couln't
understand what was attacking him from within.

my mother, poor fish,
wanting to be happy, beaten two or three times a
week, telling me to be happy: ‘Henry, smile!

[p. 151]

[Vervolg Nederlands]

waarom glimlach je nooit?’

en dan glimlachte zij, om te laten zien hoe het moest, en het was de
droevigste glimlach die ik ooit heb gezien.

op een dag gingen de goudvissen dood, alle vijf,
ze dreven in het water, op hun zij, hun
ogen nog open,
en toen mijn vader thuiskwam smeet hij ze naar de kat
daar op de keukenvloer en wij keken toe hoe mijn moeder
glimlachte.

[Vervolg Engels]

why don't you ever smile?’

and then she would smile, to show me how, and it was the
saddest smile I ever saw.

one day the goldfish died, all five of them,
they floated on the water, on their sides, their
eyes still open,
and when my father got home he threw them to the cat
there on the kitchen floor and we watched as my mother
smiled.

[p. 152]

de spotlijster

de spotlijster zat achter de kat aan
heel de zomer
dreef de spot, spot, spot
pesterig en hanig;
de kat kroop onder schommelstoelen op de veranda
zwaaistaartend
en keef iets tegen de spotlijster
dat ik niet kon verstaan.

gisteren kwam de kat kalmpjes de afrit opgelopen
met de spotlijster levend in zijn bek,
vleugels gespreid, mooie vleugels klapperend gespreid,
veren uiteen als vrouwenbenen,
en de lijster spotte niet langer,
hij vroeg iets, hij bad
maar de kat
die aangebanjerd kwam door eeuwen heen
wou niet luisteren.

ik zag hem wegkruipen onder een gele auto
met de lijster
om die naar elders te rommelen.

de zomer was voorbij.

the mockingbird

the mockingbird had been following the cat
all summer
mocking mocking mocking
teasing and cocksure;
the cat crawled under rockers on porches
tail flashing
and said something angry to the mockingbird
which I didn't understand.

yesterday the cat walked calmly up the driveway
with the mockingbird alive in its mouth,
wings fanned, beautiful wings fanned and flopping,
feathers parted like a woman's legs,
and the bird was no longer mocking,
it was asking, it was praying
but the cat
striding down through centuries
would not listen.

I saw it crawl under a yellow car
with the bird
to bargain it to another place.

summer was over.

[p. 153]

seks

ik rij over Wilton Avenue
als dat meisje van een jaar of 15
in strakke blauwe spijkerbroek die om
haar achterste grijpt als twee handen
voor mijn auto oversteekt
ik stop om haar te laten passeren
en terwijl ik toezie hoe haar rondingen wiegelen
kijkt ze me recht door mijn voorruit
aan
met paarse ogen
en dan blaast ze
uit haar mond
de grootste roze bel
van kauwgom
die ik ooit heb gezien
terwijl ik luister naar Beethoven
op de autoradio.
ze gaat een kleine kruidenierszaak binnen
en is verdwenen
en ik blijf zitten met
Ludwig.

sex

I am driving down Wilton Avenue
when this girl of about 15
dressed in tight blue jeans
that grip her behind like two hands
steps out in front of my car
I stop to let her cross the street
and as I watch her contours waving
she looks directly through my windshield
at me
with purple eyes
and then blows
out of her mouth
the largest pink globe of
bubble gum
I have ever seen
while I am listening to Beethoven
on the car radio.
she enters a small grocery store
and is gone
and I am left with
Ludwig.

[p. 154]

Carson McCullers

ze stierf aan drankzucht
in een deken gehuld
op een dekstoel
van een oceaan-
stomer.

al haar boeken vol
doodsbange eenzaamheid

al haar boeken over
de wreedheid
van liefdeloze liefde

meer was er niet van haar
over

toen de kuierende vakantiegast
haar lijk ontdekte

de kapitein inlichtte

en zij snel werd weggewerkt
naar elders
in het schip

toen alles
gewoon doorging net
zoals
zij het opgeschreven had.

Carson McCullers

she died of alcoholism
wrapped in a blanket
on a deck chair
on an ocean
steamer.

all her books of
terrified loneliness

all her books about
the cruelty
of loveless love

were all that was left
of her

as the strolling vacationer
discovered her body

notified the captain

and she was quickly dispatched
to somewhere else
in the ship

as everything
continued just
as
she had written it.

[p. 155]

een vrouwenkwestie

ah, Merryman,
vechtersbaas in de haven,
heeft er een afgemaakt toen ze bananen
uitlaadden.
ik bedoel de man die hij afmaakte
had hem eerst een dreun gegeven
van achter
met een ankerketting
(een vrouwenkwestie)
en wij in een kring eromheen
terwijl
Merryman
hem molde
onder een potente zon,
ten slotte worgde
en het lijk in de oceaan
kiepte.
Merryman sprong de kaai op
en liep
weg, niemand die hem
tegenhield.
toen gingen we weer aan het werk
om de rest van de bananen uit te laden.
over die moordpartij is nooit meer iets gezegd
tussen ons
en ik heb er nooit iets over
in de krant zien staan.
wel heb ik een stel van die bananen
later op de markt
zien liggen:
voor een kwart dollar de kilo
leek het me een
koopje

something about a woman

ah, Merryman,
a fighter on the docks
killed a man while they were unloading
bananas.
I mean the man he killed
clubbed him first
from behind
with an anchor chain
(something about a woman)
and we all circled around
while
Merryman
did him in
under a hard-on sun,
finally strangling him to death
throwing him into the ocean.
Merryman leaped to the dock
and walked
away, nobody tried to stop
him.
then we went back to work and
unloaded the rest of the bananas.
nothing was ever said about the murder
between any of us
and I never saw anything about it
in the papers.
although I saw some of the bananas
later in the
markets:
2 lbs. for a quarter
they seemed a
bargain.

[p. 156]

kroegloopster

Jane, die 31 jaar dood is,
had zich nooit kunnen
indenken dat ik een filmscript zou schrijven over onze
drankzuchtige dagen samen
en
dat er een film van zou worden gemaakt
en
dat haar rol zou worden gespeeld door een mooie
filmster.

nu hoor ik Jane zeggen:‘Een mooie filmster? Ach,
gatverdamme!’

zo is de show-biz, Jane, dus ga maar slapen, schat, want
wat ze ook geprobeerd hebben
ze konden gewoon niemand vinden precies als
jij.

wat ook geldt
voor mij.

barfly

Jane, who has been dead for 31 years,
never could have
imagined that I would write a screenplay of our drinking
days together
and
that it would be made into a movie
and
that a beautiful movie star would play her
part.

I can hear Jane now: ‘A beautiful movie star? Oh,
for Christ's sake!’

Jane, that's show biz, so go back to sleep, dear, because
no matter how hard they tried they
just couldn't find anybody exactly like
you.

and neither can
I.

[p. 157]

kanker

half over nergens
alleen
in de afbrokkelende
toren van mijzelf.

strompelend in dit het
donkerste
uur

de laatste gok
verloren

terwijl ik
tast
naar

de stilte van het
bot.

cancer

half-past nowhere
alone
in the crumbling
tower of myself

stumbling in this the
darkest
hour

the last gamble has been
lost

as I
reach
for

bone
silence.

[p. 158]

als een dolfijn

doodgaan heeft een rauwe kant.
geen ontkomen meer.
de cipier houdt me in het oog.
zijn boze oog.
ik heb nu zwaar regiem.
de isoleer.
achter slot.
ik ben de eerste niet en de laatste niet.
ik vertel gewoon hoe het is.
ik zit nu in mijn eigen schaduw.
de mensen hun gezichten worden vaag.
de oude songs hoor je nog.
met mijn hand aan mijn kin droom ik van
niks terwijl mijn verloren kindertijd
springt als een dolfijn
in de bevroren zee.

like a dolphin

dying has its rough edge.
no escaping now.
the warden has his eyes on me.
his bad eye.
I'm doing hard time now.
in solitary.
locked down.
I'm not the first nor the last.
I'm just telling you how it is.
I sit in my own shadow now.
the face of the people grows dim.
the old songs still play.
hand to my chin, I dream of
nothing while my lost childhood
leaps like a dolphin
in the frozen sea.