KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 15]

Waar verhaal
Hugo Brandt Corstius

Het was pikdonker gisternacht.

Is een pik echt altijd donker? Ja, omdat de pik de hele tijd achter kleding verstopt zit, daar is hij donker. Maar een pik is, als je hem kan zien, juist bleker dan een wijsvinger. De wijsvinger kun je, als je dat wilt, recht vooruit steken. De pik trekt zich van je wil niet veel aan. Een pik heeft zijn eigen wil. Best mogelijk dat iets in je hersens hem stijf maakt, maar je normale wil speelt daar geen rol bij. Een gerichte wijsvinger wijst je aan waar je heen wilt, doch een gerichte pik wijst je aan waar je in wilt. De wijsvinger geeft braaf een boodschap door, maar de pik doet wat hij wil.

Het was pikdonker en toch zag ik haar. Ik voelde haar. Dat haar was lang en zacht en het rook lekker. Mijn ogen zagen haar. Haar haar maakte dat ik haar aantrekkelijk vond. Zij trok mij aan en ik mijn broek uit en haar aan haar haar.

Gelukkig was het donker want een uitgetrokken broek met verpletterde pijpen waarop een halfopen zak ligt met daarin weer een wit zwembroekje, dat is geen gezicht.

Gelukkig was het pikdonker.

Zij was gaan liggen. Niet op haar zij maar op haar rug. Ik was boven op haar gaan liggen, niet op mijn rug of zij maar op mijn buik. En dus op haar buik. Zij spuugde mij in mijn gezicht. Heel knap, want het was donker en zij spoog omhoog en raak. Ik likte het spuug van mijn lippen. Een tong kent spuug en likt de hele tijd spuug. Maar dit was spuug van iemand anders. Ik slikte het in. Haar en mijn spuug vermengden zich. Ik spoog het mengsel in haar haar, want haar haar zat voor haar mond.

Door haar haar hoorde ik haar roepen: nee! Gehoorzaam knikte mijn pik nee mee, dus naar links en rechts. Ook zij knikte nee mee. Het leek wel alsof wij boksten. Twee boksers die samen een vuist kunnen maken en daarmee steeds keihard stoten. Elke stoot is dan raak, voor beide boksers. De vuist is een puist bovenop de pols.

De pols werd moe. De vuist werd slap. Wie had de bokspartij gewonnen? Dit soort boksen doe je niet tot er een van de twee op de

[p. 16]

grond smakt. Wij lagen beiden al de hele tijd op de grond te smakken. Elk van de twee denkt: Ik won. En elk van de twee heeft gelijk.

Ik kroop overeind. Zij vast ook over haar eind. Het was nog steeds pikdonker. Ik kon haar niet zien, zelfs haar haar niet voelen. Ik kon mijn onderbroek niet vinden. Zonder ondergoed kun je wel als vrouw een rok omlaag sjorren, maar een broek omhoog sjorren, dat gaat minder goed voor een man zonder onderbroek.

Wat een gedoe al die kleren. Waarom verwarmen we onze omgeving niet zodat we bloot kunnen lopen, ook in de nachten - klerenachten. Waarom kleren om je heen doen? Waaromheen? Om je lijf. Een hond met een rugdekentje, een papegaai met een verenhoed, een vis met een handdoek om zijn middel, die slaan toch nergens op?

Dat wij, zogenaamd verstandige en handige mensen, na al die eeuwen nog steeds, tenzij op de evenaar of in een sauna, gekke kleredingen om ons lijf wikkelen en op onze kop zetten en er zelfs onze voeten in stoppen, ja zelfs onze handen aankleden, ja zelfs onze vingers aankleden, dat is stom, duur en saai.

Maak de temperatuur op aarde wat hoger, dan ben je van dat klerengedoe af. Adam en Eva waren lekker zonder kleren, maar omdat ze met een appel begonnen te vrijen zette God de temperatuur op de geschapen planeet lager zodat ze kleren moesten aantrekken. Je leest in de kranten dat het op aarde te heet wordt en dat we daar wat tegen moeten doen. Die kranten vertellen dergelijke onzin waarschijnlijk om de klerenmdustrie te steunen zodat die lekker grote advertenties voor jassen en broeken en mutsen en schoenen moet betalen.

Geloof ik in het bijbelverhaal over de schepping? Wat een rare vraag. Als je een boek leest, vraagt toch niemand je:‘Geloof je wat je net las?’ U heeft zich niet afgevraagd of wat ik net vertelde, over mijn vrijpartij met dat haar, echt gebeurd was. Het doet er niets toe.

Maar met het bijbelverhaal is wel wat geks aan de hand. Het eerste hoofdstuk van het heilige boek vertelt over de wereld waarin de mens nog niet was uitgevonden. Wie schreef dat eerste hoofdstuk? Dat kan God niet geweest zijn, want die kon natuurlijk niet schrijven. Als je de enige levende persoon in je eigen pasgeschapen wereld bent, dan ga je alleen leren schrijven als je bang bent om te vergeten wat je allemaal maakte en meemaakte. Maar Gods geheugen is natuurlijk oneindig, anders noemen we hem geen God.

[p. 17]

Het moeten Adam en Eva zijn geweest of hun nakomelingen die met elkaar een taal uitvonden waarin ze konden praten. Veel eeuwen later vonden ze het schrijven uit en verzonnen ze bijbelverhalen. Toen God ons schiep gaf hij ons geen taal, want taal is Gods grote vijand: het middel van de mensen om hem voor de gek te houden, leugens te verzinnen, en ook om een volkomen waarheidsgetrouw verhaal op te schrijven zoals u dat nu leest.

Wat ik u vertelde is een volslagen normaal gebeurtenisje tussen een vrouw en een man, plus wat gedachten van mij. Als u denkt dat ik nooit geneukt heb en dat ik altijd lieg, dan moet u vooral niet verder lezen.

Behalve een taal hebben mensen ook een God verzonnen. Dieren kunnen niet praten en daarom hebben ze goddank geen godsdienst. Met taal kun je elkaar voor de gek houden en met een godsdienst kun je jezelf voor de gek houden. Alle godsdiensten bevatten de idiote gedachte dat een mens die gestorven is daarna rustig blijft voortbestaan, in de hel, in de hemel of op het vagevuur. Wat heeft sterven dan voor zin?

Zelfs het stomste dier op aarde weet dat zulke sprookjes onzin zijn. Je gaat dood en alleen je kinderen zetten het leven voort. Mensen geloven zelfs dat zij aan neuken doen omdat zij een nageslacht willen hebben. Nageslacht - dat is het vooruitzicht van koeien en haringen, die vooral op aarde en in zee grazen en zwemmen om door ons opgegeten te worden. Maar zij geloven echt niet dat zij, na geslacht te zijn, weer een nieuw leven in de stal of de zee zullen beleven.

Dieren die geen mensen zijn - dat zijn de enige verstandige dieren. Mensen laten zich graag voor de gek houden en ze willen ook graag anderen voor de gek houden. Ze denken dat mensen de enige dieren zijn die praten kunnen - ik beweerde dat hierboven ook. Maar toen hield ik u voor de gek.

Mieren praten met elkaar door geuren, paddestoelen praten met elkaar door kleuren. Vogels praten met elkaar door zingen, vissen praten met elkaar door zwemmen, mollen praten met elkaar door hopen, paarden praten met elkaar door lopen. Dat is allemaal onzin, maar dat ze talen hebben, dat is een onbetwistbaar feit.

Maak de aarde warm. Trek uw kleren uit. Laat de dieren vrij. Pak een mens en vrij. Ik hoef u dit alles niet te vertellen. Het gaat allemaal

[p. 18]

gebeuren. Mijn nageslacht zal het meemaken. Zij lezen het bovenstaande en ze roepen:

‘Hij had gelijk! Hij dacht een sprookje te verzinnen, maar toevallig blijkt wat hij opschreef waar te zijn geworden. Er zijn miljoenen verhaaltjes verzonnen en opgeschreven, maar dit verhaal van hem is het enige juiste. De schrijver wist dat zelf niet, maar wij weten het wel: die schrijver was de enige echte god. We gaan hem heus niet aanbidden, maar wat u net las dat is de enige juiste bijbel, en nog lekker kort ook.’

Vanochtend werd ik opgebeld. Het was dat meisje met dat haar. Zij zei:‘Ik heb vannacht per ongeluk uw onderbroek aangetrokken. God, dat u uw telefoonnummer erin gezet had! Ik was eerst bang dat er een plofbom in verstopt had gezeten. Wilt u hem terug hebben? Maar dan niet in het pikdonker, ik zou u wel eens willen zien.’