De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 73]

Gewond
Jos Versteegen

Het is een kat met veel oranje,
die langs je witte knieën strijkt.
Ze drukt zich in je hand omhoog,
met golven, en je zegt haar naam.

Je ziet haar spelen met een muis
die wegrent, bloedend uit de ogen.
Ze haakt zich aan het dier, ze schuift
het naar zich toe, ze laat het rennen.

Je roept haar en ze is er niet,
maanden. Een kat verwildert soms.
Het is goed jagen op de vogels
die piepend uit de hemel tuimelen.

Op woensdagmiddag vind je haar,
diep in een stal, in oud karton,
gebogen om een nest van vier.
Je strekt je hand uit en ze blaast.

Wanneer je zwoerd en melk brengt, 's avonds,
heeft zij haar jongen al versleept.
Je gaat het huis door, en de schuren,
haar naam een stilte in je mond.

Ze helt naar rechts alsof ze valt,
haar ogen kijken blind. Dat is
in februari, in het hooi,
en bij het eten zeg je niets.