De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 71]

Twee gedichten
Mayra Verheyen

Santenkraam

Ik sta voor je graf - onderaardse stad
alle straten, vertrekken uitje bestaan nagebootst
vers geasfalteerd, behangen, gestoffeerd
nachtlampje eeuwig aan tegen boze geesten bij je bed
toverdrankjes, bezwerend dagboekgezang;
treinen waar je niet onder kwam, bruggen waar je niet afsprong
fiets, blijven staan op het viaduct dat jouw val brak;
en iedereen die op je bühne langskwam - wij,
en zeker de dronkaard die jou aanreed na een feestje - ging mee
in de stoet, het donker tegemoet, om jou te dienen

Ik heb je in een grafgewaad geregen - 1001 jade plakjes
aan een gouddraad
opdat je niet zou ontbinden, legde ik je in een landschap in -
kwikzilverig meer, springlevende rivier, wilde rozen
die pas met mij zouden vergaan;
en dagelijks klonk mijn om mani padme hum, opdat er iets was
in de malende kaak van mijn herinnering

(Natuurlijk is het bedrog, er is iets, dan iets niet, nooit meer zo,
nooit zo geweest)

En, al druiste het in tegen je ongeschreven wet
ik heb het toch gedaan
het koelelement onder je sloeg aan, jij schokte zichtbaar na
in je laatste rust
ik drukte op de sluiterknop, klik, klik - opdat er iets zou zijn
in de malende kaak, in
de binnenste nis van het mechaniek
werd met donker en licht een uitsnede van jou gebaard
je hart - lichtschuwe bloem - sloeg ongezien
en sloeg om mij te behoeden

[p. 72]

 

Natuurlijk liet je alle grafgiften onuitgepakt -

 

 

 

net als de bovenwereld was de hele onderkermis

 

zonder grond voor jou -

 

ongenode gasten die van je hoopten mee te eten, keerden

 

op hun schreden terug

 

jij, nog geladen met het voltage van een warhoofd

 

had je handen vol aan het ontwarren van - niets

 

 

 

De foto raakte zoek zoals een laatste foto zoek hoort te raken

 

 

 

(Had ik hem uit doodsangst te goed weggestopt?)

Kraaienoog

Het kraaienoog van de camera
bekrachtigt zo kort voor het eind
je bestaan met het waarmerk van echtheid;
dat de kraai als brutaal en roofzuchtig geldt, azend
op lijken, een onheilsbode
stelt jou gerust, zijn schrandere oog
biedt troost, je spreekt het toe als enige getrouwe
tot in de dood, en stort je hart uit, in zijn wakkere blik
bloei je op;
dat zijn speurdersoog niets ontgaat wat eetbaar is
maakt je adem lichter, licht genoeg
om na dít leven een nieuw gedenk te sterven, een volgend
eet of word gevreten te wensen;
zijn rauwe oogslag
maakt je bros genoeg
om over de onfilmbare tussentijd heen
naar een andere echtheid te durven reiken -