De Tweede Ronde. Jaargang 30(2009)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 80] [p. 80] Het lijden van de barviolist Erich Kästner* (Vertaling Driek van Wissen) Ach, wat had ik graag in bed gelegen! Mijn Marie slaapt weer alleen vandaag. Ik had mijn viool gauw klein gekregen als mijn strijkstok dienen kon als zaag. Waar Marie nu uithangt, geen idee. Elke avond sta ik hier te spelen. Ik blijf thuis, dat zegt ze, maar o wee: vrouwen deugen niet, tenminste vele. Steven hamert stevig op de toetsen. Zou het nou zo gek zijn als ik ging? Wees gerust, ik zal de plaat niet poetsen, Nee, heer waard, ik blijf hier en ik zing: ‘De Dietse meisjes zijn de mooiste Die God in heel de wereld schiep! Hoera voor deze blonde meisjes, Hiep hiep hoera, hoera hiep hiep!’ Ik wantrouw haar. Ze liegt. Dat weet ik wel. Maar als ze liegt, kan zij zo eerlijk kijken. Het lijkt of ik hier vastzit in de cel. Toch blijf ik om mijn centen op te strijken. Eenmaal laat ik niets meer van mij horen. In de kist gaat dan mijn instrument. Steven hamert door, maar unverfroren stap ik op en ik verlaat de tent. [pagina 81] [p. 81] En de gasten en de waard en Steven Zullen zwijgen tot ik buiten sta. Maar dan blijkt Marie niet thuis te geven! En wat moet ik dan daarna? Stehgeigers Leiden Ach, wie gern läg ich in meinem Bette! Nacht für Nacht schläft Hildegard allein. Wenn mem Fiedelbogen Zähne hätte, sägte ich die Geige kurz und klem. Kernen Abend weiss ich, was sie treibt. Jeden Abend steh ich hier und spiele. Ob sie, wie sie sagt, zu Hause bleibt? Schlechte Frauen gibt es ziemlich viele. Grässlich haut der Krause aufs Klavier. Wie sie staunten, wenn ich plötzlich ginge! Keine Angst, Herr Wirt, ich bleibe hier, geige mir die Buckel schief und singe: ‘Die deutschen Mädchen sind die schönsten. Hipp hipp hurra, hipp hipp hurra! Denn bei den blonden Deutschen Mádchen ist alles da, ist alles da!’ Ich trau ihr nicht. Sie lügt. Ich habe Proben. Ach, wenn sie lügt, sieht sie so ehrhch aus. Wie im Gefängnis stehe ich hier oben. Ich muss verdienen und darf nicht nach Haus. Eines Tages pack ich meine Geige, denn sie ist mein einziges Gepäck. Krause spielt Klavier. Ich aber steige schnell vom Podium und laufe weg. Und die Gäste und der Wirt und Krause werden schweigen, bis ich draussen bin. Und dann seh ich: sie ist nicht zu Hause! Und wo gehe ich dann hin? Vorige Volgende