De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 181]

Kijken voor mijnheer Carducci
Frans van Zoelen

1

Pas in het tweede jaar dat ik voor mijnheer Carducci werkte, leerde ik Milena kennen.

Die dag hadden de zeelucht en de geluiden van het strand er lang over gedaan om zich door de platanen heen een weg naar de boulevard te vechten. Pas laat in de middag was de wind gaan draaien en kon ik de zee ruiken.

Carducci zag er afgemat uit, en misschien had dat haar overmoedig gemaakt. Ze had de hele winkelplank met chocoladerepen in een plastic tas laten verdwijnen, wat ik pas zag bij haar laatste greep. Toen draaide ze zich om en zag mij zitten. Heel even bleef ze staan en heel even aarzelde ik.

Haar donkerblonde haar viel over haar schouders, en had dezelfde tint als haar mild gebruinde huid. Ik wist zeker dat dit het resultaat was van gedisciplineerd zonnebaden en het gebruik van een exclusief zonnebrandproduct dat alleen maar aanslaat op de huid van een godin. En met evenveel zekerheid wist ik dat wat ik zag nooit meer overtroffen zou worden, hoe lang ik ook zou leven. Iedereen wordt geboren met de belofte eenmaal volmaaktheid te zien, en mijn belofte werd die middag ingelost.

Ik schudde heel langzaam mijn hoofd en keek haar net zo lang aan tot zij haar verlies nam. Zij liet de tas uit haar handen glijden en liep snel langs mij heen de boulevard op. Door de combinatie van de hoge jukbeenderen en de iets bewegende volle lippen, was haar sfinxachtige glimlach dweperig brutaal. Dat dit Milena was bleek pas de volgende dag toen zij in Hotel Confort's strandtent naast mij kwam liggen.

‘Zo, dus jij bent Carducci's kijkertje. We hebben elkaar vorig jaar gemist.’

‘Jij bent Milena.’

[p. 182]

2

Ik was opnieuw naar Rimini gegaan om gedurende de zomer voor mijnheer Carducci te werken. Het geld kon ik goed gebruiken, want ik woonde sinds kort op kamers in Rotterdam, de stad waar ik medicijnen studeerde.

Ik had mij verheugd op het weerzien van mijnheer Carducci en was benieuwd of hij zijn uitbreidingsplannen tot een goed einde had weten te brengen. Maar Carducci leek verrast door mijn komst. Zijn haar stak alle kanten uit alsof hij nog maar zojuist uit bed was gestapt. Zijn vrouw was er niet en hij sjorde zelf een tafel naar buiten. Ik sprong toe om hem te helpen en rekende het vanaf die dag ook tot mijn taak Carducci te helpen bij het uitstallen en 's avonds weer naar binnen brengen van de tafels en de carrousels met zonnebrillen. Ook plaatste ik nu zelf iedere ochtend het kijkstoeltje heel precies langs de straatrand.

De eerste dagen snapte ik winkeldieven bij de vleet. Het was een wonder dat Carducci's winkel niet was uitgeplunderd. Na een week was ik ervan overtuigd dat er in Carducci's winkel niet meer werd gegapt, en dat mijn gezag als kijker opnieuw was gevestigd.

Ik genoot weer van de geur van espresso's die zich in de loop van de ochtend over de boulevard verspreidde, de lange rustpauzes aan het strand, de lachzieke Foligno's, Carducci's winkelburen, en van het gesnor van hun naaimachines waarmee zij zwierige initialen borduurden op strandlakens en badjassen.

3

Carducci had mij het jaar daarvoor aangenomen vanwege de topdrukte in de zomermaanden waarin hij proletarisch winkelend publiek vreesde. Hij kon niet overal tegelijk zijn en wilde ook wel eens naar achteren, zo had hij omstandig uitgelegd. Hij wilde dat ik de leeglopers uit het plaatsje zelf en het stelende gespuis uit Bologna, Rome en Turijn in de gaten hield.

Mijn zomerse verblijf in Rimini werd uitgewerkt in een driehoeks-arrangement tussen mijnheer Carducci, mijn ouders en de eigenaar van Hotel Confort. Carducci was bereid mij in dienst te nemen onder de voorwaarde dat mijn ouders deelden in de kosten van Hotel Con-

[p. 183]

fort. De hoteleigenaar kon een aantrekkelijk tarief bieden als akkoord werd gegaan met iets sobers. Ik werd ondergebracht op de etage waar de familie en het hotelpersoneel sliepen. Vlak onder het platte dak was het benauwd en ook 's nachts koelde het er nooit helemaal af.

De Carducci's woonden in een klein huis met donkergroene luiken die meestal gesloten waren. Het huis was gespaard tijdens de moderniseringsgolf die Rimini teisterde in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Het okerkleurige huis hield zich fier staande tussen de witgepleisterde hotels en pensions aan de Viale Boccaccio, de straat waaraan ook Hotel Confort lag. De enkele keer dat er een luik van Carducci's huis openstond, luierde er een zwartbonte kat in de vensterbank. Naast hem lag een ballon die met een touwtje aan zijn nek was verbonden. Als de kat de tuin insloop volgde de ballon met nerveus schokkende bewegingen.

Mijn eerste werkdag had ik mij stipt om half tien gemeld bij Carducci, un po' di tutto. Carducci was druk in de weer om samen met zijn vrouw het laatste schap naar buiten te sjouwen. Pas nadat hij heel bedachtzaam een stoel langs de kant van het trottoir had geplaatst, kwam hij naar mij toe. Later zou ik begrijpen dat het positioneren van de schappen en de tafels op wieltjes in combinatie met de stoel, precisiewerk was. Het moest zo gebeuren dat degene die op de stoel zat, goed zicht had op de uitstalling en op wat er zich binnen in de zaak afspeelde.

Carducci was een rijzige man met strak achterover gekamd haar, en hij droeg een bril met getinte glazen die donkerder kleurden naarmate de zon feller scheen.

Rond het middaguur werden de schappen met zeildoek afgedekt en nam Fabio, Carducci's zoon, de wacht over. Ik werd om vier uur terugverwacht om aan een stuk door te werken tot sluitingstijd. Het kon voorkomen dat ik 's avonds moest helpen om de schappen naar binnen te brengen. Op zaterdag werd mijn loon uitbetaald onder aftrek van Carducci's aandeel in de kosten van Hotel Confort, en op zondag was ik vrij.

Het kernassortiment van Carducci's detailhandelszaak was in de zaak zelf te vinden: sigaretten, filmrolletjes, zonnebrandartikelen, exclusieve zoetwaren en vruchtensappen, likeuren en dessertwijnen, speciaal gebrande koffie, kranten en tijdschriften uit alle windstreken, en ook gebruiksartikelen zoals glaswerk, tafelplastics en strandtassen.

[p. 184]

Buiten lagen uitgestald kleine lederwaren, teenslippers, zwemvliezen en duikbrillen, op kinderen gerichte lokkertjes zoals pistolen in holsters aan koppelriemen, glanzend blauwe Italiaanse politieauto's, en in hard plastic verpakt dokterspeelgoed. De uiterste zijden van Carducci's territoir werden afgebakend door de carrousels met zonnebrillen.

Het eerste jaar waren vooral Carducci en de hitte aanwezig op het kleine stukje terrein dat ik bewaakte.

Carducci regeerde oppermachtig in zijn winkel. Vond het een voorrecht dat men bij hem geschenkdozen met badschuim, manicuursetjes en staatsloten kon kopen. Hij blafte klanten af die in zijn ogen ten onrechte iets wilden ruilen.

Ik leerde wat het betekent als de temperatuur van de Italiaanse zomer naar meedogenloze hoogten kruipt. Al vroeg in de ochtend werd het drukkend warm, en het drooggevallen straatriool verspreidde een irritante lucht die naarmate de dag vorderde, werd verdreven door de pikante geur van weggespoelde espressofilters.

Fabio, Carducci's zoon die mij tussen de middag afloste, had sluik recht over zijn voorhoofd vallend haar. Hij droeg T-shirts met de naam van Amerikaanse universiteiten erop die tot ver over zijn dijen reikten. Ik vond hem net als zijn ouders erg bleek voor Italianen die permanent in een badplaats wonen, en net als zijn vader droeg hij een bril met getinte glazen.

4

Dat eerste jaar had ik geen glimp van Milena te zien gekregen. Volgens mijn ouders was de oudste dochter van de eigenaar van Hotel Confort een sportief en intelligent meisje, het fascinerende product van Italiaans strand en de opleiding aan een nonnenschool.

's Avonds ging ik vaak naar het dakterras waar de hotelwas te drogen hing, alleen maar om langs Milena's kamer te kunnen lopen. Een enkele keer meende ik gefluister en gestommel te horen waardoor ik niet durfde aan te kloppen.

Milena werd dat eerste jaar niet meer dan wat ik mij van haar voorstelde tijdens het dommelen in de lange middagpauzes. Meestal ging ik naar de strandtent die Hotel Confort aan het personeel ter beschikking had gesteld. In de rechthoekige uit oranjekleurig doek opgetrokken

[p. 185]

tent waarvan alle luifels waren geopend om elk briesje binnen te laten, stonden ligstoelen die waren voorzien van grote hotelhanddoeken.

5

In dat tweede jaar ontmoetten Milena en ik elkaar iedere middag in de strandtent. Ik had slapeloze nachten door de onzekerheid over wat zij van mij verlangde. Moest ik naar haar kamer sluipen en aankloppen? Ik maakte mezelf wijs dat zij dat juist niet wilde, en dat ze blij was eindelijk eens iemand ontmoet te hebben die het rustig wilde opbouwen. Dat stelde me gerust tot de knagende twijfel terugkwam en ik gelach uit haar kamer meende te horen.

Het laatste uur van mijn middagpauze wandelden we langs het strand. Over de glinsterende smalle lijn die nog net wordt geraakt door de uitlopers van de golven. Ik wende er maar moeilijk aan dat iedereen uiteen week en gesprekken verstomden als wij naderden. Het was een bijna eerbiedige stilte die ons omringde.

6

Tijdens onze wandelingen vroeg ik Milena waarom Carducci zo was veranderd. Vorig jaar had hij zijn mond vol gehad over uitbreidingsplannen. Hij had zelfs de winkel van de Foligno's willen annexeren. Milena vertelde dat zijn vrouw en zoon hem onder druk zetten om zijn zaak te verkopen. Zij verweten hem grootheidswaanzin met zijn uitbreidingsplannen.

‘Maar laten we ophouden over Carducci,’ zei Milena plotseling. ‘Kijk liever naar die hond die het water uitkomt.’

De labrador schudde zich uit en heel even werden de uit zijn glanzend zwarte vacht wegspringende druppels gevangen door een regenboogeffect. Milena keek er verrukt naar.

‘Weet je dat wij samen een koningskoppel vormen?’ Ze was voor mij komen staan om haar armen om mijn hals te slaan en zette haar voeten op mijn wreven. We wankelden en ik pakte haar stevig vast toen een terugstromende golf het zand rondom onze voeten wegzoog. Het was de eerste keer dat zij toeliet dat ik haar kuste. We liepen verder weg van de zee en toen mijn linkerhand om haar billen gleed, rukte zij zich van mij los.

[p. 186]

‘Alles lukt ons. Ik leid ze af, en jij steelt de chocoladerepen, ik heb minstens een halve kuub nodig. Dat is voor jou geen probleem, want je kent alle trucjes.’

Het drong langzaam tot me door dat ze serieus was.

‘Later leg ik je dat wel uit,’ antwoordde zij als ik vroeg wat zij met al die chocola aan moest.

‘Later,’ zei zij ook als zij mijn hand wegduwde die ik op ontdekkingstocht langs haar lichaam liet gaan. ‘Eerst moet mijn kijkertje mij maar eens helpen.’

Als mijn jagende handen bleven aandrmgen, kwam zij voor mij staan en vroeg of ik enig idee had hoe het voelde om jarenlang dag-in-dag-uit bekeken te worden. Of ik misschien enige notie had van de pijn die zij voelde. Er klonk woede in haar stem.

7

Ik gaf toe, en in plaats van langs het strand te wandelen, bezochten we kleine supermarkten die werden bemand door slaperige Italiaanse uitbaters. Het kostte ons geen enkele moeite om honderden repen chocolade van het grootste formaat bij elkaar te stelen. Zij stond erop dat ik steeds pure chocolade nam, anders werkte het niet.

Zonder problemen kon ik het vak leeghalen als Milena bij de kassa een praatje maakte. Af en toe bewoog zij even haar lichaam, waardoor haar vrij hangende borsten net even anders in de stof van haar jurkje grepen. Wat zij deed was geraffineerder dan striptease. Ze daagde de kijker uit zijn fantasie te gebruiken om het beeld te vervolmaken. In de tijd dat een winkeleigenaar dit beeldschone naïeve meisje zo lang mogelijk aan de praat probeerde te houden, had ik de hele zaak leeg kunnen halen.

Milena bleef vertellen over hoe het haar hinderde altijd geobserveerd te worden. Wat het betekent als je nooit ergens onopgemerkt kunt zijn. Haar vijanden waren overmoedige mannen van middelbare leeftijd die nog niet gewend waren aan het idee hun jeugd achter zich gelaten te hebben, en jongensachtig geklede vrouwen. Zij verweet hen haar erotisch af te romen. Ja, zo noemde zij het, erotisch afromen. Zij voelde zich door hun gulzige blikken bezoedeld en vies.

[p. 187]

‘Maar ik weet nog niet zeker of ik de laatste stap met je aandurf. Of mijn kijkertje iemand is die ik kan vertrouwen en nergens voor terugdeinst, begrijp je?’

Het ergste vond Milena de nonnen van haar internaat. Zij was ervan overtuigd dat zij haar met opzet er steeds uitpikten om iets naar de paters aan de overkant te brengen. Het ging niet om wat zij haar meegaven, een boek dat terug moest, of een boodschap in een envelop die moest worden overhandigd. Het ging om het krediet dat de moederoverste opbouwde door haar aan te bieden.

‘En altijd sturen ze mij er 's avonds op uit. Als de zon laag staat en recht de consistoriezaal in schijnt. Middenin dat licht laten ze mij een tijdje staan, en één voor één komen die habijtdragers uit hun afzondering tevoorschijn om naar mij te kijken. Ik ben het presentje van de nonnen, een soort cadeautje als gedachtegoed voor hun nacht. Ik bevolk hun wildste dromen.’

8

Die zaterdagavond was ik eerder op het terras dan Milena.

De aanlandige wind was die dag al in de ochtend komen opzetten. De vertrouwde aroma's werden in de war gestuurd en de zon was de hele dag schuilgegaan achter laag hangende Hollandse wolken. Milena had ineens achter mij gestaan om mij in mijn nek te zoenen. Ze was erg opgewekt en haar lippen glansden van de lipgloss die ik haar had gegeven. Ze praatte gejaagd en was ervan overtuigd dat dit haar dag was. Ik moest me niet ongerust maken als zij vanmiddag niet op het strand zou zijn, en niet naar haar op zoek gaan. Om 10 uur vanavond tijdens het optreden van De accordeonvirtuoos uit Riccione, de wekelijkse attractie van Hotel Confort, zouden wij elkaar zien op het terras van het hotel.

De accordeonist was een oude man die een bril droeg met een geblindeerd glas aan de kant waar zijn gezicht een wijnrode kleur had. Hij kwam op met aangegorde accordeon en een stoel die hij achter zich aansleepte. In het midden van het hotelterras maakte hij een buiging, ging zitten en wendde zijn gezicht in de richting van de zee. Als hij een attaque had gehad, dan was de motoriek van zijn armen en handen wonderwel gespaard gebleven. Zijn dikke vingers dansten soepel over het klavier.

[p. 188]

Milena kwam op als een filmster. Ze droeg een zwarte strapless jurk die net over haar knie viel in een plooi die aan een kant iets langer reikte. Maar wat haar betoverend maakte was haar omhoog gestoken haar. Haar nek en blote schouders werden er door geaccentueerd en staken af tegen de donkere stof van haar jurk.

Bij het horen van de eerste maten van een langzame wals, drukte de oude vrouw die tegenover ons zat zich uit haar stoel omhoog. Het was Milena's oma die ik vaak door het hotel had zien dwalen.

Iets moest het omaatje het idee hebben gegeven dat er een partner was verschenen die haar ten dans vroeg. Op het moment waarop zij een eerste pas deed, maakte Milena zich van mij los. Ze was net op tijd om haar grootmoeder in haar armen te laten vallen. Onder het voortdurend toefluisteren van geruststellende woordjes danste zij voorzichtig met de oude vrouw.

9

In haar kamer stonden een hotelbed, een kledingkast waarvan de deuren ontbraken zodat de systematisch gesorteerde zomerkleding voor het grijpen was, een kaptafeltje en een gewone tafel. Op het nachtkastje stond een doos hoteltissues van het merk Solo. Het bed was afgedekt met brede repen zilverfolie die tot over de vloer reikten. Er heerste een ordelijkheid alsof Milena op het punt stond deze kamer te verlaten om terug te keren naar haar nonnenschool voor het nieuwe schooljaar. Het enige dat ze nog moest opruimen waren de rondom de spiegel van de kaptafel bevestigde ansichtkaarten. Vakantiegroeten van haar klasgenoten die er deze zomer wel op uit waren getrokken.

De grote gamel zag ik pas toen zij de tafel waar hij onder stond, had weggeschoven. Het rode lampje van het verwarmingselement onder de ketel brandde. Milena roerde met een houten lepel die zij met beide handen vasthield, door de gesmolten chocolade.

‘Kijk, hierin is je buit verdwenen. De chocola is in een ideale conditie om te verwerken. Voldoende vloeibaar en warm genoeg om kristalvorming te voorkomen. Maar eerst ga ik mijn kijkertje verwennen.’

Ze maakte mijn broeksknoop los, sjorde mijn broek naar beneden en duwde mij achterover. Door de gladde folie gleed ik van het bed af, maar Milena hield mij met een hand behendig tegen. Met haar andere hand trok zij de rits onder haar oksel naar beneden om het topje van

[p. 189]

haar jurk tot op haar middel te laten vallen. Haar borsten veerden boven mij naar voren. Milena knielde tussen mijn benen en begon met haar linkerhand mijn penis te masseren.

Maar ik wilde haar zien zoals ik haar al die tijd had gezien. Wilde dat zij haar donkerblonde haar over haar schouders liet vallen. Mijn handen zochten naar de spelden in haar haar. Ik schrok van de irritatie waarmee zij haar hoofd terugtrok. Misschien typeert dit nog het meest de doelgerichtheid waarmee zij die avond te werk ging: dat zij haar haar opgestoken liet zitten.

Ze greep een tissue om de lipgloss af te vegen en boog zich voorover. Ik dreigde weer van het bed te glijden. Eén voor één pakte ze mijn handen en leidde die naar haar schouders, waardoor ik steun had en mee kon gaan met haar bewegingen. Op het moment waarop ik mij het allerlaatste beetje ruimte achter in haar gehemelte wilde toe-eigenen, liet ze mijn penis uit haar mond floepen, en werd het haar vaardige hand waarin ik klaar kwam. Daarna sprong ze op en gooide mij de doos tissues toe.

Ze stroopte haar jurkje vanaf haar middel verder naar beneden. Ze droeg een kinderlijk slipje, met beertjes en clowntjes die bijna vervaagd waren door het wassen. Het dons van haar venusheuvel stak meisjesachtig af tegen haar volwassen, volle borsten.

Ze ging op haar buik in de zilverfolie liggen. ‘Het is heel eenvoudig, eerst moet je de achterkant van mijn lichaam insmeren.’

Milena wilde dat ik een coating van pure chocolade op haar hele lichaam aanbracht. Ik schoof de gamel naast het bed en verdeelde met de houten lepel klodders chocolade over haar kuiten en knieën. Die masseerde ik langzaam naar boven uit over haar strak tegen elkaar gehouden dijen. De chocolade was aangenaam warm en hechtte zich moeiteloos aan Milena's huid. Langzaam veranderde ik haar in een aangespoelde zeemeermin met een glinsterende donkerbruine staart.

‘Vloeibare chocolade doet er een etmaal over om af te koelen. Daarom moet je mij straks in het zilverfolie wikkelen en in bad leggen. In koud water hardt chocolade sneller uit.’

‘Milena, deze modder stolt niet. Afkoelen ja, maar uitharden nee.’ Ik wist me met Milena's vastberadenheid geen raad. Ik sprak haar ruzieachtig tegen, al wist ik niets over het stollingsproces van chocolade.

[p. 190]

‘Ik heb het beneden in de keuken gevraagd,’ zei Milena fel. ‘Door het afkoelen ontstaat kristalvorming en wordt de chocoladesmurrie weer hard. Uitharden dus, versta je me? Morgen zal de chocolade mij als een harnas omhullen.’

Tot aan haar nek, vlak onder de grens van het opgestoken haar, bracht ik de tweede huid aan. Voorzichtig rolde ik haar om, en begon weer vanaf haar voeten de chocolade als warme balsem uit te smeren.

‘Lief kijkertje, herinner je je hoe die hond aan het strand haar vacht uitschudde? Zo wil ik mij ook in een keer van alles ontdoen. Morgen wil ik diep mademen en mijn borsten en spieren aanzetten. Ik wil mijn armen en benen uitslaan om mij in één beweging van alles bevrijd te voelen. Zeg me dat dat mogelijk is!’

‘Je wilt uit een chocolade ei kruipen om helemaal opnieuw te beginnen!’ lachte ik. ‘Kan ik niet beter de douche voor je aanzetten om die modder van je huid te spoelen? Superbevrijdend lijkt me dat!’

Naarmate de gamel leger werd en het verwarmingselement onder de bodem dichterbij kwam, werd de chocolade bijna te heet om nog te verwerken. Toch wilde Milena dat ik door ging. Als laatste bracht ik op haar gezicht een masker van chocoladepasta aan. Het enige dat ik vrij hield was een kleine opening bij haar mond.

Heel voorzichtig bakerde ik haar in de zilverfolie. Het bovenste deel vouwde ik terug tot een capuchon. In het nachtkastje lag tape waarmee ik de folieranden op haar rug dichtplakte. Als laatste vouwde ik het uiteinde bij haar voeten dicht, waarna Milena een waterdichte zilveren mummie was geworden.

Ik beurde haar voorzichtig op om haar in het koude badwater te leggen. Op de badrand lag een opgevouwen handdoek als hoofdsteun. Ik pakte een stoel om naast haar te zitten, maar ze schudde langzaam haar hoofd.

‘Morgen,’ fluisterde ze, ‘kom morgen om negen uur terug.’ Het roerloze badwater reikte tot halverwege haar zilveren hals.

10

Ik werd wakker van het lawaai op de gang. Op het groezelige identiteitsbewijs van de politieman in burger die op mijn deur had gebonsd, las ik dat hij Ramiro Lombrici heette.

[p. 191]

De rechercheur bleef in de deuropening staan terwijl ik mij aankleedde. Ik vroeg wat er aan de hand was. In plaats van te antwoorden, lachte hij mij bemoedigend toe.

Hij nam mij mee naar een hotelkamer een verdieping lager. Op het balkon stond een geüniformeerde agent een sigaret te roken.

De rechercheur vertelde dat er geen reden was om mij zorgen te maken, want hij wilde mij als getuige en niet als verdachte verhoren. Men had mij gisterenavond met Milena het terras zien verlaten, en ik was vermoedelijk degene die haar het laatst had gezien. Hij was benieuwd of ik iets wist van die chocoladegeschiedenis.

‘Er is dus iets met Milena?’

‘Ze is dood. Haar grootmoeder heeft haar gevonden. Iedere ochtend om zes uur wekt de oude vrouw haar kleindochter om ervan verzekerd te zijn dat zij haar medicijnen neemt.’ De rechercheur wees naar een stoel terwijl hij dit zei. Nadat ik was gaan zitten en een sigaret had afgeslagen, vertelde hij dat Milena gisterenavond haar grootmoeder had gesmeekt de volgende ochtend niet te komen. Milena had haar bezworen dat zij zich sterk genoeg voelde om haar tabletten de volgende dag over te slaan. Maar de oude vrouw had het niet vertrouwd.

‘Haar kleindochter had te opgewekt geklonken om te geloven dat zij haar ritmonal niet hoefde te slikken. En dus klopte zij op de gebruikelijke tijd bij Milena aan, begrijp je?’

De rechercheur wilde uitleggen wat ritmonal was, maar ik onderbrak hem.

‘Ritmonal wordt voorgeschreven om grote stemmingswisselingen te dempen.’ Ik dreunde het toonloos op. ‘Ik studeer medicijnen,’ voegde ik er zacht aan toe.

De rechercheur riep zijn collega op het balkon en vroeg hem de politiearts te halen. Misschien had hij mij onzeker gevonden en wilde hij mij op mijn gemak stellen met de aanwezigheid van een toekomstig vakgenoot.

Terwijl we op zijn collega wachtten, haalde hij een stukje zilverpapier uit de koelkast en pakte dat voorzichtig uit.

‘Kijk, hier heb je de moordenaar.’ Hij toonde iets dat nog het meest weg had van een plastic zadeltje van een van Carducci's speelgoedpaarden.

‘De in haar mond gelopen chocolade stolde in haar keel.’ Het was het eerste dat de politiearts zei, nog voordat hij de deur achter zich had

[p. 192]

dichtgedaan. ‘En wat je ziet is het perfecte afgietsel van haar huig in chocolade.’

Voorzichtig nam de arts het zilverfolie met het chocolade stolsel van mij over om het terug in de koelkast te leggen. De drie flesjes bier die hij uit de koelkast pakte, opende hij met een metalen instrument dat uit het zijvak van zijn dokterstas had gestoken. Het had de vorm van een roeispaan waarvan hij de zijkant achter de kroonkurken plaatste om ze open te wippen.

‘Je weet wat dit is?’ vroeg de arts terwijl hij met het metalen instrument een aantal keren in zijn open linkerhand sloeg.

Ik wist het. Het instrument was ontworpen om de kracht van een beheerste slag evenwichtig over het huidoppervlak te verdelen. Het werd gebruikt om een gewricht terug op zijn plaats te dirigeren of een spastische spier tot de orde te roepen.

Plotseling realiseerde ik mij dat het instrument waarmee nu bierflesjes geopend werden, even eerder Milena's huid beroerd moest hebben. De politiearts had het gebruikt om een voorzichtige slag tegen haar hals te geven, om daarna met een pincet het klompje chocolade achter uit haar mond te peuteren.

Ik stortte mij op de arts en rolde met hem over de vloer. De rechercheur en de agent moesten te hulp schieten en konden met moeite hun collega uit mijn handen bevrijden.

Biron, Araktsjejev - machtige gunstelingen van de Russische tsarendynastie