De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 50]

Nederlandse poëzie

[p. 51]

Gaudí
Theo de Jong

Die vingers wijzend naar de Ene, die onbenaderbaar
was, is, zijn zal, zag je daar de handen niet in
die vroeger je draken krulden en hekken smeedden
rond de hitte van je hart? Nooit gemerkt dat je woonde
in een wijk waar kunst zich zo rijkelijk te kijk zette,
dat jij alleen in lompen kon leven? Je legde het Catalaans
verleden voor je neer en hing de wereld op zijn kop
om te zien waar zwaarte vandaan kwam, waar lichtheid
naartoe moest, je werkte je gek om bomen op te trekken
die zonder zon konden leven en huizen te kweken waar leven in
tekeerging, terwijl om je heen de kinderen van de komende eeuw
speelden met betonnen blokken om meer verkeer rond te laten
razen en toonden hoe nieuw de wereld past in een paar hectare.
Zó slecht opgelet; je moest wel als heilige eindigen.
Want de tram die jou nam rijdt door tot halte Babel.