De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 57]

Na een week
Jos Versteegen

Het is een grijze kat. Nooit aan
gedacht om haar een naam te geven,
misschien maar beter ook: ze heet
iets dat ze toch niet zeggen wil.
Ze woont hier slechts vermoedelijk,
op zolder, in de schuren. Jaagt.
De muizenbotten in het hooi.

Wanneer de honden eten krijgen,
zit zij te kijken op de trap,
altijd de vierde tree van boven.
Ze denkt iets van dat kwispelen
en schrokken bij de oude braadpan
die voerbak is, dat grommen, zacht,
en dan die uitval en die tanden.

Ze heeft een mening over ons
zoals we door haar blikveld gaan:
gekamd, schooltassen in de hand,
af door de zijdeur, naar het leven,
of binnenkomend met een arm
vol prei of schokkers van het land.

Haar jongen legt ze in een kom
van hooi. De zeven blinden, mauwend,
je hoort ze op een zondagmiddag
wanneer de zolder eenzaam is
en verder niemand luistert naar
de pannen, zoemend in de regen.

[p. 58]

 

Geen moeder. Zet je vingertoppen

 

behoedzaam aan het warme grijs,

 

en 's avonds is het nest al leeg.

 

Je weet: de zeven zijn versleept

 

aan tanden in het nekvel, bungelend,

 

als hadden zij de strop gekregen.

 

 

 

De tweede schuilplaats, in een kist,

 

wordt door je vader leeggehaald.

 

Hij draagt een emmer van het erf,

 

loopt naar de achtermuur en zwijgt.

 

Je telt de dagen af: een week,

 

dan is de vierde tree van boven

 

bij hondenvoertijd weer bezet.

 

Je bent gekamd en gaat naar school.