De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 46]

Vier gedichten
Jan J.B. Kuipers

Door de dijken

Eerst deel je de dijk door drie
om er een dogma van te maken:

Waker
Dromer
Slaper

Voorts vloek je de vloed over je af
nadat Noach kraaien zaaide
(volgens verhalen in onbespreekbare annalen)

Dan zet je je zuchtend aan de manden klei,
steekt nu en dan een paardenlijk
in het lichaam van de dijk

De dronken dijkwerker wordt elk project
minstens éénmaal opgehangen

Woest trappelend komt hij boven
uit de golf van zijn schuimende verlangen:

Breek door, zeewering van herinnering!
Universeel verlangen naar ontpoldering

[p. 47]

Zeven sloten

Neem dit ter harte:
zeven sloten zijn nodig om
tegelijk niet in te lopen.

Zes is het getal van delvers noeste arbeid.

De achtste voert naar barre schatten
onder de zwarte aarde;
die ene sloot waarin je kind verdronk,
de achtste is de ontelbare

(in folklore ging al vruchteloos de mare).

Aan je schoongeboende citroenlach
voegde je suiker toe.
Mengde dit met het versgemalen groen
van mijn verbaasde ogen.

Sneed de herinnering aan mij vervolgens
in kleine dobbelsteentjes.
Plaatste een vlamverdeler op een laag pitje.
Zette de gesloten pan erop

en keek er lang genoeg niet meer naar om.

[p. 48]

Koningsgraven van Pafos

Als buschauffeur Charon geen wisselgeld wil
geven moet je wel verdwalen in de graven.

Van de doden geen spoor, hagedissen
en salamanders wijzen onderaards de weg
naar ander licht.

In de laatste verlaten kamer vergaderen
de vliegen van Beëlzebub - terug!

O, Ptolemaeën zonder dromos,
dromend in perkament,
zó ver omhooggevallen geitenhoeders
dat je onzichtbaar bent,

je laatste botten opgestookt door de zigeuners.

Een lesje

ergens onder de bomen onze vier benen
flink aan het bewegen vooruitlopend
op wegpaddestoelen met aanwijzingen,

we letten nauwelijks op de bosgeesten
die ons zachtjes woorden influisteren:
onsterfelijkheid, hoor ik ze mompelen

als we voor de bochtpaal moeten oversteken
ben jij weer de dokter die met verve vertelt
wat schuilgaat achter de versterving