De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 75]

Twee gedichten
Thom Schrijer

Chirurg

De groene heelmeester wacht op de trekken van
verdroming. Dan daalt hij, vlijm van staal, af
in het geheim van pulse, orgaan en autonoom
bewegen.

Tastend in het helverlichte duister zal hij op
de wildgroei stuiten, de zwarte dans van cellen
naast hun eigen kring. De met een mensenmond
beleden klachten ziet hij voor zijn ogen al
verslijmen tot fataal en voor de statistiek.

Hij zal dan alles overziend besluiten, beschreven
handwerk doen, zijn tekens kerven, strengen met
verkommerd leven snijden naar gezond en dunne
stroken van gewonnen tijd aanbrengen.

Zijn werk zal hij uiteindelijk in schema's, napraat
en verslagen koel en smetteloos verbinden en later
vinden dat hij er, als altijd sterk betrokken, toch
steeds buiten stond.

[p. 76]

Dossier

Dit zal het dan zijn, denkt ze, deze kamer,
dit overstelpt bureau, zijn witte jas gewillig
aan een kapstok in de hoek, het raam met
doodvermoeide planten en deze wand zo
vrijwel van Latijn.

Dit zal het dan zijn. Hij praat nog even met
een zuster in de gang. Hier ligt haar map, of
zeg dossier ondersteboven, haar naam,
haar rulle pijn, haar angst en hoe zij eerder
zo zorgvuldig werd uiteen genomen.

De helft geneest, dat maakt haar niet geruster,
natuurlijk hoopt ze dat ook zij.

Hij groet, gaat zitten, leest haar bladerend
aandachtig van papier. Zij denkt zich tellen
weg van hier, maar hij is al begonnen
raadselwoorden aan te reiken, zinnen met
krommingen van taal. Hij buigt zijn stem al
naar de laagte van een te schraal troosten.