De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 73]

De man die genezing zocht
Renée van Riessen

1

Een bleke huid, die zonder vlek of streep is,
dat smeken de melaatsen dag en nacht.
Ze richten zich als zwanen naar de hemel,
alleen van die kant wordt het heil verwacht.

Alvárez had de wonden weggebeden
en toonde het de dokter - alles schoon.
Maar die ontdekte nog de laatste sporen
onder één voet: ‘het is niet volbracht, mijn zoon!’

Opnieuw bad hij, nu met een grotere felheid.
Aanhoudend, zonder eten of vertier,
voerde hij in het donker van zijn cel strijd

met God, plat op de tegels, als een dier,
een zieke kat die het niet opgeeft, klevend
aan dromen van een ver en oud plezier.

[p. 74]

2

Hij toonde zich opnieuw en werd ontslagen.
Een man liep met hem mee tot aan de poort.
Het was de oudste, die de meeste dagen
gesleten had in het leprozen-oord.

Nauwelijks een mens was hij, met diepe gaten
in zijn gezicht. Links miste het onderbeen.
Toch ging hij met Alvárez mee naar boven,
opende het slot, en liet hem toen alleen.

Daar lag de stad met het verlangde leven:
mensen, verkeer bewegend af en aan -
het was hem vreemd ineens. Hij wenkte bevend

de oudste: ‘Laat mij weer naar binnen gaan.
Ik heb een prijs betaald met mijn gebeden:
de wereld heeft haar schoonheid afgedaan.’