De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 68]

Twee gedichten
Hans Hoenselaars

Kajuit

Monstert hij de passer, het kompas,
de ellebogen in een blauwe kaart
gedoopt die als cascade over tafel
hangt, dan is het of hij door zijn wimpers

hoort (de muur van zwetende
machines, roeren van het roer, het hoesten
van een spant). Pas als de scheepshuid
in hem zwijgt - dan vangen verten aan

Vergelijkbaar vind ik voortgang uit: ik laat mij
in de luwte van je deining
met alle oren aan je adem

neer, tot wij ons door elkander opgeheven weten,
wanen, weer: er is geen nader meer
dan dit -

[p. 69]

Bitte

In de file tussen onze vaderlanden
in, met nog de schaduw van je
shampoo in mijn baard, jouw lippen
op mijn oor, wordt, ach, je taal zo zachtjes-

aan weer vreemd als woorden, zoals ziel
& lief in dialogen tijdens schaften
in de bouw; als monden achter autoglas, of
sneeuw gedurende een asfalteren.

Maar al wachtend worden je handen
van gisteren verstaanbaar, of

zij fluisterden: Bitte. Namen
mijn rechter van het stuur, stopten

hem tussen je dijen, gaven aan:
kom, laat ons toekomst in gaan rijden -