De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 63]

Nederlandse poëzie

[p. 64]

Sestina
Henk van der Haar

Ik zie weer hoe ze door de polder reden:
Mijn moeder zonder glimlach naast mijn vader.
Met kalme snelheid kwamen ze mij nader.
Droomachtig scherp, als in herinnerd heden,
Stormde verleden aan van alle zijden.
Toen keek ik weg. Ik moest hun blikken mijden.

Twee auto's die elkander rustig mijden,
En ook een polder waarin zonder reden
Ik onderweg was en zij van hun zijde
Zich repten naar een kerkdienst waar mijn vader
Zou voorgaan, roemend op barmhartigheden
Gods. En voorbij al kwamen zij toch nader

Tot mij. Ik bloosde zelfs van die benader-
baarheid. Niet langer zou ik kunnen mijden
Glimlachloze liefde, veredeld heden
Van hunkering en vragen zonder reden:
De schorre donderpreken van mijn vader
En moeders grage tranen, zacht als zijde.

Zij reden vredig naar de overzijde.
En hoe zij wezenlijk mij ook steeds nader
Kwamen, steeds verder reed die oude vader
Zijn allerlaatste brug op. Bij het mijden
Van wat hen nog kon tegenhouden, reden
Zij biddend naar een onverbiddelijk heden.

Wat zou ik met de onverkwikkelijkheden,
De narigheid, verdriet aan beide zijden,
De ruzies en het kwetsen zonder reden,
Nu ik ze daar zo zag? Zij waren nader
Dan ooit tevoren. Nooit kon ik nog mijden
Die auto met mijn moeder en mijn vader.

[p. 65]

 

De welbekende preken van mijn vader

 

Zijn schaduwen van eeuwigheid in 't heden.

 

Het mensdom moet zich richten op het mijden

 

Van kwaad en zonde. Aan Gods rechterzijde

 

Komen zijn schapen, maar als ik Hem nader

 

Word ik naar links verwezen. En met reden.

 

 

 

Kies ik toch niet de zijde van de Vader,

 

Terwijl ook ik het eeuwig heden nader?

 

Wat let mij toch het mijden van die rede?