De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 176]

Rondeel
Frans I^*
(Vertaling Robert de Does)

Op volle zee, waar stormwinden mij slaan,
Ben ik het schip dat treurig voort moet gaan,
Bevracht met liefde en bittere wanhoopsvlagen,
Die om jouw gunst en jouw gena te vragen
Meer dan mijn pen kan schrijven heb doorstaan.

De riemen zijn mijn martelende waan,
Want als ik roei riskeer ik te vergaan,
Vaak hebben ze het schip kapotgeslagen

Op volle zee.

Mijn droeve hart merk ik als grootzeil aan
Dat aangevallen wordt door de orkaan
Van mijn gezucht en mijn hartstochtelijk klagen.
Jij bent mijn ster, kom, laat mij niet versagen,
O poolster die mij leidt in goede baan

Op volle zee.

* Koning Frans I (1494-1547) heeft niet alleen een belangrijke rol gespeeld op politiek en militair gebied, maar ook grote invloed gehad op het wetenschappelijke en culturele leven in het zestiende-eeuwse Frankrijk. Als beschermheer van kunstenaars en schrijvers en oprichter van het Collége de France heeft hij de verbreiding van de ideeën van de Italiaanse Renaissance krachtig bevorderd. Zijn talrijke gedichten in de luchtige stijl van zijn hofdichter Clément Marot, rondelen, epigrammen, chansons, getuigen van formele vaardigheid maar de inhoud is van geringe poëtische waarde.

[Frans]

En la grand mer où tout vent tourne et vire,
Je suis pour vrai la dolente navire
De foi chargée et de regrets armée,
Qui, pour quérir ta grace renommée,
Ai tant souffert qu'on ne saurait écrire.

Les rames sont pensers de grief martyre,
C'est bien le pis, quant il faut que j'y tire,
Car trop souvent ont la nef abimée

En la grand mer.

Mon triste coeur la voile je puis dire
Et le gros vent qui pour enfler aspire
Sont griefs soupirs, de chaleur enflammée.
Hélas! Tu es la tramontane aimée
Et celle-là que plus voir je désire

En la grand mer.