De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 84]

De hond, het konijn en de jager
Napoleon Bonaparte^*
(Vertaling Meindert Burger)

De jachthond Cesar, welbekend,
Die zich een hele kerel waande,
Hield een konijn vlak bij zijn schuilplaats staande,
Verstijfd van schrik, in doodsangst sidderend.
De hond beval met brulstem: ‘Geef je over!’
En alle woudbewoners rilden mee.
‘'k Ben Cesar, menige trofee
Bezit ik: heel de wereld praat erover.’
Bij 't horen van die naam vroeg het konijn,
Bereid zijn ziel aan God te geven,
Met bibberende stem: ‘O hoogverheven,
Beroemde Dog, mijn naam is klein -
Als ik me overgeef, wat zal mijn lot dan zijn?’
‘Je gaat eraan.’ ‘Ik sterf! Ik laat het leven!
En als ik vlucht?’ ‘Dan sneuvel je pas goed.’
‘Hoe nu?’ hernam het dier dat zich met kruiden voedt,
‘Ik heb dus hoe dan ook geen keuze?
Wil, goedertieren, genereuze
Heer hond, mij dan verschonen dat ik vlied;
Wanneer ik toch moet sterven, wacht ik niet.’
De held van 't bos weet pijlsnel heen te rennen.
Cato zou 't hem verwijten, maar ik geef hem groot
Gelijk: de jagerman laat zich niet kennen,
Legt aan en schiet... zijn eigen jachthond dood.
Wat zou de les zijn van de brave La Fontaine?
Ieder voor zich, God voor ons allemaal.
Ik ben het roerend eens met die moraal!

* Deze pastiche op La Fontaine schreef Napoleon op zijn dertiende in het kader van een schoolopdracht. Paul Damen, die het idee voor publicatie leverde, werkt op dit moment aan een bundel gedichten van dictators zoals Nero, Stalin, Hitler, Mao en Mussolini, te verschijnen bij Uitgeverij Meulenhoff.

[p. 85]

Le Chien, le Lapin et le Chasseur

César, chien d'arrêt renommé,
Mais trop enflé de son mérite,
Tenait arrêté dans son gîte
Un malheureux lapin de peur inanimé.
‘Rends-toi!’ lui cria-t-il d' une voix de tonnerre,
Qui fit au loin trembler les peuplades des bois:
‘Je suis César, connu par ses exploits,
Et dont le nom remplit toute la terre.’
À ce grand nom, Jeannot-Lapin,
Recommandant à Dieu son âme pénitente,
Demande d ‘une voix tremblante:
‘Très-sérénissime Mâtin,
Si je me rends, quel sera mon destin?’
‘Tu mourras.’ ‘Je mourrai!’ dit la bête innocente;
‘Et si je fuis?’ ‘Ton trépas est certain.’
‘Quoi!’ reprit l'animal qui se nourrit de thym,
‘Des deux côtés je dois perdre la vie?
Que votre auguste seigneurie
Veuille me pardonner, puisqu'il me faut mourir,
Si j'ose tenter de m'enfuir.’
Il dit et fuit en héros de garenne.
Caton l'aurait blamé: je dis qu'il n'eut pas tort;
Car le Chasseur le voit à peine
Qu'il l'ajuste, le tire... et le Chien tombe mort.
Que dirait de ceci notre bon La Fontaine?
Aide-toi, le Ciel t'aidera.
J'approuve fort cette morale-là!