De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 15]

Twee verhalen
Maarten Biesheuvel

Tocht door het geluk

Ik nam de bus van huis naar Rotterdam Zuid waar een café voor vrachtrijders was. Het was al elf uur 's nachts. Ik ging er naar binnen en zag allemaal chauffeurs. Eéntje leek me erg vriendelijk en ik stapte op hem af.

‘Gaat u misschien naar Parijs, meneer?’ vroeg ik.

‘Ja zeker, beste jongen,’ zei hij. Hij at zijn aardappelen en appelmoes verder op en bracht me bij zijn truck met oplegger. Hij zette me in de truck en zong daarbij een aardig liedje. Hij kwam naast me zitten, achter het grote stuur. Ik zat te geeuwen en hij zei: ‘Ach, jij hebt slaap, jochie, kruip maar achter mij in het bed.’

Dat deed ik en ik lag heerlijk onder de dekens in het warme bed. De motor begon te ronken en de chauffeur zei: ‘We vertrekken, kereltje.’

Na een half uur voelde ik zijn stevige hand op mijn borst en hij zong: ‘Slaap maar lekker, lieve jongen, slaap jij maar.’

Dat deed ik ook. ‘Slaap je al?’ vroeg de chauffeur.

‘Nee,’ zei ik, ‘ik vind alles zo heerlijk en ik word hier zo aangenaam gewiegd.’

‘Ik heb alweer trek,’ zei hij. ‘Dat gedoe aan de grens ook altijd. Wil je wat limonade? Het zit in mijn thermoskan, dan blijft het lekker koel. Hierzo.’

Ik dronk en het was heerlijke limonade.

‘Ik ga stoppen,’ zei hij. ‘Effe patat en een gehaktballetje. Ga je mee?’

‘Ik blijf liever liggen,’ zei ik, ‘ik vind het hier zo fijn.’

‘Goed jochie,’ zei hij en klapte de deur achter zich dicht. Na een kwartier kwam hij terug en begon weer te rijden. ‘Doeja, doeja, klein manneke, slaap jij maar zacht,’ zong hij. ‘Ben je nog wakker?’

‘Ja,’ zei ik en hij zong almaar van die aardige slaapliedjes.

‘Vroeger was het altijd slaag,’ zei hij, ‘tot mijn vader in de gracht viel. Hij kon niet zwemmen, ik wel. Ik redde hem. En hij zei: “Ik zal zo hard werken dat jij professor wordt.” Sindsdien veranderde mijn vader en hij werd steeds aardiger tegen me. Maar ik ben geen professor geworden.

[p. 16]

Nu moet ik even zwijgen, het is hier druk.’

Maar na een half uur begon hij weer te zingen. ‘Slaap maar, mannetje, slaap jij maar lekker.’ Het werd de gelukkigste, de heerlijkste nacht van mijn leven. Hij zong, terwijl ik half en half sliep. ‘Weet je wat ik het mooiste lied vind?’ vroeg hij. ‘Het is een psalm of een gezang,’ en hij begon met zijn prachtige bariton:

‘De Heer is mijn Herder,
'k Heb al wat mij lust,
Hij zal mij geleiden
Naar grazige weiden,
Hij voert mij al zachtkens
Langs waat'ren der rust.’

‘Vind je het mooi?’

‘Ja,’ zei ik, ‘ik ken het lied ook.’

‘Ja, vond je het echt mooi?’ zei hij en weer legde hij zijn stevige harige hand op mijn borst. ‘Dan heb ik er nog één,’ zei hij en hij begon, terwijl ik zachtjes meeneuriede:

‘Op U, mijn Heiland, blijf ik hopen,
Verlos mij van mijn bange pijn,
Zie heel mijn hart staat voor u open
En wil geheel Uw tempel zijn.’

‘Mooi?’ vroeg hij. ‘Ja, prachtig,’ zei ik. Ik hoorde hem af en toe schakelen en remmen.

‘Je moet ook gelovig zijn,’ zei hij.

‘Ja,’ zei ik.

Nu viel ik echt in slaap en steeds dacht ik maar: wat een aardige man is dat toch.

Toen ik wakker werd, waren we in de Hallen in Parijs.

‘En heb je lekker geslapen, jongen?’ vroeg hij.

‘Heerlijk,’ zei ik.

‘Neem nog maar wat van mijn limonade,’ zei hij, ‘je mag tegen de achterband pissen!’

God in de hemel, wat een aardige man!

[p. 17]

Dit korte verhaal is een van de gelukkigste momenten uit mijn leven. Ja waarachtig! Het was de tocht door het geluk!

Droom

Heremijntijd! Wat een mens toch dromen kan. Hij: 's morgens somber, 's middags zenuwachtig, 's avonds ernstig. Zij: krom, lief en zorgzaam (ze is nu haast zeventig en heeft haar eigen haar nog, een kastanjebruine gloed). Ze heeft de hele dag gesloofd en ja, wat heeft hij eigenlijk gedaan? Nu liggen ze in bed. Zij denkt aan hem en hij is benieuwd wat hij nu weer zal gaan dromen. Het begint al: hij zit naast een heerlijke bajadère. Wat een borsten, wat een ogen, wat een haar, wat een volle kusgrage mond! Wat een knieën, wat een schoentjes, wat een prachtige benen, wat een ogen. Hij heeft alleen belangstelling voor háár! Zijn vrouw praat wel met de kapitein. Hij vertelt de hoer (want dat is ze, een echte radarbára, een luxe hoer) wat hem in Tanger is opgevallen. Nu varen ze naar Genua. ‘Wat is uw hutnummer?’ Ze schuift hem een klein kaartje toe. ‘Rosa Schwarzkopf. Hutnummer 464.’ Hij knipoogt naar haar. Het vocht van de vette eend die ze tussen haar tanden heeft, druipt op haar half ontblote boezem. Ze likt haar lippen af en geeft hem een knipoog.

Na het souper, want dat was het, loopt hij met zijn vrouw, zij strompelt, weer naar de verschansing bij hun hut. ‘Rosa,’ denkt hij. ‘Wat staat de maan toch prachtig vol,’ zegt zijn vrouw. ‘Ja,’ zegt hij en ze kussen elkaar.

‘Ik ga nog even naar de machinekamer,’ zegt hij.

‘Daarheen kan ik je niet volgen,’ zegt ze.

Pffft, wat zijn die cruiseschepen groot. Hij staat voor de hut van Rosa. Hij klopt, ze doet open. Allemachtig, wat een filmster! Hij gaat naar binnen en zegt: ‘Goh, wat is het warm hier.’ Hij opent een van de patrijspoorten. Wat een muskusgeur, wat een parfum, wat een wierook. Wat een kussentjes.

‘Hoogedele dame,’ zegt hij, ‘ik, ik, ik bega hier een vergissing. Ho-ho-hopelijk neemt u me niet kwa-kwalijk.’ Dan gaat hij vlug terug naar zijn vrouw, de dame in grote verwondering achterlatend.

Hij komt weer bij zijn vrouw. ‘Prachtig, die machinekamer,’ roept hij.

[p. 18]

Hij komt uit zijn droom en voelt de warme billen van zijn vrouw.

‘Heb, heb je de machinekamer gezien?’ vraagt ze, ‘jij droomt soms zo opgewonden.’

‘Ja,’ zegt hij nogmaals, ‘het was prachtig!’

Zij denkt aan hem. ‘Hij heeft het moeilijk 's nachts, hij slaapt zo onrustig,’ denkt ze. ‘Ach, kon ik hem maar helpen.’

En hij? Hij is weer in slaap gevallen. De mensen uit de buurt zeggen van hen: ‘Dat is een gelukkig stelletje.’ Overdag kermt hij en kreunt. Angstig, somber en zenuwachtig. En ook overdag denkt ze: ‘Ach, kon ik hem maar helpen!’