De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 185]

Zeven gedichten
Gieve Patel^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Het dubbelzinnige lot van Gieve Patel die moslim noch hindoe is in India

Geen deel zijn van deze haat is ontbering.
Nooit kan ik roepen dat een besneden slager
Een kind uit mijn armen mangelde, nooit krijsen
Tegen de melk sippende, gras vretende huichelaar
Die mijn moeders volumineuze gewaden
Afrukte en inhakte op haar uiers.
Planeten richten hun vuur
Op een worm van verwoesting
Die over het vasteland kruipt. Lichamen
Worden als as en schrompelen weg. Ik
Verbrand alleen maar mijn staart.

* Gieve Patel (Bombay, 1940) studeerde medicijnen en werkte vanaf 1966 als arts, maar is vooral bekend als schilder, dichter en toneelschrijver. Als beeldend kunstenaar had hij succes in eigen land, de VS en Engeland. Zijn literair oeuvre is klein (drie bundels poëzie, drie toneelstukken), maar zijn ingehouden pathos en preoccupatie met pijn en onrecht maken zijn stem uniek in India. De titel van het eerste gedicht verwijst naar het feit dat Patel een Parsi is.

The Ambiguous Fate of Gieve Patel, He Being Neither Muslim nor Hindu in India

To be no part of this hate is deprivation.
Never could I claim a circumcised butcher
Mangled a child out of my arms, never rave
At the milk-bibing, grass-guzzling hypocrite
Who pulled off my mother's voluminous
Robes and sliced away at her dugs.
Planets focus their fires
Into a worm of destruction
Edging along the continent. Bodies
Turn ashen and shrivel. I
Only burn my tail.

[p. 186]

Gedicht 1

Ieder moment en moment na moment
Wordt ergens privé een extreme daad van dreiging
Verricht. Een dunne durende schreeuw
Achtervolgt het heelal, vergezelt
Het draaien der aarde: een schreeuw
Steeds weer herboren en begraven.
Soms is de dreiging publiek.
Een massa kijkt hoe het lijf van
Een man onderworpen wordt aan vindingrijke
Pijn. Ik zie een kleine klont
Vlees en spier met schokkende plukken
Haar en hoor hem schreeuwen, benieuwd
Hoe zijn schreeuw verschilt van die dunne
Schreeuw uit iemand getrokken in een
Besloten kamer. Weegt de goedkeuring
Van je folteraar in de stilte
Van een kamer last voor last op tegen
Het luidkeels gedeelde applaus van
Een massa mensen die zich voor één keer
Bewust worden van elke sensatie
Onder hun kleren.

Poem 1

Each moment, and moment after moment
Somewhere, a private and extreme act of [...]
is performed. A thin continuous cry
Hounds the universe, accompanies
The turning of the earth; cry
Contunuously reborn and interred.
Sometimes the menace is public.
A multitude watches the body of
One man subjected to ingenious
Pain. I see a little knot
Of flesh and muscle with shocking
Patches of hair, and hearing him
Cry, wonder how his differs from
That thin cry extracted in
A private room. Does one tormentor's
Approval in the silence
Of a room, match weight for weight
The shared full-throated applause
Of a crowd made aware for once
Of every sensation
Under its dress.

[p. 187]

Gedicht 2

Wat is het tussen
De benen van een vrouw dat verderf
Naar zich toetrekt? Elke oorlog ziet
Bajonetten als vlaggen geplant in
Een flits van bloed van een kruis.
De boze schoonmoeder legt
Kruiden of gloeiende as
Op die plek. Het vogelmondje,
Tweede van de vrouw,
Geheime lip, ingetrokken
Bij gevaar, geopend 's nachts
Voor haar geliefde.
Vrouwen lopen op aarde volledig gekleed,
Een lichtschijn van planeet verdrijft
De nacht van kledij,
Een ster verrijst waar
Dij grenst aan buik: doelwit
Overladen
Met kussen, messen.

Poem 2

What is it between
A woman's legs draws destruction
To itself? Each war sees bayonets
Struck like flags in
A flash of groin-blood.
The vicious in-law
Places spice or glowing cinder
On that spot. Little bird-mouth
Woman's second,
Secret lip, in-drawn
Before danger, opened
At night to her lover.
Women walk the earth fully clothed,
A planetary glow dispelling
The night of dress.
A star rising where
Thigh meets belly: target spot
Showered
With kisses, knives.

[p. 188]

Gedicht 3

Van dag tot dag de afstand bepalen
Tussen mij en het bloedbad. De bal
Van de wereld openvouwen in
Een vel papier
Met punaises markeren waar ik ben
En waar het bloedbad. Trek ons langs
Breedtegraden, lengtegraden;
Breng het slachtofferbloed tot onder nul
Aan poolgrenzen, laat de evenaar
Het lichaamsvlees ontweien tot was.
Ongeschonden sta ik vastgeprikt,
Afzijdig, terwijl het bloedbad
Zijn kartelige, goedgerichte linie
Voortbeweegt en mij nooit
Met opzet mist.

Poem 3

Direct day to day the distanc[e]
I hold from slaughter. Unfold
The ball of the world into
A sheet of paper
Place pins to mark me
And mark slaughter. Move us
Among latitudes, longitudes;
Freeze the victim's blood
At polar limits, let equator
Gut the body's flesh to wax
Inviolate I stand pin-pointed,
Aloof, while slaughter
Moves its jagged, well-aimed
Line, never intentionally
Missing me.

‘Geen slaaf moet een natuurlijke dood sterven’ (Eldridge Cleaver)

Als geen slaaf een natuurlijke dood moet sterven
Zouden alle slaven
Jong sterven of
Oud als de slavernij hen treft
In hun ouderdom. Ik rubriceer voor hen
Een lexicon van pijn dat omvat
Ontvelling, schaafwond, snee, houw,
Open wond, brandwond, blaar. Lichaam,
Bied ons een catalogus van gekerm.
Biecht op de hoedanigheden van folter
Potentieel verborgen in je gladde vet.
Zing het uit van haarwortel tot nagel:
Verzin,
Alsjeblieft, nieuwe rollen
Voor het bloedbad.

‘No Slave should die a Natural Death’ (Eldridge Cleaver)

If no slave were to die a natural de[ath]
All slaves
Would die young or
Old should slavery descend on the[m]
In old age. I tabulate for them
A dictionary of pain embracing
Bruise, abration, cut, slash
Gash, burn, blister. Body,
Yield us a catalogue for wailing.
Confess the qualities of torment
Potentially hidden in your sleek f[at.]
Sing out from hair-root to fingern[ail:]
Invent,
If you please, new parts
To offer carnage.

[p. 189]

Dood van een oude man

Misschien is het een hele kleine troost
Te weten dat je uiteindelijk
Nutteloos bent - als zelfs je kleinkinderen
Je liefde zijn ontgroeid
En de vrouw die graag je weduwe zou zijn
Je voorbij hobbelt en er niet
Zal zijn om met een of twee
Van haar laatste dikke tranen te breken,
En omdat je niet veel geeft om
Je medemens, krijgen de dokters
Je lichaam niet -
Te weten hoe eenvoudigweg je
Weggebonjourd zal worden, tot schrik van
Een levenslange vriend die vindt
Dat hij niet kan rouwen om
De snelle, vlotte veranderingen;
Water gesprenkeld,
Het verdwijnen van een luchtje,
Vervanging van lakens, waardoor
Een bed, een stoel,
Misschien een hele kamer
Klaarheid krijgt.

Old Man's Death

There may be a very small comfort
In knowing yourself finally
Useless - when even grandchildren
Have grown beyond your love
And your would-be widow
Has outhobbled you and
Wont be around to break with
One or two of her last thick tears.
And not caring much for
Your fellowmen, the doctors
Wont get your body -
To know how simply you
Will be bundled away, startling
A lifelong friend who finds
He cannot mourn
At the quick and easy changes;
A sprinkling of water,
The disappearance of an odour,
A turn of bed-sheets, leaving
A bed, a chair,
Perhaps a whole room,
With clarity in them.

[p. 190]

Over het doden van een boom

Het kost veel tijd om een boom te doden,
Een simpele messtoot is daarvoor
Niet genoeg. Hij is gegroeid
Door langzaam de aarde te verteren
Waaruit hij oprijst, zich voedend
Met haar korst, jaren zonlicht
In zich opzuigend, lucht, water,
Terwijl er uit zijn lepreuze huid
Bladeren spruiten.

Dus kap en hak
Toch is dat niet genoeg.
Ook al die pijn is niet genoeg.
De bloedende bast zal helen
En vanaf kort aan de grond
Verrijzen groene gebogen twijgjes,
Miniatuurtakken die
Als je niets doet zullen uitgroeien
Tot eerder formaat.

Nee,
De wortel dient uitgerukt -
Uit de ankerende aarde;
Hij moet strak omwonden met touw
Uitgetrokken worden - in stukken opgehapt
Of compleet uitgerukt,
Uit het aarden hol,
De kracht van de boom aan het licht gebracht.
De bron, wit en vochtig,
Waar het meeste gevoel in zit, jarenlang
In de aarde verborgen.

En dan krijg je nog
Het schrompelen en versmoren
In lucht en zon,
Het verbruinen, verharden,
Verwringen, verdorren

En dan is het zover.

On Killing a Tree

It takes much time to kill a tre[e,]
Not a simple jab of the knive
Will do it. It has grown
Slowly consuming the earth,
Rising out of it, feeding
Upon its crust, absorbing
Years of sunlight, air, water,
And out of its leperous hide
Sprouting leaves.

So hack and chop
But this alone wont do it.
Not so much pain will do it.
The bleeding bark will heal
And from close to the ground
Will rise curled green twigs,
Miniature boughs
Which if unchecked will exp again
To former size.

No,
The root is to be pulled out -
Out of the anchoring earth;
It is to be roped, tied,
And pulled out - snapped out
Or pulled out entirely,
Out from the earth-cave,
And the strength of the tree exposed
The source, white and wet,
The most sensitive, hidden
For years inside the earth.

Then the matter
Of scorching and choking
In sun and air,
Browning, hardening,
Twisting, withering,

And then it is done.